Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011



Ο χειρότερος εφιάλτης...

Τελικά μπορείς να απαλλαγείς από πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή εκτός από τους χειρότερους εφιάλτες σου.
Τίποτα δεν τους ξεγελά για πολύ.  Ένας μάταιος αγώνας. 
Θέλεις να σταματήσει το σαράκι να τρώει τα σωθικά σου αλλά δεν πεθαίνει το άτιμο παράσιτο..
Ποτέ δεν αγάπησα τη ζωή όπως της πρέπει. 
Πάντα έψαχνα το βαρυσήμαντο το αλλιώτικο και μπερδευόμουν σε δρόμους σκοτεινούς χωρίς διεξόδους. 
Πάντα κατά ένα μυστήριο τρόπο γλύτωνα στο παραπέντε λίγο πριν χαθώ. 
Κανείς δεν έφταιξε ιδιαίτερα μόνο ο πόνος που αφήνει ο θάνατος όταν αγγίζει τη καρδιά ενός παιδιού. Όταν ο αγαπημένος του γονιός χάνεται μια μέρα και μετά το τίποτα..η απόλυτη μοναξιά, μια μικρή καινούρια ζωούλα χωρίς στήριγμα.
 Υπέφερα πολύ ….υπέφερε πολύ. Είπα να πάω κοντά του μα ήμουν μικρή. 
Σκέφτηκα να μπω σε παραισθήσεις αλλά είχα αδύναμη υγεία και με το παραμικρό αρρώσταινα. Το έριξα σε αδιέξοδες σχέσεις που τις διέλυα όταν η αγάπη ήθελε να με κερδίσει. 
Έπνιγα με αυτοαναιρέσεις κάθε δημιουργική έκφραση. 
Ποτέ καμιά φωτογράφιση δεν ήταν πολύ καλή, καμιά φωτογραφία μοναδική όπως ήθελα. 
Κανένα κείμενο σπουδαίο. Έπρεπε να είμαι η χαμένη...
Ευτυχώς όμως για μένα είχα πάντα δίπλα μου τον φύλακα άγγελο μου. 
Την φωτεινή πλευρά του εαυτού  μου που ήθελε να ζήσει, να δημιουργήσει, να χαρεί την κάθε στιγμή χωρίς το βάρος του βαθύτερου νοήματος, να κρατήσει στην αγκαλιά του ένα παιδί, να μείνει κάπου να ησυχάσει.
Μου πήρε πολύ χρόνο και κόπο μέχρι να κατανοήσω την αυτοκαταστροφική φύση μου και πάνω από όλα να την αποδεχτώ. 
Δεν την έχω νικήσει ακόμα και ούτε πάντα προσπαθώ ουσιαστικά.
Το παλεύω όμως και κάπως έτσι κρατώ τη ευτυχία που έχω στα χέρια μου. 
Γιατί στην πραγματικότητα από τον μόνο που κινδυνεύουμε είναι ο εαυτός μας…

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΝΑΙ Ή ΟΧΙ


Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να βασανίζεται από διλλήματα. Να το κάνω να μην το κάνω; Να ζήσω ή να θάψω; Να κωφεύσω στα καλέσματα της ψυχούλας μου ή  να παραδοθώ; Να κρυφτώ πάλι πίσω από το φόβο των συνεπειών;
Λες και συνέπειες υπάρχουν μόνο όταν κάνεις κάτι. Και όταν δεν κάνεις;
Ξεκινάει η πάλη μέσα σου και οι χορδές του μυαλού σου τεντώνονται  επικίνδυνα. Διαλέγεις δρόμους αλλιώτικους από αυτούς που σου πρέπουν περπατάς σε μονοπάτια που σε συνθλίβουν. Γιατί εσύ δεν είσαι έτσι θέλεις να φτάσεις στα άκρα ρε γαμώτο  αλλά εκεί λίγο πριν τη μοιραία στιγμή κάνεις πίσω και τρέχεις να κρυφτείς. Κοιτάζεσαι στο καθρέπτη και ….ναι υπάρχουν στιγμές που μισείς το ανθρωπάκι που κρύβεις μέσα σου. Δεν σε αντέχεις. Και ψάχνεις να βρεις ελαφρυντικά ώσπου στο τέλος τα καταφέρνεις και έχεις πειστεί ότι καλά έκανες. Πώς να συνεχίσεις να ζεις αν δεν αγαπάς το άλλο κομμάτι του εαυτού σου που είναι το δημιούργημα όλων αυτών που στάθηκαν δίπλα σου τόσα χρόνια. Και τώρα που ο άλλος ο αληθινός εαυτός που κρύβεις επαναστατεί πρέπει να τον θάψεις ή καλύτερα να τον παραμυθιάσεις.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν μπήκα σε αυτό το τρυπάκι. Ήταν όλα αυτονόητα. Θα ρισκάρω θα ζήσω, θα τολμήσω. Θα υποστώ τις συνέπειες όποιες και να είναι γιατί απλά η ζωή είναι στα άκρα. Εκεί που ο εγωισμός σου στραπατσάρεται, στο χάσιμο του μυαλού σου, στις θύελλες που σε παρασέρνουν. Σε αυτά που φοβάσαι να γνωρίσεις σε εκείνα που τρέχεις μακριά να σωθείς.
Ποτέ δεν με βασάνισε το δίλλημα του ναι ή όχι γιατί απλά αν κάτι φοβόμουν από μικρή είναι να μην χάσω όλα αυτά που η ζωή μου υπόσχεται!