μακριά από μένα

Ο αέρας λυσσομανάει αλλά η θάλασσα στέκει ασάλευτη δίπλα μου.

 Ξεγέλασα ακόμα και σένα με την ήρεμη εικόνα μου.

Ξεχάστηκες και υποτίμησες τους βοριάδες του μυαλού μου.

Ακούω την ανάσα σου κάθε βράδυ βαριά να πνίγεται στα όνειρα μου.  Με ρωτάς αν είπες κάτι.

«Δεν άκουσα» απαντώ.
Μόνο, την αγωνία σου ένιωσα.

Προσπαθώ μέρες ν'  αφουγκραστώ τις ανάγκες σου αλλά δεν τα καταφέρνω.

Τα συναισθήματα βυθίστηκαν σε σκοτάδια από εκείνα που δεν μπορείς εύκολα να ξεφύγεις.

Εγκλωβισμένη προσπαθώ να δραπετεύσω αλλά μια ανεξήγητη δύναμη, μου κρατάει τα πόδια κολλημένα στο ίδιο σημείο. Φωνάξω βοήθεια αλλά η φωνή δεν βγαίνει.

Δεν την ακούς.

Κοιτάω στον καθρέπτη μα το βλέμμα μου είναι άδειο και σκοτεινό.

Άλλη μια μέρα χωρίς φως,
 Άλλη μια μέρα μακριά ...από μένα.

Ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας

Ο ιδανικός τόπος και ιδανικός χρόνος για να νοσήσει οτιδήποτε υγιές.  Το ιδανικό κλίμα για να καλλιεργηθούν άρρωστες σχέσεις . Είσαι λοιπόν εγκλωβισμένος σε μια χώρα που σε καταστρέφει αναγκασμένος να δουλεύεις για να ψευτοζείς και στην καλύτερη των περιπτώσεων, να διεκπεραιώνεις την καθημερινότητα. Για πόσο; Για τόσο όσο θα θελήσεις να αποδράσεις από την φυλακή σου. Αν είσαι καλλιτέχνης έχεις μια ελπίδα να σε σώσει η τέχνη σου, δεν παίρνω και όρκο γιατί εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε τα θέματα μας και σε καλές συνθήκες.  Αν είσαι ένας ήσυχος άνθρωπος που παίρνει την ζωή όπως έρχεται, έχεις μια ελπίδα μεγάλη να κάτσεις φρόνιμα και να πεθάνεις. Και τώρα πεθαμένος είσαι αλλά αφού δεν το ξέρεις δεν σε χαλάει. Αν όμως είσαι από τους άλλους τους ανήσυχους, λυπάμαι πολύ αλλά μόλις πάτησες το κουμπί που θα σε εκτοξεύσει  στο πυρ το εξώτερον. Τώρα είσαι χαρούμενος γιατί νομίζεις ότι ο έρωτας είναι η μεγάλη απόδραση από το Αλκατράζ . Σύντομα όμως θα ανακαλύψεις ότι το μόνο που κάνεις είναι να αλλάζεις καζάνι στη κόλαση.. Εσύ κουβαλάς τα αδιέξοδα σου, ο άλλος τα δικά του και ζείτε σε μια χώρα που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Πόσο τυχερός μπορεί να είσαι και να βρεις διέξοδο;

Ο δρόμος του διαδικτύου

Κάθεσαι στο κομπιούτερ σου και αναζητάς έναν άλλο μοναχικό ή βαλτωμένο για να σε καταλάβει και να σε νιώσει.  Εσύ εκεί, αυτός αλλού αλλά …είστε μαζί.  Μιλάτε, γελάτε, λέτε τον πόνο σας  και έχετε μια κάποιου τύπου «σχέση». Υπάρχουν τρεις εκδοχές.  Δεν συναντιέστε ποτέ, είναι οι σχέσεις «να ‘χαμε να λέμε»,  δεν χαλάμε το σπίτι μας απλά παίζουμε για να ξεχνάμε τη μιζέρια μας και μέχρι να το καταλάβεις έχεις ασπρίσει και έχεις δει και τις πενήντα αποχρώσεις του ..πάτου. Δεύτερη εκδοχή, συναντιέστε μια δυο φορές και ω τι έκπληξη, διαπιστώνεις  ότι δεν τον ξέρεις  και μάλλον δεν θέλεις να τον γνωρίσεις καθόλου!  Κοινώς,  ξενερώνεις ανεπιστρεπτί. Η τελευταία εκδοχή,  πετυχαίνεις  τζακ ποτ δεν είναι ιντερνετικός ψυχάκιας αλλά ένας ατυχής άνθρωπος και εσύ ως ατυχήσασα, ενώνετε τις ατυχίες σας.

Ο δρόμος της εργασίας

Πρώτον, έχεις δουλειά; Πλάκα κάνεις; Τρόμαξες να τη βρεις και θα κάνεις σχέση μέσα σ’ αυτή;  Μεγάλο ρίσκο και δεν είναι καιροί για να χωρίσεις, να μην θέλεις να την δεις και να μείνεις στον δρόμο. Οπότε, το ξεχνάς.

Δεύτερον και πολύ δημοφιλές, δεν έχεις δουλειά… Τα λόγια είναι περιττά. Δεν έχεις λεφτά. Και να υπάρχει εκεί έξω ένας άλλος άνθρωπος που και αυτός δεν έχει δουλειά και να θέλει να παλέψετε μαζί να βρείτε μια δουλειά, ΠΩΣ θα βρεθείτε;

Η ισοπέδωση δεν μου άρεσε ποτέ και θέλω να βλέπω την φωτεινή πλευρά των ανθρώπων και ν' ελπίζω ότι η ευτυχία υπάρχει, αρκεί να την αναζητήσεις. Όσο μεγαλώνω, όσο και οι άνθρωποι να με διαψεύδουν, όλο και περισσότερο προσπαθώ να κρατηθώ από την ανάγκη μου να πιστέψω ότι οι γύρω μου δεν θέλουν να με βλάψουν. Όλοι όμως βιώνουμε δύσκολες σκληρές καταστάσεις και αυτό μας αρρωσταίνει. Όσο περισσότερο αρρωσταίνουμε, τόσο αρρωσταίνουμε και τους γύρω μας. Κανένα λουλούδι δεν μπορεί να ανθίσει σε άρρωστο χώμα, πως ζητάμε λοιπόν υγιείς σχέσεις;

Οι ηρωίδες της διπλανής πόρτας.

Την είχα συναντήσει στον ίδιο χώρο αρκετές φορές αλλά ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. Την παρακολουθούσα κάθε φορά με απορία και με αγωνία. Απορία πως είναι δυνατόν να αντεπεξέρχεται σε όλη αυτή  τη κατάσταση που βιώνει  και αγωνία για το πόσο θα αντέξει…
Έτοιμη να καταρρεύσει προσπαθούσε συνέχεια με αξιοθαύμαστη ηρεμία να είναι πιστή στον πιο δύσκολο ρόλο που της επιφύλαξε η ζωή. Σ’ αυτό της μάνας ηρωίδας. Ναι, είναι ηρωισμός να ξεχνάς την ύπαρξη σου  και ν’ αφοσιώνεσαι στο μεγάλωμα παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Κρατούσε στην αγκαλιά της την 5χρονη κόρη της με αυτισμό και από το χέρι τον 6χρονο γιο της επίσης με αυτισμό. Τα μαλλιά της πιασμένα πρόχειρα χωρίς ίχνος μακιγιάζ πρόδιδαν μια γυναίκα που το τελευταίο που την ενδιέφερε ήταν ο εαυτός της. Εξάλλου και να ήθελε δεν θα υπήρχε χρόνος αλλά ούτε και τρόπος. 

 Έκατσε για λίγο δίπλα μου στην άκρη του καναπέ, έτοιμη να πεταχτεί, να τρέξει, να σηκωθεί. Μιλούσε γρήγορα με ένταση να προλάβει.  Την προέτρεψα να ηρεμήσει, να πάρει μια ανάσα για λίγο αφού τα παιδιά ήταν μέσα στις αίθουσες για μάθημα και εκείνη μου απάντησε: «Αν χαλαρώσω, θα καταρρεύσω και εγώ πρέπει να είμαι όρθια! Δεν έχω καμία βοήθεια και ο πρώην σύζυγος, μας εγκατέλειψε. Δεν έχω δικαίωμα να χαλαρώσω».

Σε αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις ο πατέρας αρνείται την διαφορετικότητα  του παιδιού θέτοντας εμπόδια στην παροχή βοήθειας από ειδικούς παιδαγωγούς. Συχνά μάλιστα, εγκαταλείπει αυτήν την οικογένεια και προχωρεί στην δημιουργία μια άλλης. Έτσι βρίσκεται η μητέρα ολομόναχη να τα πλύνει, να τα ντύσει, να τα ταΐσει, να τα κοιμίσει, να τα πάει στα σχολεία, να εργαστεί και να δώσει λύσεις. Πώς να εργαστεί όμως όταν κάποια νηπιαγωγεία τελειώνουν στις 12.00 και τα σχολεία στις 14.00; Που θα βρει πόρους να τα θρέψει; Όσο και να ακούγεται περίεργο ή απαισιόδοξο στη χώρα μας δεν υπάρχουν λύσεις.  

Ένα σωρό ερωτήσεις μου έρχονται στο μυαλό. Άλλες τις εκφράζω και άλλες τις κρατώ για εμένα. Δεν είναι περιέργεια και το καταλαβαίνει. Θα θελα να βοηθήσω μα μένει η πρόθεση.  

Δηλαδή το τίποτα. Προσπαθώ να φτιάξω εικόνες στο σπίτι της, στο δρόμο με τα δύο παιδιά και αδυνατώ.

Μου περιγράφει την απόγνωση της όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έπρεπε να μετακινείται μαζί με την κόρη της με μετρό. Η μικρή είναι κλειστοφοβική και την κρατούσε ψηλά στην αγκαλιά της όρθια, σ' όλη την διαδρομή για να αναπνέει. Κάποιοι από τους επιβάτες της μιλούσαν άσχημα, την πρόσβαλαν, της ζητούσαν να μεταβεί στο τελευταίο βαγόνι εκεί που βάζουν τα ποδήλατα ή να πάει με τα πόδια γιατί τους ενοχλούσαν οι φωνές της μικρής. 

Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Σολωμού. «Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος»! Μόνο που τελικά κατοικείται από δαίμονες που κατασπαράζουν τις σάρκες των αδυνάτων!

Η πόρτα άνοιξε και τα παιδιά ξεχύθηκαν στην αγκαλιά της. Άνοιξε και εκείνη τις φτερούγες τις και τα χάιδευε τρυφερά με τα χέρια της και τα λόγια της. Το διάλειμμα της όμως είχε  τελειώσει και ένας καινούριος αγώνας ξεκινούσε. Προσπαθούσε με γρήγορες κινήσεις να ντύσει την κόρη της, να την πείσει να φύγουν και εκείνη δεν μπορούσε να την ακούσει. Ο γιος της άνοιγε την πόρτα να βγει και με το ένα χέρι προσπαθούσε να τον εμποδίσει και με το άλλο να μην αφήσει την κόρη της να ξαναμπεί μέσα. 

Ότι και να γραφεί είναι λίγο, ότι εικόνες και αν φτιάξεις, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή  από αυτή που φαντάζεσαι. Η συζήτηση μαζί της ήταν ένα ακόμα μάθημα ζωής και αντοχής κάθε φορά που λυγίζω στα εύκολα.  Όσες μητέρες ηρωίδες έχω γνωρίσει είναι όλες δυνατές. Αξιοθαύμαστα μοναδικές, χαρισματικές,  που ούτε για μια στιγμή δεν ζητούν την συμπόνια σου ή τον θαυμασμό σου. Εξάλλου ο ναρκισσισμός είναι πολυτέλεια. Ένα είναι το ζητούμενο και αυτό είναι η ανθρωπιά. Το πιο αυτονόητο και το πιο σκληρό όταν απουσιάζει!