Φταίς;

Είσαι νέα ωραία και δυστυχής. Μαραζώνεις για τον έρωτα του και αναρωτιέσαι, που είναι τα λάθη σου. Προσφιλής τακτική των γυναικών. Αυτοανάλυση, αυτομαστίγωση.

Φταίς που έφυγε.

Φταίς που έμεινε

Φταίς που δεν βρήκε την ευτυχία μαζί σου. 

Φταίς που δεν ήσουν αρκετά όμορφη για να μην κοιτάει άλλες.. 
Πάντα θα κοιτάει άλλες είναι must για τον ανδρισμό του. 

Φταίς που γκρίνιαζες όταν εκείνος αδιαφορούσε για εσένα…. 
Και τι να κάνεις, όταν του λες τι νιώθεις και εκείνος κοιτάει αποβλακωμένος τηλεόραση;

Φταίς γιατί όταν έλεγε ψέματα τον καταλάβαινες. 
Συγνώμη που δεν είσαι ηλίθια....

Φταίς για τα κιλά της εγκυμοσύνης που κουβαλάς ακόμα. 
Αν τον ενοχλούσε ας μην σου έλεγε: "εγώ σ΄ αγαπώ και έτσι", κάθε φορά που άδειαζες το ψυγείο.

Φταίς που οι ατέλειωτες υποχρεώσεις σε έχουν κάνει τρελή. 
Καλά, μια μέρα να πάρει την θέση σου, θα πέσει στο κρεβάτι για ένα χρόνο!

Φταίς που δεν είσαι δίμετρη Ρωσίδα. 
Όταν σε παντρεύτηκε δεν είδε ότι ήσουν 1.60;

Φταίς που η μαμά του δεν σ’ αγαπάει. 
Μην σκας, καμία δεν θα σε αγαπούσε. 

Φταίς που δεν υποτάσσεσαι και δεν τρέχεις από πίσω του. 
Δεν ψάχνει για γυναίκα αλλά για σκυλάκι. Αυτό θα γίνεις;

Φταίς που ενώ εσύ θέλεις να πετάξεις εκείνος κόλλησε στη γη. 
Δεν φτάνει που βαριέται να κουνήσει, πρέπει να χαντακώσει και εσένα.

Φταίς γιατί είσαι ποθητή για άλλους αλλά όχι για αυτόν. 
Α, δεν το ξέρεις; το κέρατο είναι προνόμιο των ανδρών! 

Φταίς γιατί είσαι δυνατή και μπορείς και χωρίς αυτόν. 
Ακόμα και αν αυτός σε άφησε, ένα όνειρο έχει: "Ανεπανάληπτος να μείνει στη ζωή σου".

Φταίς γιατί έχεις όνειρα και φιλοδοξίες. 
Ντροπή! Γυναίκα πετυχημένη; ο φόβος και ο τρόμος!

Φταίς, φταίς,

Φταίς για όλα

Φταίς, πάνω από όλα για ένα.

Φταίς που τον άφησες να σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ φταίς!!

Είσαι μοναδική. Χοντρή, αδύνατη, όμορφη, λιγότερο ωραία, έξυπνη, αφελής πάνω από όλα είσαι μοναδική. Δεν σε θέλει αυτός οκ κλάψε, σπάσε, μέθυσε κάνε ότι θέλεις αλλά βάλε X κάποια στιγμή και προχώρα.

Σήκω χόρεψε, στολίσου, βγες έξω, πήγαινε για ποτό, φλέρταρε, ζήσε και άσε τα άλλα πίσω σου.

Και αν αυτός δεν μπόρεσε να σ’ αγαπήσει κάποιος άλλος σε περιμένει……

το πεπρωμένο

Ναι, είναι εκείνες οι φορές που δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς  να φτάσεις.

Ο εαυτός σου, αυτός ο ξένος, σε εκπλήσσει και υπερβαίνεις τα όρια σου.

Οραματίζεσαι την χαρά και παραβλέπεις τον πόνο που ζεις.

Αλλά είναι αυτή η καταραμένη διαίσθηση που σε οδηγεί.

Όλοι σου φωνάζουν να μείνεις μακριά, να σωθείς και εσύ πέφτεις στη τρικυμία χωρίς ανάσα.

Είναι το πεπρωμένο σου που σε σέρνει.

Σε μαγνητίζει

θα το ζήσεις χωρίς να νοιαστείς για το κόστος
Είναι μονόδρομος ο δρόμος της καρδιάς.
Δεν λογαριάζεις εμπόδια παραμένεις εκεί να πολεμήσεις, να κερδίσεις.
Θα καείς και θα κάψεις.

Θα πέσεις και θα σηκωθείς αμέτρητες φορές.

Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς.

Θα υπάρχουν απώλειες..

Σε κάποιες στροφές θα χάσεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Φοβάσαι, αλλάζεις, αγωνιάς αλλά τίποτα δεν σε σταματάει ……… .

Είναι ο έρωτας που κυριεύει το μυαλό σου.

Πάνω από όλα...... πίσω από όλα....

Πώς να το αφήσεις να χαθεί;...

Θα σε δοκιμάσει, θα σε συντρίψει, θα σε διαλύσει μέχρι να σε λατρέψει...

Και όταν έρχεται μοιάζει με όνειρο.

Δεν ξέρεις αν ζεις την φαντασίωση ή την πραγματικότητα.

Το μόνο που νιώθεις είναι ότι γαληνεύεις.

Το μόνο που θα θελες είναι ο χρόνος να παγώσει...

Αυτός όμως τρέχει

Και κουβαλάει όλα αυτά που άφησες πίσω σου.

“Σιωπηλοί μάρτυρες” τους ονόμασες.

Φαντάσματα που θα σε κυνηγούν σκέφτηκες.

Αλλά ποιος νοιάζεται;

Το πεπρωμένο σου είναι.

Θα το ζήσεις.

Με όποια κατάληξη και όποιο κόστος!

Κρίση είναι.....θα αντέξεις;

      Αθήνα 2012 μια Δευτέρα απόγευμα. Έχω δύο ώρες ελευθερίας και απόλυτης μοναξιάς, μέχρι να πάρω τον μικρό μου άγγελο από το μάθημα του. Θα μπορούσα να έχω παρέα, να πιω καφέ, αλλά δε  θέλω. Μετέωρες υποσχέσεις όλο αφήνω στους φίλους μου και όλο τις αναβάλλω. Άλλοτε από ανάγκη να μην μιλήσω σε κανέναν και άλλοτε από αγάπη για αυτούς. Πολλή  θλίψη και θυμός μέσα μας αυτό το διάστημα. Γιατί να τους μαυρίσω; Τι να τους πω που θα τους κάνει καλό; Για το επαγγελματικό αδιέξοδο; Για την οικονομική κρίση; Για τους συμβιβασμούς που με πλακώνουν;  Για εκείνες τις ώρες που μου έρχεται να τα σπάσω όλα;

Περπατάω στη λατρεμένη μου Πατησίων. Εδώ μεγάλωσα, εδώ ξέφευγα μέσα από τα φώτα και τη ζωή της! Τώρα έρημη, σκοτεινή, παραπαίει όπως όλη η πόλη.  Όπως και οι άνθρωποι της.

Η κρίση τελικά ήρθε για να μας κρίνει. Να μας  βάλει κάτω από το μικροσκόπιο και να ελέγξει τις επιλογές μας, τα λάθη μας, τις υπερβολές των προσδοκιών μας.

    Πάντα περιφρονούσα τα χρήματα και έβρισκα εξαιρετικά γελοίους όλους όσοι  ένιωθαν σημαντικοί μόνο όταν το χρήμα έρεε άφθονο στη ζωή τους. Συνήθως, συναισθηματικά ανάπηροι που δε νιώθουν τον πόνο του άλλου. Ασήμαντοι, ακριβώς γιατί περιφέρουν τη δήθεν σημαντικότητα τους.

    Αηδίαζα με όλα αυτά τα καταναλωτικά όργια. Βίλες, ακριβά αυτοκίνητα, δεκάδες ρούχα πεταμένα στις ντουλάπες αφόρετα. Κυκλοφορούσα για χρόνια με ένα παπάκι, γιατί έκανε καλά τη δουλειά του και δεν με ένοιαζε η εικόνα μου με ένα φτωχό δίκυκλο. Δεν είχα ανάγκη να γεμίσω τα κενά μου με υλικά αγαθά γιατί η ψυχή μου ήταν γεμάτη με αγάπη, όνειρα και ζεστασιά. Τα χρήματα που έβγαζα τα έκανα ταξίδια, βιβλία, δώρα στους αγαπημένους μου φίλους. Γέμισα από εικόνες, από μυρωδιές, από μοναδικές εμπειρίες στην  Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήμουν υπερήφανη που είχα την δουλειά μου, που τα είχα καταφέρει μόνη μου, που πάλεψα να κερδίσω μια θέση στο χώρο. Μου έφτανε ένα όμορφο  σπίτι με χαρούμενα χρώματα και ήλιο για να ζήσω με την οικογένεια μου. Μου αρκούσαν όσα είχα και αγωνιζόμουν για το δικό μου μικρό όνειρο.

Αλλά, τα όνειρα μου τα γκρέμισε όλα η ανοχή των συμπολιτών μου.

Η αδυναμία τους να αλλάξουν ό,τι τους καταστρέφει. Τώρα  αυτοί που αποκαλούσα «ασήμαντοι» είναι αυτοί που δεν τους αγγίζει η κρίση. Θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, θα έχουν χρήματα να φροντίσουν την υγεία τους, να χαρούν τη ζωή τους. Και όλοι αυτοί που αγαπώ και εκτιμώ -άνθρωποι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα με εμένα- αγωνιώ αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν!

 Η κρίση πάνω από όλα έφερε προσωπική κρίση. Σκληρή, ατελείωτη δοκιμασία… Αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τους δρόμους που πήρες, για τις επιλογές σου, για το ποιος είσαι.

«Τι να κάνω;» μου έγραψε σήμερα ένας φίλος.

 «Να φύγω; Να κλάψω, να βγω να πιω ή να πέσω από κανένα μπαλκόνι;».

"Να μείνεις μαζί μας" του είπα.

«Να γελάμε, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο».

Αυτό έμεινε. Η ανθρωπιά που γίνεται κατανόηση και χάδι.

Πολλές φορές αρκεί μια και μόνο αγαπημένη φωνή, μια γλυκιά κουβέντα, μια βόλτα για να πάρεις κουράγιο και να συνεχίσεις. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Το μόνο που εύχομαι σε αυτόν τον απάνθρωπο πόλεμο είναι να μην ηττηθεί η ανθρωπιά μας!