Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε δυνατά "ουδείς αναντικατάστατος".
Χαμογέλασα ελαφρώς ειρωνικά.
Με κοίταξε.
"Διαφωνείτε;" μου λέει με έντονο ύφος.
"Απόλυτα" του απαντάω χαμογελαστά……
Έφυγα. Μου ήταν αδιάφορο να του εξηγήσω και πολύ περισσότερο να σπαταλήσω τον χρόνο μου. Πώς να πείσω έναν ανόητο για το προφανές;
Μεγαλώνεις και η ανοχή σου μειώνεται όπως ο χρόνος σου. Τι
να σου κάνουν και οι άλλοι όταν εσύ είσαι λίγος;
Η αλήθεια είναι ότι βολεύει να πιστεύεις ότι όλοι αντικαθιστούνται.
Να πως γίνεται με τις ηλεκτρικές συσκευές; Κάτι τέτοιο πιστεύουν ότι ισχύει και με τους ανθρώπους. Αλλά διάολε δεν
πάει έτσι…….
Μπορείς να αντικαταστήσεις ρόλους αλλά όχι τους ίδιους.
Γιατί τους ισοπεδώνεις; Γιατί δεν μπορείς να φερθείς στον
καθένα όπως του αξίζει;
Είναι συνεπής, εργατικός και του κόβεις τον μισθό, με το άλλοθι
της κρίσης και του νόμιμου πλαισίου. Αυτά τα 200ευρώ που θα στερήσεις από την
οικογένεια του υπαλλήλου σου, θα σώσουν την επιχείρηση σου; Μια βόλτα στην Αράχοβα
ή ένα δείπνο σε ακριβό ρεστοράν, είναι για εσένα αυτό το ποσό. Μήπως αν έλεγες
που και που ένα μπράβο και άφηνες το μισθό του ήσυχο, να είχες έναν υπάλληλο που
θα σε εκτιμούσε και θα απέδιδε για δέκα;
Τις επιχειρήσεις αλαζόνα επιχειρηματία τις κρατούν ζωντανές οι
άνθρωποι. Αλλά από ότι φαίνεται δεν θα το μάθεις ποτέ. Ούτε καν την ώρα
που θα βάζεις λουκέτο σ’ αυτή! Και να ξέρεις είτε είσαι το συνοικιακό κατάστημα
είτε το jumbo, το τέλος
το καθορίζουν πάλι οι άνθρωποι!
Ναι αυτή την ατάκα «ουδείς αναντικατάστατος» δεν την χώνεψα
ποτέ! Πόσες τέτοιες βλακείες έχουν γίνει σημαία μας…
Όλοι αυτοί που
δίνουν την ψυχή τους στην εργασία και τις σχέσεις τους είναι αναντικατάστατοι. Σου
αρέσει δεν σου αρέσει αργά η γρήγορα θα το μάθεις!
