Ναι. Είμαι και κωλόπαιδο!

Από μικρή ονειρευόμουν να με αγαπούν και να είμαι ο φωτεινός ήλιος για τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω πως την είχα δει έτσι, αλλά μου έδινε χαρά να προσφέρω και θυμό όταν δεν μπορούσα με ένα μαγικό ραβδί, να πάρω τον πόνο ή την θλίψη από πάνω τους. Κατανάλωσα πολύ ενέργεια, έκλεψα πολύ χρόνο από τις σπουδές μου, την  μάθηση, την προσωπική μου εξέλιξη, για να είμαι κοντά σε κάποιον όταν με χρειάζεται.  Δεν ήξερα ποτέ τι σημαίνει δικό μου. Έβγαζα πολλά λεφτά και ποτέ δεν είχα μια. Με μια απίστευτη ευκολία έδινα τα πάντα. Δεν κοίταγα ποτέ το αύριο γιατί απλά ο μόνος στόχος μου ήταν το σήμερα. Νόμιζα  ότι η ανάγκη  να τους φροντίζω και να τους αγαπώ ήταν όλη η αλήθειά μου.

Με αβάσταχτη αθωότητα, ταυτόχρονα, έπαιρνα πίσω ό,τι απλόχερα έδινα. Πλήγωνα ό,τι ερχόταν πιο πολύ κοντά μου…. Όπλο, η ειλικρίνεια κι εκείνη η ρημάδα η ευκολία του λόγου που έβρισκε πάντα τις κατάλληλες λέξεις και σημάδευε κατευθείαν στη καρδιά!

Δεν σταμάταγα ακόμα κι όταν κοιτούσα τα βουρκωμένα μάτια του άλλου και έλεγα: “Συγνώμη, αλλά είμαι αλλού. Συγνώμη, αλλά εγώ σε βλέπω φιλικά… Συγνώμη, αλλά καλύτερη η αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα”. ‘‘Τι να την κάνω την αλήθεια” μου είπε κάποτε κάποιος. “Εγώ πονάω. Θα προτιμούσα ένα ψέμα”. Όλα έπρεπε όμως να γίνουν κάτω από το μανδύα της αγνότητας και της καλοσύνης που υπερασπίζομαι. “Το βλέπω αγάπη μου”, απάντησα και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Και η αγκαλιά μου ήταν πάντα ανοιχτή και ας προχωρούσα, ήμουν εκεί όποτε είχε ανάγκη, μόνο που εκείνοι δε προχωρούσαν…

Το άλλοθί μου πάντα η άγνοια της δύναμής μου. Εδώ και λίγο καιρό την αναγνώρισα, την αποδέχτηκα και έψαξα να βρω τα όριά της. Ήταν ένας δύσκολος αγώνας αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης που είχε πόνο όταν έρχονταν στο φως κάποιες αλήθειες. Ξέχασα όμως να τη «μαζέψω» για να σταματήσει να πληγώνει…

            Μια ζωή προσπαθούσα να αποδείξω στους γύρω μου ποια είμαι. Τώρα πια δε με νοιάζει αν με καταλαβαίνουν ή όχι.  Ναι, είμαι ο φωτεινός άγγελος που ονειρεύτηκα για τον εαυτό μου αλλά και κωλόπαιδο. Μπορώ να δίνω αστείρευτα και χωρίς όρια όταν αγαπώ κάποιον αλλά μπορώ να τον αφήσω να σιγοκαίεται στην κόλαση που η ίδια του έφτιαξα. Δεν είναι παράνοια, είναι ειλικρίνεια. Χωρίς μάσκες χωρίς φτιασίδια. Μια αναμέτρηση του καλού και του κακού. Δεν υπάρχουν συγχωροχάρτια ούτε άφεση αμαρτιών, υπάρχει μόνο μια ειλικρινή συγνώμη για τις στιγμές που έκανα ανθρώπους να δακρύσουν ή, να με βλέπουν να φεύγω και να τους φωνάζω συγνώμη σ αγαπώ…. Θεέ μου, τi υποκριτικό που φαίνεται. Κι όμως, κάθε φορά που το έλεγα, το ένιωθα. Πάντα αγαπούσα όποιον είχα δίπλα μου. Ποτέ δεν ασχολούμαι με κάποιον αν δεν είμαι ερωτευμένη.  Μερικές φορές όμως... δεν αρκεί μόνο αυτό …