Αγαπητή
τράπεζα
Πέρασε πολύς
καιρός που η μοίρα μας ένωσε με ένα ανεπανάληπτο σταθερό δεσμό που κρατάει 16
ολόκληρα χρόνια και ελπίζεις, εσύ μόνο, για να είμαστε ειλικρινείς, να κρατήσει
μέχρι να παραδώσω την κολασμένη μου ψυχή στον Κύριο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο που σε γνώρισα. Ήμουν 5 κιλά πιο αδύνατη, πανέμορφη, δυναμική, αυτοπεποιθησάτη, (Πώς γίνεται όλοι όταν μεγαλώνουν να θυμούνται τον εαυτό τους πιο αδύνατο και οι γύρω τους ποτέ, αυτό είναι άλλη ιστορία). Θυμάμαι που λες, πόσο περήφανη ήμουν που θα αποκτούσα το δικό μου σπίτι. Συγνώμη, δικό μας ήθελα να πω γιατί μαζί το έχουμε. Αχ τι υπέροχη εποχή! Όλοι τρέχαμε κοντά σου για να μας προσφέρεις απλόχερα χρήματα και όνειρα.
Τι
αυτοκίνητα πήραμε από εδώ ως απέναντι για να πηγαίνουμε σημειωτόν στο ποτάμι
και ν’ αλλημουντζωνόμαστε.
Τι διακοπές
σε λουξ ξενοδοχεία με πισίνα κάναμε, δίπλα στη θάλασσα, άλλη τρέλα και αυτή που
ποτέ δεν κατάλαβα. Να έχεις χιλιόμετρα παραλίας μπροστά σου και εσύ να κολυμπάς
στα νερό που βρωμάει χλώριο.
Μέχρι και γάμους βασιλικούς που λες, κάναμε με
την βοήθεια σου, σε κτήματα με βεγγαλικά, πούλιες, αυγερινούς και 300 καλεσμένους
. Μετά βέβαια μας τα έφαγαν οι δικηγόροι στα διαζύγια αλλά το όνειρο της σταχτοπούτας, το ζήσαμε.
Οι πιο
πολλοί όμως τρέξαμε κοντά σου για να βάλουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας γιατί
το βλέπαμε και στη τηλεόραση μετά την «Λάμψη» ότι είναι η καλύτερη επένδυση.
Η αλήθεια
είναι πάντως, χωρίς να θέλω να σε πληγώσω, πίστευα, ότι ο δεσμός μας θα είναι σύντομος γιατί όσο και να σε λατρεύω κάτι
παθαίνω με μακροχρόνιες σχέσεις. Το σχέδιο λοιπόν ήταν απλό. Θα πλούτιζα από
την δουλειά μου!
Σ έχασα;
Έπεσες στα
πατώματα από τα γέλια; Χαχαχαχα και εγώ!
Και αφού
γελάσαμε και οι δύο, θα σου εξομολογηθώ κάτι.
Θυμάσαι
εκείνη την διαφήμιση της οδοντόκρεμας: «Η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω και η
τελευταία πριν κοιμηθώ;»
Ε, έτσι σε σκεφτόμουν κι εγώ. Μόλις έπιανα χρήματα σε χέρια μου έτρεχα να σου τα δώσω. Πρώτα εσύ και μετά όλος ο κόσμος! Μέχρι και την κολλητούλα ΔΕΗ άφηνα για σένα να ξεροσταλιάζει και όλο στο έναντι την είχα.
Μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι και στα εύκολα χρόνια που ήρθαν και στα δύσκολα.
Στις χαρές,
θυμάμαι τότε που το χρήμα έρρεε άφθονο, ήσουν έξω καρδιά! Τι δώρα μου έκανες, τι
καρτούλες πιστωτικές μου χάριζες να κάνω τις αγορούλες μου με ένα ασήμαντο επιτόκιο
20% και βάλε, τι ευχετήριες κάρτες μου έστελνες! Όλο γλύκες ήσουν!
Στις λύπες,
τότε που η κρίση μας χτύπησε στο δόξα πατρί , εσύ, βράχος δίπλα μου, πιο κοντά
από ποτέ, να μου τηλεφωνείς μέρα παρά μέρα, να μου θυμίζεις την παρουσία σου.
Τόσο πολύ φοβόσουν μην με χάσεις αγαπημένη, που αποφάσισες να με κλείσεις στο
ψυχιατρείο.
Σου θύμωσα
και εσύ τι έκανες; Έβαλες κάτι ξένες και άσχημες ανάμεσα σας, να με ψάχνουν
παντού σαν καταζητούμενη για να μου υπενθυμίζουν τι έκανες για εμένα. Ακόμα και τότε όμως ότι είχα και δεν είχα το
έδινα σ’ εσένα. Γιατί εγώ είμαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος και νοιάζομαι. Γιατί αν
δεν σε στηρίξω εγώ, ποιός θα το κάνει; Η κυβέρνηση;
Καλά μην
απαντάς, ξέρω. Πάλι ξετρελάθηκες από το γέλιο.
Θα σου πω κάτι και αν θέλεις το πιστεύεις.
Μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί δεν πέρασε
μήνας που να μην σ έχω έννοια. Όταν
διαβάζω ότι δεκάδες επώνυμοι, πολιτικοί, ιδιοκτήτες εφημερίδων και άλλοι
πλούσιοι, παίρνουν τα λεφτά σου και δεν στα δίνουν ποτέ, να ξέρεις, θυμώνω
πολύ.
Και εσύ μωρέ δεν είναι ντροπή να τα ζητήσεις. Να, πως κάνεις μ’ εμένα και μ’ εκατοντάδες χιλιάδες μεροκαματιάρηδες; Ε, το ίδιο κάνε.
Θα μου πεις άλλο εκτόπισμα είχε ο Τράγκας άλλο εσύ. Δίκιο έχεις .Είπαμε πάχυνα
αλλά όχι και έτσι.
Λοιπόν για
να μην σε κουράζω, θέλω να ξέρεις ότι γνωρίζω ποια είσαι όπως και όλοι
μας.
Είσαι φθηνή και ασκείς ψυχολογική βία στον κόσμο για να λυγίσει. Και το κάνεις ανενόχλητα γιατί το σύστημα σε στηρίζει. Αλλά ξέρεις κάτι;
Κάποια μέρα όλοι αυτοί που δεν εκτίμησες, αυτοί που ανήκουν στην μεσαία τάξη και σε πληρώνουν, θα βγουν στους δρόμους και θα στείλουν στο διάολο και εσένα και όλους τους επιτήδειους που πλουτίζουν εις βάρος μας.
Βλέπεις, η αληθινή δύναμη ενός τόπου είναι πάντα ο λαός του!
