ΤΙΠΟΤΑ......

«16χρονος πέθανε από πείνα. Άφησε την τελευταία του πνοή, έξω από ένα φούρνο στη πλ. Αμερικής».

Πάγωσες; Άλλος ένας θάνατος λοιπόν ενός παιδιού!

Τι θα κάνεις;

Μην μου πεις ψέματα όλοι πια ξέρουμε την απάντηση

ΤΙΠΟΤΑ

Μην κοροϊδευόμαστε άλλο.

Παραιτηθήκαμε, αφεθήκαμε με μια λέξη ηττηθήκαμε.

Είμαστε θεατές ενός δράματος που δεν λέει να τελειώσει.

Πάλι καλά θα σκεφτείς που δεν είμαι πρωταγωνιστής.

Για πόσο όμως;

Αν αύριο αρρωστήσεις; Αν απολυθείς;

Θα γράψουμε για εσένα.. θα σε συμπονέσουμε αλλά δεν θα σε βοηθήσουμε….

Κάποτε θα γίνεις μια είδηση και ίσως  δακρύσουμε αλλά μην ξεγελαστείς, θα σε προσπεράσουμε συνειδητά. Πρέπει να ξεχαστείς και εσύ. Δεν μας βολεύει η αλήθεια. Προτιμάμε το ψέμα, την ψευδαίσθηση.

Πήγαινε τώρα. Κλείσε την πόρτα του μικρόκοσμου σου και γύρνα στην απάτη της δικής σου ασφάλειας.

Έξω είναι βάρβαρη η κατάσταση. Παρακμή, πόνος, μοναξιά…

Μη βγεις σου λέω. Και αν το κάνεις, σκύψε το κεφάλι. Προσπέρασε βιαστικά. Προφύλαξε τον εαυτό σου από την θλίψη, από τις εικόνες που τρυπώνουν στο μυαλό και το βασανίζουν.

Ένα ξένο παιδί ήταν....

Μια ψυχούλα πεταμένη στα σκουπίδια μας…

Μην σκεφτείς ούτε μια στιγμή την εικόνα του δικού σου παιδιού να δυστυχεί. Θα καταρρεύσεις και δεν έχεις χρόνο. Πόλεμο έχουμε. Πόλεμο επιβίωσης. Δεν έχεις την πολυτέλεια της αδυναμίας. 

Σφίξε τα δόντια, τα πράγματα αγριεύουν. Κοίτα να σωθείς εσυ….

Αλλά……..

Να θυμάσαι όταν το ποτάμι φουσκώσει παρασέρνει ότι βρει. Δεν κάνει διακρίσεις..

ουδείς αναντικατάστατος;

Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε δυνατά "ουδείς αναντικατάστατος".

Χαμογέλασα ελαφρώς ειρωνικά.

Με κοίταξε.

"Διαφωνείτε;" μου λέει με έντονο ύφος.

"Απόλυτα" του απαντάω χαμογελαστά……

Έφυγα. Μου ήταν αδιάφορο να του εξηγήσω και πολύ περισσότερο να σπαταλήσω τον χρόνο μου. Πώς να πείσω έναν ανόητο για το προφανές;

Μεγαλώνεις και η ανοχή σου μειώνεται όπως ο χρόνος σου. Τι να σου κάνουν και οι άλλοι όταν εσύ είσαι λίγος;

Η αλήθεια είναι ότι βολεύει να πιστεύεις ότι όλοι αντικαθιστούνται. Να πως γίνεται με τις ηλεκτρικές συσκευές; Κάτι τέτοιο πιστεύουν ότι ισχύει και με τους ανθρώπους. Αλλά διάολε δεν πάει έτσι…….

Μπορείς να αντικαταστήσεις ρόλους αλλά όχι τους ίδιους.

Γιατί τους ισοπεδώνεις; Γιατί δεν μπορείς να φερθείς στον καθένα όπως του αξίζει;

Είναι συνεπής, εργατικός και του κόβεις τον μισθό, με το άλλοθι της κρίσης και του νόμιμου πλαισίου. Αυτά τα 200ευρώ που θα στερήσεις από την οικογένεια του υπαλλήλου σου, θα σώσουν την επιχείρηση σου; Μια βόλτα στην Αράχοβα ή ένα δείπνο σε ακριβό ρεστοράν, είναι για εσένα αυτό το ποσό. Μήπως αν έλεγες που και που ένα μπράβο και άφηνες το μισθό του ήσυχο, να είχες έναν υπάλληλο που θα σε εκτιμούσε και θα απέδιδε για δέκα;

Τις επιχειρήσεις αλαζόνα επιχειρηματία τις κρατούν ζωντανές οι άνθρωποι. Αλλά από ότι φαίνεται  δεν θα το μάθεις ποτέ. Ούτε καν την ώρα που θα βάζεις λουκέτο σ’ αυτή! Και να ξέρεις είτε είσαι το συνοικιακό κατάστημα είτε το jumbo, το τέλος το καθορίζουν πάλι οι άνθρωποι!

Ναι αυτή την ατάκα «ουδείς αναντικατάστατος» δεν την χώνεψα ποτέ! Πόσες τέτοιες βλακείες έχουν γίνει σημαία μας…

 Όλοι αυτοί που δίνουν την ψυχή τους στην εργασία και τις σχέσεις τους είναι αναντικατάστατοι. Σου αρέσει δεν σου αρέσει αργά η γρήγορα θα το μάθεις!

Η αδυναμία ενός δυνατού.

Από μικρή άκουγα : "είσαι δυνατή θα τα καταφέρεις".

 Πόσο με θύμωνε…..

 Ήθελα να τους φωνάξω: «Ο πόνος μειώνεται;» «Τι σημαίνει δυνατός; Τι επιλογές έχεις όταν σου έρχονται τα χτυπήματα και πέφτεις κάτω; Μόνο να σηκωθείς μπορείς».

Ποιος γεννήθηκε αλήθεια δυνατός;

Απλά μερικοί είναι τυχεροί και άλλοι λιγότερο. Κάποιοι περνούν από αυτή την ζωή χωρίς να ταλαιπωρηθούν και κάποιοι σηκώνουν σταυρό με ταβανόπροκες πάνω!

Δεν κοίταξα ποτέ τα καλύτερα ούτε τα χειρότερα. Δεν έχει νόημα. Το που στέκεσαι εσύ δεν έχει να κάνει με το που είναι οι άλλοι. Για μένα υπάρχει πάντα μόνο ένας δρόμος. Της επιβίωσης.
Ο έρωτας για την ζωή και για την στιγμή είναι η μόνη δύναμη που πιστεύω. Δεν έχεις επιλογές όταν το δάσος πίσω σου καίγεται. Ή θα καείς ή θα τρέξεις μπροστά. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόστος.

Αυτοί οι δυνατοί είναι αυτοί που όταν σπάνε γίνονται χίλια κομμάτια και θέλει πολύ κόπο να τα ξαναενώσουν….

Το να αλλάζεις κατεύθυνση στο μέσον της ζωής σου δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν γίνεται όμως από  δύναμη, αλλά από ανάγκη. Ίσως δύναμη είναι να ανακαλύψεις τις ομορφιές κάθε δουλειάς και να τις αγαπήσεις. Και εδώ έρωτας χρειάζεται. Να ξημερώνει και να χαίρεσαι που εργάζεσαι, να ελπίζεις, να έχεις στόχους.

Δύναμη ίσως είναι να κρατάς τα όμορφα ακόμα και όταν οι άλλοι χάνονται από τη ζωή σου.
Ακόμα και αν δεν σ’ αγάπησαν πολύ, ακόμα και αν έπρεπε να φύγουν μακριά σου εσύ να τους αγαπάς και να τιμάς εκείνο το μικρό κομματάκι που μοιράστηκαν μαζί σου…

Ίσως η αγάπη να είναι δύναμη ή ίσως τελικά είναι το θάρρος  να παραδέχεσαι την αδυναμία σου….

Σαράντα... Τέλος ή αρχή;

Όλα αλλάζουν. Τα όνειρα σου, το σώμα σου, το μυαλό σου.

Αφήνεις  πίσω τις επαναστατικές ιδέες, τα ρομαντικά σχέδια και στυλώνεις τα πόδια σου στη γη.

Ο χρόνος δεν είναι πια σύμμαχος σου. Τον φοβάσαι και τον υπολογίζεις.

Το αύριο είναι πολυτέλεια. Ένα ΤΩΡΑ μόνο μετράει. 

Πετάς από το λεξιλόγιο σου άχρηστες λέξεις όπως  "για πάντα" και  "ποτέ". Δεν πιστεύεις πια σε παραμύθια. 

Στρίβεις δρόμο όταν ακούς  φανφάρες, μεγάλα λόγια και όρκους.

Αν κάτι έμαθες καλά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα.

Δεν υπάρχει αιώνια αγάπη ή και οι δύο σε σάρκα μία...

Δεν ζεις για τον άλλο. Δεν πεθαίνεις για κανέναν.

Δεν είναι απαραίτητο να ξεχωρίζεις.

Δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν αποκτήσεις δύναμη και χρήμα.

Γεράσαμε για να καταλάβουμε ότι όλα διαψεύδονται και ο χρόνος μετράει αντίστροφα.

Σαράντα χρόνια γνώσης, χαράς και άπειρων ανοησιών σε άλλαξαν. 

Εκεί που η λέξη συμβιβασμός ήταν άγνωστη, την βάζεις  για τα καλά στο τραπέζι, στον καθρέπτη, στο μαξιλάρι σου.

Στα 30 το βλέπεις ήττα. Στα σαράντα το ονομάζεις αποδοχή.

Εγώ προς το παρόν το λέω Τιτανικό. Όλα, προς το παρόν. …

Αύριο που θα βγω από αυτή τη κρίση θα σου πω αν πνίγηκα, αν σώθηκα ή απλά συμβιβάστηκα………

Για το καλό σου

«Για το καλό σου» έλεγε η κυρά Ελένη στο Γιωργάκη  και έμεινε χήρα για να μην  βάλει ξένο άνδρα στο σπίτι της. Έτσι έφτασε τα τριάντα και ο Γιωργάκης δεν πήγε ταξίδια, δεν έφυγε καλοκαίρι για νησιά για να μην την αφήνει μόνη. Φορτώθηκε λοιπόν εκτός από ενοχές και την κ. Ελένη για μια ζωή. Όταν παντρεύτηκε δεν ήξερε σε πόσα κομμάτια να μοιραστεί για να μην λείψει τίποτα από κανένα. Όλοι όμως είχαν παράπονα  γιατί όλοι είχαν απαιτήσεις.  Πάνω από όλους η κ. Ελένη που πάντα η μοναξιά της την έκανε να κλαίει μπροστά στον γιο της, για να του κλέβει και άλλο χρόνο από την οικογένεια του. Έφτασε και ο φουκαράς στα 60 άσπρισε και αφού δεν είχε τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, τίναξε την οικογένεια του με μια Ρωσίδα άλλο πράγμα………

«Για το καλό σας» έλεγε η Μαρία στα παιδιά της δεν χώρισα το πατέρα σας. Για να μην τρέχετε από το ένα σπίτι στο άλλο. Για να μην σας λείψει τίποτα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν τους έλειψε τίποτα…..μόνο η οικογενειακή γαλήνη και η χαρά! Σιχτίριζε τον εαυτό της πολλά βράδια που δεν ακολούθησε τον έρωτα της, εκείνον που μπήκε στη ζωή της όταν έλιωνε από μοναξιά αλλά ο σκοπός ήταν ιερός. Τα παιδιά της πάνω από όλα.

 Θα περάσει της έλεγαν και οι φίλες της λες και ήταν ανεμοβλογιά. Αλλά αυτή η αρρώστια δεν πέρναγε. Μαράζωνε αυτή, μαράζωνε και ο άλλος, μαράζωναν και οι σύντροφοι τους. Ναι αλλά έκαναν το σωστό δεν διέλυσαν τις οικογένειες τους… Ναι διέλυαν κάθε ημέρα τους εαυτούς τους και νόμιζαν ότι όλοι οι άλλοι έμειναν ανέγγιχτοι…  Και όταν η κόρη της έφτασε στα 20, της έριξε ένα χέσιμο ξεγυρισμένο γιατί ζήλευε τις φίλες της που οι γονείς τους ήταν ευτυχισμένοι και ήταν λέει γυναικούλα που δεν χώρισε και άλλα τέτοια.. Κλείστηκε και αυτή στον εαυτό της, έβαλε και καμιά ντουζίνα κιλά πάνω της και βρήκε παρηγοριά στο ψυγείο της. Με τον καιρό της πέρασε και ο έρωτας και η διάθεση για ζωή.........

"Για το καλό" του Γιαννάκη ο κυρ Παναγιώτης του έκοψε το ποδόσφαιρο, για να τον δει επιστήμονα να έχει ένα σίγουρο μέλλον. Τον έπαιρνε στο γήπεδο, καμάρωνε στους φίλους του ότι ο γιόκας του είναι άνδρας και βλέπει ποδόσφαιρο αλλά ως εκεί…….. Ούτε μπάλα με τα άλλα παιδιά δεν τον άφηνε να παίξει από τον φόβο του μην πάρουν τα μυαλά του αέρα. «Πάνω από όλα τα μυαλά σου στη θέση τους» έλεγε και ξανάλεγε. Και του μυαλό του Γιαννάκη γέμισε απωθημένα και στόχους ξένους τόσο που όταν μεγάλωσε και έγινε επιστήμονας άλλαζε τις δουλειές και τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Όλα του έφταιγαν, πουθενά δεν στέριωνε. Ούτε στα όνειρα του……
Μπορεί να μην ξέρεις πάντα ποιο είναι "το καλό σου" αλλά ένα είναι σίγουρο. Αν δεν ξέρεις εσύ δεν ξέρει και κανείς άλλος!

Στην αγκαλιά του αυτονόητου

Στην αγκαλιά του αυτονόητου

          Είναι Mεγάλο Σάββατο. Κάθομαι μόνη μου κάτω από μουριές και λεμονιές σ' ένα υπέροχο κήπο. Την απόλυτη ησυχία, την διακόπτουν μόνο το κελάιδισμα των πουλιών και το τροκάνι από τα πρόβατα. Βρίσκω ένα στυλό και αρχίζω να γράφω.  Κάπως περίεργο μου φαίνεται αυτό, ξένο. Άσε που δεν βγάζω πια και τα γράμματα μου. Νομίζω ότι έχω ξεχάσει… Πάει πολύς καιρός που ερωτεύθηκα τον υπολογιστή και δεν κάνω τίποτα χωρίς αυτόν. Αυτή τη φορά όμως, τον άφησα πίσω μου μαζί με άλλα που δεν ήθελα να σκέφτομαι…  

         Κλείνω τα μάτια για να παραχωρήσω στην όσφρηση, την αποκλειστικότητα να ρουφήξει τα δώρα της φύσης.  Μεθάνε οι αισθήσεις και εγώ χαμογελάω. Τι ομορφιά είναι αυτή!!!  Μια δική μου μαγική στιγμή που δεν θα ξανάρθει. Ποτέ δεν είναι ίδια η φύση. Ποτέ η στιγμή δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε και εγώ θα είμαι η ίδια. Κανείς δεν είναι.. Μέρα με την ημέρα αλλάζουμε. Ζούμε, πονάμε, προχωράμε, γευόμαστε καινούριες εμπειρίες και βλέπουμε ακόμα και τα ίδια πράγματα με άλλη ματιά.  Τώρα για πρώτη φορά, είμαι και μαμά σε αυτό το περιβάλλον. Παρακολουθώ το ξεφάντωμα του μικρού μου.

       Χοροπηδάει σαν κατσικάκι και τρέχει χαρούμενο από τα κουνελάκια, στις κοτούλες και στα νεογέννητα σκυλάκια. Είναι τόσο ευτυχισμένος που είδε ΜΙΑ ΚΟΤΑ ΝΑ ΓΕΝΝΑ ΑΥΓΟ!!! Φοβερό έτσι;  Πέντε χρονών ξέρει για τον  βασιλιά Μίδα, τους άθλους του Ηρακλή και δεν είχε δει από κοντά κότες και κουνέλια……… Πώς μου διέφυγαν τα αυτονόητα άραγε;  Μάλλον γιατί και εγώ έτσι μεγάλωσα; Ακολουθώ ασυναίσθητα αυτά που κύλησαν μέσα μου. Το να είσαι παιδί της πόλης είναι ευλογία αλλά και κατάρα... 

     370 χιλιόμετρα, αμέτρητα διόδια, (συγνώμη, έχασα τον λογαριασμό από ένα σημείο και μετά) για να βρεθούμε κοντά σε αυτά που είχαμε και καταστρέψαμε! Έπρεπε να ρημάξουμε τη καθημερινότητα μας με τον ανελέητο βομβαρδισμό της ύλης,  για να καταλάβουμε ότι η ομορφιά και η χαρά είναι στα αυτονόητα. Να βλέπεις ουρανό από το παράθυρο σου. Να πηγαίνεις ένα περίπατο στην εξοχή. Να κάθεσαι σε μια καρέκλα στη παραλία και να κοιτάς την θάλασσα. Να πίνεις τον καφέ σου κάτω από ένα δέντρο. Να παίρνεις στα χέρια σου ένα κουταβάκι που ακόμα δεν έχει ανοίξει τα μάτια του….

Και τώρα που τα καταλαβαίνεις όλα αυτά, ήρθε η ανατίμηση της βενζίνης, τα διόδια, η οικονομική κρίση για να κάνει και αυτές τις μικρές απολαύσεις, πολυτέλεια…

          Την Δευτέρα φεύγουμε. Ξεκίνησε η αλλεργία μου και άρπαξα  κρύωμα εδώ στα ορεινά. Πρέπει να γυρίσω στο τσιμεντένιο περιβάλλον μου. Μακριά από δέντρα, λουλούδια, ζώα. Εμείς τα παιδιά της πόλης αρρωσταίνουμε εύκολα και μάθαμε να ανεβαίνουμε στον 7^ο όροφο για να δούμε ουρανό…

 Ονειρευόμαστε να  βρεθούμε στην αγκαλιά του αυτονόητου μετά τα σαράντα όταν η πόλη.... μας ξεράσει!

Υ.Γ. Φέτος το να βρεθώ με ανθρώπους που αγαπώ κοντά στη φύση δεν ήταν μόνο επιθυμία αλλά απόλυτη ανάγκη..  Ευχαριστούμε Ζωή, Χρήστο, Θεοδοσία και Δημήτρη για τις όμορφες ημέρες που μοιραστήκαμε! 

Είναι διαφορετικός, θα τον αγαπήσεις;

      Κανείς δε σου είπε ότι η ζωή είναι ένας περίπατος στο φεγγαρόφωτο, αλλά και κανείς δε σε προειδοποίησε για το πόσο σκληρή μπορεί να φανεί.

Όταν τρως τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο, μαθαίνεις να αντέχεις.  Αναγκάζεσαι να αντέχεις.

       Πριν από 15 χρόνια μέσα σε ένα καράβι γνώρισα τυχαία μια κοπέλα, την Κατερίνα. Από εκείνο το καλοκαίρι το πιο πολύτιμο δώρο ήταν η φιλία μας. Ένας άνθρωπος απίστευτα θετικός, γεμάτος με αγάπη για τη ζωή, για τον Θεό και για τα παιδιά με «ειδικές ικανότητες», όπως της άρεσε να τα αποκαλεί. Αφιερωμένη από τα 25της σε αυτά, την παρακολουθούσα να κάνει τα αδύνατα - δυνατά!  Έτρεχε σε υπουργεία, καλλιτέχνες, σε δήμους και φορείς, παντού, προκειμένου να συντηρήσει τον σύλλογο της.

       Τα χρόνια πέρασαν και οι στόχοι της επιτεύχθηκαν. Σήμερα, εκτός από τη δημιουργική απασχόληση ατόμων με ειδικές ανάγκες, λειτουργεί ένα υπέροχο  κέντρο αυτισμού και διάχυτων αναπτυξιακών διαταραχών. Το μεγάλο της όνειρο, η  υποστηριζόμενη διαβίωση πέντε παιδιών με ειδικές ανάγκες σε ένα όμορφο σπίτι με κήπο στο Φάληρο, πήρε σάρκα και οστά πριν από λίγους μήνες. Από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας μας μέχρι σήμερα  ήμουν δίπλα της στηρίζοντας αυτή τη προσπάθεια μέσα από την δουλειά μου. Πρόσφατα κάποια γεγονότα με έφεραν πιο κοντά, αφήνοντας πίσω μου ανεπιστρεπτί τη θέση του απλού θεατή.

     Αγαπώ όλα τα παιδιά του κόσμου και μισώ τις διακρίσεις. Αλλά αγαπώ και την αλήθεια. Ίσως πολλοί από εσάς να πιστεύετε ότι το να μεγαλώνει κάποιος ένα παιδί με διαταραχές ή  αναπηρίες είναι δοκιμασία από τον Θεό. Σέβομαι όλες τις απόψεις όπως και την ανάγκη οποιουδήποτε να στραφεί εκεί για να το αντέξει. Δε δέχομαι όμως την ωραιοποίηση του πόνου.

Ποιος Θεός δίνει πόνο; Ποια ανώτερη δύναμη θα στερούσε μια φυσιολογική ζωή σε ένα παιδί;  

      Κανείς δεν είναι τυχερός για αυτό τον Γολγοθά. Καμιά μάνα δεν ευγνωμονεί τον Παντοδύναμο για όλη αυτήν την τρέλα που βιώνει.  Ξεχνάει την ύπαρξη της, γερνάει, τα βράδια μένει μόνη στα σκοτάδια και κλαίει. Τα νεύρα της σπάνε, το κορμί της υποφέρει. Πέφτει και ξανασηκώνεται δεκάδες φορές μέσα στην ημέρα. Θέλει να κλείσει τα μάτια χωρίς να φοβάται, χωρίς να αγωνιά για το αύριο και δεν έχει δικαίωμα. Τρέμει να αρρωστήσει, να αγαπήσει, να κάνει όνειρα.  Φυσικά το λατρεύει το παιδί της. Διπλά και τρίδιπλα από ένα φυσιολογικό -κατά τα δεδομένα μας- παιδί. Δεν θα το αντάλλαζε με κανένα. Είναι η ζωή της, ο έρωτας της, η αγάπη της. Αλλά, ευλογημένη δοκιμασία δεν είναι! Αγώνας είναι καθημερινός και επίπονος.

      Στα κοινωνικά δίκτυα περιοριζόμαστε να δείχνουμε την συμπαράσταση μας με αναρτήσεις. Αλήθεια έχει νόημα; Έτσι θα αναθεωρήσουμε μια παγιωμένη αναχρονιστική στάση που έχουμε απέναντι στη διαφορετικότητα; Με την χρήση και μόνο του διαδικτύου δεν γκρεμίζονται στερεότυπα. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις όμως αλλάζουν τον κόσμο. Και πολλές φορές δεν χρειάζονται τρομεροί αγώνες, απλά λίγη παραπάνω σκέψη και αγάπη.

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται αυτά τα παιδιά και να κάνουν την ζωή τους λιγότερο δύσκολη και σκληρή στο σχολείο;

Να αποδέχονται την αδυναμία τους σε κάποια σημεία και να σταθούν στα χαρίσματα τους;

Να διδαχτούν από εμάς τον σεβασμό, ξεχνώντας τα ψιθυριστά σχόλια, τα βλέμματα λύπησης που έχουμε συνηθίσει να ανταλλάζουμε κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά; Μια ματιά που εμείς νομίζουμε ασήμαντη, σημαδεύει αθώες αγνές ψυχούλες και καταρρακώνει τους γονείς.

Αρκεί μόνο να κατανοήσουμε  τις ανάγκες τους.

Και η  πιο μεγάλη είναι η αποδοχή.

Κλείστε τα μάτια και μπείτε για λίγα λεπτά στη θέση των γονιών. Μπορείτε; Τρομάξατε;  Για σας είναι ένα κακό όνειρο, όμως  για κάποιους γύρω μας  είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μπορεί να ομορφύνει με μια φιλική κουβέντα και λίγη κατανόηση.

Ήδη  τα προβλήματα που προκύπτουν από την αδιαφορία του κράτους είναι τεράστια δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ζωή τους και το λυπηρό είναι πως όλα αυτά που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα και δεδομένα, στη χώρα μας είναι ακόμα θεωρητικές συζητήσεις!

Υ.Γ. Κατερίνα Γιαννακοπούλου σε ευχαριστώ για όλα τα μαθήματα ζωής! Πανελλήνιος Σύλλογος Προσαρμοσμένων Δραστηριοτήτων " ALMA"/ Μ.Κ.Ο 

Φταίς;

Είσαι νέα ωραία και δυστυχής. Μαραζώνεις για τον έρωτα του και αναρωτιέσαι, που είναι τα λάθη σου. Προσφιλής τακτική των γυναικών. Αυτοανάλυση, αυτομαστίγωση.

Φταίς που έφυγε.

Φταίς που έμεινε

Φταίς που δεν βρήκε την ευτυχία μαζί σου. 

Φταίς που δεν ήσουν αρκετά όμορφη για να μην κοιτάει άλλες.. 
Πάντα θα κοιτάει άλλες είναι must για τον ανδρισμό του. 

Φταίς που γκρίνιαζες όταν εκείνος αδιαφορούσε για εσένα…. 
Και τι να κάνεις, όταν του λες τι νιώθεις και εκείνος κοιτάει αποβλακωμένος τηλεόραση;

Φταίς γιατί όταν έλεγε ψέματα τον καταλάβαινες. 
Συγνώμη που δεν είσαι ηλίθια....

Φταίς για τα κιλά της εγκυμοσύνης που κουβαλάς ακόμα. 
Αν τον ενοχλούσε ας μην σου έλεγε: "εγώ σ΄ αγαπώ και έτσι", κάθε φορά που άδειαζες το ψυγείο.

Φταίς που οι ατέλειωτες υποχρεώσεις σε έχουν κάνει τρελή. 
Καλά, μια μέρα να πάρει την θέση σου, θα πέσει στο κρεβάτι για ένα χρόνο!

Φταίς που δεν είσαι δίμετρη Ρωσίδα. 
Όταν σε παντρεύτηκε δεν είδε ότι ήσουν 1.60;

Φταίς που η μαμά του δεν σ’ αγαπάει. 
Μην σκας, καμία δεν θα σε αγαπούσε. 

Φταίς που δεν υποτάσσεσαι και δεν τρέχεις από πίσω του. 
Δεν ψάχνει για γυναίκα αλλά για σκυλάκι. Αυτό θα γίνεις;

Φταίς που ενώ εσύ θέλεις να πετάξεις εκείνος κόλλησε στη γη. 
Δεν φτάνει που βαριέται να κουνήσει, πρέπει να χαντακώσει και εσένα.

Φταίς γιατί είσαι ποθητή για άλλους αλλά όχι για αυτόν. 
Α, δεν το ξέρεις; το κέρατο είναι προνόμιο των ανδρών! 

Φταίς γιατί είσαι δυνατή και μπορείς και χωρίς αυτόν. 
Ακόμα και αν αυτός σε άφησε, ένα όνειρο έχει: "Ανεπανάληπτος να μείνει στη ζωή σου".

Φταίς γιατί έχεις όνειρα και φιλοδοξίες. 
Ντροπή! Γυναίκα πετυχημένη; ο φόβος και ο τρόμος!

Φταίς, φταίς,

Φταίς για όλα

Φταίς, πάνω από όλα για ένα.

Φταίς που τον άφησες να σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ φταίς!!

Είσαι μοναδική. Χοντρή, αδύνατη, όμορφη, λιγότερο ωραία, έξυπνη, αφελής πάνω από όλα είσαι μοναδική. Δεν σε θέλει αυτός οκ κλάψε, σπάσε, μέθυσε κάνε ότι θέλεις αλλά βάλε X κάποια στιγμή και προχώρα.

Σήκω χόρεψε, στολίσου, βγες έξω, πήγαινε για ποτό, φλέρταρε, ζήσε και άσε τα άλλα πίσω σου.

Και αν αυτός δεν μπόρεσε να σ’ αγαπήσει κάποιος άλλος σε περιμένει……

το πεπρωμένο

Ναι, είναι εκείνες οι φορές που δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς  να φτάσεις.

Ο εαυτός σου, αυτός ο ξένος, σε εκπλήσσει και υπερβαίνεις τα όρια σου.

Οραματίζεσαι την χαρά και παραβλέπεις τον πόνο που ζεις.

Αλλά είναι αυτή η καταραμένη διαίσθηση που σε οδηγεί.

Όλοι σου φωνάζουν να μείνεις μακριά, να σωθείς και εσύ πέφτεις στη τρικυμία χωρίς ανάσα.

Είναι το πεπρωμένο σου που σε σέρνει.

Σε μαγνητίζει

θα το ζήσεις χωρίς να νοιαστείς για το κόστος
Είναι μονόδρομος ο δρόμος της καρδιάς.
Δεν λογαριάζεις εμπόδια παραμένεις εκεί να πολεμήσεις, να κερδίσεις.
Θα καείς και θα κάψεις.

Θα πέσεις και θα σηκωθείς αμέτρητες φορές.

Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς.

Θα υπάρχουν απώλειες..

Σε κάποιες στροφές θα χάσεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Φοβάσαι, αλλάζεις, αγωνιάς αλλά τίποτα δεν σε σταματάει ……… .

Είναι ο έρωτας που κυριεύει το μυαλό σου.

Πάνω από όλα...... πίσω από όλα....

Πώς να το αφήσεις να χαθεί;...

Θα σε δοκιμάσει, θα σε συντρίψει, θα σε διαλύσει μέχρι να σε λατρέψει...

Και όταν έρχεται μοιάζει με όνειρο.

Δεν ξέρεις αν ζεις την φαντασίωση ή την πραγματικότητα.

Το μόνο που νιώθεις είναι ότι γαληνεύεις.

Το μόνο που θα θελες είναι ο χρόνος να παγώσει...

Αυτός όμως τρέχει

Και κουβαλάει όλα αυτά που άφησες πίσω σου.

“Σιωπηλοί μάρτυρες” τους ονόμασες.

Φαντάσματα που θα σε κυνηγούν σκέφτηκες.

Αλλά ποιος νοιάζεται;

Το πεπρωμένο σου είναι.

Θα το ζήσεις.

Με όποια κατάληξη και όποιο κόστος!

Κρίση είναι.....θα αντέξεις;

      Αθήνα 2012 μια Δευτέρα απόγευμα. Έχω δύο ώρες ελευθερίας και απόλυτης μοναξιάς, μέχρι να πάρω τον μικρό μου άγγελο από το μάθημα του. Θα μπορούσα να έχω παρέα, να πιω καφέ, αλλά δε  θέλω. Μετέωρες υποσχέσεις όλο αφήνω στους φίλους μου και όλο τις αναβάλλω. Άλλοτε από ανάγκη να μην μιλήσω σε κανέναν και άλλοτε από αγάπη για αυτούς. Πολλή  θλίψη και θυμός μέσα μας αυτό το διάστημα. Γιατί να τους μαυρίσω; Τι να τους πω που θα τους κάνει καλό; Για το επαγγελματικό αδιέξοδο; Για την οικονομική κρίση; Για τους συμβιβασμούς που με πλακώνουν;  Για εκείνες τις ώρες που μου έρχεται να τα σπάσω όλα;

Περπατάω στη λατρεμένη μου Πατησίων. Εδώ μεγάλωσα, εδώ ξέφευγα μέσα από τα φώτα και τη ζωή της! Τώρα έρημη, σκοτεινή, παραπαίει όπως όλη η πόλη.  Όπως και οι άνθρωποι της.

Η κρίση τελικά ήρθε για να μας κρίνει. Να μας  βάλει κάτω από το μικροσκόπιο και να ελέγξει τις επιλογές μας, τα λάθη μας, τις υπερβολές των προσδοκιών μας.

    Πάντα περιφρονούσα τα χρήματα και έβρισκα εξαιρετικά γελοίους όλους όσοι  ένιωθαν σημαντικοί μόνο όταν το χρήμα έρεε άφθονο στη ζωή τους. Συνήθως, συναισθηματικά ανάπηροι που δε νιώθουν τον πόνο του άλλου. Ασήμαντοι, ακριβώς γιατί περιφέρουν τη δήθεν σημαντικότητα τους.

    Αηδίαζα με όλα αυτά τα καταναλωτικά όργια. Βίλες, ακριβά αυτοκίνητα, δεκάδες ρούχα πεταμένα στις ντουλάπες αφόρετα. Κυκλοφορούσα για χρόνια με ένα παπάκι, γιατί έκανε καλά τη δουλειά του και δεν με ένοιαζε η εικόνα μου με ένα φτωχό δίκυκλο. Δεν είχα ανάγκη να γεμίσω τα κενά μου με υλικά αγαθά γιατί η ψυχή μου ήταν γεμάτη με αγάπη, όνειρα και ζεστασιά. Τα χρήματα που έβγαζα τα έκανα ταξίδια, βιβλία, δώρα στους αγαπημένους μου φίλους. Γέμισα από εικόνες, από μυρωδιές, από μοναδικές εμπειρίες στην  Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήμουν υπερήφανη που είχα την δουλειά μου, που τα είχα καταφέρει μόνη μου, που πάλεψα να κερδίσω μια θέση στο χώρο. Μου έφτανε ένα όμορφο  σπίτι με χαρούμενα χρώματα και ήλιο για να ζήσω με την οικογένεια μου. Μου αρκούσαν όσα είχα και αγωνιζόμουν για το δικό μου μικρό όνειρο.

Αλλά, τα όνειρα μου τα γκρέμισε όλα η ανοχή των συμπολιτών μου.

Η αδυναμία τους να αλλάξουν ό,τι τους καταστρέφει. Τώρα  αυτοί που αποκαλούσα «ασήμαντοι» είναι αυτοί που δεν τους αγγίζει η κρίση. Θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, θα έχουν χρήματα να φροντίσουν την υγεία τους, να χαρούν τη ζωή τους. Και όλοι αυτοί που αγαπώ και εκτιμώ -άνθρωποι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα με εμένα- αγωνιώ αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν!

 Η κρίση πάνω από όλα έφερε προσωπική κρίση. Σκληρή, ατελείωτη δοκιμασία… Αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τους δρόμους που πήρες, για τις επιλογές σου, για το ποιος είσαι.

«Τι να κάνω;» μου έγραψε σήμερα ένας φίλος.

 «Να φύγω; Να κλάψω, να βγω να πιω ή να πέσω από κανένα μπαλκόνι;».

"Να μείνεις μαζί μας" του είπα.

«Να γελάμε, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο».

Αυτό έμεινε. Η ανθρωπιά που γίνεται κατανόηση και χάδι.

Πολλές φορές αρκεί μια και μόνο αγαπημένη φωνή, μια γλυκιά κουβέντα, μια βόλτα για να πάρεις κουράγιο και να συνεχίσεις. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Το μόνο που εύχομαι σε αυτόν τον απάνθρωπο πόλεμο είναι να μην ηττηθεί η ανθρωπιά μας! 

Η Αθήνα υποδέχεται το 2013

προσφορά αγνώστου...

                         Η Αθήνα "υποδέχεται" το 2013 

           
               Με το σλόγκαν «Ο Δήμος Αθηναίων γιορτάζει» η πρωτεύουσα υποδέχτηκε το νέο έτος.

Οι ημέρες των εορτών πέρασαν και αναρωτιέμαι  αυτά τα Χριστούγεννα τι ακριβώς γιορτάσαμε; Τις 2500αυτοκτονίες, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, την δραματική υποβάθμιση της ζωής μας ή τον όλο και αυξανόμενο αριθμό των αστέγων;

       Οι εικόνες της πόλης αντιφατικές και πικρές. Στη πλατεία Κλαυθμώνος υπό τον ήχο κλασσικής μουσικής οι άστεγοι γεμίζουν νερό από τα σιντριβάνια. Στην καρδιά της πόλης, μπροστά από τη μεγαλοπρεπή αναπαράσταση της γέννησης του Χριστού, κοιμάται καταγής μέσα στο κρύο ένας άνθρωπος γύρω στα 40. Μόλις γίνεται αντιληπτή η παρουσία μου από τα όργανα της δημοτικής αστυνομίας, τον ξυπνούν και προσπαθούν να τον απομακρύνουν. Δεν είναι η εικόνα της πρωτεύουσας που θα ήθελαν να φτάσει στον τύπο. Εξάλλου, είναι Χριστούγεννα, ποιος θέλει να βλέπει τόση δυστυχία; Όσο όμως και να προσπαθούν δεν τα καταφέρνουν να «αλλάξουν» την  πραγματικότητα γιατί οι άστεγοι είναι παντού.

         Στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, στη Σταδίου, στην Ακαδημίας, στο Μοναστηράκι, στα πάρκα... Περιπλανώμενοι και ανήμποροι παλεύουν να βρουν ένα μέρος να αντέξουν μια ακόμα νύχτα. Στέκομαι στο Σύνταγμα με φόντο τη φωτισμένη, καλά φρουρούμενη, Βουλή των Ελλήνων και παρακολουθώ ένα ζευγάρι. Έχουν πιάσει τη γωνιά τους, σε απάγκιο, αλλά είναι παραμονή Χριστουγέννων και έχει κίνηση. Δίπλα τους, μέσα σε σακούλες, οι κουβέρτες τους. Κρυώνουν, νυστάζουν αλλά περιμένουν να αδειάσει η πλατεία, να μην τους βλέπουν. Τα έχασαν όλα, όχι όμως την αξιοπρέπειά τους! 
          Κάποιοι τους κοιτούν με συμπόνια μα οι περισσότεροι ούτε καν τους βλέπουν. Μοιάζει λες και οι Αθηναίοι συνήθισαν σε αυτό το δράμα και πια δεν τους συγκινεί.  Περνούν από δίπλα τους κάνουν στην άκρη να μην τους πατήσουν αλλά δεν μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα. Σήμερα είναι αυτοί στο δρόμο, αύριο θα είναι οι ίδιοι… Ζητούν τσιγάρο, φαγητό, χρήματα και το μόνο που παίρνουν συνήθως είναι ένα παγωμένο βλέμμα. Οι περαστικοί βιάζονται να ξεφύγουν από την πραγματικότητα που τους ισοπεδώνει το όνειρο. Να ξορκίσουν το φόβο τους για τη δική τους κατάληξη; Η δυστυχία στα πρόσωπα, η απόγνωση και η κατάθλιψη είναι πραγματικότητα καταπνίγοντας κάθε διάθεση για αγώνα και εναντίωση.

     Οι μέχρι χτες περήφανοι Έλληνες, ντρέπονται. Για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στους πολιτικούς που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα. Για το φόβο τους να επαναστατήσουν μήπως βρεθούν εκτός Ευρωζώνης. Για το υποθηκευμένο μέλλον που παραδίδουν στα παιδιά τους!

    Οι Έλληνες βλέπουν το οξυγόνο να τελειώνει αλλά δεν κάνουν τίποτα για να σωθούν. Νιώθουν… ήδη νεκροί.

Υ.Γ Οι φωτο είναι δημοσιευμένες στο tovima.gr στην κατηγορία εικόνες.(φωτορεπορτάζ)
  με θέμα "Άστεγοι στη γιορτινή Αθήνα" http://www.tovima.gr/galleries/#4857
http://www.tovima.gr/galleries/