Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Για το καλό σου


«Για το καλό σου» έλεγε η κυρά Ελένη στο Γιωργάκη  και έμεινε χήρα για να μην  βάλει ξένο άνδρα στο σπίτι της. Έτσι έφτασε τα τριάντα και ο Γιωργάκης δεν πήγε ταξίδια, δεν έφυγε καλοκαίρι για νησιά για να μην την αφήνει μόνη. Φορτώθηκε λοιπόν εκτός από ενοχές και την κ. Ελένη για μια ζωή. Όταν παντρεύτηκε δεν ήξερε σε πόσα κομμάτια να μοιραστεί για να μην λείψει τίποτα από κανένα. Όλοι όμως είχαν παράπονα  γιατί όλοι είχαν απαιτήσεις.  Πάνω από όλους η κ. Ελένη που πάντα η μοναξιά της την έκανε να κλαίει μπροστά στον γιο της, για να του κλέβει και άλλο χρόνο από την οικογένεια του. Έφτασε και ο φουκαράς στα 60 άσπρισε και αφού δεν είχε τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, τίναξε την οικογένεια του με μια Ρωσίδα άλλο πράγμα………
«Για το καλό σας» έλεγε η Μαρία στα παιδιά της δεν χώρισα το πατέρα σας. Για να μην τρέχετε από το ένα σπίτι στο άλλο. Για να μην σας λείψει τίποτα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν τους έλειψε τίποτα…..μόνο η οικογενειακή γαλήνη και η χαρά! Σιχτίριζε τον εαυτό της πολλά βράδια που δεν ακολούθησε τον έρωτα της, εκείνον που μπήκε στη ζωή της όταν έλιωνε από μοναξιά αλλά ο σκοπός ήταν ιερός. Τα παιδιά της πάνω από όλα.
 Θα περάσει της έλεγαν και οι φίλες της λες και ήταν ανεμοβλογιά. Αλλά αυτή η αρρώστια δεν πέρναγε. Μαράζωνε αυτή, μαράζωνε και ο άλλος, μαράζωναν και οι σύντροφοι τους. Ναι αλλά έκαναν το σωστό δεν διέλυσαν τις οικογένειες τους… Ναι διέλυαν κάθε ημέρα τους εαυτούς τους και νόμιζαν ότι όλοι οι άλλοι έμειναν ανέγγιχτοι…  Και όταν η κόρη της έφτασε στα 20, της έριξε ένα χέσιμο ξεγυρισμένο γιατί ζήλευε τις φίλες της που οι γονείς τους ήταν ευτυχισμένοι και ήταν λέει γυναικούλα που δεν χώρισε και άλλα τέτοια.. Κλείστηκε και αυτή στον εαυτό της, έβαλε και καμιά ντουζίνα κιλά πάνω της και βρήκε παρηγοριά στο ψυγείο της. Με τον καιρό της πέρασε και ο έρωτας και η διάθεση για ζωή.........
"Για το καλό" του Γιαννάκη ο κυρ Παναγιώτης του έκοψε το ποδόσφαιρο, για να τον δει επιστήμονα να έχει ένα σίγουρο μέλλον. Τον έπαιρνε στο γήπεδο, καμάρωνε στους φίλους του ότι ο γιόκας του είναι άνδρας και βλέπει ποδόσφαιρο αλλά ως εκεί…….. Ούτε μπάλα με τα άλλα παιδιά δεν τον άφηνε να παίξει από τον φόβο του μην πάρουν τα μυαλά του αέρα. «Πάνω από όλα τα μυαλά σου στη θέση τους» έλεγε και ξανάλεγε. Και του μυαλό του Γιαννάκη γέμισε απωθημένα και στόχους ξένους τόσο που όταν μεγάλωσε και έγινε επιστήμονας άλλαζε τις δουλειές και τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Όλα του έφταιγαν, πουθενά δεν στέριωνε. Ούτε στα όνειρα του……
Μπορεί να μην ξέρεις πάντα ποιο είναι "το καλό σου" αλλά ένα είναι σίγουρο. Αν δεν ξέρεις εσύ δεν ξέρει και κανείς άλλος!

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Στην αγκαλιά του αυτονόητου


Στην αγκαλιά του αυτονόητου
          Είναι Mεγάλο Σάββατο. Κάθομαι μόνη μου κάτω από μουριές και λεμονιές σ' ένα υπέροχο κήπο. Την απόλυτη ησυχία, την διακόπτουν μόνο το κελάιδισμα των πουλιών και το τροκάνι από τα πρόβατα. Βρίσκω ένα στυλό και αρχίζω να γράφω.  Κάπως περίεργο μου φαίνεται αυτό, ξένο. Άσε που δεν βγάζω πια και τα γράμματα μου. Νομίζω ότι έχω ξεχάσει… Πάει πολύς καιρός που ερωτεύθηκα τον υπολογιστή και δεν κάνω τίποτα χωρίς αυτόν. Αυτή τη φορά όμως, τον άφησα πίσω μου μαζί με άλλα που δεν ήθελα να σκέφτομαι…  
         Κλείνω τα μάτια για να παραχωρήσω στην όσφρηση, την αποκλειστικότητα να ρουφήξει τα δώρα της φύσης.  Μεθάνε οι αισθήσεις και εγώ χαμογελάω. Τι ομορφιά είναι αυτή!!!  Μια δική μου μαγική στιγμή που δεν θα ξανάρθει. Ποτέ δεν είναι ίδια η φύση. Ποτέ η στιγμή δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε και εγώ θα είμαι η ίδια. Κανείς δεν είναι.. Μέρα με την ημέρα αλλάζουμε. Ζούμε, πονάμε, προχωράμε, γευόμαστε καινούριες εμπειρίες και βλέπουμε ακόμα και τα ίδια πράγματα με άλλη ματιά.  Τώρα για πρώτη φορά, είμαι και μαμά σε αυτό το περιβάλλον. Παρακολουθώ το ξεφάντωμα του μικρού μου.
       Χοροπηδάει σαν κατσικάκι και τρέχει χαρούμενο από τα κουνελάκια, στις κοτούλες και στα νεογέννητα σκυλάκια. Είναι τόσο ευτυχισμένος που είδε ΜΙΑ ΚΟΤΑ ΝΑ ΓΕΝΝΑ ΑΥΓΟ!!! Φοβερό έτσι;  Πέντε χρονών ξέρει για τον  βασιλιά Μίδα, τους άθλους του Ηρακλή και δεν είχε δει από κοντά κότες και κουνέλια……… Πώς μου διέφυγαν τα αυτονόητα άραγε;  Μάλλον γιατί και εγώ έτσι μεγάλωσα; Ακολουθώ ασυναίσθητα αυτά που κύλησαν μέσα μου. Το να είσαι παιδί της πόλης είναι ευλογία αλλά και κατάρα... 
     370 χιλιόμετρα, αμέτρητα διόδια, (συγνώμη, έχασα τον λογαριασμό από ένα σημείο και μετά) για να βρεθούμε κοντά σε αυτά που είχαμε και καταστρέψαμε! Έπρεπε να ρημάξουμε τη καθημερινότητα μας με τον ανελέητο βομβαρδισμό της ύλης,  για να καταλάβουμε ότι η ομορφιά και η χαρά είναι στα αυτονόητα. Να βλέπεις ουρανό από το παράθυρο σου. Να πηγαίνεις ένα περίπατο στην εξοχή. Να κάθεσαι σε μια καρέκλα στη παραλία και να κοιτάς την θάλασσα. Να πίνεις τον καφέ σου κάτω από ένα δέντρο. Να παίρνεις στα χέρια σου ένα κουταβάκι που ακόμα δεν έχει ανοίξει τα μάτια του….
Και τώρα που τα καταλαβαίνεις όλα αυτά, ήρθε η ανατίμηση της βενζίνης, τα διόδια, η οικονομική κρίση για να κάνει και αυτές τις μικρές απολαύσεις, πολυτέλεια…
          Την Δευτέρα φεύγουμε. Ξεκίνησε η αλλεργία μου και άρπαξα  κρύωμα εδώ στα ορεινά. Πρέπει να γυρίσω στο τσιμεντένιο περιβάλλον μου. Μακριά από δέντρα, λουλούδια, ζώα. Εμείς τα παιδιά της πόλης αρρωσταίνουμε εύκολα και μάθαμε να ανεβαίνουμε στον 7ο όροφο για να δούμε ουρανό…
 Ονειρευόμαστε να  βρεθούμε στην αγκαλιά του αυτονόητου μετά τα σαράντα όταν η πόλη.... μας ξεράσει!



Υ.Γ. Φέτος το να βρεθώ με ανθρώπους που αγαπώ κοντά στη φύση δεν ήταν μόνο επιθυμία αλλά απόλυτη ανάγκη..  Ευχαριστούμε Ζωή, Χρήστο, Θεοδοσία και Δημήτρη για τις όμορφες ημέρες που μοιραστήκαμε!