Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Άτιτλο









Δεν μιλάς, κοιτάς, διαβάζεις, σιωπάς.

Αυτό το τελευταίο εδώ και καιρό έχει γίνει συνήθεια. Τα βαρέθηκες όλα, ακόμα και να ελπίζεις ότι θα ξαναβρείς την παλιά σου ζωή. Ζάρωσες πολύ. Το πρόσωπο σου άλλαξε ξέρεις. Απέκτησες αυτές τις αυλακιές της κατήφειας που κάποτε παρατηρούσες στους άλλους και μονολογούσες: "χαμογέλα μωρέ, η ζωή είναι ωραία". "Ένας περίπατος είναι με αρώματα και χρώματα" έγραφες. Τώρα όμως κόλλησες σ' 'ενα βάλτο και δεν πας παραπέρα. Βρωμάει, σε ρουφάει και εσύ στέκεις ακίνητος. Έχεις παραλύσει από φόβο. Τι φρίκη Θεέ μου. Τι προδοσία για την γενναία φύση σου. Όλοι και όλα σε πρόδωσαν ακόμα και ο εαυτός σου. Αλλιώς τον υπολόγιζες και αλλιώς σου φανερώθηκε. Θα έβγαινες στους δρόμους και θα έδινες μάχες έλεγες. Έκατσες σπίτι και έβγαζες κορώνες στο διαδίκτυο σαν πολιτισμένος Ευρωπαίος. Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Εσύ γιατί δεν κουράστηκες και οι άλλοι γιατί ηττήθηκες εύκολα! Απλά, τόσο απλά και έξυπνα που δεν το κατάλαβε κανείς.

Και τώρα τι;

Είναι αργά λες.

Άλλαξες πολύ. Συχνά δεν σ' αναγνωρίζω. Ψάχνω εκείνη την λαχτάρα για ζωή και σε βλέπω να σέρνεις τα πόδια σου για να πας στην καταραμένη δουλειά των 400ευρώ. Σ' ακούω να λες:"Δόξα το Θεό που έχω και αυτή" και μου έρχεται να σε χτυπήσω.

Χαμήλωσες πολύ.

Είναι χειμώνας και κρυώνεις πάλι αλλά κάνεις τον σταυρό σου που εσύ τουλάχιστον δεν είσαι άστεγος. Έκοψες από παντού αλλά πάλι χρωστάς. Δουλεύεις περισσότερο αλλά πάλι χρωστάς. Χρωστάς και αγωνιάς. Για τα παιδιά σου που έθαψαν τα όνειρα τους, για τα γεράματα σου, για τους γονείς σου που αργοπεθαίνουν μέσα στην ανέχεια. Για το σπίτι σου που καραδοκούν τα κοράκια να πάρουν.

Μαράζωσες, ούτε καν θυμάμαι το γέλιο σου.

Σε παρακολουθώ στον δρόμο να περπατάς. Κοιτάς κάτω και μοιάζεις χαμένος. Χάθηκες....
Στις σκέψεις σου, στους φόβους σου, στον απόλυτο συμβιβασμό του τίποτα!
Μέσα σου ένα σκοτάδι αλλά έξω, όλη η πόλη στολίζεται και ανάβει τα φώτα της για να γιορτάσει. Να σε παρασύρει, να ξεχάσεις και ίσως να σε παραπλανήσει ότι όλα μπορούν να γίνουν όπως ήταν. Πρέπει να πειστείς ότι η ευημερία θα έρθει και εσύ θα ξαναβρείς την χαμένη σου ζωή...

Ότι χάθηκε όμως χάθηκε. Θα κάτσεις κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο θα αγκαλιάσεις την οικογένεια σου και θα ευχηθείς να μην σου στερήσει αυτά τα λίγα που έχεις.

Θα κάτσω απέναντι σου και θα κάνω μία και μόνο ευχή.

Μην  Σε εγκαταλείπεις.

Μ' ακούς;
















Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Τι έχεις να χάσεις;

Περνάει μπροστά μου. Ευθυτενής και άνετος, λεβέντης που θα έλεγε και η γιαγιά μου. Κοιτάω τα ρούχα του, φοράει κοστούμι αλλά είναι σκισμένο, τα παπούτσια του τρύπια. Τα όμορφα μαλλιά του άπλυτα… Παγώνω. Τα έχει χάσει όλα αλλά η περηφάνια στο βλέμμα και στο περπάτημα του καρφώνονται στο μυαλό μου. Όλοι μου λένε να τον ξεχάσω. Να μην νοιάζομαι, ν’ αδιαφορήσω για αυτούς που έμειναν στον δρόμο. Για εκείνους που αυτοκτόνησαν. Να σκύψω το κεφάλι και να δεχτώ να δουλεύω για 300ευρώ. Να μεγαλώσω το παιδί μου με δανεικά και να φορτώσω τα χρέη μου σε αυτό.
    Όλοι μου λένε ότι έχω ευθύνη και εγώ και πρέπει να πληρώσω. Εγώ όμως δεν πήρα δάνεια, δεν έκλεψα, δεν κορόιδεψα ούτε το κράτος ούτε την Ε.Ε. Δούλευα από φοιτήτρια και με πολύ κόπο έχτιζα το μέλλον μου. Ονειρευόμουν να μπορώ να παρέχω στο παιδί μου ότι σπουδές θέλει, να φροντίσω τους δικούς μου και να μην τρέμω αν εκείνοι αρρωστήσουν. Αντί γι αυτό στερήθηκα όλα αυτά που είχα κερδίσει. Τα αυτονόητα. Την θέρμανση, την ασφάλεια μου,  την διασκέδαση με φίλους, ένα ταξίδι. Τώρα πια δεν έχω τίποτα να χάσω. . Την καριέρα μου την έθαψα, το σπίτι μου μέσα σε 5 χρόνια έχασε το 50% της αξίας του, τα γεράματα μου προβλέπονται αξιοθρήνητα χωρίς σύνταξη και οι άνθρωποι που αγαπώ είναι οι περισσότεροι στην ίδια ή και σε χειρότερη μοίρα από ΄μένα.
      Μεγάλωσα και κουράστηκα να πληρώνω λάθη άλλων. Η πορεία  τόσων χρόνων μου έμαθε ότι σε κάθε τέλος υπάρχει μια καινούρια αρχή. Μετά από κάθε πτώση σηκώνεσαι όρθιος και προχωράς. Ακόμα λοιπόν και αν καταρρεύσει ο τόπος μου θα είμαι εδώ, να αγωνιστώ να τον χτίσω από την αρχή. Με αξίες αυτή την φορά και καθαρή ματιά. 
    Ποια είμαι εγώ που έχω άποψη; Είμαι ο ελεύθερος επαγγελματίας που στραγγαλίστηκε από την κρίση. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να τρελαθεί. Η μητέρα που θα στερηθεί τα πάντα για να μορφωθεί το παιδί της. Είμαι εσύ που ξέχασες πως ό,τι ήταν να χάσεις το έχεις ήδη χάσει. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση για το μέλλον σου είναι δική σου!

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Έκθεση φωτογραφίας "Η σωτηρία της ψυχής"


Μετά από αρκετό καιρό ξαναγυρνώ εκεί που ανήκω. Στην αγκαλιά της φωτογραφίας και της δημιουργίας. Μια πρόταση ξαφνική, μια απάντηση που έπρεπε να δώσω μέσα σε λίγες ώρες και να 'μαι σ' ένα υπέροχο πολυχώρο να εκθέτω και να εκτίθεμαι. Στη συνέχεια ο φίλος ζωγράφος που με πρότεινε θα ομολογήσει: "Έπρεπε κάποιος να σε ταρακουνήσει για να ξαναβρείς τον δρόμο σου".  
Στέκομαι λοιπόν στη μέση της αίθουσας, χαμογελώ και νιώθω εκείνη την ηρεμία που νιώθεις όταν γυρνάς σπίτι, μετά από πολύ καιρό απουσίας. 


L.A Theater Κωνσταντινουπόλεως 82  Γκάζι
26/04/15-03/05/15 


                                                      "Η σωτηρία της ψυχής"


"Για όλους μας υπάρχει ένας τόπος, μια παρουσία, μια στιγμή κατά την οποία μας άγγιξε η πληρότητα. Είναι εκείνη η φορά που κλείσαμε  τα μάτια και ευχηθήκαμε  να παγώσει ο χρόνος, να κρατήσουμε αυτό το συναίσθημα για πάντα.
 Είναι το δικό σου σημείο πάνω στη γη, ο δικός σου άνθρωπος, η δική σου στιγμή που την αγαπάς, την κουβαλάς, την ξαναζείς στο μυαλό σου για να δραπετεύσεις, να απαλύνεις τη μοναξιά σου, να καλύψεις  τις ελλείψεις σου.
 Είναι όλα αυτά που ονειρεύεσαι όσο κρατάει μια ζωή και όλα όσα προσδοκάς από έναν θάνατο. Τον πιο γλυκό  θάνατο που η ψυχή θα έχει λυτρωθεί και, αν πετάξει μακριά από το σώμα σου, θα ήθελε πάλι να γυρίσει εκεί που αισθάνεται πλήρης.
Είναι η επιθυμία σου που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και ζητά την ευκαιρία που της αρνήθηκες.
 Κάθε τοπίο είναι ένα κομμάτι πραγματικότητας δεμένο με ένα προφανές ψεύτικο στοιχείο, το οποίο προσπαθεί να πλησιάσει την αλλοιωμένη ανάμνηση και τον μεταφυσικό χώρο όπου η ψυχή θα επιλέξει να σταθεί.
Κάθε άγαλμα είναι εσύ κι εγώ, που ξεπεράσαμε  τον χρόνο και απαλλαχθήκαμε από τη φθορά του. Είναι ο αγαπημένος μας που αφήσαμε εκεί και θα μας περιμένει να τον συναντήσουμε..."












Ευχαριστώ ολόψυχα  τον ζωγράφο Βασίλη Μιχαηλίδη, τους διοργανωτές του φεστιβάλ, όλους τους φίλους και τους επισκέπτες που με τίμησαν με την παρουσία τους και την Μαρία Αλιμπέρτη για το υπέροχο άρθρο της στο culrurelovers

http://cultureloversgr.blogspot.gr/2015/04/blog-post_57.html