Ναι. Είμαι και κωλόπαιδο!

Από μικρή ονειρευόμουν να με αγαπούν και να είμαι ο φωτεινός ήλιος για τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω πως την είχα δει έτσι, αλλά μου έδινε χαρά να προσφέρω και θυμό όταν δεν μπορούσα με ένα μαγικό ραβδί, να πάρω τον πόνο ή την θλίψη από πάνω τους. Κατανάλωσα πολύ ενέργεια, έκλεψα πολύ χρόνο από τις σπουδές μου, την  μάθηση, την προσωπική μου εξέλιξη, για να είμαι κοντά σε κάποιον όταν με χρειάζεται.  Δεν ήξερα ποτέ τι σημαίνει δικό μου. Έβγαζα πολλά λεφτά και ποτέ δεν είχα μια. Με μια απίστευτη ευκολία έδινα τα πάντα. Δεν κοίταγα ποτέ το αύριο γιατί απλά ο μόνος στόχος μου ήταν το σήμερα. Νόμιζα  ότι η ανάγκη  να τους φροντίζω και να τους αγαπώ ήταν όλη η αλήθειά μου.

Με αβάσταχτη αθωότητα, ταυτόχρονα, έπαιρνα πίσω ό,τι απλόχερα έδινα. Πλήγωνα ό,τι ερχόταν πιο πολύ κοντά μου…. Όπλο, η ειλικρίνεια κι εκείνη η ρημάδα η ευκολία του λόγου που έβρισκε πάντα τις κατάλληλες λέξεις και σημάδευε κατευθείαν στη καρδιά!

Δεν σταμάταγα ακόμα κι όταν κοιτούσα τα βουρκωμένα μάτια του άλλου και έλεγα: “Συγνώμη, αλλά είμαι αλλού. Συγνώμη, αλλά εγώ σε βλέπω φιλικά… Συγνώμη, αλλά καλύτερη η αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα”. ‘‘Τι να την κάνω την αλήθεια” μου είπε κάποτε κάποιος. “Εγώ πονάω. Θα προτιμούσα ένα ψέμα”. Όλα έπρεπε όμως να γίνουν κάτω από το μανδύα της αγνότητας και της καλοσύνης που υπερασπίζομαι. “Το βλέπω αγάπη μου”, απάντησα και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Και η αγκαλιά μου ήταν πάντα ανοιχτή και ας προχωρούσα, ήμουν εκεί όποτε είχε ανάγκη, μόνο που εκείνοι δε προχωρούσαν…

Το άλλοθί μου πάντα η άγνοια της δύναμής μου. Εδώ και λίγο καιρό την αναγνώρισα, την αποδέχτηκα και έψαξα να βρω τα όριά της. Ήταν ένας δύσκολος αγώνας αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης που είχε πόνο όταν έρχονταν στο φως κάποιες αλήθειες. Ξέχασα όμως να τη «μαζέψω» για να σταματήσει να πληγώνει…

            Μια ζωή προσπαθούσα να αποδείξω στους γύρω μου ποια είμαι. Τώρα πια δε με νοιάζει αν με καταλαβαίνουν ή όχι.  Ναι, είμαι ο φωτεινός άγγελος που ονειρεύτηκα για τον εαυτό μου αλλά και κωλόπαιδο. Μπορώ να δίνω αστείρευτα και χωρίς όρια όταν αγαπώ κάποιον αλλά μπορώ να τον αφήσω να σιγοκαίεται στην κόλαση που η ίδια του έφτιαξα. Δεν είναι παράνοια, είναι ειλικρίνεια. Χωρίς μάσκες χωρίς φτιασίδια. Μια αναμέτρηση του καλού και του κακού. Δεν υπάρχουν συγχωροχάρτια ούτε άφεση αμαρτιών, υπάρχει μόνο μια ειλικρινή συγνώμη για τις στιγμές που έκανα ανθρώπους να δακρύσουν ή, να με βλέπουν να φεύγω και να τους φωνάζω συγνώμη σ αγαπώ…. Θεέ μου, τi υποκριτικό που φαίνεται. Κι όμως, κάθε φορά που το έλεγα, το ένιωθα. Πάντα αγαπούσα όποιον είχα δίπλα μου. Ποτέ δεν ασχολούμαι με κάποιον αν δεν είμαι ερωτευμένη.  Μερικές φορές όμως... δεν αρκεί μόνο αυτό …

Η αγάπη...δεν διασύρεται.

Τελικά το fb το είχα παρεξηγήσει τελείως.  Ήμουν αρνητική χωρίς να το έχω γνωρίσει. 

Είναι όμως όπως όλα τα πράγματα. Μπορεί να γίνει ωραίο ή άσχημο ανάλογα με εσένα, την χρήση και την κρίση σου. Μέσα σε αυτούς τους μήνες που είμαι εδώ, είχα την ευκαιρία να δω πολλά να σκεφτώ και να παρατηρώ. Όλους, μας απασχολούν τα δύο μεγάλα θέματα της εποχής μας. Η ανέχεια και η αγάπη. Και ενώ αντιμετωπίζουμε την ανέχεια με ανεπανάληπτη αξιοπρέπεια  στην αγάπη την  χάνουμε. Ειδικά όταν αυτή φτάνει στο τέλος της...

Τι είναι αξιοπρέπεια; Λάθος λέξη διάλεξα και μισώ όλα αυτές που περιλαμβάνουν ένα πρέπει. Σαν έννοια μόνο την χρησιμοποιώ. Όταν η αγάπη φεύγει δεν κάνει να την διασύρεις .. να την εξευτελίζεις, γιατί κάποτε την είχες πολύ ψηλά μέσα σου. 

Το να αγαπάς  κάποιον όταν σε αγαπάει είναι εύκολο. Η αλήθεια της δοκιμάζεται όταν αυτή φεύγει… Όταν κλείνει την πόρτα πίσω της και μένεις μόνος με δεκάδες γιατί.  Μέσα σε όλα τα αναπάντητα ερωτήματα, συνηθίζεις να ακυρώνεις όλο το κοινό παρελθόν. Ποτέ δε με αγάπησε. Έπαιζε μαζί μου. Με χρησιμοποίησε για μια βραδιά κ.λ.π. 

Γιατί το αν είναι ψέμα ή αλήθεια εξαρτάται από το πόσο θα κρατήσει; 

Μια βραδιά, μια ζωή τι σημασία έχει; Η αλήθεια της μετριέται όσο την ζεις. Και η αλήθεια είναι μυστήριο τρένο. Ο άνθρωπος μπερδεύεται εύκολα, παίρνει ανάποδες στροφές από την μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί να χαθεί σε συναισθηματικούς λαβυρίνθους με πολλούς παρτενέρ. Ακόμα και τότε η αγάπη δεν μειώνεται για κάποιους απλά είναι διαφορετική. Ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις, στο γιατί τέλειωσε ο έρωτας του συντρόφου μας...ρωτάμε αν υπάρχει άλλος αλλά δεν αντέχουμε την απάντηση...Γιατί η καρδιά αλλού με πάει… γιατί η ελευθερία μου είναι στο μυαλό μου και ήθελα να αλλάξω ουρανό…

Και τότε πέφτεις άλλοτε στα πατώματα, άλλοτε στις καταχρήσεις και άλλοτε σε άλλες αγκαλιές. Περιπλάνηση είναι και ο χωρισμός μέχρι να ξανασταθείς στα πόδια σου, να αγαπήσεις πάλι και να παραδεχτείς για άλλη μια φορά ότι η υπερβολή είναι μέσα στην φύση μας. Όλα έχεις το δικαίωμα να τα κάνεις εκτός από το να διασύρεις τον έρωτα σου...τότε μικραίνεις και εσύ παρέα με αυτόν. Μην τον πετάς στα λασπόνερα με βρώμικα υπονοούμενα και εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς. Ο σεβασμός ξεκινάει από μέσα μας. Όσο περισσότερο σεβόμαστε τον εαυτό μας τόσο μας σέβονται και οι άλλοι... Παρακαλάς τον γυρισμό του αλλά μηδενίζεις τον ανδρισμό του.

Τότε τι τον θέλεις πίσω;

Βγάζεις τα άπλυτα της ζωής του στη φόρα, και τον εκδικείσαι. Γιατί;;; Γιατί δεν σε αγαπάει πια;;; Και έτσι αποδεικνύεις χωρίς αμφιβολία ότι το μόνο που έχεις αγαπήσει, είναι ο εγωισμός σου. Όλα στο βωμό του, θυσία;

Όπως ξέρουμε πότε να μπαίνουμε σε μια σχέση, έτσι πρέπει να ξέρουμε και να φύγουμε. Όσο πιο χαμηλά πέφτεις τόσο πιο βαθιά στην αυτολύπηση πηγαίνεις και στην αποστροφή του άλλου. Όταν η αγάπη τελειώνει ή δεν είναι αρκετή άστη να φύγει, κράτα τις όμορφες στιγμές και μάθε από τον πόνο.

Γιατί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με την εντύπωση ότι η αγάπη είναι για μια ζωή; Ο έρωτας παντοτινός; Το μόνο πράγμα που είναι για πάντα είναι ο θάνατος…

Όλα τα άλλα που έχουν να κάνουν με τη ζωή έχουν ημερομηνία λήξης…

όσο αναπνέεις....αισθάνεσαι!

«Έρωτας με λογική γίνεται; Το μυαλό, για να αποφασίσει πρέπει να στέκεται. Να ηρεμεί για να μην θολώνει. Το συναίσθημα είναι το πετάλι στο ποδήλατο και η λογική το τιμόνι».

Ναι αυτή η πολύ σοβαρή και βαθυστόχαστη σκέψη είναι δική μου, σε κάποιο σχόλιο μιας ανάρτησης.

Ωραίο ακούγεται αλλά….. Μάλλον μεγάλωσα για να λέω τόσο μετρημένα λόγια..

Γλυκό μεθύσι είναι . Ανάγκη και  μονόδρομος. Ζητάς και άλλο και άλλο. Καίει τα πάντα στο πέρασμα του. Αφήνει στάχτες με μυρωδιά βασιλικού. Που το άκουσα αυτό; Δυόσμος, βασιλικός η γεύση από ένα φιλί που λαχτάρησες. Αυτό, που αν δεν πάρεις θα σε μισήσει 
για μια ζωή. Αλίμονο αν πεις όχι στο παραμύθι του έρωτα. Ε, όχι και παραμύθι μην τρελαθούμε τώρα. Το πιο ζωντανό κομμάτι της ζωής, το μόνο που σε κάνει να πετάξεις, 
να μην υπάρχεις σε αυτή τη διάσταση αλλά σε ένα κόσμο με αισθήσεις, ηδονή και αναζήτηση; Δεν είναι ψέμα είναι αλήθεια. Στην εποχή της αναλογικής φωτογραφίας, η σημειολογία ανέλυε την εικόνα με δύο όρους: «αυτό υπήρξε» και «αυτό είναι αληθινό». Ξέρεις πόση διαφορά έχει; Τεράστια! Για να φωτογραφηθεί κάτι, πρέπει να υπάρχει έστω και για μια στιγμή. Αν είναι όμως αλήθεια αυτό είναι άλλη ιστορία… Ποια είναι η αλήθεια σε έναν έρωτα; Αυτό που αισθάνεσαι εσύ, ο άλλος, η αμοιβαιότητα;

Ένα ένα, γιατί είπαμε, μεγαλώνω και μπερδεύομαι. Στο μυαλό μου έχω πια την ανάγκη να είναι όλα σε κουτάκια. Μόνο τέτοιες στιγμές όταν γράφω έχω μια σύγχυση και τα κουτάκια ανοίγουν και ξεχύνονται πάνω στο πληκτρολόγιο.

Από την πρώτη στιγμή στον αέρα πιάνεις αυτό το βλέμμα, που μπαίνει μέσα σου και σου ανάβει το πράσινο φωτάκι. Μιλάμε για έρωτα όχι για μια αγάπη ήρεμη που έρχεται όταν μαθαίνεις, όταν θαυμάζεις τον άλλο.  

Ο έρωτας είναι ένα ποτάμι. Τι μπορεί να σε προστατέψει από αυτό, που την μια θέλεις να πέσεις  μέσα και από την άλλη θέλεις να βγεις στην όχθη του; Είναι δημιουργία, διάλογος, τέχνη.
Γεννά το γέλιο την αγκαλιά, την παρηγοριά. Είναι ένωση δύο σωμάτων με λαχτάρα και πόνο
της προσμονής. Κήπος με μυρωδιές εξωτικές και κορμιά διψασμένα για ηδονή. Λύτρωση και ευγνωμοσύνη. Ζωή και μικροί καθημερινοί θάνατοι. Είναι  τρέλα, θυμός και ζήλια. Πόλεμος την μια ημέρα και ειρήνη την άλλη.

 Αλλά πάνω από όλα ζει αληθινά στην αμοιβαιότητα. Είναι το όνειρο που πρέπει να γνωρίσεις.  Ο ένας και μοναδικός είναι μύθος. Κάθε έρωτας μια διαφορετική περιπέτεια, ένα ταξίδι με άλλο προορισμό. Τίποτα δεν μοιάζει και τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση.  
Όσο αναπνέεις αισθάνεσαι, και όσο αισθάνεσαι ερωτεύεσαι…

Όταν πονάμε εξαιτίας ενός έρωτα συνηθίζουμε να λέμε ότι είναι τυφλός. Ούτε τυφλός έρωτας υπάρχει ούτε κουφός. Διψασμένοι άνθρωποι μόνο υπάρχουν που λαχταρούν να ζήσουν. Νιώθουν ότι προδίδονται αλλά προδίδουν. Τις προσδοκίες τους. Συμβιβάζονται στο λίγο, στο μονόπλευρο ή στο τίποτα μέσα από αναμνήσεις, ενώ πιο κάτω υπάρχει το απόλυτο. 
Εκείνο που θα σου κλείσει τα μάτια και θα σε πάρει από το χέρι, χωρίς να σε νοιάζει διόλου, που πας, τι θα απογίνεις…

χαλαρώστε..και εξαπατηθείτε

Συχνά διαβάζω στον τοίχο: "καλύτερα μόνος παρά να σε χρησιμοποιούν, να σου λένε ψέματα, να σε εξαπατούν…"
Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της Βάλιας. Ήταν η πρώτη, αλλά ακολούθησαν κι άλλοι φίλοι που με προέτρεψαν να μη γράφω τόσο σε προσωπικό χαρακτήρα.

-Γιατί Βάλια μου; Τι έχω να κρύψω, τη ρώτησα. Έχω κάνει τις παραδοχές που πρέπει και είμαι καλά με τον εαυτό μου.

-Το θέμα δεν είναι καλή μου ότι εσύ δεν έχεις να κρύψεις κάτι, αλλά ότι εκεί έξω υπάρχει πολύ κακία και μπορεί να σε βλάψουν...

-Και γιατί να το κάνουν;

-Γιατί; Γιατί υπάρχουν δεκάδες λόγοι… μέχρι και από κόμπλεξ. Όταν είσαι τόσο ανοιχτός, σαν βιβλίο, είναι πολύ εύκολο να σε χειριστεί ο άλλος.

"Την άκουσες", θα με ρωτήσεις; Όχι είμαι σε φάση που γράφω ό,τι κι όπως μου έρχεται, δεν μπορώ να μπω σε καλούπια. "Και ο κίνδυνος"; "Κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει αν πραγματικά δεν το επιτρέψεις ο ίδιος".
Αυτό το τελευταίο άρχισα να το πιστεύω τώρα που μεγάλωσα. Πάντα έτσι γινόταν, αλλά μικρότερος δεν ξέρεις τα όρια και τις αντοχές σου και σε παίρνει από κάτω.
Έπεφτες στα πατώματα για έναν έρωτα και κλείδωνες την πόρτα και το μυαλό σου μέσα σε
αναμνήσεις, καψουροτράγουδα κι αλκοόλ. Πολύ τσιγάρο φίλε, πολύ ποτό και πόνος που δεν ξέρεις που να τον χωρέσεις….
Τότε δεν υπήρχαν και τα κινητά και καθόσουν κυριολεκτικά πάνω από το τηλέφωνο μπας και σε πάρει, να το προλάβεις. Να μη χάσεις την ευκαιρία να τον ακούσεις κι αν δεν έπαιρνε, αφού θα άκουγες για πολλοστή φορά το 12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα, θα το έκανες εσύ και θα το έκλεινες…. Ίσα ίσα να ακούσεις τη φωνή του και μετά να σοριαστείς στο κρεβάτι κλαίγοντας μ᾽ αναφιλητά. Υπήρχαν φορές που αυτός ο πόνος ήταν αληθινός άλλες πάλι ήταν πόνος από
συνήθεια.
Κάθε αξιοπρεπής χωρισμός, κάθε ανεκπλήρωτος εγωισμός απαιτεί και την αυτοτιμωρία..
Τότε το μυαλό κάνει διάλλειμα από την πραγματικότητα κι όλα σου φαίνονται τεράστια.
Αυτές οι στιγμές, οι ημέρες, οι μήνες είναι από τους σημαντικότερους χρόνους της ζωής σου.
Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, ψαχουλεύεις τα όριά σου, ταξιδεύεις σε σκέψεις και αναλύσεις.
Και τότε βρίσκεις αυτό που από την αρχή έπρεπε να γνωρίζεις.
Εσύ πρώτος δεν σεβάστηκες την μοναδικότητά σου. Οι γύρω μας παίρνουν αυτό που τους δίνουμε.
Αν κάποιος φαίνεται τρωτός ξέρουμε ότι μπορούμε να τον πατήσουμε και χωρίς να το συνειδητοποιούμε εφαρμόζουμε πάνω του την υπεροχή μας. Έναν δυνατό ούτε που θα σκεφτούμε να του κάνουμε κακό ή να παίξουμε μαζί του γιατί φοβόμαστε..
Συνεπώς, εσύ από την αρχή παίρνεις το ρόλο του θύματος και δίνεις στον άλλο το ρόλο του θύτη.
Θα μου πεις γιατί τα λες τώρα, γιατί πρέπει να ισοπεδώσεις τον πόνο της εξαπάτησης….
Γιατί είναι κρίμα να χάνεις τις μέρες σου με ψευδαισθήσεις κι αν στην τελική πονέσεις λίγο, καλό κάνει. Περισσότερη σοφία είναι. Μη φοβάσαι να πληγωθείς, αν σέβεσαι τον εαυτό σου να φοβάσαι να μην πληγώσεις. Αυτός που κερδίζει είναι αυτός που ξέρει να αγαπά.
Πάνω απ᾽ όλα όμως αυτό που βλάπτει σοβαρά την ύπαρξή σου είναι να μη ζεις! Βγες από το καβούκι σου, ξεκλείδωσε την καρδιά σου και ζήσε!
Μόνο μια σκέψη κράτα καλά μέσα σου: η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μην την παίρνεις και τόσο σοβαρά!

θα πάρω μια πέτρα..

Θα πάρω μια πέτρα..

Είμαι σε φάση άρνησης. Δεν θέλω να αποδεχτώ ότι πονώ, ότι σαλτάρω με την πραγματικότητα και ότι τα κάνω θάλασσα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ!

Καλά στα 43 γίνεται να φέρεσαι τόσο ηλίθια; Και η περίφημη ωριμότητα που στο διάολο πήγε και δεν την βρίσκω; Αυτό έπαθαν και οι άλλοι Έλληνες αποβλακώνονται όπως εγώ με internet, fb, και στο να καταφέρουν τα ακατόρθωτα; Πάλι θέλω να φύγω..Για που; 

Δεν με νοιάζει αρκεί να μην υπάρχει φτώχεια και πόνος. Και πώς να πας, που ν' αφήσεις σπίτια, δουλειές που αργοπεθαίνουν, ανθρώπους ανήμπορους; 

Εδώ μυρμήγκι σε έκαναν υποταγμένο, να δουλεύεις και να μαζεύεις, ακόμα και αν μετά στα παίρνουν.

Μα τι στο καλό εγώ δεν είμαι έτσι πάω να γράψω.  Είμαι λιοντάρι δυνατό με θάρρος.. 

Τρίχες είσαι με σταματάω. Μπορείς να βγεις έξω και να πάρεις όλα αυτά που σου στέρησαν; Μπορείς να φέρεις πίσω τα όνειρα του παιδιού σου, την όρεξη για δημιουργία, τα σχέδια για όμορφα γεράματα;

Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Όλα στα πήραν και την δύναμη και την φωνή και την ψυχή…

Τώρα μόνο ο φόβος σου έμεινε. Τρέμεις μήπως μείνεις χωρίς σπίτι, φοβάσαι  μην τύχει και αρρωστήσεις  και τα φάρμακα, οι εξετάσεις όλα κοστίζουν… Περπατάς στο δρόμο και σε πλησιάζουν κάθε ημέρα, όλο και πιο πολλοί πονεμένοι άνθρωποι και εσύ σκύβεις το κεφάλι. Θέλεις να βοηθήσεις. Όλους. Μα δεν μπορείς. Ψωνίζεις τρόφιμα και αισθάνεσαι ενοχές.

Τι ντροπή να γεμίζεις το καρότσι, να περνάς δίπλα τους και να τους αγνοείς… 

Σκύβω συχνά το κεφάλι. Εγώ που πάντα κοίταζα ψηλά. Δεν είχα τίποτα να κρύψω. 

Τώρα όταν είμαι καλά, όταν γελάω, όταν είμαι χαρούμενη θέλω να κρυφτώ..

Γιατί κάθομαι και τα γράφω αντί να είμαι εκεί έξω; Τι έπαθα;  Πάλι καλά έχω το μυαλό μου μονολογώ. Αλλά νιώθω σαν άρρωστος στην εντατική που όλα υποστηρίζονται από μηχανήματα και μόνο το μυαλό λειτουργεί. Και είναι καλό αυτό ή μήπως υποφέρω περισσότερο;  

Και οι άλλοι που πήγαν; Εγώ θα τους ξεσηκώσω; Με τι φωνή; Με τι δύναμη;

Πάλι στο fb θα ξενυχτήσω. Μέχρι να κουραστώ να πάω για ύπνο χωρίς να σκέφτομαι χωρίς να πονάω χωρίς να ντρέπομαι. Να μην με απασχολεί το αύριο, τα λάθη μου, η ποδοπατημένη τόλμη μου. Προσπαθώ να αποφύγω την αυτοκαταστροφική διάθεση που μου κλείνει το μάτι κάθε ημέρα και πιο πολύ….

Αν δεν μπορείς να γκρεμίσεις το χάλι γύρω σου… γκρέμισε τον εαυτό σου μου φωνάζει…

Και αυτό κάνω..μια μέρα όμως…  μια ημέρα που δεν θα έχω καναπέ να κάτσω.. ούτε σπίτι να μείνω…θα πάρω μια πέτρα και θα τα σπάσω όλα….