Η αφοσιωμένη μητέρα

-Mια μητέρα οφείλει να είναι αφοσιωμένη.

-Και τι σημαίνει αφοσιωμένη;

-Να μην έχει στο μυαλό της τίποτα άλλο.

-Μάλιστα μητέρα… Ξέρεις τι λέω εγώ;

-Τι;

-Αυτή η αφοσίωση μας σακάτεψε με όλη την σημασία της λέξης.  

Η συζήτηση διακόπηκε απότομα με κάτι μορφασμούς και αφόρητα κλισέ, που δεν αναπαράγω.

Δύο γιαγιάδες, μια μητέρα, δύο πεθερές (Τέσσερις με τις … παραλίγο) και τώρα η ίδια μητέρα, διαθέτω αυτό που λένε πείρα και γνώση, ώστε να μπορώ να έχω γνώμη. Πολλές εικόνες, πολλά μηνύματα και ένα συμπέρασμα.

Το μοντέλο είναι το πρόβλημα!  Για ένα μυστήριο λόγο που ποτέ δεν κατανόησα, βάζουμε καλούπια σε όλα. Πρότυπα. Εδώ γελάμε. Ράβουμε ένα κουστούμι και κοντοί, ψηλοί, αδύνατοι χοντροί όλοι ντε και καλά χωράμε σε αυτό.

«Μα δεν μου κάνει παραπονιέσαι»..

Και απαντώ. «Ποιος σε ρώτησε;».

«Εγώ είμαι η Ελληνική κοινωνία και για να προχωρήσω πρέπει να βάλω τον καθένα στη θέση του και να περιφράξω τα όρια του».

Ωραία και τι κατάφερες αγαπητή; Μυρίζεις άσχημα, σαν σάπιο κρέας.

Λοιπόν άκου γιατί στα έχω μαζεμένα χρόνια τώρα…

Για πολλά δεινά φταίει το μοντέλο της κοινωνίας μας για τον ρόλο της μητέρας!

"Μα μάνα είναι μόνο μία", θα διαμαρτυρηθείς.

Δεν είπα ότι είναι δύο. Λέω ότι δεν είναι αγία. Ξύπνα! Ένας άνθρωπος είναι πότε καλός, πότε κακός, άλλοτε υγιής άλλοτε  προβληματικός. Πρόσεχε δεν αμφισβητώ την αγάπης της αλλά τον τρόπο και το αποτέλεσμα.

Στο τόπο μας έχουμε την κακιά συνήθεια ότι αγαπάμε να μην το κρίνουμε. Λες και αν μπει κάτω από το μικροσκόπιο της σκέψης μας, θα το μειώσουμε. Ειδικά την αγιοποιημένη μορφή της μητέρας μας. Το κακό είναι ότι και αυτή εγκλωβίζεται σε αυτό το μοντέλο και καταστρέφει συχνά την ζωή της ή την ζωή των άλλων.

 Από παιδί μαθαίνεις  να αγνοείς τα θέλω της.  Δεν κατανοείς την ανάγκη της να ξεκουραστεί, να ξεφύγει, να αρρωστήσει.  Έτσι θάβει τις επιθυμίες της, τον εαυτό της, την εμφάνιση της και κανείς δεν δείχνει κατανόηση. Μαθαίνει να κρύβει τον πόνο της και συχνά την δυστυχία της. Τις περισσότερες φορές είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα της, που καταλήγει σε επιλογές που δεν αντέχει.

Γίνεται η μάνα-θυσία που στοιχειώνει τις ζωές τους. Μένει μόνη αν είναι χήρα, για να μην «ταλαιπωρήσει τα παιδιά της με ένα πατριό». Μαραζώνει με έναν σύζυγο που απεχθάνεται, για να μην «διαλυθεί» η οικογένεια. Επιλογές δικές της, που τις υπαγορεύουν οι φοβίες και η υποταγή στο Ελληνικό μοντέλο ιδανικής μάνας αλλά περνούν στη συνείδηση μας, σαν αποδείξεις απόλυτης αγάπης. 

Πολλές φορές αντί να αγωνιστεί να αποκτήσει την αγάπη και την σχέση που επιθυμεί στρέφει την δίψα της στο πιο δικό της άτομο. Στο βλαστάρι της και τότε διαλύει σχέσεις, γάμους και πολλές φορές το κρατάει κοντά της μέχρι τα γεράματα και την απόλυτη καταστροφή του ίδιου!  Θεωρείται πάντα σωστή ακόμα και όταν από πίκρα ή από εγωισμό απομακρύνει τα παιδιά της από τον πατέρας τους.Όταν έρχεται η ώρα της συνειδητοποίησης, της απομυθοποίησης σοκάρεσαι όταν βλέπεις την αλήθεια.
Η μητέρα πίσω από όλα είναι ένας άνθρωπος. Πότε υγιής πότε όχι. Κάποιες φορές καλός, κάποιες άλλες όχι και τόσο. Μπορεί να φτιάχνει αλλά και να γκρεμίζει… Έχει την δύναμη με αγάπη να «δημιουργήσει» ωραίους ανθρώπους αλλά και με λάθους χειρισμούς να «φτιάξει» πληγωμένες ψυχές! Μπορεί να είναι αστείρευτη πηγή αγάπης αλλά και εγωισμός που εγκλωβίζει το παιδί  στην αγκαλιά της.  Ένας άγγελος που στέκει πάντα δίπλα σου αλλά και εφιάλτης όταν τα απωθημένα της και οι ανασφάλειες της, γίνονται καθρέπτης στο πρόσωπο ενός παιδιού. 

Όταν είσαι μια μικρή αθώα ψυχούλα έχεις ανάγκη να θαυμάζεις τους γονείς σου. Για αυτό όμως που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελαν να είναι. Σήμερα ο γιος μου είναι 5χρονών. Όταν μου λέει σ’ αγαπώ χαμογελώ αλλά δεν ησυχάζω. Συνεχίζω να αισθάνομαι ανεπαρκής. Ανακαλύπτω διαρκώς καινούρια πράγματα και ταυτόχρονα την άγνοια μου για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Η ψυχολογία λέει ότι η αγάπη μόνο φτάνει. Δεν διευκρινίζει ότι εννοεί την υγιή αγάπη…

Ο καναπεδάτος

                     Κάθεσαι στο καναπέ, λιώνεις μπροστά στα  κομματικά φερέφωνα της ειδησιογραφίας και παρακολουθείς την επικαιρότητα. Συμμετέχεις, λες και πας συνειδητά να ψηφίσεις, αυτούς που σε έφεραν σε αυτά τα χάλια. Ναι, αυτό είναι συμμετοχή και για την ακρίβεια το λένε: συνενοχή. Απέχεις από όλα, δεν έχεις, και το μόνο που  ονειρεύεσαι είναι ό,τι είσαι κάποιος άλλος.  Είσαι όμως ένα μικρό ανθρωπάκι, «καναπεδάτο», λυπάμαι αλλά έτσι σε φωνάζουν στις παρέες….
                      Τη γλύτωσες τη συνταξούλα σου  για κάποιους μήνες, πλήρωσες όπως όπως και τους φόρους σου, φόρεσες τα προπέρσινα ρούχα σου και το ψυγείο σου δεν είναι ακόμα άδειο…..
Σιγά, σιγά καλέ μου στα παίρνουν όλα. Σιγά αλλά όχι ταπεινά. Κραυγαλέα, ξεδιάντροπα. Τα φάρμακα, την περίθαλψη, τα νοσοκομεία, τους μισθούς, τις επιχειρήσεις. Ήσυχα να μην σε ξυπνήσουν από το λήθαργο σου……..  Ναι ξέρω εσύ δεν κοιμάσαι αλλά το γνωστό πολιτικό αδιέξοδο, «όλα είναι στημένα», ΔΝΤ, «Ευρώπη που καταρρέει»………

Για όλα, οι άλλοι φταίνε και εσύ τι να κάνεις; 

                        Το σενάριο είναι πια γνωστό και αυτό δεν με ενοχλεί. Αυτό που μου χαλάει την αισθητική μου, είναι η κακή σκηνοθεσία. Πάντα είχα πρόβλημα με αυτό. Βλέπεις, σαν φωτογράφος έχω αδυναμία στις καλές λήψεις και στην έξυπνη σκηνοθεσία. Βαριέμαι εύκολα…. Και αυτό είναι πια βιντεοταινία ελληνική της ξεπέτας. Γραμμή ροζ, για ραντεβού με τους γιατρούς του ΕΟΠΥ;  Έλεος! Μόνο εσύ αγαπητέ «καναπεδάτε» θα το δεχόσουν αυτό.

                         Όλα τα δέχεσαι, όλα τα καταπίνεις. Συμβιβάζεσαι εύκολα, αλλά παραμυθιάζεις τον εαυτό σου ότι εσύ δεν είσαι έτσι. Ναι είμαστε οι απόγονοι ενός λαού γενναίου με λαμπρή ιστορία. Αυτό όμως ξέρεις, δεν μας κάνει γενναίους και στο παρόν μας.. Αν, λες, αν βρεθεί ο ηγέτης, αν έρθει ή ώρα, αν βγουν όλοι στο δρόμο , αν, αν, αν … σε αυτό το αν, κόλλησες για να αντέξεις  ό,τι απλά δεν είσαι γενναίος αλλά  συμβιβασμένος και παρατημένος.

"Και εσύ" θα μου πει ο φίλος Κώστας, "πάλι επανάσταση ονειρεύεσαι;"

Πολλά ονειρεύομαι καθότι φευγάτη και ονειροπόλα φύση αλλά οι άνθρωποι αποδεικνύονται ανθρωπάκια και ο περήφανος λαός, δειλός και ηττημένος. Ηττημένος χωρίς να έχει δώσει αγώνα… ειρωνεία ε;

Για όλα οι άλλοι φταίνε και εσύ τι να κάνεις;  "Ο πιο αδύναμος κρίκος είμαι" θα μου πεις.
Ξέρεις όμως κάτι; Πολλοί κρίκοι μαζί φτιάχνουν αλυσίδα που δύσκολα σπάει! Τελικά "καναπεδάτε" το μόνο που για πρώτη φορά πρέπει να κάνεις είναι να σηκωθείς από τον καναπέ και να ενώσεις την φωνή σου με τους άλλους! τόσο απλά…….

επιστροφή στη πραγματικότητα.

                 Εδώ και πολύ καιρό προσπαθώ να γράψω αυτό το κείμενο. Σβήνω γράφω τίποτα δεν με ευχαριστεί. Βγάζω θυμό, αποστροφή και πελαγοδρομώ μέσα σε σκέψεις και εικόνες. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που ζω στον περίεργο χώρο του fb. Αναζητώ τις αλήθειες του και πολλές φορές, πέφτω με τα μούτρα πάνω τους και τα σπάω. Πάντα πίστευα ότι η γνώση πληγώνει και η άγνοια σκοτώνει! Οι τρύπες του, οι έξυπνες παγίδες του, δεν είναι πια μυστικό. 

              Στέκεται ξεδιάντροπα, προκλητικά μπροστά μου και φωνάζει: «Υπάρχω για να σας εκθέτω. Κρύβω καλά ανασφάλειες, συμπλέγματα και πάνω από όλα, βάζω τους ανθρώπους να ζουν στην ψευδαίσθηση ότι ζουν καταστάσεις χωρίς να τις ζουν!!!»

             Κοίτα θα μου πεις, αυτός είναι ο έρωτας μου! Αλήθεια; Ποια αγάπη είναι αυτή που γεννιέται και πεθαίνει με δύο τραγουδάκια και δύο αναρτήσεις; Ποιος έρωτας ξεδιψά με φωτογραφίες και μηνύματα; Ούτε καν την φωνή σου δεν αντέχει αυτός ο έρωτας. Το άγγιγμα σου τη ματιά σου!

Ζεις λες. Αγαπάς, χωρίζεις, απελπίζεσαι, ονειρεύεσαι, μοιράζεσαι, συμπονάς. Αλήθεια;
Ποια φιλία ανθίζει με υπεκφυγές και ψέματα;

            Η φυλακή της δύναμης σου είναι. Σ’ εγκλωβίσει μέσα σε εικονικές σχέσεις και δεν σε αφήνει να βγεις έξω να ζήσεις.  Δύναμη είναι ν’ αντιμετωπίσεις αυτά που φοβάσαι. Να πλησιάσεις την γυναίκα που κάθεται απέναντι σου στο μπαράκι και να ρισκάρεις να σε απορρίψει. Να δεχτείς να συναντήσεις τον άνδρα που μιλάς μήνες μαζί του και ας μην είσαι το μοντέλο που ονειρεύτηκε.

Να αποδεχθείς ότι το αντικείμενο του πόθου σου δεν σε θέλει και να προχωρήσεις παρακάτω.

Είναι εύκολα τα ψέματα εδώ. Με ένα τίποτα μπορείς να μεταμορφώσεις την άμαξα σε κολοκύθα. Όλα είναι δυνατά και όλους μπορείς να ξεγελάσεις εδώ μέσα εκτός από έναν. Αυτόν που κρύβεται πίσω από την οθόνη του δικού σου υπολογιστή. Τον εαυτό σου!

 Αργά ή γρήγορα πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Πάντα ήμουν επιρρεπής στις καταχρήσεις.

Ο φωτεινός μου άγγελός όμως που λέγεται, δημιουργία, είναι δίπλα μου.

Φεύγω, σήμερα το βράδυ δεν θα κάτσω μέσα. Θα πάω για ποτό, θα χορέψω, θα αγγίξω, θα ξαναβρώ αυτό που εδώ έχασα. Την πραγματικότητα!

Ζήσε την στιγμή!

Εκείνο το μοιραίο σημείο, που κάτι σε καλεί να εγκαταλείψεις, είναι τόσο κοντά σε εκείνο το σκαλοπάτι που γράφει: "ζήσε!" Ένα στραβοπάτημα και να…  Πάντα φλέρταρα με τα άκρα. 

Με τη ζωή με το θάνατο. Με το απόλυτο με το τίποτα. Με το επικίνδυνο. Εκεί σε αυτές τις σκοτεινές διαδρομές του νου χάνεσαι και βρίσκεσαι πιο δυνατός. Ακούγεται περίεργο; Γιατί;

Ποιος είναι πιο δυνατός; Αυτός που ζει στην σιγουριά των δεδομένων που έχτισε την ζωή του ή αυτός που επιβιώνει από ελεύθερη πτώση;

Πώς εκτιμάς  την ζωή αν δεν έχεις αγγίξει τον θάνατο;

Πως ξέρεις που μπορείς να φτάσεις αν δεν δοκιμάζεις συνέχεια τα φτερά σου;

Σε όλες αυτές τις «πτήσεις» το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ήταν η αξία της απλότητας. 

Τίποτα δεν αξίζει σε αυτή τη ζωή από την ίδια τη ζωή! Η ανάσα του αέρα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύτιμη είναι όταν χαϊδεύει το πρόσωπο σου! Το φως της ημέρας όταν ξημερώνει. Οι μυρωδιές της γης. Το άγγιγμα του παιδιού σου. Μια αγκαλιά φιλική, ένα χαμόγελο ενός αγνώστου. Ένα φιλί. Ένα σώμα διψασμένο για έρωτα. Μια τρυφερή κουβέντα. Όλα αυτά που σου μοιάζουν ασήμαντα και είναι τα μεγαλύτερα δώρα.

Η ζωή δεν είναι αλλού ούτε πιο κάτω ή πιο πάνω. Είναι εδώ, Στη στιγμή. Στη χαρά, στον πόνο. Μην της κλείνεις την πόρτα. Άνοιξε την,  βγες έξω, αγκάλιασε την. Κοίτα υπάρχουν πολλοί σαν εσένα δεν είσαι μόνος, μην φοβάσαι….

Υ.Γ αφιερωμένο...

καλό...κακό

Καλό....κακό!

-Τι πάλι θα μιλήσουμε για το καλό και το κακό;  Πω πω, με έχεις κουράσει. Καταρχήν ποιος νοιάζεται; Και έπειτα πιστεύεις ότι θα καταλήξει πουθενά αυτή η συζήτηση; Άσε που το να αραδιάσεις πέντε έξι θεωρίες είναι εύκολο και θα μπλέξουμε πάλι σε αμπελοφιλοσοφίες και σταθερές αμετακίνητες θέσεις, που κλωσούν τα ίδια και τα ίδια.

-Εσύ είσαι το καλό, και ο άλλος το κακό!

-Εγώ καλό; Είναι σίγουρο αυτό;

-Τι δεν είναι;

-Όχι βέβαια ποιος είναι μόνο άγγελός ή μόνο διάβολος..Όλοι είμαστε και τα δύο!

-όλοι; και ό άλλος;  Χαχαχα θέλεις να πεις ότι μπορεί να είναι και καλός;;;;

μα βέβαια κάπου βαθιά…. πολύ βαθιά, αν σκάψεις θα βρεις έναν άγγελο!

-Είσαι σοβαρή τώρα;

-Γιατί;

-Ξέρεις ποιά είναι η πλάκα; Οι κακοί πιστεύουν ότι οι καλοί προσποιούνται και οι καλοί ότι πίσω από την κακία κρύβεται καλοσύνη!!!!!!!!!

-Λες να μην είναι έτσι;

-Θα σου πω μόνο ένα πράγμα: Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε!!!!!!!!!

-Εκεί καλή μου κρύβεται όλη η αλήθεια της πραγματικότητας. Στην υποκειμενικότητα! Ο καθένας στηρίζει τα πιστεύω του, σε αυτές τις θεωρίες που το βολεύουν! Ακόμα και η εικόνα που έχουμε για τον άλλον, πολλές φορές είναι η προβολή των δικών μας προσδοκιών ή απωθημένων! Ξέρεις πόσοι καλοί φαίνονται στα μάτια μας κακοί όταν θέλουμε να πειστούμε ότι δεν αξίζουν; Όταν πρέπει να τους υποτιμήσουμε για να αντέξουμε την δική μας υστέρηση; Ποιός αποδέχεται την κακία του ανθρώπου που αγαπά; Όλοι το πρώτο πράγμα που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε άλλοθι και να ανατρέξουμε στη ψυχολογία, για να πιστοποιήσουμε την καλή φύση, που απλά ενήργησε άσχημα!

-Το νόημα ξέρεις ποιο είναι;

Αυτό που λέει ο ινδιάνικος μύθος. Ποιος από τα δύο λύκους νικάει, αναφερόμενος στην μάχη του καλού και του κακού μέσα μας;;

Αυτός που ταΐζουμε! Όταν θέλεις να είσαι καλός καλλιεργείς την καλοσύνη γιατί πολύ απλά αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Να αντέξεις την ύπαρξη σου. Να βλέπεις χαρούμενα τα πρόσωπα που αγαπάς! Γνωρίζεις την σκοτεινή πλευρά σου, την αποδέχεσαι και προσπαθείς να της επιβληθείς . Δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμα επιλογή!!!

Περι ηθικής....ο λόγος!

Έκλεισα το τηλέφωνο και το βλέμμα μου καρφώθηκε στο κενό. Η κα Σοφία με άφησε άναυδη. Είχα καιρό να ακούσω νέα από αυτήν και την κόρη της και μόλις είχα καταλάβει τον λόγο. Ήταν τόσο στεναχωρημένη για την επιλογή της φίλης μου, δηλώνοντας ντροπή τόσο πολύ που αποφάσισαν όλοι οι οικείοι, να την απομονώσουν μέχρι να ….συνέλθει! Από τι; Από την λάθος επιλογή συντρόφου. Ερωτεύθηκε τον παντρεμένο που την πολιορκούσε ένα ολόκληρο χρόνο. Και ξαφνικά από ηθική έγινε ανήθικη. Από καλή, αδίστακτη. Έτσι μου ήρθε να πάω να ανοίξω κανένα ημερολόγιο να βεβαιωθώ ότι είμαι στο 2012. Γιατί προς στιγμή είχα την εντύπωση ότι ζούσα στη δεκαετία του 50! Αλήθεια πόσο υποκριτική συνεχίζει να είναι αυτή η κοινωνία; Όταν όλα καλύπτονται κάτω από την μυστικότητα όλοι είναι ηθικοί και όταν φανερώνονται μετατρέπονται σε τέρατα ανηθικότητας.

Αλήθεια τι είναι ηθική;

Αρχίζω να πιστεύω ότι ηθική λέμε ότι μας βολεύει ανάλογα με την περίοδο και αυτά που ζούμε. Κάποτε πίστευα ότι ένας άνθρωπος είναι ηθικός όταν δεν εξαπατάει τους άλλους. Τώρα απλά θα ρωτούσα: τι εννοείς εξαπάτηση;

Δεν είσαι αυτός που δείχνεις. Ναι είναι μια μορφή εξαπάτησης. Το ερώτημα είναι: ξέρεις ποιος είσαι; Ή αυτό που είσαι μπορείς να το δείξεις χωρίς να σε ποδοπατήσουν;

Ηθική είναι η εκμετάλλευση του εργαζόμενου; Η ισοπέδωση του; η ταπείνωση του όταν εργάζεται για ψίχουλα και σκύβει το κεφάλι σε προσβολές, για να μην χάσει έστω και αυτά;

Ηθικό είναι να δουλεύεις μια ζωή και να είσαι ηλικιωμένος, ανήμπορος και να μην έχεις χρήματα να θάψεις τον σύντροφο σου;;;

Ή μήπως είναι ηθικό να σου παίρνουν το σπίτι και να σε πετούν στο δρόμο για γελοία ποσά;

Οι πολιτικοί μας είναι ηθικοί; Όχι θα μου πεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Τότε γιατί δεν τους απομονώνεις;

Όλοι εστιάζομαι στη συζυγική απιστία και αφήνουμε την αληθινή εξαπάτηση έξω!

Γιατί θεωρούμαι δεδομένη την παντοτινή αγάπη πράγμα που δεν ισχύει και δεν θεωρούμαι δεδομένο την αγάπη για όσο κρατήσει.  Το μόνο δεδομένο της ζωής είναι ο θάνατος, η λήξη όλων αλλά εσύ ονειρεύεσαι την αιωνιότητα.

Γιατί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με παραμύθια;;;  Τα παιδιά γίνονται μεγάλοι και αυτά με τη σειρά τους κρύβονται στα ψέματα και γίνονται κριτές των πάντων!

Ποιός είσαι εσύ που κρίνεις;

Ποιός είσαι εσύ που υποδεικνύεις στον άλλο τι να κάνει;

Γιατί η δική σου άποψη για την ηθική είναι υγιής;

Ανόητε άνθρωπε όταν βγεις από τον αυτοθαυμασμό σου και νιώσεις τους άλλους, δεν θα μικρύνεις όπως νομίζεις αλλά θα ανέβεις  λίγο πιο πάνω!

Ο μπαμπάς είναι εδώ!

Αν και έχει γίνει ρουτίνα πια και έχω εξοικειωθεί  με όλο αυτό που δημιουργεί  η παραμονή σου σε ένα νοσοκομείο, τίποτα δεν είναι ίδιο όταν πρόκειται για το παιδί σου.. Κι όταν αυτό είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να σου πει που πονάει, πως νιώθει, αν φοβάται, η αγωνία σου αγγίζει την τρέλα. Κάπως έτσι κλεισμένη και χαμένη στον κόσμο μου ήμουν εκείνο το βράδυ στο «Αγία Σοφία» όταν μπήκε στο δωμάτιο ο Τάσος. Στο διπλανό κρεβάτι από το δικό μας ήταν η μπεμπούλα του μόλις οχτώ μηνών. Είχα γυρισμένη την πλάτη μουρμούρισα μια πεθαμένη καλησπέρα και γύρισα στην  αγωνία και το μωρό μου. Η γλυκιά φωνή και τα λόγια του σαν χάδι, με έβγαλαν ξαφνικά από την εσωστρέφεια μου.

-          -Πού είναι η κουκλίτσα μου;

-          -Τι κάνει η αγαπούλα μου;

-          -Που είσαι χαρά μου και το σπίτι άδειασε.

-          -Τι να γυρίσω να κάνω χωρίς εσένα ψυχούλα μου; Αχ καρδούλα μου δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου..

-          -Θα δεις τίποτα δεν έχεις, αύριο θα πάμε σπίτι μας και θα κοιμάσαι στο κρεβατάκι σου..

Γύρισα και τον κοίταξα. Κρατούσε  το μωρό στην αγκαλιά του σαν να ήταν από κρύσταλλο,  πηγαινοερχόταν στο δωμάτιο ασταμάτητα  την γέμιζε με φιλιά και εκείνη παραδομένη στον έρωτα του γουργούριζε σαν γατούλα. Η εικόνα ήταν τόσο τρυφερή όσο και τα λόγια του και ακόμα πιο πολύ ίσως γιατί έβλεπες έναν άνδρα ένα και ενενήντα δυνατό και επιβλητικό να λιώνει μπροστά  στη τοσοδούλα! Δεν φαινόταν να καταλάβαινε την παρουσία μας ήταν σαν να είναι μόνος στο δωμάτιο με την πολύτιμη κόρη του. Όλο το απόγευμα δεν την άφησε από τα χέρια του. Όλο το βράδυ δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της. Πόση αγάπη και στοργή ακουμπούσε αυτή τη τρυφερή παιδική ψυχούλα….

Τον Ηλία είχα να τον δω 4-5 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε παντρευτεί, είχε αποκτήσει παιδί και είχε χωρίσει.  Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνώρισα την πλευρά του πατέρα, που του στερούν το παιδί του. Με την σύζυγο του ήταν διαρκώς στα δικαστήρια και οι σκηνές που εκτυλίσσονταν ήταν δραματικές.  Έζησα την αγωνία του, την λαχτάρα του κάθε φορά που ερχόταν εκείνο το πολυπόθητο δεύτερο Σαββατοκύριακο, για να έχει στην αγκαλιά του το γιο του. 

Για τα πάντα έπρεπε και πρέπει να απολογείται. Τα πάντα προσπαθούσε η πληγωμένη σύζυγος να τα μετατρέψει σε ενοχοποιητικά στοιχεία για το επόμενο δικαστήριο. Η αγάπη του είχε μπει στο μικροσκόπιο και μου έμοιαζε καθημερινά να την ποδοπατούν άπονοι άνθρωποι. Νομίζω ότι όσο και να έχεις πληγωθεί, εξαπατηθεί, (στην προκειμένη περίπτωση ούτε αυτό δεν είχε γίνει) το να δεις πέρα από τον εγωισμό σου είναι θέμα ψυχικής καλλιέργειας. Τα βουρκωμένα του μάτια, ο κόμπος στο λαιμό του και η τρυφερότητα στη φωνή του κάθε φορά που μίλαγε για τον γιό του ήταν αρκετά για να νιώσω τον πόνο του. Όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν αυτός πάντα εκεί δίπλα στον μικρό, περιμένει με την ίδια λαχτάρα το τηλεφώνημα του ή την επίσκεψη του. Και όταν εκείνος εμφανίζεται όλα αναβάλλονται και η προσωπική ζωή του και τα θέλω του!

Πολλές φορές σκεπτόμενη τα παιδιά που ζουν χωρίς την παρουσία του πατέρα ή την σύντομη παρουσία του δικού μου, συνειδητοποιώ την τύχη και την ευτυχία του γιού μου. Ότι ζήλεψα ότι ονειρεύτηκα για το παιδί μου του το προσφέρει ο άνδρας μου. Ότι έχασε, ότι δεν γνώρισε ποτέ, τα δίνει απλόχερα στο παιδί μας. Μια αγκαλιά, μια αφοσίωση, μια ζωή όλη για τον μικρό άγγελο του. Αυτή την αφοσίωση εγώ δεν την έχω και μπορώ να αντλήσω χαρά από πολλά πρόσωπα ή πράγματα. Για τον μπαμπά μας η ζωή ξεκινάει και σταματάει στο μικρό Κυριάκο. Αντικαθιστά πλήρως μια μητέρα, γνωρίζοντας όλες τις λεπτομέρειες, τις συνήθειες και τις ανάγκες ενός μωρού και ενός παιδιού. Διαρκώς βλέπω  την υπέρβαση, το γύρισμα της πλάτης στα δικά του θέλω χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί. Πράγμα που εγώ κάνω συνέχεια…. Ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορεί να πει κάποιος για εμένα: μάνα είναι μόνο μία αλλά για τον σύζυγο μου σίγουρα λένε: πατέρας είναι μόνο ένας!!!!!!

χτίσε την Ελλάδα...από την αρχή!

Αγαπητέ Αλέξη

Είμαι ένας καλός άνθρωπος, που δεν βλάπτει κανένα ηθελημένα (κάτι σαν τον Τσοχατζόπουλο. Έκλεβε αλλά δεν είχε καταλάβει ότι κλέβει) που διαθέτει την κοινή λογική (όταν δεν την χάνω, πράγμα συνηθισμένο), που αγαπάει τον τόπο του (το μεγάλο μου όνειρο είναι να φάω λεφτά από το δημόσιο) πρώην ΟΝΝΕΔΙΤΙΣΑ (όλοι έχουμε κάνει μαλακίες στα νιάτα μας) και, πάνω από όλα, είμαι κομμουνίστρια. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι υπάρχουν και άλλοι που δεν καταλαβαίνουν τον Λένιν και τον Μαρξ. Μέχρι τώρα ένιωθα απόλυτα ηλίθια.

Ζω ειρηνικά με την οικογένειά μου κάπου στα Πατήσια, (δε θέλω γέλια, ειρηνικά και Πατήσια δεν πάει, υπάρχουν και χειρότερα… τι λες Πλ. Βάθης;). Κάθε πρωί κάνω τζόκιν δίπλα στο Ποδονίφτη και απολαμβάνω μοναδικές στιγμές στην πόλη μου. Θαυμάζω το υπέροχο αποχετευτικό σύστημα που καταλήγει στο ποτάμι, τα παλιά αντικείμενα–αντίκες πεταμένα γύρω του (είπαν οι άνθρωποι εδώ μυρίζει βόθρος άρα εδώ αφήνουμε ό,τι σκατά θέλουμε) και τα αυθαίρετα σπιτάκια στην άκρη του.(Όταν λέμε άκρη, εννοούμε εντελώς άκρη αφού αναρωτιέμαι πως δεν πέφτουν…).

 Συσφίγγω τις σχέσεις μου με δεκάδες κουνούπια που απολαμβάνουν τα πεντακάθαρα νερά και πίνουν το αίμα κάτι βλαμμένων περαστικών σαν εμένα. Μερικές φορές γυρίζω σώα στο σπίτι μου, άλλες πάλι φορές με απώλειες. Κανένα πόδι φαγωμένο από αδέσποτο, (όχι δεν έχω παράπονο, ο δήμος υποσχέθηκε ότι θα το μαζέψει. Μέσα στην επόμενη δεκαετία), κανένα γόνατο τσακισμένο, αποτέλεσμα της άριστης κατάστασης των δρόμων, που έτσι για να μην πλήττουμε αφήνει τρύπες και χαντάκια για να πέφτουν κάτι τύπου σαν εμένα, τυφλοί και καντέμηδες!!! Η υπέροχη μέρα μου συνεχίζει με το καθημερινό τηλεφώνημα από την λατρεμένη μου τράπεζα. Αφού πούμε τις καλημέρες μας θα μου θυμίσουν «καλότροπα» και καθόλου πιεστικά να πληρώσω τη δόση του δανείου αλλιώς θα με αφήσουν στο δρόμο. Θα τους απαντήσω εξίσου ευγενικά ότι: «μου έχουν ζαλίσει τον έρωτα» και θα χαιρετηθούμε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε αύριο. (δεν έχω παράπονο κανείς δεν με αγάπησε τόσο. Δεν αντέχεις εύκολα την καθημερινή επικοινωνία μαζί μου). Μετά θα πάρω την τσάντα μου και θα αρχίσω να τρέχω. Άλλοτε για δουλειές και άλλοτε για να βγάλω κανένα ευρώ. Με το αυτοκίνητο; Τρελός είσαι; Με τη βενζίνη στο Θεό, υπάρχουν πιο οικονομικοί τρόποι. Μηχανάκι. Αρκεί μην πέσω σε μπλόκο και πληρώσω την πάπια χρυσή. Μανία που την έχουν και αυτά τα καλόπαιδα. Δίπλα τους να περάσει νταλίκα που τρέχει με 200 θα σταματήσουν για κράνος το παπάκι… Αι σιχτίρ, τώρα που το θυμήθηκα…

Τέλος πάντων συνεχίζουμε. Τι δουλειά έχουμε σήμερα; Ά, να γράψω τον μικρό στον δημοτικό παιδικό σταθμό. Σαν καλή κομμουνίστρια, αποφάσισα να εμπιστευτώ  το δημόσιο (ναι καλά, ας μην είχαμε μείωση εισοδημάτων και σου έλεγα εγώ). Τρέχω σαν μουρλή να μαζέψω όλα τα χαρτιά. Γιατί τρέχω; Μα γιατί έδωσαν μόνο 7 ημέρες για να μην προλάβουν πολλές μαμάδες. Έδειξαν κατανόηση αυτή τη φορά στον εργαζόμενο υπάλληλο του δήμου και δεν ήθελαν να τον κουράσουν με κληρώσεις και σαχλά. Εγώ όμως το πήρα χαμπάρι και παρά τις διαβεβαιώσεις ΟΛΩΝ (και όταν λέω όλων, εννοώ όλων) των υπευθύνων ότι δεν προλαβαίνω, τα κατάφερα.

Τώρα όμως θα τα χώσω κανονικά. Με το συμπάθιο κιόλας αλλά ο μεγαλύτερος νταβατζής είναι το κράτος! Ο ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να έχει εξοφλήσει τον ΟΑΕΕ για να γράψει το παιδί του στο σταθμό;;; είστε τρελοί; Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει, αλλά αυτοί που χρωστούν απλά, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Τι τους προτείνετε λοιπόν; να πάνε στον ιδιωτικό τομέα; Ας μην συγχυστώ χειρουργημένη γυναίκα. 

Επιστρέφω μετά από πολύ ώρα στο γραφείο για να με επισκεφτεί ο καλός μου λογιστής. Ήρθε να με προετοιμάσει για το ραβασάκι της εφορίας. Μάλλον είπε, γλύτωσε το καρδιακό κάτσε μην πάει από εγκεφαλικό!  Μα τα εισοδήματά μου, του λέω έχουν μειωθεί, ο φόρος πώς αυξήθηκε; Συγνώμη, κάνουμε λογικές ερωτήσεις στο κράτος; Πας καλά;

Κλείνοντας, θα ήθελα να σου ευχηθώ καλή επιτυχία αν και θεωρώ απίθανο να φτιάξεις όλο αυτό το μπάχαλο γιατί όσο ωραίος και να είσαι, ε δεν είσαι και ο superman. Είμαι Ελληνίδα πρώην δεξιά, παραλίγο αριστερή, χωρίς πολιτικό προσδιορισμό, με πολλά θέλω από τη ζωή και πολύ φοβάμαι ότι θα γίνω άλλη μια μετανάστρια. Λυπάμαι που δε θα μείνει κανείς σε αυτόν τον τόπο αλλά ούτως ή άλλως όσοι μείνουν θα πεθάνουν ή στη φυλακή από χρέη ή στο δρόμο από πείνα. Αν θέλεις την γνώμη μου μια λύση υπάρχει… Άσε τον Σαμαρά και το Βενιζέλο να τα γαμήσουν όλα και χτίσε μετά μια καινούρια Ελλάδα από την αρχή!

Τελικά οι ευαίσθητοι επιβιώνουν;

“Πώς μπορεί να είσαι τόσο ευαίσθητη;” “Πώς επιβιώνεις;”

“Με πληγές, κυρία Κατερίνα μου". Με ημέρες που δεν αντέχεις να τις ζήσεις… με στιγμές που νιώθεις να ακούς να σπας και να γίνεσαι εκατό κομμάτια. Κάθε μια, μοναδική, στιγμή που η λογική σε έχει εγκαταλείψει και το συναίσθημα δεν ελέγχεται. Και τότε κοιτάς το γκρεμό κι αν είσαι τυχερός δε θα πέσεις…. Ένα ρίσκο τρελό. Μια ακροβασία επικίνδυνη αλλά αυτή είναι η πάστα σου. Από τη μια μπορείς να χαθείς και από την άλλη με μια μαγική δύναμη ξαναγεννιέσαι και δημιουργείς! Η κόλαση και ο παράδεισος μέσα στο μυαλό σου. Το λογικό και το παράλογο σ’ ένα παιχνίδι για ψυχές που λένε ναι στη ζωή και κλείνουν το μάτι στο θάνατο.

Για κάποιους, λοιπόν, αυτό είναι κουσούρι. Για μένα είναι το αγαπημένο μου αδύνατο και παράλληλα δυνατό σημείο κάποιου. Είναι αυτό που σε οδηγεί να τον αγαπήσεις, να τον προστατεύσεις, να τον εμπιστευτείς. Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν είναι να παίξεις αυτό το παιχνίδι που λέγεται ζωή, αξία έχει να ποτιστείς μέχρι το μεδούλι από αυτήν και να μην περάσει από δίπλα σου χωρίς να σ’ αγγίξει!

Δεν αντέχω τους λογικούς που μπορούν και ενεργούν χωρίς συναίσθημα. Δεν έχουν κάτι να μου πουν. Κριτική στους άλλους εκ του ασφαλούς και κανόνες μέσα σε βαρετά τετραγωνάκια, που έξω από εκεί δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα και τη γνώση τη χρησιμοποιούν σε στείρο περιβάλλον. Δεν την καλλιεργούν για να ταξιδέψει ο νους και η ψυχή. Πόσο πλήττω με τις «κινητές» εγκυκλοπαίδειες, σοβαροφανείς τύπους που δεν «αφήνονται» ποτέ. Εγώ πλήττω κι αυτοί με απορρίπτουν….

Για αυτό το μοντέλο ανθρώπων δε θεωρείσαι επιτυχημένος χωρίς χρήμα και θέσεις με «τίτλους». Δεν ξέρω τι είναι επιτυχία, ίσως η πληρότητα, ίσως η γνώση, ίσως η εξέλιξη… Το μόνο που ξέρω είναι ότι για μένα δεν είναι το χρήμα. Δεν αισθάνομαι πιο πετυχημένη αν παίρνω το μπάνιο μου σε πολυτελές μαρμάρινο περιβάλλον... Δεν με βλέπω πιο όμορφη με ακριβά ρούχα… Νιώθω καλύτερα όταν δημιουργώ. Όταν ένας φίλος μου πει: «Μου έκανε καλό που σε είδα». Όταν αυτός που αγαπώ με κοιτάξει στα μάτια και μου πει: «Σ’ αγαπώ, περνώ καλά μαζί σου».  Όταν το παιδί μου γελάει και λέει αυθόρμητα: «Είσαι καλή μαμά». Όταν κάποιοι από εδώ μέσα μου γράψουν «Στα κείμενά σου βρήκα κάτι δικό μου».

Η ευαισθησία που οδηγεί σε έντονο συναίσθημα δεν είναι η πηγή του καλλιτέχνη;  Ποιος πίνακας ζωγραφικής, ποιο ποίημα μπορεί να σε μαγέψει αν δεν επικοινωνεί συναίσθημα; Ποια μουσική σε ταξιδεύει αν δεν σκορπά απογοήτευση, πόνο, χαρά, έρωτα; 

Σκεφτόμουν την τέχνη, αλλά τελικά παντού σε όλους τους τομείς η ευαισθησία κάνει τη διαφορά. Όταν ο γιατρός ακουμπάει τον ασθενή και με συμπάθεια τον εμψυχώνει δεν είναι πιο αποτελεσματικός από έναν επιστήμονα αδιάφορο και ψυχρό;

Πάντα αναγνώριζα τη διαφορετική πάστα ανθρώπων και με μια φυσική δύναμη απώθησης, κρατιόμουν μακριά. Δεν είχα φανταστεί όμως ότι η άποψή τους για τα συναισθηματικά άτομα είναι τόσο ακραία.

Με ρωτήσατε αν είναι αλήθεια η τόση ευαισθησία.

Να είμαι απόλυτα ειλικρινής; Είναι περισσότερο από ό,τι φαίνεται, περισσότερο από ό,τι φαντάζεστε!

Ίσως βγούμε στο φως!

 Προσπαθώ να δουλέψω στον υπολογιστή για να παραδώσω τις τελευταίες φωτογραφίσεις. Χρειάζομαι τα χρήματα, είναι το δάνειο, οι λογαριασμοί, το κέρατό μου... 
Είμαι τόσο θυμωμένη! 
Παρατάω τη δουλειά κι ανοίγω το Word. Δε με νοιάζει, πρέπει να γράψω, να βγει αυτή η οργή από μέσα μου γιατί μου έρχεται να τα σπάσω όλα. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πως μας ξευτίλισαν έτσι; Διαβάζω στο profile ενός φίλου ότι, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου πλάκωσε στο ξύλο άστεγη που ζήτησε ένα σουβλάκι. Ποιος Θεός μας καταράστηκε και ζητιανεύουμε την τροφή μας; Ποια ψυχή αντέχει να εγκαταλείπουμε τα παιδιά μας; Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τον προκλητικό πλούτο επιτήδειων και την απελπισία των φτωχών ανθρώπων, που παλεύουν με δύο και τρεις δουλειές καθημερινά. 
         Φωτογραφίζω σπίτια του ενός εκατομμυρίου ευρώ και αναρωτιέμαι τι δουλειές κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Γυρνάω σπίτι και βρίσκω τον κόσμο να ζητιανεύει την τροφή του. «Πόσο πιο χαμηλά να πέσουμε» ρωτώ το Χάρη. «Έχουμε πιάσει πάτο». «Πίστεψέ με, δεν είναι πάτος», μου λέει κι αρχίζει να μου περιγράφει εικόνες από τη Μόσχα όταν πρωτοπήγε μόλις είχε «πέσει» ο κουμμουνισμός. «Όχι Χάρη, δε θέλω να το ζήσω. Δεν αντέχω»! Παρακαλώ να βρεθεί ένας γενναίος  να ανατινάξει την βουλή. Να γίνει ένα πραξικόπημα να ρίξει τη χούντα που ζούμε. Είχαμε μια ποιότητα ζωής, μια αξιοπέπεια και τώρα μόνο ο φόβος μας κυριεύει. Φόβο μήπως μείνουμε χωρίς σπίτι, φόβο μην τύχει και αρρωστήσουμε και τα φάρμακα, οι εξετάσεις, όλα κοστίζουν. 
        Περπατάω στο δρόμο και βλέπω την κυρία της διπλανής πόρτας να στέκει στη γωνία με το κεφάλι κατεβασμένο και να επαιτεί. Πετάω τα σκουπίδια και οι άνθρωποι σαν κοράκια πέφτουν επάνω, μήπως βρουν κανένα αντικείμενο που μπορούν να πουλήσουν. Γιατί επιτρέψαμε σε πολιτικούς τομάρια να εκποιήσουν το μέλλον μας; Γιατί θέλω να σπάσω το σπίτι μου, να τσακωθώ με τον ταξιτζή που με κλείνει στο δρόμο, και δεν πάω να σπάσω τη Bουλή; Θόλωσε το μυαλό μας, η σκέψη μας, η κρίση μας, αλλάξαμε…
          Ψηφίζουμε αυτούς που μας πρόδωσαν γιατί μας είπαν ότι μπορούμε να τους αποκαλούμε εθνοσωτήρες…!  Δίνουμε φωνή σε αρρωστημένα μυαλά και δεν τολμάμε να ρισκάρουμε μια νέα πρόταση. Τι θα χάσουμε που δεν έχουμε ήδη χάσει; Δεν ξέρω αν η λύση στο αδιέξοδο είναι η ψήφος σε κάτι καινούριο, ίσως και να είναι μια από τα ίδια, ίσως πάλι να είναι αργά και ο δρόμος της καταστροφής να μην έχει γυρισμό. Η λογική μου λέει ότι έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο ένας είναι αυτός που βαδίζω καθημερινά και ξέρω ότι καταλήγει σε γκρεμό και ο άλλος είναι άγνωστος και δεν έχω ιδέα που θα με βγάλει. Ίσως διασταυρωθεί με τον άλλο, ίσως συναντήσω συμπληγάδες, Ίσως… ίσως όμως και να βγαίνει στο φως! 
Μέχρι σήμερα είχα χάσει το δικαίωμα στο όνειρο. Σήμερα, απέκτησα μια ελπίδα. Ίσως τα καταφέρω να δώσω στο παιδί μου ένα μέλλον που θα θέλει να το ζήσει!

 

Χαμογέλα!

              Λοιπόν ας συμφωνήσουμε σε κάτι: Η ζωή μας είναι χάλια και φως δεν βλέπεις πουθενά! Δεν το αναλύω είναι δεδομένο για το 70 τις εκατό των Ελλήνων οπότε ας μην αρχίσω για λεφτά, ανεργία και … χαλαστούμε από την αρχή!

Όχι, σήμερα θα χαμογελάμε ότι και να γίνει...... Και όταν δεν μπορείς τον κόσμο να αλλάξεις προσαρμόζεις την πραγματικότητα στα μέτρα σου. Τέρμα τα γυμναστήρια και τα περιττά έξοδα. Παίρνεις τα ποδαράκια σου και ξεκινάς. Μα μένεις στα Πατήσια! έ και; Όλα τα έχει!
Να και ο ποταμός, ο Ποδονίφτης! Ωραίο τοπίο με βλάστηση για να ξεχνιέσαι. Μα καλά αυτό το νερό από πού έρχεται; Έχει μέρες να βρέξει… όχι δεν θέλω να κάνω κακές σκέψεις… Να, δεν μυρίζει τίποτα! μόνο τα λουλούδια από τα σπίτια. Αχ έμειναν μερικά χαμηλά σπιτάκια με κήπους και μπουκαμβίλιες. Τι χτίζει ο καθένας πάντως είναι μεγάλη ιστορία… Στη άκρη του ποταμού, παράγκα με μπαλκόνι στο γκρεμό μέσα στη καρδιά της Αθήνας! Τι και αν είναι παράνομο; Σιγά μην με ενοχλεί και του Άκη που ήταν νόμιμα; Να είναι καλά πάντως οι άνθρωποι έχουν γεμίσει τον τόπο με λουλουδάκια που μοσχομυρίζουν! Συνεχίζω γρήγορο περπάτημα, ελαφρύ τρέξιμο για να φτάσω στη Φιλαδέλφεια.       

Ειδική διαδρομή; Έ όχι μην τρελαθούμε κιόλας. Ζικ ζακ στο ποταμό από την μια πλευρά στην άλλη γιατί ευθεία δεν βγαίνει! Η σχεδίαση των δρόμων σκέτη ομορφιά! Γέφυρες, γεφυράκια, αδιέξοδα, φράχτες… ποικιλία και έξυπνες αυτοσχέδιες λύσεις για το «ποτάμι που μας χωρίζει».

                 Άρχισες με τα πέρα δώθε να ζαλίζεσαι;;; Έλα δεν είναι τίποτα από το οξυγόνο είναι! Μην σταματήσεις… σαράντα λεπτά τουλάχιστον. Όσο περπατάς κάνεις ασκήσεις εμψύχωσης και θετικής ενέργειας. Τι ωραία είναι που αναπνέω.. που μπορώ και κάνω αυτή τη βόλτα… Που θα κάψω κάποιες θερμίδες και θα μπορώ να τσακίσω μια σοκολατίτσα χωρίς ενοχές! (συγνώμη, ξεχάστηκα). Λοιπόν, όλα είναι καλά και είσαι αισιόδοξος ότι  θα βρεις δουλειά και θα έχεις λεφτά. Και στο κάτω κάτω μπορείς και με λιγότερα. Το όνειρο του καπιταλισμού έγινε ταφόπλακα και έπεσε πάνω μας! Οι πιο πολλοί στόχοι που κυνηγούσαμε, ήταν δανεικοί. Ενός συστήματος που θέλει τον κόσμο με κοιμισμένη συνείδηση και αντίληψη για να τον ελέγχει. Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται! Η αγάπη, η πληρότητα, ο έρωτας, η καλοσύνη, η φύση, το χάδι… Αρχίζω και με τρομάζω.. αυτή η γυμναστική με μεταλλάζει… Μπα!!! μην ταράζομαι, μια απλή κρίση αισιοδοξίας θα είναι…

 Το μυστικό πάντως είναι να ζητάς. Ζήτα λοιπόν από την ζωή και θα το πάρεις!

Όταν λάμπεις από χαρά μαγνητίζεις τα βλέμματα. Τους κερδίζεις όλους. Φόρεσε το χαμόγελο σου, πες: "θα πάρω αυτή την δουλειά" και πήγαινε στη συνέντευξη. Μόνο όμορφες σκέψεις. Θετικές. Πίστεψε σε εσένα στις ικανότητες σου. Μην κάθεσαι στο σπίτι και μαραζώνεις. Βγες, κάνε ότι μπορείς για να αισθανθείς καλύτερα. Μην μισείς την δουλειά σου επειδή δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκες. Πάλεψε για το όνειρο σου και βρες τα καλά στοιχεία σε αυτή που έχεις. Σκέψου, πόσος κόσμος «διψάει» για εργασία…

Ωραίος ήλιος, ωραία ημέρα ξεκινάει. Χαμογέλα. Είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος..και αν είσαι πληγωμένος, λίγο πιο κάτω σε περιμένει ο άνθρωπος σου. Αν δεν έχεις όλα αυτά που ονειρεύτηκες ή πίστεψες ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο κοίτα γύρω σου.. Η χαρά είναι εδώ, στα μικρά τα "ασήμαντα" που τα κάνουμε εμείς σημαντικά! Ο καλύτερος σύμμαχος σου σε αυτόν τον αγώνα είναι ο εαυτός σου.

Η αγάπη άργησε μια ημέρα!

       Από μικρή μισούσα τα ρολόγια. Μου προκαλούσαν απίστευτο άγχος άσε που δεν αντέχω το μονότονο ήχο τους τικ τακ!  Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο όμως είναι η στενή έννοια του χρόνου. Για όλα σε αυτή τη ζωή υπάρχει κατάλληλος χρόνος και κατάλληλη ηλικία. Συγκεκριμένοι στόχοι και χρονοδιαγράμματα για όλους. Με την εξέλιξη όλων διευρύνονται ευτυχώς και τα όρια. Κάποτε στα σαράντα ήσουν μεσήλικας και βούλιαζες στην πολυθρόνα. Τώρα κάνεις παιδί και ξεκινάς να ζεις. Είναι βέβαια για την Ελληνική κοινωνία ακόμα λίγο «διαφορετικό» και πιάνεις κάτι βλέμματα «περίεργα» καρφωμένα επάνω σου αλλά ποιος νοιάζεται;
Ποιος έχει λόγο στη ζωή σου; Ποιος θα πάρει την ευθύνη για την μοναξιά ή την δυστυχία σου; Αν επιλέξεις να ζήσεις το παραμύθι της  ζωής κάνε το χωρίς ντροπές και εκπτώσεις στη μαγεία του. Με νεράιδες, ξόρκια, πρίγκιπες , αγάπες, όνειρα και… φυσικά με το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αντιπαθώ τον φόβο… Δεν σου προσφέρει τίποτα μόνο στερεί. Βούτα στα βαθιά κολύμπα.. πέτα ψηλά. Άνοιξε τα φτερά σου και ας πέσεις. Θα ξανασηκωθείς.  

Μα πάτησες τα σαράντα θα σκεφτείς. Πέρασε μισή ζωή χωρίς να σε αγαπήσουν… τώρα θα αναζητήσεις τον έρωτα;

Ναι έχεις άλλη μισή ζωή μπροστά σου! Φοβάσαι το ξέρω..

Αλήθεια τι φοβάσαι περισσότερο; τον πόνο;

Το να μην μείνεις  μόνος σου;

Και τώρα μόνος δεν είσαι;

 Και αν σε πληγώσει;

Θα επιζήσεις. Έχεις περάσει χειρότερα.

Και αν δεν είναι αυτό που ζητούσες;     

Συνεχίζεις παρακάτω.

Νιώθεις  μεγάλος για αγάπες και λουλούδια μουρμουρίζεις…

Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να σταματήσεις να αγαπάς;

Πάντα αγαπάς.. όσο ζεις

Τότε;

Να για γνωριμίες, χτυποκάρδια, ξεκινήματα..

Τώρα δεν χτυπάει η καρδιά σου όταν πιάνεις το βλέμμα εκείνου ή εκείνης πάνω σου;

Ναι σαν τρελή..

Τότε; προτιμάς να φύγεις.. να γυρίσεις την πλάτη σου και να μην ζήσεις…

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν ερχόταν όταν ήσουν 30…

Είσαι άτυχος  για αυτό αλλά τυχερός που ήρθε.

Η αγάπη …άργησε μια ημέρα λοιπόν…

Όχι φίλε μου εμείς αργούμε στο ραντεβού μαζί της και αν τώρα δεν πας να την βρεις, δεν θα έρθει ποτέ!!!

Πώς  πέρασε μισή ζωή χωρίς αγάπη…

Μην κοιτάς πίσω, μόνο μπροστά. Έχεις χρόνο όσο αναπνέεις….

Θα  αφήσεις και την υπόλοιπη ζωή σου να χαθεί;;;

Μέχρι πότε;;;

                        

           Πάντα πίστευα στη ματαιότητα αλλά έβρισκα συναρπαστικό να ζεις την στιγμή. Να γελάς, να αγαπάς, να ταξιδεύεις, να μοιράζεσαι με φίλους, να κρατάς αγκαλιά το παιδί σου. Όλα είναι στιγμές. Δεν ξέρω τι υπάρχει πιο πέρα και δεν πρόκειται να μάθουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι το τώρα. Για να το αδράξεις όμως, πρέπει να βλέπεις κάπου λίγο φως. Μια ελπίδα ότι τις γκρίζες ημέρες θα τις διαδεχθούν πιο φωτεινές έστω και για λίγο. Όταν χάνεις τα πάντα και σπίτι σου είναι ένα παγκάκι, που να βρεις την ελπίδα; Στο πάτο του σκουπιδοτενεκέ; Στην ανεργία; Στην εγκατάλειψη από τους δικούς σου ανθρώπους, γιατί πλέον είσαι βάρος; Όταν τα βράδια μέσα στο κρύο φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου, για να μην κλέψουν την μοναδική σου κουβέρτα, τα λίγα βρώμικα ρούχα σου τι όνειρα να δεις; Ζεις, τον χειρότερο εφιάλτη σου.

          Κανείς δεν πιστεύει ότι θα βρεθεί στην άλλη όχθη του ποταμού. Το να περάσεις όμως από την μια πλευρά στην άλλη πολλές φορές χρειάζονται μόνο κάποιες κακές συγκυρίες. Ένα μικρό γύρισμα της τύχης, μια απόλυση, μια αρρώστια και όλα χάνονται… σε παίρνει η μπάλα από κάτω και δεν σταματάει η κατρακύλα μέχρι να κουρελιαστεί η ύπαρξη σου.. Είναι δικαίωμα σου να ζήσεις ή να πεθάνεις… και εμείς οι απ’ έξω καθισμένοι στη πολυθρόνα μας, λέμε "αγωνίσου η αυτοκτονία είναι δειλία". Είναι εύκολο να λέμε, είναι δύσκολο να κατανοούμε… Ο θάνατος είναι ιερή στιγμή και κανείς δεν μπορεί να την κρίνει. Ποιός μπορεί να μπει στη θέση του ανθρώπου που είναι άστεγος, που δεν έχει να πάρει γάλα στο παιδί του, που πεθαίνει κάθε στιγμή από ντροπή;.

         Και αν δεν αντέξουν και φύγουν από κοντά μας μόνο η σιωπή ταιριάζει. Βουβά και ήσυχα να συνοδεύουμε στη κηδεία τους όλα τα όνειρα τους για το μέλλον. Για όλες αυτές τις φωνές που ακούστηκαν και έπεσαν επάνω μας σαν κεραυνός, ντρέπομαι. Ακόμα και όταν ξεπουλάς τον εαυτό σου πρέπει να ξέρεις να μην μιλάς.....και εμείς που δακρύζουμε και πονάμε ας θυμηθούμε ότι μόνο η λύπηση δεν φτάνει. Αγώνα θέλει για να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια που αφήσαμε να μας κλέψουν.
        Κάθε ημέρα "αυτοκτονούν" όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μας… Ένας εφιάλτης που δεν τελειώνει…. Μια κοινωνία βυθισμένη σε λήθαργο και ένα σύστημα που βαπτίζει την δολοφονία, αυτοκτονία! Μέχρι πότε;;;. 

Να αντέχουμε μόνο μας μένει!

                Κάποιες μέρες σαν αυτή δεν αντέχεις και σπας. Τα σκοτάδια της ψυχής σου πλημμύρισαν την ύπαρξη σου και όλα ντύνονται στα μαύρα. Δεν χωράς πουθενά, ούτε στο θυμό, ούτε στο κλάμα, ούτε στα λόγια ούτε στα τραγούδια. Θέλεις να δραπετεύσεις, να φύγεις, να πετάξεις από αυτή την πραγματικότητα που σε συνθλίβει. Αλλιώς τα ονειρεύτηκες, ανόητη ύπαρξη και αλλιώς ήταν. 

Άλλα περίμενες γιατί τις ημέρες που μεγάλωνες, για το αύριο που έχτιζες και αλλού καταλήγεις. Αδύναμος, ανασφαλής να φοβάσαι τι θα φέρει η ζωή. Πάλεψες για να κερδίσεις αυτά που κρατάς στα χέρια  σου τις μικρές, μεγάλες χαρές σου. Μία, μια μέσα στη μιζέρια της εποχής μαραζώνουν και μαραίνονται. Και το ανόητο μυαλό σου συνεχίζει να το παλεύει… Θα την βρεις την άκρη λες… Πού; Σε πιο πάτο χαμένη; Τα πάντα προκειμένω να επιζήσεις… 

Και εσύ, που τόσα χρόνια ήλπιζες να ζήσεις!

Πόσο με πονάει αυτό… αφού αυτόν τον κόσμο δεν μπορώ να αλλάξω και όλο με πληγώνει και όλο με τρομάζει, θα 'θελα να φύγω μακριά να πετάξω σαν πουλί δυνατό σε μέρη υποφερτά. Μα αυτό είναι ακόμα μια ανοησία. Δεν μπορείς να πετάξεις ούτε καν να δραπετεύσεις απ’ όλα αυτά που σε πληγώνουν. Εδώ θα μείνεις λοιπόν και θα μάθεις να αντέχεις…. Να παλεύεις έστω και αν ξέρεις ότι δεν θα νικήσεις. Να ελπίζεις ακόμα και όταν τα όνειρα δεν έχουν αύριο. Το μόνο τελικά που μένει είναι ν' αντέχουμε....Ν΄ αντέξουμε!

Μυρωδιά νοσοκομείου....

                  Σήμερα για πρώτη φορά, το fb μου έβγαλε μυρωδιά  νοσοκομείου. Ξεκατινιάσματα, παρακαλετά να γυρίσουν πίσω προδομένοι εραστές, αφορισμοί. Δημόσια και ανεπιστρεπτί εκτίθεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλήθεια αν δεν υπήρχε αυτός ο χώρος θα  έβγαινες στο μπαλκόνι να φωνάξεις:" σ’ αγαπώ γύρνα πίσω, άσε αυτή τη σκρόφα;" Μάλλον όχι γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν μου έχει συμβεί ποτέ να περνάω από γειτονιές  και να ακούσω κάποια εξομολόγηση! 

                Τι ακριβώς κάνουμε; Και φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Πολλές φορές με μια παρόρμηση λίγο ακατανόητη, αναρτώ σχόλια για να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Αν όμως δεις τα πράγματα έξω από εδώ και αποστασιοποιηθείς για ένα διάστημα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που ήθελες να εκφράσεις συχνά προέκυψε εδώ… Δηλαδή το ίδιο γεννά το ίδιο σε εκθέτει;

Είμαστε σίγουροι για αυτό που κάνουμε στον εαυτό μας και στους άλλους; 

               Όσο πιο συναισθηματικός είσαι, όσο πιο τρωτός, πιο μόνος τόσο η επιρροή και η εξάρτηση μεγαλώνει. Το παιχνίδι το χάνεις ειδικά αν δεν λειτουργείς και τόσο με την λογική.

               Μου αρέσει να φτάνω στα άκρα γιατί εκεί τσαλακώνεται η πραγματικότητα και ανακαλύπτω  την αλήθεια. Έπρεπε να λιώσω κάποιες ώρες κολλημένη εδώ, να πονέσω, να μπουχτίσω, για να μυρίσω τον πραγματικό αέρα του. Και ναι, δεν είναι τόσο υγιής όσο νόμιζα στην αρχή!  

               Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με  τους κανόνες και δεν πιστεύω σε αναχρονιστικές αντιλήψεις για το τι είναι ηθική ή αξιοπρέπεια. Τον διασυρμό όμως δεν τον αντέχω και πιστεύω ότι κανείς και καμία σχέση δεν την αξίζει. Ούτε η αγάπη, ούτε η φιλία, ούτε οι άλλοι, ούτε και εμείς. 

             Οι ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται με διάλογο κοιτώντας τον άλλο στα μάτια, αγγίζοντας τον. 

Οι διαφορές μας δεν πρέπει να γίνονται βορά ορνίων.  Ο σεβασμός  είναι η δική μου αρχή.

 Η δική μου ηθική και σε αυτήν δεν κάνω εκπτώσεις…. 

Ήρθε η άνοιξη!Ε,και; (αφιερωμένο στους 240000)

Ήρθε η άνοιξη! Ε, και;

Σκυθρωπά πρόσωπα, αγέλαστα, σκαμμένα από ρυτίδες κατήφειας περπατούν στο δρόμο. Μπαίνουν αμίλητοι στα λεωφορεία και η ματιά τους μονίμως χαμένη. Σφιχτά, με δύναμη κολλούν τις τσάντες πάνω τους και κοιτούν καχύποπτα τους  γύρω. Το μόνο που σου έλειπε ήταν να σου κλέψουν τα λεφτά της ΔΕΗ που έχεις πάνω σου. Τι το ’θελες να πάρεις  τρόλεϊ. Κι αυτός ο αλλοδαπός που σε κοιτάει καλά καλά; Κατεβαίνεις βιαστικά, τσεκάρεις τους διπλανούς να προλάβεις να φύγεις να μην κινδυνέψεις.  Μέχρι να φτάσεις στο ταμείο να πληρώσεις να μη σου κόψουν το ρεύμα. Ανάθεμα τους, τι εκβιασμός κι αυτός! Τόσα λεφτά… Όλος ο μισθός πήγε εκεί.

Τίποτα δεν έμεινε. Ούτε που ξέρεις πως θα τα βγάλεις πέρα τον υπόλοιπο μήνα.                     

Πότε έγινε η ζωή μας έτσι; Είχες τον τρόπο σου, τις εξόδους σου, τα ταξίδια σου, πώς καταντήσαμε  όλοι τόσο φτωχοί;  Δε θυμάμαι ποτέ να είμαστε τόσο λυπημένοι, τόσο μόνοι, τόσο απελπισμένοι. Μόνοι; Ναι, εγκαταλελειμμένοι από το κράτος, από το Θεό. Ένας λαός ήσυχος ασθενής που αργοπεθαίνει και ούτε καν διαμαρτύρεται… ο ιδανικός ασθενής…

Η ημέρα είναι ηλιόλουστη κι εσύ μες στη μαυρίλα πάλι. Επιτέλους μπήκε η άνοιξη αλλά το μυαλό σου είναι βουτηγμένο στη μιζέρια και δεν μπορείς να τη νιώσεις. Ήρθε η άνοιξη! Ε, και; Το μόνο καλό είναι ότι δε θα υποφέρουν οι άστεγοι… Εκείνη η όμορφη κοπέλα ήταν δεν ήταν 30 κοιμόταν τις προάλλες στο παγκάκι στη στάση του λεωφορείου. Ήρθες με μάτια βουρκωμένα «πόσος πόνος» μου είπες και έβρεχε… «Θα κρυώνει» σου απάντησα. Έτρεξα βιαστικά στις ντουλάπες, ευτυχώς βρήκα δυό κουβέρτες που δεν τις είχαμε ανάγκη. «Θα πας να την βρεις;» Σηκώθηκες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μάζεψα ό,τι είχαμε από φαγητά και μέσα στο βράδυ και τη βροχή με τα πράγματα στο χέρι, κουρασμένος όπως ήρθες από τη δουλειά, μπήκες στο αυτοκίνητο και έτρεξες να τη βρεις... Γύρισες απογοητευμένος. Τις κουβέρτες τις κράταγες στο χέρι, η κοπέλα δεν ήταν εκεί αλλά τα φαγητά τα είχες μοιράσει. Είχες πέσει πάνω σε κάποιους που έψαχναν τα σκουπίδια και τα δέχτηκαν σαν το μεγαλύτερο δώρο!

Πάει χρόνος που ότι φαγητό περισσεύει δεν το κρατάω για να ταΐσω τα ζώα αλλά το μαζεύω για να το δώσω σε αυτούς που ψάχνουν τα σκουπίδια. Το αφήνω σε ένα ασφαλές μέρος και μέσα σε λίγη ώρα έχει εξαφανιστεί.  Δεν ξέρω πως αλλά με μια μυστική συμφωνία κάποιοι πάνε και τα παίρνουν. Δεν τους έχω δει ποτέ. Ξέρω ότι με περιμένουν… Ντρέπομαι να τους συναντήσω γιατί δεν έχω κάθε μέρα.

Ήθελα να κάνω περισσότερα αλλά δεν τα καταφέρνω και φαίνομαι στα μάτια μου λίγη.

Θα ήθελα κάθε οικογένεια να βάζει ένα πιάτο παραπάνω φαγητό και να τα μαζεύαμε όλα κάθε μεσημέρι  να τα μοιράζαμε.

Θα ήθελα τα άδεια σπίτια, τα άδεια μαγαζιά να γίνουν χώροι φιλοξενίας αστέγων.

Πρότεινα στους ιδιοκτήτες στη πολυκατοικία να μείνει ένας άστεγος στο υπόγειο και κόντεψαν να με λυντσάρουν. Όλοι είμαστε καλοί μακριά από τα συμφέροντα μας. Αρκεί να μην βλάπτει εμάς. Φαίνεται ότι μαζί με την πείνα, την κατήφεια, τη θλίψη ήρθε και ο φόβος…

          Α κοίτα είναι πια άνοιξη. Ε, και; Τίποτα δεν μου κάνει αίσθηση .. Αυτό που με νοιάζει είναι πόσο πόνο ακόμα μας επιφυλάσσει το αύριο…  Μοναδική παράκληση στο Θεό να μην υποφέρουν οι άνθρωποι εκεί έξω.

Αυτό που μόνο ονειρεύομαι είναι, η ημέρα που η χώρα μου θα βγει από την εντατική και θα αρχίσει να ζει από την αρχή!

κολλημένος...στο facebook

-Είμαι η Χριστίνα και δεν είμαι καλά! Περαστική ήμουν από το fb και κόλλησα. Εσύ;  Πόσο καιρό μπορείς να μείνεις εκτός; Τι κάνεις αλήθεια εδώ;
-Να, μιλάω, μοιράζομαι σκέψεις και διαβάζω κανένα νέο… Διασκεδάζω την πλήξη μου. Άσε που δεν έχω μια ούτε για καφέ. Τρόπος επικοινωνίας είναι, γιατί το κάνεις θέμα…
-Κλείσε τη σελίδα σου και φύγε. Μπορείς; Τώρα! Άντε να σε δω αφού δεν είναι  εξάρτηση…
-Μπορώ αλλά δε θέλω. Είναι καλή παρέα κι αν προσέξεις δεν παθαίνεις τίποτα. Αν προσέξεις…
-Από τι κινδυνεύεις;
-Από "περίεργους", από παρεξηγήσεις, από τα παιχνίδια....
-Σωστά τα παιχνίδια......Αλήθεια, εκείνο το τραγουδάκι του Ρέμου «κλειστά τα στόματα» γιατί το ανέβασες ;
-Έτσι, μου αρέσει.
-Απλά σου αρέσει ένα τραγούδι που λέει ότι θέλεις να αγαπάς τον λάθος άνθρωπο;" Λοιπόν ξέρεις γιατί σου αρέσει εδώ; Λίγο πολύ βρισκόμαστε στη χώρα του ποτέ. Ποτέ δεν χρειάζεται να μάθουν οι άλλοι την αλήθεια για εσένα, ποτέ δε θα συναντήσεις κάποιον αν δεν το θέλεις. Εδώ τα λάθη δεν έχουν συνέπειες και με ένα delete όλα διορθώνονται.
Ξέρεις τι είναι; Ασφαλής απόδραση. Τρίφυλλο ελαφρύ. Ο τόπος που οι επιθυμίες παραμένουν επιθυμίες. Σε θέλω, σ’ αγαπώ, είμαι κολλημένος εδώ για να σε δω αλλά δεν κινδυνεύει η οικογενειακή ή προσωπική γαλήνη μου.- Βγαίνεις από την καθημερινότητα, από τη δραματική συντριβή της νιότης σου, από το άγχος σου για την οικονομική μιζέρια, από την καταπίεση στη δουλειά σου. Είσαι όπως οι άλλοι σε φαντάζονται. Έξυπνος με κλεμμένες ατάκες, ελεύθερος με υποσχέσεις και υπονοούμενα έτοιμος να παραδοθείς στον έρωτα. Είσαι αυτό που ονειρεύτηκες για εσένα και έμεινε ευσεβής πόθος… Είσαι ένας σκληρά εργαζόμενος σαλταρισμένος που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με 3 και 60, αλλά εδώ αισθάνεσαι άνετος και πετυχημένος. Ζεις τον εφιάλτη με τη μάνα σου να μουρμουράει όλη την ημέρα και τον πατέρα σου να καταρρέει από τα χρέη, αλλά εδώ είσαι ανέμελη και ωραία. Είσαι η κουρασμένη μάνα, εγκλωβισμένη στο σπίτι που περιμένει το βράδυ για να υπάρχει για τον εαυτό της. Εδώ ξεχνάς και τα παραπανίσια κιλά αναμνηστικό της εγκυμοσύνης. Είσαι η καταπιεσμένη νοικοκυρά που αφήνει το σφουγγαρόπανο και πιάνει το πληκτρολόγιο. Αναρτάς φωνές, κραυγές απελπισίας και κάτι φεύγει από μέσα σου. Σαν να ξαλάφρωσες λίγο. Σαν να μη πονάς τόσο. Επιστρέφεις στη λάντζα σου πιο χαρούμενη. Γιατί άραγε; Τι έγινε εκεί μέσα; Βρήκες κάτι; Ναι, ένα δύο like και κάποια λόγια παρηγοριάς από φίλους.
- Α, δεν είσαι μόνη σου λοιπόν… υπάρχουν και άλλοι που έχουν θάψει τα όνειρά τους και τα θέλω τους.
- Ωχ τώρα τι μου κάνεις αυτοί οι προβληματισμοί είναι για τον ψυχολόγο μου. Κάτσε να μπω να δω τι έγινε ο Γιώργος. Έχει δύο μέρες να φανεί. Τον έψαξα και στο twitter ούτε εκεί φάνηκε. Λες να έπαθε κάτι; Αλήθεια, τι ξέρω για τον Γιώργο; Είναι όμορφος στη φωτογραφία, ελεύθερος και με έξυπνα σχόλια. Καλή περίπτωση… και αν… αν, τι;
-Αν η φωτογραφία δεν είναι δική του; Αν έχει οικογένεια αν, αν… άστα αυτά θα φανεί αργά ή γρήγορα.

          -Αυτό το αργά φοβάμαι. Γιατί καρδιά μου εσύ χτίζεις παλάτια πάλι στην άμμο.
          -Ά, νάτος έκανε  like σε μια άλλη. Μα τι προσπαθεί να μας πει τώρα; Κάνει παιχνίδι
          και μ’ αυτήν; Θα του ζητήσω επιτέλους να βρεθούμε. Αφού δεν το καταλαβαίνει με
          τραγούδια και στιχάκια θα του στείλω μήνυμα.
          Ο Γιώργος ποτέ δε φάνηκε σε αυτό το ραντεβού και μετά χάθηκε και από τον τοίχο…
          Ταλαιπωρημένος εργάτης μεροδούλι μεροφάι και τρία άτομα στην πλάτη του ήταν τώρα
          για τέτοια μπλεξίματα; Καλά πέρναγε τα βράδια μας και η τηλεόραση έχει πεθαίνει όπως και
          ο  γάμος του… Πάμε για άλλα δήλωσε στο twitter.
          Μα καλά, βρε Χριστίνα, ρωτάει στο τέλος η Στέλλα, δύο χρόνια κολλημένη στη μοναξιά 
          της, πού θα γνωρίσω κάποιον;
        -Έξω καλή μου, στην πραγματικότητα!

Υ,Γ Σίγουρα μια μερίδα φίλων κάνει σωστή χρήση και δεν έχει μπει σε αυτό το τριπάκι. Υπάρχει κόσμος όμως που έχει εθιστεί και ίσως μια λύση είναι να κατεβάσουμε το προφίλ και να ξαναγυρίσουμε στην πραγματικότητα πριν εκείνη μας γυρίσει την πλάτη....

Δήθεν!

     Είμαι δήθεν, καλός οικογενειάρχης, με την ερωμένη μου, τα λεφτά μου, τα τσαλαπατημένα όνειρά μου και τη συνείδησή μου ήσυχη για να κριτικάρω τους άλλους.
Είμαι γκέι και παντρεύτηκα μια καλή ανυποψίαστη γυναικούλα που την αφήνω να αργοπεθαίνει, να χοντραίνει, να μαραζώνει γιατί τις νύχτες  την απορρίπτω… 

Καταστρέφω τις ζωές των άλλων αλλά τους χαμογελώ και τους ξεγελάω… 
Σιχαίνομαι να ζω μαζί σου αλλά αγαπώ το πορτοφόλι σου. 
Συμβιβάζομαι γιατί... χάνομαι. 
         Είμαι δήθεν. Είμαι αυτό που φτύνω στους άλλους αλλά σε εμένα το ανέχομαι. Κρίνω την απιστία στους γύρω μου και την λαχταρώ στα όνειρά μου... Θέλω να ανήκω σ᾽ εσένα αλλά μένω με εκείνη για να μην αφεθώ στο πάθος μου.Σου γυρίζω την πλάτη και φεύγω τρέχοντας γιατί είσαι ο απόλυτος έρωτας που αναζητούσα και τρέμω...

Είμαι φτωχός και καμαρώνω για την τιμιότητά μου, μα μόλις η ζωή μου ρίξει ένα φράγκο ξιπάζομαι και κάνω λαμογιές…

         Μ᾽ αγαπώ για να μ᾽ αντέξω. Με μισώ γιατί το μυαλό μου δεν δέχεται τις πράξεις μου.

Θέλω την ελευθερία μου και κυνηγώ τη σκλαβιά μου. Θέλω να είμαι καλλιτέχνης και γίνομαι έμπορος, δικηγόρος, γραφιάς. Ξυπνάω το πρωί να πάω στη δουλειά και μόνο στην ιδέα αρρωσταίνω.

        Θέλω να πετάξω αλλά στυλώνω τα πόδια μου στη γη για να μη βγάλω φτερά. 
Γιατί, αν πετάξω, μπορεί να φύγω μακριά και να γίνω όλα εκείνα που ονειρεύτηκα αλλά δεν τόλμησα ποτέ να τα ακολουθήσω και, τότε, 
όλα αυτά που με ψευτιά έχτισα θα γκρεμιστούν και θα μείνω γυμνός απέναντι στον εαυτό μου και τις αλήθειές μου…

Αντέχεις;;;

Υ.Γ  Στην καταπληκτική επαναστάτρια γιαγιά μου που με έμαθε να μη συμβιβάζομαι!

Ναι. Είμαι και κωλόπαιδο!

Από μικρή ονειρευόμουν να με αγαπούν και να είμαι ο φωτεινός ήλιος για τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω πως την είχα δει έτσι, αλλά μου έδινε χαρά να προσφέρω και θυμό όταν δεν μπορούσα με ένα μαγικό ραβδί, να πάρω τον πόνο ή την θλίψη από πάνω τους. Κατανάλωσα πολύ ενέργεια, έκλεψα πολύ χρόνο από τις σπουδές μου, την  μάθηση, την προσωπική μου εξέλιξη, για να είμαι κοντά σε κάποιον όταν με χρειάζεται.  Δεν ήξερα ποτέ τι σημαίνει δικό μου. Έβγαζα πολλά λεφτά και ποτέ δεν είχα μια. Με μια απίστευτη ευκολία έδινα τα πάντα. Δεν κοίταγα ποτέ το αύριο γιατί απλά ο μόνος στόχος μου ήταν το σήμερα. Νόμιζα  ότι η ανάγκη  να τους φροντίζω και να τους αγαπώ ήταν όλη η αλήθειά μου.

Με αβάσταχτη αθωότητα, ταυτόχρονα, έπαιρνα πίσω ό,τι απλόχερα έδινα. Πλήγωνα ό,τι ερχόταν πιο πολύ κοντά μου…. Όπλο, η ειλικρίνεια κι εκείνη η ρημάδα η ευκολία του λόγου που έβρισκε πάντα τις κατάλληλες λέξεις και σημάδευε κατευθείαν στη καρδιά!

Δεν σταμάταγα ακόμα κι όταν κοιτούσα τα βουρκωμένα μάτια του άλλου και έλεγα: “Συγνώμη, αλλά είμαι αλλού. Συγνώμη, αλλά εγώ σε βλέπω φιλικά… Συγνώμη, αλλά καλύτερη η αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα”. ‘‘Τι να την κάνω την αλήθεια” μου είπε κάποτε κάποιος. “Εγώ πονάω. Θα προτιμούσα ένα ψέμα”. Όλα έπρεπε όμως να γίνουν κάτω από το μανδύα της αγνότητας και της καλοσύνης που υπερασπίζομαι. “Το βλέπω αγάπη μου”, απάντησα και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Και η αγκαλιά μου ήταν πάντα ανοιχτή και ας προχωρούσα, ήμουν εκεί όποτε είχε ανάγκη, μόνο που εκείνοι δε προχωρούσαν…

Το άλλοθί μου πάντα η άγνοια της δύναμής μου. Εδώ και λίγο καιρό την αναγνώρισα, την αποδέχτηκα και έψαξα να βρω τα όριά της. Ήταν ένας δύσκολος αγώνας αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης που είχε πόνο όταν έρχονταν στο φως κάποιες αλήθειες. Ξέχασα όμως να τη «μαζέψω» για να σταματήσει να πληγώνει…

            Μια ζωή προσπαθούσα να αποδείξω στους γύρω μου ποια είμαι. Τώρα πια δε με νοιάζει αν με καταλαβαίνουν ή όχι.  Ναι, είμαι ο φωτεινός άγγελος που ονειρεύτηκα για τον εαυτό μου αλλά και κωλόπαιδο. Μπορώ να δίνω αστείρευτα και χωρίς όρια όταν αγαπώ κάποιον αλλά μπορώ να τον αφήσω να σιγοκαίεται στην κόλαση που η ίδια του έφτιαξα. Δεν είναι παράνοια, είναι ειλικρίνεια. Χωρίς μάσκες χωρίς φτιασίδια. Μια αναμέτρηση του καλού και του κακού. Δεν υπάρχουν συγχωροχάρτια ούτε άφεση αμαρτιών, υπάρχει μόνο μια ειλικρινή συγνώμη για τις στιγμές που έκανα ανθρώπους να δακρύσουν ή, να με βλέπουν να φεύγω και να τους φωνάζω συγνώμη σ αγαπώ…. Θεέ μου, τi υποκριτικό που φαίνεται. Κι όμως, κάθε φορά που το έλεγα, το ένιωθα. Πάντα αγαπούσα όποιον είχα δίπλα μου. Ποτέ δεν ασχολούμαι με κάποιον αν δεν είμαι ερωτευμένη.  Μερικές φορές όμως... δεν αρκεί μόνο αυτό …

Η αγάπη...δεν διασύρεται.

Τελικά το fb το είχα παρεξηγήσει τελείως.  Ήμουν αρνητική χωρίς να το έχω γνωρίσει. 

Είναι όμως όπως όλα τα πράγματα. Μπορεί να γίνει ωραίο ή άσχημο ανάλογα με εσένα, την χρήση και την κρίση σου. Μέσα σε αυτούς τους μήνες που είμαι εδώ, είχα την ευκαιρία να δω πολλά να σκεφτώ και να παρατηρώ. Όλους, μας απασχολούν τα δύο μεγάλα θέματα της εποχής μας. Η ανέχεια και η αγάπη. Και ενώ αντιμετωπίζουμε την ανέχεια με ανεπανάληπτη αξιοπρέπεια  στην αγάπη την  χάνουμε. Ειδικά όταν αυτή φτάνει στο τέλος της...

Τι είναι αξιοπρέπεια; Λάθος λέξη διάλεξα και μισώ όλα αυτές που περιλαμβάνουν ένα πρέπει. Σαν έννοια μόνο την χρησιμοποιώ. Όταν η αγάπη φεύγει δεν κάνει να την διασύρεις .. να την εξευτελίζεις, γιατί κάποτε την είχες πολύ ψηλά μέσα σου. 

Το να αγαπάς  κάποιον όταν σε αγαπάει είναι εύκολο. Η αλήθεια της δοκιμάζεται όταν αυτή φεύγει… Όταν κλείνει την πόρτα πίσω της και μένεις μόνος με δεκάδες γιατί.  Μέσα σε όλα τα αναπάντητα ερωτήματα, συνηθίζεις να ακυρώνεις όλο το κοινό παρελθόν. Ποτέ δε με αγάπησε. Έπαιζε μαζί μου. Με χρησιμοποίησε για μια βραδιά κ.λ.π. 

Γιατί το αν είναι ψέμα ή αλήθεια εξαρτάται από το πόσο θα κρατήσει; 

Μια βραδιά, μια ζωή τι σημασία έχει; Η αλήθεια της μετριέται όσο την ζεις. Και η αλήθεια είναι μυστήριο τρένο. Ο άνθρωπος μπερδεύεται εύκολα, παίρνει ανάποδες στροφές από την μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί να χαθεί σε συναισθηματικούς λαβυρίνθους με πολλούς παρτενέρ. Ακόμα και τότε η αγάπη δεν μειώνεται για κάποιους απλά είναι διαφορετική. Ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις, στο γιατί τέλειωσε ο έρωτας του συντρόφου μας...ρωτάμε αν υπάρχει άλλος αλλά δεν αντέχουμε την απάντηση...Γιατί η καρδιά αλλού με πάει… γιατί η ελευθερία μου είναι στο μυαλό μου και ήθελα να αλλάξω ουρανό…

Και τότε πέφτεις άλλοτε στα πατώματα, άλλοτε στις καταχρήσεις και άλλοτε σε άλλες αγκαλιές. Περιπλάνηση είναι και ο χωρισμός μέχρι να ξανασταθείς στα πόδια σου, να αγαπήσεις πάλι και να παραδεχτείς για άλλη μια φορά ότι η υπερβολή είναι μέσα στην φύση μας. Όλα έχεις το δικαίωμα να τα κάνεις εκτός από το να διασύρεις τον έρωτα σου...τότε μικραίνεις και εσύ παρέα με αυτόν. Μην τον πετάς στα λασπόνερα με βρώμικα υπονοούμενα και εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς. Ο σεβασμός ξεκινάει από μέσα μας. Όσο περισσότερο σεβόμαστε τον εαυτό μας τόσο μας σέβονται και οι άλλοι... Παρακαλάς τον γυρισμό του αλλά μηδενίζεις τον ανδρισμό του.

Τότε τι τον θέλεις πίσω;

Βγάζεις τα άπλυτα της ζωής του στη φόρα, και τον εκδικείσαι. Γιατί;;; Γιατί δεν σε αγαπάει πια;;; Και έτσι αποδεικνύεις χωρίς αμφιβολία ότι το μόνο που έχεις αγαπήσει, είναι ο εγωισμός σου. Όλα στο βωμό του, θυσία;

Όπως ξέρουμε πότε να μπαίνουμε σε μια σχέση, έτσι πρέπει να ξέρουμε και να φύγουμε. Όσο πιο χαμηλά πέφτεις τόσο πιο βαθιά στην αυτολύπηση πηγαίνεις και στην αποστροφή του άλλου. Όταν η αγάπη τελειώνει ή δεν είναι αρκετή άστη να φύγει, κράτα τις όμορφες στιγμές και μάθε από τον πόνο.

Γιατί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με την εντύπωση ότι η αγάπη είναι για μια ζωή; Ο έρωτας παντοτινός; Το μόνο πράγμα που είναι για πάντα είναι ο θάνατος…

Όλα τα άλλα που έχουν να κάνουν με τη ζωή έχουν ημερομηνία λήξης…

όσο αναπνέεις....αισθάνεσαι!

«Έρωτας με λογική γίνεται; Το μυαλό, για να αποφασίσει πρέπει να στέκεται. Να ηρεμεί για να μην θολώνει. Το συναίσθημα είναι το πετάλι στο ποδήλατο και η λογική το τιμόνι».

Ναι αυτή η πολύ σοβαρή και βαθυστόχαστη σκέψη είναι δική μου, σε κάποιο σχόλιο μιας ανάρτησης.

Ωραίο ακούγεται αλλά….. Μάλλον μεγάλωσα για να λέω τόσο μετρημένα λόγια..

Γλυκό μεθύσι είναι . Ανάγκη και  μονόδρομος. Ζητάς και άλλο και άλλο. Καίει τα πάντα στο πέρασμα του. Αφήνει στάχτες με μυρωδιά βασιλικού. Που το άκουσα αυτό; Δυόσμος, βασιλικός η γεύση από ένα φιλί που λαχτάρησες. Αυτό, που αν δεν πάρεις θα σε μισήσει 
για μια ζωή. Αλίμονο αν πεις όχι στο παραμύθι του έρωτα. Ε, όχι και παραμύθι μην τρελαθούμε τώρα. Το πιο ζωντανό κομμάτι της ζωής, το μόνο που σε κάνει να πετάξεις, 
να μην υπάρχεις σε αυτή τη διάσταση αλλά σε ένα κόσμο με αισθήσεις, ηδονή και αναζήτηση; Δεν είναι ψέμα είναι αλήθεια. Στην εποχή της αναλογικής φωτογραφίας, η σημειολογία ανέλυε την εικόνα με δύο όρους: «αυτό υπήρξε» και «αυτό είναι αληθινό». Ξέρεις πόση διαφορά έχει; Τεράστια! Για να φωτογραφηθεί κάτι, πρέπει να υπάρχει έστω και για μια στιγμή. Αν είναι όμως αλήθεια αυτό είναι άλλη ιστορία… Ποια είναι η αλήθεια σε έναν έρωτα; Αυτό που αισθάνεσαι εσύ, ο άλλος, η αμοιβαιότητα;

Ένα ένα, γιατί είπαμε, μεγαλώνω και μπερδεύομαι. Στο μυαλό μου έχω πια την ανάγκη να είναι όλα σε κουτάκια. Μόνο τέτοιες στιγμές όταν γράφω έχω μια σύγχυση και τα κουτάκια ανοίγουν και ξεχύνονται πάνω στο πληκτρολόγιο.

Από την πρώτη στιγμή στον αέρα πιάνεις αυτό το βλέμμα, που μπαίνει μέσα σου και σου ανάβει το πράσινο φωτάκι. Μιλάμε για έρωτα όχι για μια αγάπη ήρεμη που έρχεται όταν μαθαίνεις, όταν θαυμάζεις τον άλλο.  

Ο έρωτας είναι ένα ποτάμι. Τι μπορεί να σε προστατέψει από αυτό, που την μια θέλεις να πέσεις  μέσα και από την άλλη θέλεις να βγεις στην όχθη του; Είναι δημιουργία, διάλογος, τέχνη.
Γεννά το γέλιο την αγκαλιά, την παρηγοριά. Είναι ένωση δύο σωμάτων με λαχτάρα και πόνο
της προσμονής. Κήπος με μυρωδιές εξωτικές και κορμιά διψασμένα για ηδονή. Λύτρωση και ευγνωμοσύνη. Ζωή και μικροί καθημερινοί θάνατοι. Είναι  τρέλα, θυμός και ζήλια. Πόλεμος την μια ημέρα και ειρήνη την άλλη.

 Αλλά πάνω από όλα ζει αληθινά στην αμοιβαιότητα. Είναι το όνειρο που πρέπει να γνωρίσεις.  Ο ένας και μοναδικός είναι μύθος. Κάθε έρωτας μια διαφορετική περιπέτεια, ένα ταξίδι με άλλο προορισμό. Τίποτα δεν μοιάζει και τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση.  
Όσο αναπνέεις αισθάνεσαι, και όσο αισθάνεσαι ερωτεύεσαι…

Όταν πονάμε εξαιτίας ενός έρωτα συνηθίζουμε να λέμε ότι είναι τυφλός. Ούτε τυφλός έρωτας υπάρχει ούτε κουφός. Διψασμένοι άνθρωποι μόνο υπάρχουν που λαχταρούν να ζήσουν. Νιώθουν ότι προδίδονται αλλά προδίδουν. Τις προσδοκίες τους. Συμβιβάζονται στο λίγο, στο μονόπλευρο ή στο τίποτα μέσα από αναμνήσεις, ενώ πιο κάτω υπάρχει το απόλυτο. 
Εκείνο που θα σου κλείσει τα μάτια και θα σε πάρει από το χέρι, χωρίς να σε νοιάζει διόλου, που πας, τι θα απογίνεις…

χαλαρώστε..και εξαπατηθείτε

Συχνά διαβάζω στον τοίχο: "καλύτερα μόνος παρά να σε χρησιμοποιούν, να σου λένε ψέματα, να σε εξαπατούν…"
Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της Βάλιας. Ήταν η πρώτη, αλλά ακολούθησαν κι άλλοι φίλοι που με προέτρεψαν να μη γράφω τόσο σε προσωπικό χαρακτήρα.

-Γιατί Βάλια μου; Τι έχω να κρύψω, τη ρώτησα. Έχω κάνει τις παραδοχές που πρέπει και είμαι καλά με τον εαυτό μου.

-Το θέμα δεν είναι καλή μου ότι εσύ δεν έχεις να κρύψεις κάτι, αλλά ότι εκεί έξω υπάρχει πολύ κακία και μπορεί να σε βλάψουν...

-Και γιατί να το κάνουν;

-Γιατί; Γιατί υπάρχουν δεκάδες λόγοι… μέχρι και από κόμπλεξ. Όταν είσαι τόσο ανοιχτός, σαν βιβλίο, είναι πολύ εύκολο να σε χειριστεί ο άλλος.

"Την άκουσες", θα με ρωτήσεις; Όχι είμαι σε φάση που γράφω ό,τι κι όπως μου έρχεται, δεν μπορώ να μπω σε καλούπια. "Και ο κίνδυνος"; "Κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει αν πραγματικά δεν το επιτρέψεις ο ίδιος".
Αυτό το τελευταίο άρχισα να το πιστεύω τώρα που μεγάλωσα. Πάντα έτσι γινόταν, αλλά μικρότερος δεν ξέρεις τα όρια και τις αντοχές σου και σε παίρνει από κάτω.
Έπεφτες στα πατώματα για έναν έρωτα και κλείδωνες την πόρτα και το μυαλό σου μέσα σε
αναμνήσεις, καψουροτράγουδα κι αλκοόλ. Πολύ τσιγάρο φίλε, πολύ ποτό και πόνος που δεν ξέρεις που να τον χωρέσεις….
Τότε δεν υπήρχαν και τα κινητά και καθόσουν κυριολεκτικά πάνω από το τηλέφωνο μπας και σε πάρει, να το προλάβεις. Να μη χάσεις την ευκαιρία να τον ακούσεις κι αν δεν έπαιρνε, αφού θα άκουγες για πολλοστή φορά το 12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα, θα το έκανες εσύ και θα το έκλεινες…. Ίσα ίσα να ακούσεις τη φωνή του και μετά να σοριαστείς στο κρεβάτι κλαίγοντας μ᾽ αναφιλητά. Υπήρχαν φορές που αυτός ο πόνος ήταν αληθινός άλλες πάλι ήταν πόνος από
συνήθεια.
Κάθε αξιοπρεπής χωρισμός, κάθε ανεκπλήρωτος εγωισμός απαιτεί και την αυτοτιμωρία..
Τότε το μυαλό κάνει διάλλειμα από την πραγματικότητα κι όλα σου φαίνονται τεράστια.
Αυτές οι στιγμές, οι ημέρες, οι μήνες είναι από τους σημαντικότερους χρόνους της ζωής σου.
Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, ψαχουλεύεις τα όριά σου, ταξιδεύεις σε σκέψεις και αναλύσεις.
Και τότε βρίσκεις αυτό που από την αρχή έπρεπε να γνωρίζεις.
Εσύ πρώτος δεν σεβάστηκες την μοναδικότητά σου. Οι γύρω μας παίρνουν αυτό που τους δίνουμε.
Αν κάποιος φαίνεται τρωτός ξέρουμε ότι μπορούμε να τον πατήσουμε και χωρίς να το συνειδητοποιούμε εφαρμόζουμε πάνω του την υπεροχή μας. Έναν δυνατό ούτε που θα σκεφτούμε να του κάνουμε κακό ή να παίξουμε μαζί του γιατί φοβόμαστε..
Συνεπώς, εσύ από την αρχή παίρνεις το ρόλο του θύματος και δίνεις στον άλλο το ρόλο του θύτη.
Θα μου πεις γιατί τα λες τώρα, γιατί πρέπει να ισοπεδώσεις τον πόνο της εξαπάτησης….
Γιατί είναι κρίμα να χάνεις τις μέρες σου με ψευδαισθήσεις κι αν στην τελική πονέσεις λίγο, καλό κάνει. Περισσότερη σοφία είναι. Μη φοβάσαι να πληγωθείς, αν σέβεσαι τον εαυτό σου να φοβάσαι να μην πληγώσεις. Αυτός που κερδίζει είναι αυτός που ξέρει να αγαπά.
Πάνω απ᾽ όλα όμως αυτό που βλάπτει σοβαρά την ύπαρξή σου είναι να μη ζεις! Βγες από το καβούκι σου, ξεκλείδωσε την καρδιά σου και ζήσε!
Μόνο μια σκέψη κράτα καλά μέσα σου: η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μην την παίρνεις και τόσο σοβαρά!

θα πάρω μια πέτρα..

Θα πάρω μια πέτρα..

Είμαι σε φάση άρνησης. Δεν θέλω να αποδεχτώ ότι πονώ, ότι σαλτάρω με την πραγματικότητα και ότι τα κάνω θάλασσα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ!

Καλά στα 43 γίνεται να φέρεσαι τόσο ηλίθια; Και η περίφημη ωριμότητα που στο διάολο πήγε και δεν την βρίσκω; Αυτό έπαθαν και οι άλλοι Έλληνες αποβλακώνονται όπως εγώ με internet, fb, και στο να καταφέρουν τα ακατόρθωτα; Πάλι θέλω να φύγω..Για που; 

Δεν με νοιάζει αρκεί να μην υπάρχει φτώχεια και πόνος. Και πώς να πας, που ν' αφήσεις σπίτια, δουλειές που αργοπεθαίνουν, ανθρώπους ανήμπορους; 

Εδώ μυρμήγκι σε έκαναν υποταγμένο, να δουλεύεις και να μαζεύεις, ακόμα και αν μετά στα παίρνουν.

Μα τι στο καλό εγώ δεν είμαι έτσι πάω να γράψω.  Είμαι λιοντάρι δυνατό με θάρρος.. 

Τρίχες είσαι με σταματάω. Μπορείς να βγεις έξω και να πάρεις όλα αυτά που σου στέρησαν; Μπορείς να φέρεις πίσω τα όνειρα του παιδιού σου, την όρεξη για δημιουργία, τα σχέδια για όμορφα γεράματα;

Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Όλα στα πήραν και την δύναμη και την φωνή και την ψυχή…

Τώρα μόνο ο φόβος σου έμεινε. Τρέμεις μήπως μείνεις χωρίς σπίτι, φοβάσαι  μην τύχει και αρρωστήσεις  και τα φάρμακα, οι εξετάσεις όλα κοστίζουν… Περπατάς στο δρόμο και σε πλησιάζουν κάθε ημέρα, όλο και πιο πολλοί πονεμένοι άνθρωποι και εσύ σκύβεις το κεφάλι. Θέλεις να βοηθήσεις. Όλους. Μα δεν μπορείς. Ψωνίζεις τρόφιμα και αισθάνεσαι ενοχές.

Τι ντροπή να γεμίζεις το καρότσι, να περνάς δίπλα τους και να τους αγνοείς… 

Σκύβω συχνά το κεφάλι. Εγώ που πάντα κοίταζα ψηλά. Δεν είχα τίποτα να κρύψω. 

Τώρα όταν είμαι καλά, όταν γελάω, όταν είμαι χαρούμενη θέλω να κρυφτώ..

Γιατί κάθομαι και τα γράφω αντί να είμαι εκεί έξω; Τι έπαθα;  Πάλι καλά έχω το μυαλό μου μονολογώ. Αλλά νιώθω σαν άρρωστος στην εντατική που όλα υποστηρίζονται από μηχανήματα και μόνο το μυαλό λειτουργεί. Και είναι καλό αυτό ή μήπως υποφέρω περισσότερο;  

Και οι άλλοι που πήγαν; Εγώ θα τους ξεσηκώσω; Με τι φωνή; Με τι δύναμη;

Πάλι στο fb θα ξενυχτήσω. Μέχρι να κουραστώ να πάω για ύπνο χωρίς να σκέφτομαι χωρίς να πονάω χωρίς να ντρέπομαι. Να μην με απασχολεί το αύριο, τα λάθη μου, η ποδοπατημένη τόλμη μου. Προσπαθώ να αποφύγω την αυτοκαταστροφική διάθεση που μου κλείνει το μάτι κάθε ημέρα και πιο πολύ….

Αν δεν μπορείς να γκρεμίσεις το χάλι γύρω σου… γκρέμισε τον εαυτό σου μου φωνάζει…

Και αυτό κάνω..μια μέρα όμως…  μια ημέρα που δεν θα έχω καναπέ να κάτσω.. ούτε σπίτι να μείνω…θα πάρω μια πέτρα και θα τα σπάσω όλα….