Ίσως βγούμε στο φως!

 Προσπαθώ να δουλέψω στον υπολογιστή για να παραδώσω τις τελευταίες φωτογραφίσεις. Χρειάζομαι τα χρήματα, είναι το δάνειο, οι λογαριασμοί, το κέρατό μου... 
Είμαι τόσο θυμωμένη! 
Παρατάω τη δουλειά κι ανοίγω το Word. Δε με νοιάζει, πρέπει να γράψω, να βγει αυτή η οργή από μέσα μου γιατί μου έρχεται να τα σπάσω όλα. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πως μας ξευτίλισαν έτσι; Διαβάζω στο profile ενός φίλου ότι, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου πλάκωσε στο ξύλο άστεγη που ζήτησε ένα σουβλάκι. Ποιος Θεός μας καταράστηκε και ζητιανεύουμε την τροφή μας; Ποια ψυχή αντέχει να εγκαταλείπουμε τα παιδιά μας; Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τον προκλητικό πλούτο επιτήδειων και την απελπισία των φτωχών ανθρώπων, που παλεύουν με δύο και τρεις δουλειές καθημερινά. 
         Φωτογραφίζω σπίτια του ενός εκατομμυρίου ευρώ και αναρωτιέμαι τι δουλειές κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Γυρνάω σπίτι και βρίσκω τον κόσμο να ζητιανεύει την τροφή του. «Πόσο πιο χαμηλά να πέσουμε» ρωτώ το Χάρη. «Έχουμε πιάσει πάτο». «Πίστεψέ με, δεν είναι πάτος», μου λέει κι αρχίζει να μου περιγράφει εικόνες από τη Μόσχα όταν πρωτοπήγε μόλις είχε «πέσει» ο κουμμουνισμός. «Όχι Χάρη, δε θέλω να το ζήσω. Δεν αντέχω»! Παρακαλώ να βρεθεί ένας γενναίος  να ανατινάξει την βουλή. Να γίνει ένα πραξικόπημα να ρίξει τη χούντα που ζούμε. Είχαμε μια ποιότητα ζωής, μια αξιοπέπεια και τώρα μόνο ο φόβος μας κυριεύει. Φόβο μήπως μείνουμε χωρίς σπίτι, φόβο μην τύχει και αρρωστήσουμε και τα φάρμακα, οι εξετάσεις, όλα κοστίζουν. 
        Περπατάω στο δρόμο και βλέπω την κυρία της διπλανής πόρτας να στέκει στη γωνία με το κεφάλι κατεβασμένο και να επαιτεί. Πετάω τα σκουπίδια και οι άνθρωποι σαν κοράκια πέφτουν επάνω, μήπως βρουν κανένα αντικείμενο που μπορούν να πουλήσουν. Γιατί επιτρέψαμε σε πολιτικούς τομάρια να εκποιήσουν το μέλλον μας; Γιατί θέλω να σπάσω το σπίτι μου, να τσακωθώ με τον ταξιτζή που με κλείνει στο δρόμο, και δεν πάω να σπάσω τη Bουλή; Θόλωσε το μυαλό μας, η σκέψη μας, η κρίση μας, αλλάξαμε…
          Ψηφίζουμε αυτούς που μας πρόδωσαν γιατί μας είπαν ότι μπορούμε να τους αποκαλούμε εθνοσωτήρες…!  Δίνουμε φωνή σε αρρωστημένα μυαλά και δεν τολμάμε να ρισκάρουμε μια νέα πρόταση. Τι θα χάσουμε που δεν έχουμε ήδη χάσει; Δεν ξέρω αν η λύση στο αδιέξοδο είναι η ψήφος σε κάτι καινούριο, ίσως και να είναι μια από τα ίδια, ίσως πάλι να είναι αργά και ο δρόμος της καταστροφής να μην έχει γυρισμό. Η λογική μου λέει ότι έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο ένας είναι αυτός που βαδίζω καθημερινά και ξέρω ότι καταλήγει σε γκρεμό και ο άλλος είναι άγνωστος και δεν έχω ιδέα που θα με βγάλει. Ίσως διασταυρωθεί με τον άλλο, ίσως συναντήσω συμπληγάδες, Ίσως… ίσως όμως και να βγαίνει στο φως! 
Μέχρι σήμερα είχα χάσει το δικαίωμα στο όνειρο. Σήμερα, απέκτησα μια ελπίδα. Ίσως τα καταφέρω να δώσω στο παιδί μου ένα μέλλον που θα θέλει να το ζήσει!