Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Χαμογέλα!


              Λοιπόν ας συμφωνήσουμε σε κάτι: Η ζωή μας είναι χάλια και φως δεν βλέπεις πουθενά! Δεν το αναλύω είναι δεδομένο για το 70 τις εκατό των Ελλήνων οπότε ας μην αρχίσω για λεφτά, ανεργία και … χαλαστούμε από την αρχή!
Όχι, σήμερα θα χαμογελάμε ότι και να γίνει...... Και όταν δεν μπορείς τον κόσμο να αλλάξεις προσαρμόζεις την πραγματικότητα στα μέτρα σου. Τέρμα τα γυμναστήρια και τα περιττά έξοδα. Παίρνεις τα ποδαράκια σου και ξεκινάς. Μα μένεις στα Πατήσια! έ και; Όλα τα έχει!
Να και ο ποταμός, ο Ποδονίφτης! Ωραίο τοπίο με βλάστηση για να ξεχνιέσαι. Μα καλά αυτό το νερό από πού έρχεται; Έχει μέρες να βρέξει… όχι δεν θέλω να κάνω κακές σκέψεις… Να, δεν μυρίζει τίποτα! μόνο τα λουλούδια από τα σπίτια. Αχ έμειναν μερικά χαμηλά σπιτάκια με κήπους και μπουκαμβίλιες. Τι χτίζει ο καθένας πάντως είναι μεγάλη ιστορία… Στη άκρη του ποταμού, παράγκα με μπαλκόνι στο γκρεμό μέσα στη καρδιά της Αθήνας! Τι και αν είναι παράνομο; Σιγά μην με ενοχλεί και του Άκη που ήταν νόμιμα; Να είναι καλά πάντως οι άνθρωποι έχουν γεμίσει τον τόπο με λουλουδάκια που μοσχομυρίζουν! Συνεχίζω γρήγορο περπάτημα, ελαφρύ τρέξιμο για να φτάσω στη Φιλαδέλφεια.       
Ειδική διαδρομή; Έ όχι μην τρελαθούμε κιόλας. Ζικ ζακ στο ποταμό από την μια πλευρά στην άλλη γιατί ευθεία δεν βγαίνει! Η σχεδίαση των δρόμων σκέτη ομορφιά! Γέφυρες, γεφυράκια, αδιέξοδα, φράχτες… ποικιλία και έξυπνες αυτοσχέδιες λύσεις για το «ποτάμι που μας χωρίζει».
                 Άρχισες με τα πέρα δώθε να ζαλίζεσαι;;; Έλα δεν είναι τίποτα από το οξυγόνο είναι! Μην σταματήσεις… σαράντα λεπτά τουλάχιστον. Όσο περπατάς κάνεις ασκήσεις εμψύχωσης και θετικής ενέργειας. Τι ωραία είναι που αναπνέω.. που μπορώ και κάνω αυτή τη βόλτα… Που θα κάψω κάποιες θερμίδες και θα μπορώ να τσακίσω μια σοκολατίτσα χωρίς ενοχές! (συγνώμη, ξεχάστηκα). Λοιπόν, όλα είναι καλά και είσαι αισιόδοξος ότι  θα βρεις δουλειά και θα έχεις λεφτά. Και στο κάτω κάτω μπορείς και με λιγότερα. Το όνειρο του καπιταλισμού έγινε ταφόπλακα και έπεσε πάνω μας! Οι πιο πολλοί στόχοι που κυνηγούσαμε, ήταν δανεικοί. Ενός συστήματος που θέλει τον κόσμο με κοιμισμένη συνείδηση και αντίληψη για να τον ελέγχει. Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται! Η αγάπη, η πληρότητα, ο έρωτας, η καλοσύνη, η φύση, το χάδι… Αρχίζω και με τρομάζω.. αυτή η γυμναστική με μεταλλάζει… Μπα!!! μην ταράζομαι, μια απλή κρίση αισιοδοξίας θα είναι…
 Το μυστικό πάντως είναι να ζητάς. Ζήτα λοιπόν από την ζωή και θα το πάρεις!
Όταν λάμπεις από χαρά μαγνητίζεις τα βλέμματα. Τους κερδίζεις όλους. Φόρεσε το χαμόγελο σου, πες: "θα πάρω αυτή την δουλειά" και πήγαινε στη συνέντευξη. Μόνο όμορφες σκέψεις. Θετικές. Πίστεψε σε εσένα στις ικανότητες σου. Μην κάθεσαι στο σπίτι και μαραζώνεις. Βγες, κάνε ότι μπορείς για να αισθανθείς καλύτερα. Μην μισείς την δουλειά σου επειδή δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκες. Πάλεψε για το όνειρο σου και βρες τα καλά στοιχεία σε αυτή που έχεις. Σκέψου, πόσος κόσμος «διψάει» για εργασία…
Ωραίος ήλιος, ωραία ημέρα ξεκινάει. Χαμογέλα. Είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος..και αν είσαι πληγωμένος, λίγο πιο κάτω σε περιμένει ο άνθρωπος σου. Αν δεν έχεις όλα αυτά που ονειρεύτηκες ή πίστεψες ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο κοίτα γύρω σου.. Η χαρά είναι εδώ, στα μικρά τα "ασήμαντα" που τα κάνουμε εμείς σημαντικά! Ο καλύτερος σύμμαχος σου σε αυτόν τον αγώνα είναι ο εαυτός σου.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Η αγάπη άργησε μια ημέρα!


       Από μικρή μισούσα τα ρολόγια. Μου προκαλούσαν απίστευτο άγχος άσε που δεν αντέχω το μονότονο ήχο τους τικ τακ!  Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο όμως είναι η στενή έννοια του χρόνου. Για όλα σε αυτή τη ζωή υπάρχει κατάλληλος χρόνος και κατάλληλη ηλικία. Συγκεκριμένοι στόχοι και χρονοδιαγράμματα για όλους. Με την εξέλιξη όλων διευρύνονται ευτυχώς και τα όρια. Κάποτε στα σαράντα ήσουν μεσήλικας και βούλιαζες στην πολυθρόνα. Τώρα κάνεις παιδί και ξεκινάς να ζεις. Είναι βέβαια για την Ελληνική κοινωνία ακόμα λίγο «διαφορετικό» και πιάνεις κάτι βλέμματα «περίεργα» καρφωμένα επάνω σου αλλά ποιος νοιάζεται;
Ποιος έχει λόγο στη ζωή σου; Ποιος θα πάρει την ευθύνη για την μοναξιά ή την δυστυχία σου; Αν επιλέξεις να ζήσεις το παραμύθι της  ζωής κάνε το χωρίς ντροπές και εκπτώσεις στη μαγεία του. Με νεράιδες, ξόρκια, πρίγκιπες , αγάπες, όνειρα και… φυσικά με το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αντιπαθώ τον φόβο… Δεν σου προσφέρει τίποτα μόνο στερεί. Βούτα στα βαθιά κολύμπα.. πέτα ψηλά. Άνοιξε τα φτερά σου και ας πέσεις. Θα ξανασηκωθείς.  
Μα πάτησες τα σαράντα θα σκεφτείς. Πέρασε μισή ζωή χωρίς να σε αγαπήσουν… τώρα θα αναζητήσεις τον έρωτα;
Ναι έχεις άλλη μισή ζωή μπροστά σου! Φοβάσαι το ξέρω..
Αλήθεια τι φοβάσαι περισσότερο; τον πόνο;
Το να μην μείνεις  μόνος σου;
Και τώρα μόνος δεν είσαι;
 Και αν σε πληγώσει;
Θα επιζήσεις. Έχεις περάσει χειρότερα.
Και αν δεν είναι αυτό που ζητούσες;     
Συνεχίζεις παρακάτω.
Νιώθεις  μεγάλος για αγάπες και λουλούδια μουρμουρίζεις…
Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να σταματήσεις να αγαπάς;
Πάντα αγαπάς.. όσο ζεις
Τότε;
Να για γνωριμίες, χτυποκάρδια, ξεκινήματα..
Τώρα δεν χτυπάει η καρδιά σου όταν πιάνεις το βλέμμα εκείνου ή εκείνης πάνω σου;
Ναι σαν τρελή..
Τότε; προτιμάς να φύγεις.. να γυρίσεις την πλάτη σου και να μην ζήσεις…
Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν ερχόταν όταν ήσουν 30…
Είσαι άτυχος  για αυτό αλλά τυχερός που ήρθε.
Η αγάπη …άργησε μια ημέρα λοιπόν…
Όχι φίλε μου εμείς αργούμε στο ραντεβού μαζί της και αν τώρα δεν πας να την βρεις, δεν θα έρθει ποτέ!!!
Πώς  πέρασε μισή ζωή χωρίς αγάπη…
Μην κοιτάς πίσω, μόνο μπροστά. Έχεις χρόνο όσο αναπνέεις….
Θα  αφήσεις και την υπόλοιπη ζωή σου να χαθεί;;;




Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Μέχρι πότε;;;




                        
           Πάντα πίστευα στη ματαιότητα αλλά έβρισκα συναρπαστικό να ζεις την στιγμή. Να γελάς, να αγαπάς, να ταξιδεύεις, να μοιράζεσαι με φίλους, να κρατάς αγκαλιά το παιδί σου. Όλα είναι στιγμές. Δεν ξέρω τι υπάρχει πιο πέρα και δεν πρόκειται να μάθουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι το τώρα. Για να το αδράξεις όμως, πρέπει να βλέπεις κάπου λίγο φως. Μια ελπίδα ότι τις γκρίζες ημέρες θα τις διαδεχθούν πιο φωτεινές έστω και για λίγο. Όταν χάνεις τα πάντα και σπίτι σου είναι ένα παγκάκι, που να βρεις την ελπίδα; Στο πάτο του σκουπιδοτενεκέ; Στην ανεργία; Στην εγκατάλειψη από τους δικούς σου ανθρώπους, γιατί πλέον είσαι βάρος; Όταν τα βράδια μέσα στο κρύο φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου, για να μην κλέψουν την μοναδική σου κουβέρτα, τα λίγα βρώμικα ρούχα σου τι όνειρα να δεις; Ζεις, τον χειρότερο εφιάλτη σου.
          Κανείς δεν πιστεύει ότι θα βρεθεί στην άλλη όχθη του ποταμού. Το να περάσεις όμως από την μια πλευρά στην άλλη πολλές φορές χρειάζονται μόνο κάποιες κακές συγκυρίες. Ένα μικρό γύρισμα της τύχης, μια απόλυση, μια αρρώστια και όλα χάνονται… σε παίρνει η μπάλα από κάτω και δεν σταματάει η κατρακύλα μέχρι να κουρελιαστεί η ύπαρξη σου.. Είναι δικαίωμα σου να ζήσεις ή να πεθάνεις… και εμείς οι απ’ έξω καθισμένοι στη πολυθρόνα μας, λέμε "αγωνίσου η αυτοκτονία είναι δειλία". Είναι εύκολο να λέμε, είναι δύσκολο να κατανοούμε… Ο θάνατος είναι ιερή στιγμή και κανείς δεν μπορεί να την κρίνει. Ποιός μπορεί να μπει στη θέση του ανθρώπου που είναι άστεγος, που δεν έχει να πάρει γάλα στο παιδί του, που πεθαίνει κάθε στιγμή από ντροπή;.
         Και αν δεν αντέξουν και φύγουν από κοντά μας μόνο η σιωπή ταιριάζει. Βουβά και ήσυχα να συνοδεύουμε στη κηδεία τους όλα τα όνειρα τους για το μέλλον. Για όλες αυτές τις φωνές που ακούστηκαν και έπεσαν επάνω μας σαν κεραυνός, ντρέπομαι. Ακόμα και όταν ξεπουλάς τον εαυτό σου πρέπει να ξέρεις να μην μιλάς.....και εμείς που δακρύζουμε και πονάμε ας θυμηθούμε ότι μόνο η λύπηση δεν φτάνει. Αγώνα θέλει για να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια που αφήσαμε να μας κλέψουν.
        Κάθε ημέρα "αυτοκτονούν" όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μας… Ένας εφιάλτης που δεν τελειώνει…. Μια κοινωνία βυθισμένη σε λήθαργο και ένα σύστημα που βαπτίζει την δολοφονία, αυτοκτονία! Μέχρι πότε;;;.