Η αφοσιωμένη μητέρα

-Mια μητέρα οφείλει να είναι αφοσιωμένη.

-Και τι σημαίνει αφοσιωμένη;

-Να μην έχει στο μυαλό της τίποτα άλλο.

-Μάλιστα μητέρα… Ξέρεις τι λέω εγώ;

-Τι;

-Αυτή η αφοσίωση μας σακάτεψε με όλη την σημασία της λέξης.  

Η συζήτηση διακόπηκε απότομα με κάτι μορφασμούς και αφόρητα κλισέ, που δεν αναπαράγω.

Δύο γιαγιάδες, μια μητέρα, δύο πεθερές (Τέσσερις με τις … παραλίγο) και τώρα η ίδια μητέρα, διαθέτω αυτό που λένε πείρα και γνώση, ώστε να μπορώ να έχω γνώμη. Πολλές εικόνες, πολλά μηνύματα και ένα συμπέρασμα.

Το μοντέλο είναι το πρόβλημα!  Για ένα μυστήριο λόγο που ποτέ δεν κατανόησα, βάζουμε καλούπια σε όλα. Πρότυπα. Εδώ γελάμε. Ράβουμε ένα κουστούμι και κοντοί, ψηλοί, αδύνατοι χοντροί όλοι ντε και καλά χωράμε σε αυτό.

«Μα δεν μου κάνει παραπονιέσαι»..

Και απαντώ. «Ποιος σε ρώτησε;».

«Εγώ είμαι η Ελληνική κοινωνία και για να προχωρήσω πρέπει να βάλω τον καθένα στη θέση του και να περιφράξω τα όρια του».

Ωραία και τι κατάφερες αγαπητή; Μυρίζεις άσχημα, σαν σάπιο κρέας.

Λοιπόν άκου γιατί στα έχω μαζεμένα χρόνια τώρα…

Για πολλά δεινά φταίει το μοντέλο της κοινωνίας μας για τον ρόλο της μητέρας!

"Μα μάνα είναι μόνο μία", θα διαμαρτυρηθείς.

Δεν είπα ότι είναι δύο. Λέω ότι δεν είναι αγία. Ξύπνα! Ένας άνθρωπος είναι πότε καλός, πότε κακός, άλλοτε υγιής άλλοτε  προβληματικός. Πρόσεχε δεν αμφισβητώ την αγάπης της αλλά τον τρόπο και το αποτέλεσμα.

Στο τόπο μας έχουμε την κακιά συνήθεια ότι αγαπάμε να μην το κρίνουμε. Λες και αν μπει κάτω από το μικροσκόπιο της σκέψης μας, θα το μειώσουμε. Ειδικά την αγιοποιημένη μορφή της μητέρας μας. Το κακό είναι ότι και αυτή εγκλωβίζεται σε αυτό το μοντέλο και καταστρέφει συχνά την ζωή της ή την ζωή των άλλων.

 Από παιδί μαθαίνεις  να αγνοείς τα θέλω της.  Δεν κατανοείς την ανάγκη της να ξεκουραστεί, να ξεφύγει, να αρρωστήσει.  Έτσι θάβει τις επιθυμίες της, τον εαυτό της, την εμφάνιση της και κανείς δεν δείχνει κατανόηση. Μαθαίνει να κρύβει τον πόνο της και συχνά την δυστυχία της. Τις περισσότερες φορές είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα της, που καταλήγει σε επιλογές που δεν αντέχει.

Γίνεται η μάνα-θυσία που στοιχειώνει τις ζωές τους. Μένει μόνη αν είναι χήρα, για να μην «ταλαιπωρήσει τα παιδιά της με ένα πατριό». Μαραζώνει με έναν σύζυγο που απεχθάνεται, για να μην «διαλυθεί» η οικογένεια. Επιλογές δικές της, που τις υπαγορεύουν οι φοβίες και η υποταγή στο Ελληνικό μοντέλο ιδανικής μάνας αλλά περνούν στη συνείδηση μας, σαν αποδείξεις απόλυτης αγάπης. 

Πολλές φορές αντί να αγωνιστεί να αποκτήσει την αγάπη και την σχέση που επιθυμεί στρέφει την δίψα της στο πιο δικό της άτομο. Στο βλαστάρι της και τότε διαλύει σχέσεις, γάμους και πολλές φορές το κρατάει κοντά της μέχρι τα γεράματα και την απόλυτη καταστροφή του ίδιου!  Θεωρείται πάντα σωστή ακόμα και όταν από πίκρα ή από εγωισμό απομακρύνει τα παιδιά της από τον πατέρας τους.Όταν έρχεται η ώρα της συνειδητοποίησης, της απομυθοποίησης σοκάρεσαι όταν βλέπεις την αλήθεια.
Η μητέρα πίσω από όλα είναι ένας άνθρωπος. Πότε υγιής πότε όχι. Κάποιες φορές καλός, κάποιες άλλες όχι και τόσο. Μπορεί να φτιάχνει αλλά και να γκρεμίζει… Έχει την δύναμη με αγάπη να «δημιουργήσει» ωραίους ανθρώπους αλλά και με λάθους χειρισμούς να «φτιάξει» πληγωμένες ψυχές! Μπορεί να είναι αστείρευτη πηγή αγάπης αλλά και εγωισμός που εγκλωβίζει το παιδί  στην αγκαλιά της.  Ένας άγγελος που στέκει πάντα δίπλα σου αλλά και εφιάλτης όταν τα απωθημένα της και οι ανασφάλειες της, γίνονται καθρέπτης στο πρόσωπο ενός παιδιού. 

Όταν είσαι μια μικρή αθώα ψυχούλα έχεις ανάγκη να θαυμάζεις τους γονείς σου. Για αυτό όμως που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελαν να είναι. Σήμερα ο γιος μου είναι 5χρονών. Όταν μου λέει σ’ αγαπώ χαμογελώ αλλά δεν ησυχάζω. Συνεχίζω να αισθάνομαι ανεπαρκής. Ανακαλύπτω διαρκώς καινούρια πράγματα και ταυτόχρονα την άγνοια μου για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Η ψυχολογία λέει ότι η αγάπη μόνο φτάνει. Δεν διευκρινίζει ότι εννοεί την υγιή αγάπη…