Εργαζόμενη μητέρα.

Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έκατσα να γράψω.
Από τότε που έκανα κάτι για μένα για να είμαι ειλικρινής.
Από τότε που το πρόσωπο μου έλαμπε από νιάτα και χαρά για την ζωή...
Αν μπορούσα να περιγράψω με μια λέξη το παρόν,  θα ήταν κούραση.
Ατέλειωτη.
Αδηφάγα.
Ένα τέρας που τρώει την ενέργεια, την χαρά και στο τέλος την υγεία σου.

Σ ένα σεμινάριο που πήγα πρόσφατα, η εταιρεία παρουσίαζε μια σειρά συμπληρωμάτων διατροφής,ειδικά σχεδιασμένη για την σύγχρονη γυναίκα.

Με προσαρμογόνα βότανα για το άγχος και την κατάθλιψη.

Το εμπόριο δείχνει συνήθως τι γίνεται γύρω σου.
Μεγάλος ρουφιάνος το χρήμα. Μαρτυράει όπου πάει τις ανάγκες της εποχής.
Έχουμε ανάγκη λοιπόν από ενέργεια.
Ξεμείναμε.
Οι μπαταρίες άδειασαν.
Το μοντέλο εργαζόμενη μητέρα, νοικοκυρά άρχισε να ρετάρει αλλά οι κοινωνίες 

προτιμούν να τις χαπακώνουν παρά να τις αποσύρουν νωρίτερα.
Είναι μεγάλη ιστορία πως έμπλεξα με τον χώρο των φαρμάκων, φωτογράφος πράμα.
Έμεινα φωτογράφος στην ψυχή που ξεμακραίνει και ίσως σε κάποια όνειρα.
Έγινα ένας άνθρωπος ρουτίνας σε ζωή φασόν όπως οι περισσότεροι. Με κράτησε όμως κάτι σημαντικό.Η δυνατότητα να προσφέρω.
Κάθε μέρα μια νέα ιστορία. 

Έρχονται με βλέμμα  αμήχανο,ζητούν ένα συμπλήρωμα για περισσότερη ενέργεια, 

για να τα βγάλουν πέρα  σ' όλους τους ρόλους.
Κουβέντα στη κουβέντα, θα φανερώσουν τις κρίσεις πανικού. Την κατάθλιψη. Τις επιπτώσεις στην υγεία τους από το άγχος. Την αϋπνία. Την κατάρρευση που έρχεται και οι γύρω την αγνοούν.
Το πιο θλιβερό;
Νιώθουν ενοχές.
Λες και είναι μόνες.
Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά νομίζω ότι το βλέμμα μου γίνεται χάδι και τυλίγεται γύρω τους.
Θέλω να φύγουν και να χαμογελούν. Να ξέρουν ότι δεν είναι μόνες. Ότι δεν είναι τρελές.
Τρελή είναι η κοινωνία που απαιτεί και απαιτεί.
Τρέλα είναι να θέλεις να είσαι καλή μητέρα, συνεπής στην εργασία σου και παράλληλα να είναι καθαρό το σπίτι σου. Διαβασμένα τα παιδιά σου. Φροντισμένοι οι γονείς σου.
Όταν ήμουν νέα και έβλεπα μανάδες με  μαλλιά αχτένιστα, παραπανίσια κιλά, 

ρούχα αταίριαστα, θύμωνα κι αναρωτιόμουν γιατί εγκαταλείπουν τον εαυτό τους έτσι.

Αναρωτιόμουν πώς έπεφταν από τα σύννεφα όταν τις απατούσαν.
Γυρνούσα σπίτι μου, πήγαινα στο γυμναστήριο  και ορκιζόμουν ότι εγώ δεν θα γίνω σαν αυτές.
Και έγινα.
Γιατί πάνω απ όλα είμαι εργαζόμενη μητέρα.
και δυστυχώς όχι πλούσια ούτε διάσημη.
Χωρίς νταντάδες χωρίς την πολυτέλεια να μην δουλεύω.
Μια γυναίκα που κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέπτη και αναβάλλει για αύριο να ασχοληθεί μαζί του.
Σ' αυτό τον καθρέπτη όμως δεν είμαι μόνη.
Είναι μια γενιά ολόκληρη που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι υπεράνθρωπη.

Για πόσο ακόμα;

 




.