Μέχρι πότε;;;

                        

           Πάντα πίστευα στη ματαιότητα αλλά έβρισκα συναρπαστικό να ζεις την στιγμή. Να γελάς, να αγαπάς, να ταξιδεύεις, να μοιράζεσαι με φίλους, να κρατάς αγκαλιά το παιδί σου. Όλα είναι στιγμές. Δεν ξέρω τι υπάρχει πιο πέρα και δεν πρόκειται να μάθουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι το τώρα. Για να το αδράξεις όμως, πρέπει να βλέπεις κάπου λίγο φως. Μια ελπίδα ότι τις γκρίζες ημέρες θα τις διαδεχθούν πιο φωτεινές έστω και για λίγο. Όταν χάνεις τα πάντα και σπίτι σου είναι ένα παγκάκι, που να βρεις την ελπίδα; Στο πάτο του σκουπιδοτενεκέ; Στην ανεργία; Στην εγκατάλειψη από τους δικούς σου ανθρώπους, γιατί πλέον είσαι βάρος; Όταν τα βράδια μέσα στο κρύο φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου, για να μην κλέψουν την μοναδική σου κουβέρτα, τα λίγα βρώμικα ρούχα σου τι όνειρα να δεις; Ζεις, τον χειρότερο εφιάλτη σου.

          Κανείς δεν πιστεύει ότι θα βρεθεί στην άλλη όχθη του ποταμού. Το να περάσεις όμως από την μια πλευρά στην άλλη πολλές φορές χρειάζονται μόνο κάποιες κακές συγκυρίες. Ένα μικρό γύρισμα της τύχης, μια απόλυση, μια αρρώστια και όλα χάνονται… σε παίρνει η μπάλα από κάτω και δεν σταματάει η κατρακύλα μέχρι να κουρελιαστεί η ύπαρξη σου.. Είναι δικαίωμα σου να ζήσεις ή να πεθάνεις… και εμείς οι απ’ έξω καθισμένοι στη πολυθρόνα μας, λέμε "αγωνίσου η αυτοκτονία είναι δειλία". Είναι εύκολο να λέμε, είναι δύσκολο να κατανοούμε… Ο θάνατος είναι ιερή στιγμή και κανείς δεν μπορεί να την κρίνει. Ποιός μπορεί να μπει στη θέση του ανθρώπου που είναι άστεγος, που δεν έχει να πάρει γάλα στο παιδί του, που πεθαίνει κάθε στιγμή από ντροπή;.

         Και αν δεν αντέξουν και φύγουν από κοντά μας μόνο η σιωπή ταιριάζει. Βουβά και ήσυχα να συνοδεύουμε στη κηδεία τους όλα τα όνειρα τους για το μέλλον. Για όλες αυτές τις φωνές που ακούστηκαν και έπεσαν επάνω μας σαν κεραυνός, ντρέπομαι. Ακόμα και όταν ξεπουλάς τον εαυτό σου πρέπει να ξέρεις να μην μιλάς.....και εμείς που δακρύζουμε και πονάμε ας θυμηθούμε ότι μόνο η λύπηση δεν φτάνει. Αγώνα θέλει για να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια που αφήσαμε να μας κλέψουν.
        Κάθε ημέρα "αυτοκτονούν" όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μας… Ένας εφιάλτης που δεν τελειώνει…. Μια κοινωνία βυθισμένη σε λήθαργο και ένα σύστημα που βαπτίζει την δολοφονία, αυτοκτονία! Μέχρι πότε;;;.