θα πάρω μια πέτρα..

Θα πάρω μια πέτρα..

Είμαι σε φάση άρνησης. Δεν θέλω να αποδεχτώ ότι πονώ, ότι σαλτάρω με την πραγματικότητα και ότι τα κάνω θάλασσα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ!

Καλά στα 43 γίνεται να φέρεσαι τόσο ηλίθια; Και η περίφημη ωριμότητα που στο διάολο πήγε και δεν την βρίσκω; Αυτό έπαθαν και οι άλλοι Έλληνες αποβλακώνονται όπως εγώ με internet, fb, και στο να καταφέρουν τα ακατόρθωτα; Πάλι θέλω να φύγω..Για που; 

Δεν με νοιάζει αρκεί να μην υπάρχει φτώχεια και πόνος. Και πώς να πας, που ν' αφήσεις σπίτια, δουλειές που αργοπεθαίνουν, ανθρώπους ανήμπορους; 

Εδώ μυρμήγκι σε έκαναν υποταγμένο, να δουλεύεις και να μαζεύεις, ακόμα και αν μετά στα παίρνουν.

Μα τι στο καλό εγώ δεν είμαι έτσι πάω να γράψω.  Είμαι λιοντάρι δυνατό με θάρρος.. 

Τρίχες είσαι με σταματάω. Μπορείς να βγεις έξω και να πάρεις όλα αυτά που σου στέρησαν; Μπορείς να φέρεις πίσω τα όνειρα του παιδιού σου, την όρεξη για δημιουργία, τα σχέδια για όμορφα γεράματα;

Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Όλα στα πήραν και την δύναμη και την φωνή και την ψυχή…

Τώρα μόνο ο φόβος σου έμεινε. Τρέμεις μήπως μείνεις χωρίς σπίτι, φοβάσαι  μην τύχει και αρρωστήσεις  και τα φάρμακα, οι εξετάσεις όλα κοστίζουν… Περπατάς στο δρόμο και σε πλησιάζουν κάθε ημέρα, όλο και πιο πολλοί πονεμένοι άνθρωποι και εσύ σκύβεις το κεφάλι. Θέλεις να βοηθήσεις. Όλους. Μα δεν μπορείς. Ψωνίζεις τρόφιμα και αισθάνεσαι ενοχές.

Τι ντροπή να γεμίζεις το καρότσι, να περνάς δίπλα τους και να τους αγνοείς… 

Σκύβω συχνά το κεφάλι. Εγώ που πάντα κοίταζα ψηλά. Δεν είχα τίποτα να κρύψω. 

Τώρα όταν είμαι καλά, όταν γελάω, όταν είμαι χαρούμενη θέλω να κρυφτώ..

Γιατί κάθομαι και τα γράφω αντί να είμαι εκεί έξω; Τι έπαθα;  Πάλι καλά έχω το μυαλό μου μονολογώ. Αλλά νιώθω σαν άρρωστος στην εντατική που όλα υποστηρίζονται από μηχανήματα και μόνο το μυαλό λειτουργεί. Και είναι καλό αυτό ή μήπως υποφέρω περισσότερο;  

Και οι άλλοι που πήγαν; Εγώ θα τους ξεσηκώσω; Με τι φωνή; Με τι δύναμη;

Πάλι στο fb θα ξενυχτήσω. Μέχρι να κουραστώ να πάω για ύπνο χωρίς να σκέφτομαι χωρίς να πονάω χωρίς να ντρέπομαι. Να μην με απασχολεί το αύριο, τα λάθη μου, η ποδοπατημένη τόλμη μου. Προσπαθώ να αποφύγω την αυτοκαταστροφική διάθεση που μου κλείνει το μάτι κάθε ημέρα και πιο πολύ….

Αν δεν μπορείς να γκρεμίσεις το χάλι γύρω σου… γκρέμισε τον εαυτό σου μου φωνάζει…

Και αυτό κάνω..μια μέρα όμως…  μια ημέρα που δεν θα έχω καναπέ να κάτσω.. ούτε σπίτι να μείνω…θα πάρω μια πέτρα και θα τα σπάσω όλα….