Τελικά οι ευαίσθητοι επιβιώνουν;

“Πώς μπορεί να είσαι τόσο ευαίσθητη;” “Πώς επιβιώνεις;”

“Με πληγές, κυρία Κατερίνα μου". Με ημέρες που δεν αντέχεις να τις ζήσεις… με στιγμές που νιώθεις να ακούς να σπας και να γίνεσαι εκατό κομμάτια. Κάθε μια, μοναδική, στιγμή που η λογική σε έχει εγκαταλείψει και το συναίσθημα δεν ελέγχεται. Και τότε κοιτάς το γκρεμό κι αν είσαι τυχερός δε θα πέσεις…. Ένα ρίσκο τρελό. Μια ακροβασία επικίνδυνη αλλά αυτή είναι η πάστα σου. Από τη μια μπορείς να χαθείς και από την άλλη με μια μαγική δύναμη ξαναγεννιέσαι και δημιουργείς! Η κόλαση και ο παράδεισος μέσα στο μυαλό σου. Το λογικό και το παράλογο σ’ ένα παιχνίδι για ψυχές που λένε ναι στη ζωή και κλείνουν το μάτι στο θάνατο.

Για κάποιους, λοιπόν, αυτό είναι κουσούρι. Για μένα είναι το αγαπημένο μου αδύνατο και παράλληλα δυνατό σημείο κάποιου. Είναι αυτό που σε οδηγεί να τον αγαπήσεις, να τον προστατεύσεις, να τον εμπιστευτείς. Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν είναι να παίξεις αυτό το παιχνίδι που λέγεται ζωή, αξία έχει να ποτιστείς μέχρι το μεδούλι από αυτήν και να μην περάσει από δίπλα σου χωρίς να σ’ αγγίξει!

Δεν αντέχω τους λογικούς που μπορούν και ενεργούν χωρίς συναίσθημα. Δεν έχουν κάτι να μου πουν. Κριτική στους άλλους εκ του ασφαλούς και κανόνες μέσα σε βαρετά τετραγωνάκια, που έξω από εκεί δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα και τη γνώση τη χρησιμοποιούν σε στείρο περιβάλλον. Δεν την καλλιεργούν για να ταξιδέψει ο νους και η ψυχή. Πόσο πλήττω με τις «κινητές» εγκυκλοπαίδειες, σοβαροφανείς τύπους που δεν «αφήνονται» ποτέ. Εγώ πλήττω κι αυτοί με απορρίπτουν….

Για αυτό το μοντέλο ανθρώπων δε θεωρείσαι επιτυχημένος χωρίς χρήμα και θέσεις με «τίτλους». Δεν ξέρω τι είναι επιτυχία, ίσως η πληρότητα, ίσως η γνώση, ίσως η εξέλιξη… Το μόνο που ξέρω είναι ότι για μένα δεν είναι το χρήμα. Δεν αισθάνομαι πιο πετυχημένη αν παίρνω το μπάνιο μου σε πολυτελές μαρμάρινο περιβάλλον... Δεν με βλέπω πιο όμορφη με ακριβά ρούχα… Νιώθω καλύτερα όταν δημιουργώ. Όταν ένας φίλος μου πει: «Μου έκανε καλό που σε είδα». Όταν αυτός που αγαπώ με κοιτάξει στα μάτια και μου πει: «Σ’ αγαπώ, περνώ καλά μαζί σου».  Όταν το παιδί μου γελάει και λέει αυθόρμητα: «Είσαι καλή μαμά». Όταν κάποιοι από εδώ μέσα μου γράψουν «Στα κείμενά σου βρήκα κάτι δικό μου».

Η ευαισθησία που οδηγεί σε έντονο συναίσθημα δεν είναι η πηγή του καλλιτέχνη;  Ποιος πίνακας ζωγραφικής, ποιο ποίημα μπορεί να σε μαγέψει αν δεν επικοινωνεί συναίσθημα; Ποια μουσική σε ταξιδεύει αν δεν σκορπά απογοήτευση, πόνο, χαρά, έρωτα; 

Σκεφτόμουν την τέχνη, αλλά τελικά παντού σε όλους τους τομείς η ευαισθησία κάνει τη διαφορά. Όταν ο γιατρός ακουμπάει τον ασθενή και με συμπάθεια τον εμψυχώνει δεν είναι πιο αποτελεσματικός από έναν επιστήμονα αδιάφορο και ψυχρό;

Πάντα αναγνώριζα τη διαφορετική πάστα ανθρώπων και με μια φυσική δύναμη απώθησης, κρατιόμουν μακριά. Δεν είχα φανταστεί όμως ότι η άποψή τους για τα συναισθηματικά άτομα είναι τόσο ακραία.

Με ρωτήσατε αν είναι αλήθεια η τόση ευαισθησία.

Να είμαι απόλυτα ειλικρινής; Είναι περισσότερο από ό,τι φαίνεται, περισσότερο από ό,τι φαντάζεστε!

Ίσως βγούμε στο φως!

 Προσπαθώ να δουλέψω στον υπολογιστή για να παραδώσω τις τελευταίες φωτογραφίσεις. Χρειάζομαι τα χρήματα, είναι το δάνειο, οι λογαριασμοί, το κέρατό μου... 
Είμαι τόσο θυμωμένη! 
Παρατάω τη δουλειά κι ανοίγω το Word. Δε με νοιάζει, πρέπει να γράψω, να βγει αυτή η οργή από μέσα μου γιατί μου έρχεται να τα σπάσω όλα. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πως μας ξευτίλισαν έτσι; Διαβάζω στο profile ενός φίλου ότι, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου πλάκωσε στο ξύλο άστεγη που ζήτησε ένα σουβλάκι. Ποιος Θεός μας καταράστηκε και ζητιανεύουμε την τροφή μας; Ποια ψυχή αντέχει να εγκαταλείπουμε τα παιδιά μας; Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τον προκλητικό πλούτο επιτήδειων και την απελπισία των φτωχών ανθρώπων, που παλεύουν με δύο και τρεις δουλειές καθημερινά. 
         Φωτογραφίζω σπίτια του ενός εκατομμυρίου ευρώ και αναρωτιέμαι τι δουλειές κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Γυρνάω σπίτι και βρίσκω τον κόσμο να ζητιανεύει την τροφή του. «Πόσο πιο χαμηλά να πέσουμε» ρωτώ το Χάρη. «Έχουμε πιάσει πάτο». «Πίστεψέ με, δεν είναι πάτος», μου λέει κι αρχίζει να μου περιγράφει εικόνες από τη Μόσχα όταν πρωτοπήγε μόλις είχε «πέσει» ο κουμμουνισμός. «Όχι Χάρη, δε θέλω να το ζήσω. Δεν αντέχω»! Παρακαλώ να βρεθεί ένας γενναίος  να ανατινάξει την βουλή. Να γίνει ένα πραξικόπημα να ρίξει τη χούντα που ζούμε. Είχαμε μια ποιότητα ζωής, μια αξιοπέπεια και τώρα μόνο ο φόβος μας κυριεύει. Φόβο μήπως μείνουμε χωρίς σπίτι, φόβο μην τύχει και αρρωστήσουμε και τα φάρμακα, οι εξετάσεις, όλα κοστίζουν. 
        Περπατάω στο δρόμο και βλέπω την κυρία της διπλανής πόρτας να στέκει στη γωνία με το κεφάλι κατεβασμένο και να επαιτεί. Πετάω τα σκουπίδια και οι άνθρωποι σαν κοράκια πέφτουν επάνω, μήπως βρουν κανένα αντικείμενο που μπορούν να πουλήσουν. Γιατί επιτρέψαμε σε πολιτικούς τομάρια να εκποιήσουν το μέλλον μας; Γιατί θέλω να σπάσω το σπίτι μου, να τσακωθώ με τον ταξιτζή που με κλείνει στο δρόμο, και δεν πάω να σπάσω τη Bουλή; Θόλωσε το μυαλό μας, η σκέψη μας, η κρίση μας, αλλάξαμε…
          Ψηφίζουμε αυτούς που μας πρόδωσαν γιατί μας είπαν ότι μπορούμε να τους αποκαλούμε εθνοσωτήρες…!  Δίνουμε φωνή σε αρρωστημένα μυαλά και δεν τολμάμε να ρισκάρουμε μια νέα πρόταση. Τι θα χάσουμε που δεν έχουμε ήδη χάσει; Δεν ξέρω αν η λύση στο αδιέξοδο είναι η ψήφος σε κάτι καινούριο, ίσως και να είναι μια από τα ίδια, ίσως πάλι να είναι αργά και ο δρόμος της καταστροφής να μην έχει γυρισμό. Η λογική μου λέει ότι έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο ένας είναι αυτός που βαδίζω καθημερινά και ξέρω ότι καταλήγει σε γκρεμό και ο άλλος είναι άγνωστος και δεν έχω ιδέα που θα με βγάλει. Ίσως διασταυρωθεί με τον άλλο, ίσως συναντήσω συμπληγάδες, Ίσως… ίσως όμως και να βγαίνει στο φως! 
Μέχρι σήμερα είχα χάσει το δικαίωμα στο όνειρο. Σήμερα, απέκτησα μια ελπίδα. Ίσως τα καταφέρω να δώσω στο παιδί μου ένα μέλλον που θα θέλει να το ζήσει!