Οι άνθρωποι περνούν και φεύγουν.
Παίρνουν κομμάτια σου και σε αδειάζουν.
Ορκίζονται έρωτα, φιλία, αγάπη παντοτινή αλλά είναι ικανοί να σε διαγράψουν σε μια στιγμή.
Διαφημίζουν το πόσο πολύτιμος είσαι στη ζωή τους και σου γυρνούν την πλάτη με απαράμιλλη ευκολία.
Μιλούν για αφοσίωση και τους κοιτώ απορημένη. Ίσως γιατί ποτέ δεν τα πήγα καλά μαζί της.
Για μένα σ' αυτό το χύμα που λέγεται αγάπη (έκφραση του φίλου Βασίλη, που λάτρεψα) υπάρχει πάνω απ όλα το νοιάζομαι. Ακόμη και όταν οι δρόμοι χωρίσουν, ακόμη και όταν τα θέλω διαφοροποιηθούν, εκείνο το νοιάζομαι δεν σβήνει.
Με ρωτούν πως ξεχνώ, πως μπορώ και συγχωρώ.
Είναι απλό. Η επιθυμία μου να είναι ευτυχισμένοι είναι πάνω από την οποιαδήποτε πικρία.
Αφήνω λοιπόν την αφοσίωση και τους όρκους αιώνιας πίστης στους άλλους και κρατώ το νοιάζομαι.
Για μένα δεν υπάρχει, διαγραφή και λήθη.
Υπάρχει μόνο  μια υπόσχεση: Θα είμαι κοντά σου όταν με 'χεις ανάγκη ακόμη και όταν εγώ δεν σε 'χω!

Αρκεί;

      

          Η πόρτα ανοιγοκλείνει τρίζοντας. Αν και οι οδηγίες είναι σαφείς, οι περισσότεροι προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα της προτεραιότητας τους. Ο υπεύθυνος ασφαλείας, ένας γλυκύτατος άνθρωπος με ήρεμη φωνή και κατανόηση, τηρεί την σειρά και καθησυχάζει τους ανυπόμονους.

"Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο εγωιστή" ακούω μια κυρία να λέει.

Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο πιο συμπονετικό σκέφτομαι. Ο εγωιστής απλά στον πόνο είναι ακόμα πιο επικεντρωμένος στον εαυτό του.

Αναρωτιέμαι πως θα περάσουν τρεις ώρες μέχρι να μου ξανακάνουν την ειδική εξέταση που θέλουν οι γιατροί. Ψάχνω για ένα στυλό,  ένα κομμάτι χαρτί στη τσάντα μου και μια γωνιά να είμαι αθέατη. Λες και οι άλλοι μπορούν να διαβάσουν την σκέψη μου.

Μεγαλώνοντας λατρεύω να είσαι αόρατος. Θέλει μεγαλύτερη δύναμη και σιγουριά από την φασαρία της παρουσίας σου. Καταγράφω με συνεχόμενα κλικ στο μυαλό μου εικόνες, συμπεριφορές, χειρονομίες, λεπτομέρειες. Η δύναμη της φωτογραφίας εξαρτάται κρίνεται στη λεπτομέρεια όπως και ο άνθρωπος προδίδεται ή αναδύεται πολλές φορές μέσα από αυτές.

       Η δυνατή φωνή της ηλικιωμένης κυρίας που στέκεται μπροστά από το γκισέ διακόπτει τις σκέψεις μου.

«Αγάπη μπορείς να με βοηθήσεις;» ρωτάει την εργαζόμενη.

Κάτι το τηλέφωνο της δεν είχε μπαταρία, κάτι ήθελε αλλά ξέχασε και τελικά κατέληξε να της αφηγείται την ιστορία της ζωής της. Δεν ζητάει να δει κάποιον γιατρό αλλά ούτε και ασθενή. Μετά από λίγο καταλαβαίνω. Νομίζω ότι η διάγνωση είναι προφανής. Πάσχει από μοναξιά...

Θέλει απλά να μιλήσει σε κάποιον. Βγαίνει με την βροχή από το σπίτι της, έρχεται στο νοσοκομείο που εφημερεύει για να βρει λίγη συντροφιά;

Αλήθεια, πόσο τρομακτικό για το μέλλον φαντάζει αυτό;

Μπαίνω στη θέση της και παγώνω.

Ο φόβος μην γεράσεις μόνος σου, μην αρρωστήσεις αβοήθητος πόση δύναμη αλήθεια έχει στη ζωή μας.

Είναι αυτός που κρατάει σχέσεις πεθαμένες στη ζωή.

Αρκεί να υπάρχει κάποιος δίπλα σου θα σκεφτείς

Αρκεί να σε φροντίσει

Αρκεί να είναι εκει.

Αλήθεια όμως...

αρκεί;

Ένα ζευγάρι γύρω στα 50 έρχεται και κάθεται απέναντι μου.

Η γυναίκα δεν σταματάει να τον προσβάλει, Να τον εκμηδενίζει. Τα λόγια της στάζουν δηλητήριο η σχέση τους μυρίζει σάπιο κουφάρι. Η μυρωδιά της με πνίγει. Θέλω να φύγω μακριά τους.

Είναι όμως μαζί

Αρκεί που έχει ο ένας τον άλλο για τα δύσκολα όπως σήμερα θα σκεφτείς.

  Αρκεί να είναι εκεί.

Αλήθεια όμως..

αρκεί;