Μυρωδιά νοσοκομείου....

                  Σήμερα για πρώτη φορά, το fb μου έβγαλε μυρωδιά  νοσοκομείου. Ξεκατινιάσματα, παρακαλετά να γυρίσουν πίσω προδομένοι εραστές, αφορισμοί. Δημόσια και ανεπιστρεπτί εκτίθεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλήθεια αν δεν υπήρχε αυτός ο χώρος θα  έβγαινες στο μπαλκόνι να φωνάξεις:" σ’ αγαπώ γύρνα πίσω, άσε αυτή τη σκρόφα;" Μάλλον όχι γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν μου έχει συμβεί ποτέ να περνάω από γειτονιές  και να ακούσω κάποια εξομολόγηση! 

                Τι ακριβώς κάνουμε; Και φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Πολλές φορές με μια παρόρμηση λίγο ακατανόητη, αναρτώ σχόλια για να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Αν όμως δεις τα πράγματα έξω από εδώ και αποστασιοποιηθείς για ένα διάστημα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που ήθελες να εκφράσεις συχνά προέκυψε εδώ… Δηλαδή το ίδιο γεννά το ίδιο σε εκθέτει;

Είμαστε σίγουροι για αυτό που κάνουμε στον εαυτό μας και στους άλλους; 

               Όσο πιο συναισθηματικός είσαι, όσο πιο τρωτός, πιο μόνος τόσο η επιρροή και η εξάρτηση μεγαλώνει. Το παιχνίδι το χάνεις ειδικά αν δεν λειτουργείς και τόσο με την λογική.

               Μου αρέσει να φτάνω στα άκρα γιατί εκεί τσαλακώνεται η πραγματικότητα και ανακαλύπτω  την αλήθεια. Έπρεπε να λιώσω κάποιες ώρες κολλημένη εδώ, να πονέσω, να μπουχτίσω, για να μυρίσω τον πραγματικό αέρα του. Και ναι, δεν είναι τόσο υγιής όσο νόμιζα στην αρχή!  

               Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με  τους κανόνες και δεν πιστεύω σε αναχρονιστικές αντιλήψεις για το τι είναι ηθική ή αξιοπρέπεια. Τον διασυρμό όμως δεν τον αντέχω και πιστεύω ότι κανείς και καμία σχέση δεν την αξίζει. Ούτε η αγάπη, ούτε η φιλία, ούτε οι άλλοι, ούτε και εμείς. 

             Οι ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται με διάλογο κοιτώντας τον άλλο στα μάτια, αγγίζοντας τον. 

Οι διαφορές μας δεν πρέπει να γίνονται βορά ορνίων.  Ο σεβασμός  είναι η δική μου αρχή.

 Η δική μου ηθική και σε αυτήν δεν κάνω εκπτώσεις….