Στη καμμένη γη γεμάτη από νεκρούς η σιωπή κυριαρχεί. 

Πόνος γύρω και μέσα σου οι σκέψεις σε κομματιάζουν.

Ποιά μάνα αντέχει στην ιδέα των νεκρών παιδιών;

Ποιος μακελάρης σκέφτηκε τέτοια καταστροφή;

Κρατάω την μηχανή στα χέρια μου αλλά δεν την σηκώνω να φωτογραφίσω.
Σιωπώ και εγώ όπως όλα γύρω μου. Δεκάδες εικόνες περνούν από μπροστά μου αλλά δεν έχω δικαίωμα να τις μοιραστώ με κανέναν. 

Οι δρόμοι μοιάζουν λαβύρινθος. Δεν ξέρω την περιοχή και δεν μπορώ να βρω την έξοδο για τη θάλασσα. Πόσο εύκολο ήταν να παγιδευτούν εδώ μέσα!

 Πόσοι υπεύθυνοι  υπέγραψαν το συμβόλαιο θανάτου αυτού του τόπου!

Πλησιάζω στη θάλασσα αλλά μπροστά μου ξενοδοχεία μεγάλα κλείνουν τον δρόμο. 

Άθικτα, ακέραια όπως η ευθύνη των κυβερνώντων. 

Αλήθεια ποιος έδωσε άδεια να χτίσουν πάνω στη θάλασσα; 

Ποιος επέτρεψε σε ιδιώτες να περιφράξουν κομμάτια παραλίας;

Βρίσκω ένα σημείο ελεύθερο με σκαλιά και πάω να κατέβω στη θάλασσα. 

Η φωτιά έχει κάψει και τα βράχια... μέχρι και το τελευταίο κλαδί μέσα σ αυτήν... 

Τα σκαλοπάτια είναι απότομα, κακότεχνα, είναι  δύσκολο να τα κατέβεις.
Ούτε αυτό δεν έκαναν κάποιοι σωστά!

Γυρνούν όλοι οι αρμόδιοι σ αυτό το νεκροταφείο με ήσυχη συνείδηση.

Τους βλέπω να συνομιλούν με εργάτες, να δίνουν εντολές να αναστηθεί ο τόπος.

Ο τόπος που αυτοί έκαψαν.

Άφησαν τον κόσμο να καεί.

Άφησαν τον κόσμο να καεί.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Γυρνώ το βλέμμα μου από την άλλη.

Εκεί που η ανθρωπιά δίνει το παρών. Στους εθελοντές. Στους νέους που έτρεξαν από την πρώτη στιγμή να μοιράσουν τρόφιμα, νερά και να δώσουν βοήθεια στον συνάνθρωπο. Με τσουγκράνες 

στα χέρια και την καρδιά τους γεμάτη αγάπη, βοηθούν τους λίγους κατοίκους που έμειναν να καθαρίσουν τα σπίτια τους. 

Η μόνη μας ελπίδα για το αύριο.

Σήμερα όμως οι υπεύθυνοι θα συνεχίσουν να είναι ανεύθυνοι και οι περισσότεροι θα ξεχάσουν. 

Στα ποστ το μαύρο έγινε γκρι. 

Το πένθος κράτησε πολύ...

 Η ζωή  λοιπόν για μας συνεχίζεται. 

Η ζωή για αυτούς που έφυγαν, για αυτούς που έθαψαν τα παιδιά τους τελείωσε.

Ούτε ο άνθρωπος αλλά ούτε και ο Θεός τους λυπήθηκε!