ζητείται άνθρωπος

 

Ελέεενηηηη

Ελένηηηη

Ελέενηηηη

Μέσα στην νύχτα η φωνή της ηλικιωμένης κυρίας σπάει την σιωπή.

Φωνάζει την κόρη της που μένει στο διπλανό διαμέρισμα αλλά δεν την ακούει. Ζει με τον γιo της  και σηκώνει τον δικό της σταυρό ολομόναχη εδώ και χρόνια, από τότε που ο άνδρας της την εγκατέλειψε γιατί δεν άντεχε το παιδί τους με νοητική υστέρηση.

Γειτόνοι βοήθεια

Τσακίστηκαααα

Σκίζει την νύχτα και τις καρδιές μας η έκκληση για βοήθεια.

Της φωνάζω να μου πει το επώνυμο της Ελένης για να χτυπήσω το κουδούνι της  αλλά δεν ακούει. Συνήθως της μιλάμε από απέναντι  με νοήματα γιατί ξέρουμε ότι είναι βαρήκοη.

Γειτόνοι

 Ελένηηηηη

Βοηθήστε με……

Κοιτάζω γύρω, πάνω, κάτω, κανείς…

Κανείς δεν βγαίνει από το σπίτι του, κανείς δεν μιλάει…

Οι φωνές της ακούγονται ως το επόμενο τετράγωνο και κανείς από την ίδια πολυκατοικία δεν αντιδράει.

Οι καλοί Χριστιανοί που τους βλέπω να γυρνούν από την εκκλησία κάθε Κυριακή κάνουν ότι δεν ακούνε. Γυρίζουν την πλάτη τους σ έναν άνθρωπο που τους χρειάζεται την ώρα που κάνουν μεγαλοσταυρούς.

Παγώνω. Δεν ξέρω τι είναι πιο σοκαριστικό. Ο πόνος της, η μοναξιά της ή η αδιαφορία;

Δεν είναι ένας περαστικός, μια παγίδα, κάποιος που μπορεί να τους βλάψει. Είναι η γειτόνισσα που όλοι την ξέρουμε, που μας χαιρετά που λέει στα παιδιά μας να διαβάζουν και τους στέλνει φιλιά.

Για όνομα του Θεού, τι έπαθαν; Τι πάθαμε;

Πότε ήταν που νοιαζόμασταν για τον γείτονα; Δεν πάνε πολλά χρόνια. Τι έγινε και όλος ο κόσμος μας είναι τα ντουβάρια του σπιτιού μας;

Αν φώναζα μαζί της , "ξυπνήστε ξαναγίνετε άνθρωποιοιιιιι"

Θα ήμουν η τρελή της γειτονιάς υποθέτω.

Κι όμως θα ήθελα να είχα την δύναμη να ξυπνήσω την κοιμισμένη ανθρωπιά μας και να πω στο παιδί μου ότι η κοινωνία μας δεν είναι αδιάφορη και απάνθρωπη αλλά στοργική και υπέροχη.

 

Η ηλικιωμένη γυναίκα νοσηλεύεται με κατάγματα αφού εκείνο το βράδυ είχε πέσει από το κρεβάτι της. Η γειτονιά μου κοιμάται ήσυχη τα βράδια και όταν οι κάτοικοι της ακούνε έναν συναγερμό ή φωνές γυρίζουν  το πλευρό τους και κοιμούνται γαλήνια.

 

 

 

εσύ ή εγώ;

 

Ο συνάδελφος σουλατσάρει χωρίς μάσκα στο χώρο εργασίας και εγώ φορτώνω. 

Βάλε ρε φίλε την μάσκα σου, τον παρακαλώ ευγενικά.

Γίνεται έξαλλος.

"Άκου να σου πω είσαι φίλη μου, σε εκτιμώ αλλά αν μου ξαναπείς για την μάσκα, θα σκοτωθούμε".

Ακολουθεί το γνωστό περί προβάτων κλπ βαριέμαι την αναπαραγωγή τους φριχτά.

Η κατάσταση είναι έτοιμη να εκραγεί. 

Αποχωρώ.

Ένα είναι το σίγουρο ότι δεν τον πείθω, δεν με πείθει.

Φίλοι, συγγενείς εξ αίματος, συγγενείς εξ αγχιστείας, συμπέθεροι από τα Τίρανα, χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα με τέτοιο πάθος που αν το είχαμε για κάτι ανώτερο,  θα είχαμε ομορφύνει την χώρα μας.

Θα μου πεις, είναι πρωτόγνωρο; 

Φυσικά όχι. 

Είμαστε πολλοί επιρρεπείς στον φανατισμό και στον διχασμό.

Θυμάμαι πριν από πολλά πολλά χρόνια που ήμουν παιδί, να πηγαίνουμε να ψηφίσουμε στο Λουτράκι με σημαίες και μουσικές στη διαπασών. Ή το αυτοκίνητο της τοπικής πέρναγε ή το δικό μας, ένα και το αυτό. Δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε, έ, δυο ώρες ακούγαμε "Ζήτω η Ελλάδα ζήτω η θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία". Καμάρι λες και θα παίρναμε βουλευτικό μισθό έτσι και έβγαινε κυβέρνηση το κόμμα. Και όταν συναντούσαμε αυτοκίνητο του ΠΑΣΟΚ; Έ,  αν είχαμε αμφότεροι Καλάσνικοφ θα το χρησιμοποιούσαμε. 

Μετά έγινα αριστερή και πηγαίναμε χώρια να ψηφίσουμε.    

Στα καφενεία λοιπόν σφαζόντουσαν, οι συγγενείς δεν μιλιόντουσαν και όλη η Ελλάδα είχε χωριστεί στους παπανδρεϊκούς  και στους Καραμανλικούς.

Ζήσαμε μεγάλες στιγμές όπου ο  εχθρός ήταν ο γείτονας, ο θείος σου, ο κουμπάρος σου, ο φίλος σου. Τι ξύλο έπεφτε, τι κυνηγητό δεν λέγεται.   

Αποδήμησε εις Κύριον ο ηγέτης, βασίλεψε ο πράσινος ήλιος και ο ψυχρός πόλεμος μετά από πολλά χρόνια έληξε. 

Μετά ήρθε το 666 και οι ταυτότητες και να οι συγκεντρώσεις και να ο αντίχριστος και να πάλι οι τσακωμοί. Από την μια η Ελένη Λουκά και οι χρυσοί σταυροί και από την άλλη οι άθεοι τα παλιοκουμούνια.

Μετά οι μετανάστες. 

Μετά οι γκέι και η συμβίωση τους.

Μετά οι παρελάσεις

Όρεξη να έχουμε να διαφωνούμε.

Πάντα υπάρχει κάτι να μας χωρίσει στα δύο και τώρα με το διαδίκτυο γιγαντώνεται και γίνεται φθηνό, χυδαίο και πολύ επικίνδυνο.

Σήμερα είμαστε λοιπόν οι εμβολιασμένοι, τα πρόβατα που πάνε για σφαγή και οι έξυπνοι που δεν την πάτησαν. Ή οι έξυπνοι που εμβολιάστηκαν και οι ψεκασμένοι που τα ξέρουν όλα και έγιναν βιολόγοι, γιατροί φωτεινοί παντογνώστες.

Χωριστήκαμε και πάμε ο ένας να φάει τον άλλο για ένα και μοναδικό λόγο. 

Ο ίδιος εδώ και χρόνια. 

Δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.

Είναι απλά τα πράγματα. Δεν με πείθεις δεν σε πείθω αλλά με σέβεσαι και σε σέβομαι.

Δεν θέλεις να κάνεις εμβόλιο; Δεκτό. Δικαίωμα σου. Βάλε την μάσκα σου όμως και σεβάσου εμένα που πιστεύω στην πανδημία. 

Βάλε την μάσκα σου, κράτα τις αποστάσεις και κάνε ότι θέλεις.

Και όταν λέμε βάλε την μάσκα όχι  κοροϊδιλίκι κάτω από το σαγόνι. Τήρησε τα μέτρα για μένα αφού δεν θέλεις για σένα και εγώ θα σε σεβαστώ. 

Θα αγωνιστώ μαζί σου να έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις. 

Στο μέλλον θα αποδειχθεί ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι.

Αλλά ξέρεις κάτι; 

Είναι αδιάφορο. Το μόνο που έχει σημασία είναι να είμαστε αύριο όλοι εδώ.