Ζήσε την στιγμή!

Εκείνο το μοιραίο σημείο, που κάτι σε καλεί να εγκαταλείψεις, είναι τόσο κοντά σε εκείνο το σκαλοπάτι που γράφει: "ζήσε!" Ένα στραβοπάτημα και να…  Πάντα φλέρταρα με τα άκρα. 

Με τη ζωή με το θάνατο. Με το απόλυτο με το τίποτα. Με το επικίνδυνο. Εκεί σε αυτές τις σκοτεινές διαδρομές του νου χάνεσαι και βρίσκεσαι πιο δυνατός. Ακούγεται περίεργο; Γιατί;

Ποιος είναι πιο δυνατός; Αυτός που ζει στην σιγουριά των δεδομένων που έχτισε την ζωή του ή αυτός που επιβιώνει από ελεύθερη πτώση;

Πώς εκτιμάς  την ζωή αν δεν έχεις αγγίξει τον θάνατο;

Πως ξέρεις που μπορείς να φτάσεις αν δεν δοκιμάζεις συνέχεια τα φτερά σου;

Σε όλες αυτές τις «πτήσεις» το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ήταν η αξία της απλότητας. 

Τίποτα δεν αξίζει σε αυτή τη ζωή από την ίδια τη ζωή! Η ανάσα του αέρα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύτιμη είναι όταν χαϊδεύει το πρόσωπο σου! Το φως της ημέρας όταν ξημερώνει. Οι μυρωδιές της γης. Το άγγιγμα του παιδιού σου. Μια αγκαλιά φιλική, ένα χαμόγελο ενός αγνώστου. Ένα φιλί. Ένα σώμα διψασμένο για έρωτα. Μια τρυφερή κουβέντα. Όλα αυτά που σου μοιάζουν ασήμαντα και είναι τα μεγαλύτερα δώρα.

Η ζωή δεν είναι αλλού ούτε πιο κάτω ή πιο πάνω. Είναι εδώ, Στη στιγμή. Στη χαρά, στον πόνο. Μην της κλείνεις την πόρτα. Άνοιξε την,  βγες έξω, αγκάλιασε την. Κοίτα υπάρχουν πολλοί σαν εσένα δεν είσαι μόνος, μην φοβάσαι….

Υ.Γ αφιερωμένο...