Να αντέχουμε μόνο μας μένει!

                Κάποιες μέρες σαν αυτή δεν αντέχεις και σπας. Τα σκοτάδια της ψυχής σου πλημμύρισαν την ύπαρξη σου και όλα ντύνονται στα μαύρα. Δεν χωράς πουθενά, ούτε στο θυμό, ούτε στο κλάμα, ούτε στα λόγια ούτε στα τραγούδια. Θέλεις να δραπετεύσεις, να φύγεις, να πετάξεις από αυτή την πραγματικότητα που σε συνθλίβει. Αλλιώς τα ονειρεύτηκες, ανόητη ύπαρξη και αλλιώς ήταν. 

Άλλα περίμενες γιατί τις ημέρες που μεγάλωνες, για το αύριο που έχτιζες και αλλού καταλήγεις. Αδύναμος, ανασφαλής να φοβάσαι τι θα φέρει η ζωή. Πάλεψες για να κερδίσεις αυτά που κρατάς στα χέρια  σου τις μικρές, μεγάλες χαρές σου. Μία, μια μέσα στη μιζέρια της εποχής μαραζώνουν και μαραίνονται. Και το ανόητο μυαλό σου συνεχίζει να το παλεύει… Θα την βρεις την άκρη λες… Πού; Σε πιο πάτο χαμένη; Τα πάντα προκειμένω να επιζήσεις… 

Και εσύ, που τόσα χρόνια ήλπιζες να ζήσεις!

Πόσο με πονάει αυτό… αφού αυτόν τον κόσμο δεν μπορώ να αλλάξω και όλο με πληγώνει και όλο με τρομάζει, θα 'θελα να φύγω μακριά να πετάξω σαν πουλί δυνατό σε μέρη υποφερτά. Μα αυτό είναι ακόμα μια ανοησία. Δεν μπορείς να πετάξεις ούτε καν να δραπετεύσεις απ’ όλα αυτά που σε πληγώνουν. Εδώ θα μείνεις λοιπόν και θα μάθεις να αντέχεις…. Να παλεύεις έστω και αν ξέρεις ότι δεν θα νικήσεις. Να ελπίζεις ακόμα και όταν τα όνειρα δεν έχουν αύριο. Το μόνο τελικά που μένει είναι ν' αντέχουμε....Ν΄ αντέξουμε!