Ο μπαμπάς είναι εδώ!

Αν και έχει γίνει ρουτίνα πια και έχω εξοικειωθεί  με όλο αυτό που δημιουργεί  η παραμονή σου σε ένα νοσοκομείο, τίποτα δεν είναι ίδιο όταν πρόκειται για το παιδί σου.. Κι όταν αυτό είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να σου πει που πονάει, πως νιώθει, αν φοβάται, η αγωνία σου αγγίζει την τρέλα. Κάπως έτσι κλεισμένη και χαμένη στον κόσμο μου ήμουν εκείνο το βράδυ στο «Αγία Σοφία» όταν μπήκε στο δωμάτιο ο Τάσος. Στο διπλανό κρεβάτι από το δικό μας ήταν η μπεμπούλα του μόλις οχτώ μηνών. Είχα γυρισμένη την πλάτη μουρμούρισα μια πεθαμένη καλησπέρα και γύρισα στην  αγωνία και το μωρό μου. Η γλυκιά φωνή και τα λόγια του σαν χάδι, με έβγαλαν ξαφνικά από την εσωστρέφεια μου.

-          -Πού είναι η κουκλίτσα μου;

-          -Τι κάνει η αγαπούλα μου;

-          -Που είσαι χαρά μου και το σπίτι άδειασε.

-          -Τι να γυρίσω να κάνω χωρίς εσένα ψυχούλα μου; Αχ καρδούλα μου δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου..

-          -Θα δεις τίποτα δεν έχεις, αύριο θα πάμε σπίτι μας και θα κοιμάσαι στο κρεβατάκι σου..

Γύρισα και τον κοίταξα. Κρατούσε  το μωρό στην αγκαλιά του σαν να ήταν από κρύσταλλο,  πηγαινοερχόταν στο δωμάτιο ασταμάτητα  την γέμιζε με φιλιά και εκείνη παραδομένη στον έρωτα του γουργούριζε σαν γατούλα. Η εικόνα ήταν τόσο τρυφερή όσο και τα λόγια του και ακόμα πιο πολύ ίσως γιατί έβλεπες έναν άνδρα ένα και ενενήντα δυνατό και επιβλητικό να λιώνει μπροστά  στη τοσοδούλα! Δεν φαινόταν να καταλάβαινε την παρουσία μας ήταν σαν να είναι μόνος στο δωμάτιο με την πολύτιμη κόρη του. Όλο το απόγευμα δεν την άφησε από τα χέρια του. Όλο το βράδυ δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της. Πόση αγάπη και στοργή ακουμπούσε αυτή τη τρυφερή παιδική ψυχούλα….

Τον Ηλία είχα να τον δω 4-5 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε παντρευτεί, είχε αποκτήσει παιδί και είχε χωρίσει.  Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνώρισα την πλευρά του πατέρα, που του στερούν το παιδί του. Με την σύζυγο του ήταν διαρκώς στα δικαστήρια και οι σκηνές που εκτυλίσσονταν ήταν δραματικές.  Έζησα την αγωνία του, την λαχτάρα του κάθε φορά που ερχόταν εκείνο το πολυπόθητο δεύτερο Σαββατοκύριακο, για να έχει στην αγκαλιά του το γιο του. 

Για τα πάντα έπρεπε και πρέπει να απολογείται. Τα πάντα προσπαθούσε η πληγωμένη σύζυγος να τα μετατρέψει σε ενοχοποιητικά στοιχεία για το επόμενο δικαστήριο. Η αγάπη του είχε μπει στο μικροσκόπιο και μου έμοιαζε καθημερινά να την ποδοπατούν άπονοι άνθρωποι. Νομίζω ότι όσο και να έχεις πληγωθεί, εξαπατηθεί, (στην προκειμένη περίπτωση ούτε αυτό δεν είχε γίνει) το να δεις πέρα από τον εγωισμό σου είναι θέμα ψυχικής καλλιέργειας. Τα βουρκωμένα του μάτια, ο κόμπος στο λαιμό του και η τρυφερότητα στη φωνή του κάθε φορά που μίλαγε για τον γιό του ήταν αρκετά για να νιώσω τον πόνο του. Όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν αυτός πάντα εκεί δίπλα στον μικρό, περιμένει με την ίδια λαχτάρα το τηλεφώνημα του ή την επίσκεψη του. Και όταν εκείνος εμφανίζεται όλα αναβάλλονται και η προσωπική ζωή του και τα θέλω του!

Πολλές φορές σκεπτόμενη τα παιδιά που ζουν χωρίς την παρουσία του πατέρα ή την σύντομη παρουσία του δικού μου, συνειδητοποιώ την τύχη και την ευτυχία του γιού μου. Ότι ζήλεψα ότι ονειρεύτηκα για το παιδί μου του το προσφέρει ο άνδρας μου. Ότι έχασε, ότι δεν γνώρισε ποτέ, τα δίνει απλόχερα στο παιδί μας. Μια αγκαλιά, μια αφοσίωση, μια ζωή όλη για τον μικρό άγγελο του. Αυτή την αφοσίωση εγώ δεν την έχω και μπορώ να αντλήσω χαρά από πολλά πρόσωπα ή πράγματα. Για τον μπαμπά μας η ζωή ξεκινάει και σταματάει στο μικρό Κυριάκο. Αντικαθιστά πλήρως μια μητέρα, γνωρίζοντας όλες τις λεπτομέρειες, τις συνήθειες και τις ανάγκες ενός μωρού και ενός παιδιού. Διαρκώς βλέπω  την υπέρβαση, το γύρισμα της πλάτης στα δικά του θέλω χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί. Πράγμα που εγώ κάνω συνέχεια…. Ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορεί να πει κάποιος για εμένα: μάνα είναι μόνο μία αλλά για τον σύζυγο μου σίγουρα λένε: πατέρας είναι μόνο ένας!!!!!!

χτίσε την Ελλάδα...από την αρχή!

Αγαπητέ Αλέξη

Είμαι ένας καλός άνθρωπος, που δεν βλάπτει κανένα ηθελημένα (κάτι σαν τον Τσοχατζόπουλο. Έκλεβε αλλά δεν είχε καταλάβει ότι κλέβει) που διαθέτει την κοινή λογική (όταν δεν την χάνω, πράγμα συνηθισμένο), που αγαπάει τον τόπο του (το μεγάλο μου όνειρο είναι να φάω λεφτά από το δημόσιο) πρώην ΟΝΝΕΔΙΤΙΣΑ (όλοι έχουμε κάνει μαλακίες στα νιάτα μας) και, πάνω από όλα, είμαι κομμουνίστρια. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι υπάρχουν και άλλοι που δεν καταλαβαίνουν τον Λένιν και τον Μαρξ. Μέχρι τώρα ένιωθα απόλυτα ηλίθια.

Ζω ειρηνικά με την οικογένειά μου κάπου στα Πατήσια, (δε θέλω γέλια, ειρηνικά και Πατήσια δεν πάει, υπάρχουν και χειρότερα… τι λες Πλ. Βάθης;). Κάθε πρωί κάνω τζόκιν δίπλα στο Ποδονίφτη και απολαμβάνω μοναδικές στιγμές στην πόλη μου. Θαυμάζω το υπέροχο αποχετευτικό σύστημα που καταλήγει στο ποτάμι, τα παλιά αντικείμενα–αντίκες πεταμένα γύρω του (είπαν οι άνθρωποι εδώ μυρίζει βόθρος άρα εδώ αφήνουμε ό,τι σκατά θέλουμε) και τα αυθαίρετα σπιτάκια στην άκρη του.(Όταν λέμε άκρη, εννοούμε εντελώς άκρη αφού αναρωτιέμαι πως δεν πέφτουν…).

 Συσφίγγω τις σχέσεις μου με δεκάδες κουνούπια που απολαμβάνουν τα πεντακάθαρα νερά και πίνουν το αίμα κάτι βλαμμένων περαστικών σαν εμένα. Μερικές φορές γυρίζω σώα στο σπίτι μου, άλλες πάλι φορές με απώλειες. Κανένα πόδι φαγωμένο από αδέσποτο, (όχι δεν έχω παράπονο, ο δήμος υποσχέθηκε ότι θα το μαζέψει. Μέσα στην επόμενη δεκαετία), κανένα γόνατο τσακισμένο, αποτέλεσμα της άριστης κατάστασης των δρόμων, που έτσι για να μην πλήττουμε αφήνει τρύπες και χαντάκια για να πέφτουν κάτι τύπου σαν εμένα, τυφλοί και καντέμηδες!!! Η υπέροχη μέρα μου συνεχίζει με το καθημερινό τηλεφώνημα από την λατρεμένη μου τράπεζα. Αφού πούμε τις καλημέρες μας θα μου θυμίσουν «καλότροπα» και καθόλου πιεστικά να πληρώσω τη δόση του δανείου αλλιώς θα με αφήσουν στο δρόμο. Θα τους απαντήσω εξίσου ευγενικά ότι: «μου έχουν ζαλίσει τον έρωτα» και θα χαιρετηθούμε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε αύριο. (δεν έχω παράπονο κανείς δεν με αγάπησε τόσο. Δεν αντέχεις εύκολα την καθημερινή επικοινωνία μαζί μου). Μετά θα πάρω την τσάντα μου και θα αρχίσω να τρέχω. Άλλοτε για δουλειές και άλλοτε για να βγάλω κανένα ευρώ. Με το αυτοκίνητο; Τρελός είσαι; Με τη βενζίνη στο Θεό, υπάρχουν πιο οικονομικοί τρόποι. Μηχανάκι. Αρκεί μην πέσω σε μπλόκο και πληρώσω την πάπια χρυσή. Μανία που την έχουν και αυτά τα καλόπαιδα. Δίπλα τους να περάσει νταλίκα που τρέχει με 200 θα σταματήσουν για κράνος το παπάκι… Αι σιχτίρ, τώρα που το θυμήθηκα…

Τέλος πάντων συνεχίζουμε. Τι δουλειά έχουμε σήμερα; Ά, να γράψω τον μικρό στον δημοτικό παιδικό σταθμό. Σαν καλή κομμουνίστρια, αποφάσισα να εμπιστευτώ  το δημόσιο (ναι καλά, ας μην είχαμε μείωση εισοδημάτων και σου έλεγα εγώ). Τρέχω σαν μουρλή να μαζέψω όλα τα χαρτιά. Γιατί τρέχω; Μα γιατί έδωσαν μόνο 7 ημέρες για να μην προλάβουν πολλές μαμάδες. Έδειξαν κατανόηση αυτή τη φορά στον εργαζόμενο υπάλληλο του δήμου και δεν ήθελαν να τον κουράσουν με κληρώσεις και σαχλά. Εγώ όμως το πήρα χαμπάρι και παρά τις διαβεβαιώσεις ΟΛΩΝ (και όταν λέω όλων, εννοώ όλων) των υπευθύνων ότι δεν προλαβαίνω, τα κατάφερα.

Τώρα όμως θα τα χώσω κανονικά. Με το συμπάθιο κιόλας αλλά ο μεγαλύτερος νταβατζής είναι το κράτος! Ο ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να έχει εξοφλήσει τον ΟΑΕΕ για να γράψει το παιδί του στο σταθμό;;; είστε τρελοί; Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει, αλλά αυτοί που χρωστούν απλά, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Τι τους προτείνετε λοιπόν; να πάνε στον ιδιωτικό τομέα; Ας μην συγχυστώ χειρουργημένη γυναίκα. 

Επιστρέφω μετά από πολύ ώρα στο γραφείο για να με επισκεφτεί ο καλός μου λογιστής. Ήρθε να με προετοιμάσει για το ραβασάκι της εφορίας. Μάλλον είπε, γλύτωσε το καρδιακό κάτσε μην πάει από εγκεφαλικό!  Μα τα εισοδήματά μου, του λέω έχουν μειωθεί, ο φόρος πώς αυξήθηκε; Συγνώμη, κάνουμε λογικές ερωτήσεις στο κράτος; Πας καλά;

Κλείνοντας, θα ήθελα να σου ευχηθώ καλή επιτυχία αν και θεωρώ απίθανο να φτιάξεις όλο αυτό το μπάχαλο γιατί όσο ωραίος και να είσαι, ε δεν είσαι και ο superman. Είμαι Ελληνίδα πρώην δεξιά, παραλίγο αριστερή, χωρίς πολιτικό προσδιορισμό, με πολλά θέλω από τη ζωή και πολύ φοβάμαι ότι θα γίνω άλλη μια μετανάστρια. Λυπάμαι που δε θα μείνει κανείς σε αυτόν τον τόπο αλλά ούτως ή άλλως όσοι μείνουν θα πεθάνουν ή στη φυλακή από χρέη ή στο δρόμο από πείνα. Αν θέλεις την γνώμη μου μια λύση υπάρχει… Άσε τον Σαμαρά και το Βενιζέλο να τα γαμήσουν όλα και χτίσε μετά μια καινούρια Ελλάδα από την αρχή!