Να αντέχουμε μόνο μας μένει!

                Κάποιες μέρες σαν αυτή δεν αντέχεις και σπας. Τα σκοτάδια της ψυχής σου πλημμύρισαν την ύπαρξη σου και όλα ντύνονται στα μαύρα. Δεν χωράς πουθενά, ούτε στο θυμό, ούτε στο κλάμα, ούτε στα λόγια ούτε στα τραγούδια. Θέλεις να δραπετεύσεις, να φύγεις, να πετάξεις από αυτή την πραγματικότητα που σε συνθλίβει. Αλλιώς τα ονειρεύτηκες, ανόητη ύπαρξη και αλλιώς ήταν. 

Άλλα περίμενες γιατί τις ημέρες που μεγάλωνες, για το αύριο που έχτιζες και αλλού καταλήγεις. Αδύναμος, ανασφαλής να φοβάσαι τι θα φέρει η ζωή. Πάλεψες για να κερδίσεις αυτά που κρατάς στα χέρια  σου τις μικρές, μεγάλες χαρές σου. Μία, μια μέσα στη μιζέρια της εποχής μαραζώνουν και μαραίνονται. Και το ανόητο μυαλό σου συνεχίζει να το παλεύει… Θα την βρεις την άκρη λες… Πού; Σε πιο πάτο χαμένη; Τα πάντα προκειμένω να επιζήσεις… 

Και εσύ, που τόσα χρόνια ήλπιζες να ζήσεις!

Πόσο με πονάει αυτό… αφού αυτόν τον κόσμο δεν μπορώ να αλλάξω και όλο με πληγώνει και όλο με τρομάζει, θα 'θελα να φύγω μακριά να πετάξω σαν πουλί δυνατό σε μέρη υποφερτά. Μα αυτό είναι ακόμα μια ανοησία. Δεν μπορείς να πετάξεις ούτε καν να δραπετεύσεις απ’ όλα αυτά που σε πληγώνουν. Εδώ θα μείνεις λοιπόν και θα μάθεις να αντέχεις…. Να παλεύεις έστω και αν ξέρεις ότι δεν θα νικήσεις. Να ελπίζεις ακόμα και όταν τα όνειρα δεν έχουν αύριο. Το μόνο τελικά που μένει είναι ν' αντέχουμε....Ν΄ αντέξουμε!

Μυρωδιά νοσοκομείου....

                  Σήμερα για πρώτη φορά, το fb μου έβγαλε μυρωδιά  νοσοκομείου. Ξεκατινιάσματα, παρακαλετά να γυρίσουν πίσω προδομένοι εραστές, αφορισμοί. Δημόσια και ανεπιστρεπτί εκτίθεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλήθεια αν δεν υπήρχε αυτός ο χώρος θα  έβγαινες στο μπαλκόνι να φωνάξεις:" σ’ αγαπώ γύρνα πίσω, άσε αυτή τη σκρόφα;" Μάλλον όχι γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν μου έχει συμβεί ποτέ να περνάω από γειτονιές  και να ακούσω κάποια εξομολόγηση! 

                Τι ακριβώς κάνουμε; Και φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Πολλές φορές με μια παρόρμηση λίγο ακατανόητη, αναρτώ σχόλια για να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Αν όμως δεις τα πράγματα έξω από εδώ και αποστασιοποιηθείς για ένα διάστημα, καταλαβαίνεις ότι αυτό που ήθελες να εκφράσεις συχνά προέκυψε εδώ… Δηλαδή το ίδιο γεννά το ίδιο σε εκθέτει;

Είμαστε σίγουροι για αυτό που κάνουμε στον εαυτό μας και στους άλλους; 

               Όσο πιο συναισθηματικός είσαι, όσο πιο τρωτός, πιο μόνος τόσο η επιρροή και η εξάρτηση μεγαλώνει. Το παιχνίδι το χάνεις ειδικά αν δεν λειτουργείς και τόσο με την λογική.

               Μου αρέσει να φτάνω στα άκρα γιατί εκεί τσαλακώνεται η πραγματικότητα και ανακαλύπτω  την αλήθεια. Έπρεπε να λιώσω κάποιες ώρες κολλημένη εδώ, να πονέσω, να μπουχτίσω, για να μυρίσω τον πραγματικό αέρα του. Και ναι, δεν είναι τόσο υγιής όσο νόμιζα στην αρχή!  

               Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με  τους κανόνες και δεν πιστεύω σε αναχρονιστικές αντιλήψεις για το τι είναι ηθική ή αξιοπρέπεια. Τον διασυρμό όμως δεν τον αντέχω και πιστεύω ότι κανείς και καμία σχέση δεν την αξίζει. Ούτε η αγάπη, ούτε η φιλία, ούτε οι άλλοι, ούτε και εμείς. 

             Οι ανθρώπινες σχέσεις χτίζονται με διάλογο κοιτώντας τον άλλο στα μάτια, αγγίζοντας τον. 

Οι διαφορές μας δεν πρέπει να γίνονται βορά ορνίων.  Ο σεβασμός  είναι η δική μου αρχή.

 Η δική μου ηθική και σε αυτήν δεν κάνω εκπτώσεις…. 

Ήρθε η άνοιξη!Ε,και; (αφιερωμένο στους 240000)

Ήρθε η άνοιξη! Ε, και;

Σκυθρωπά πρόσωπα, αγέλαστα, σκαμμένα από ρυτίδες κατήφειας περπατούν στο δρόμο. Μπαίνουν αμίλητοι στα λεωφορεία και η ματιά τους μονίμως χαμένη. Σφιχτά, με δύναμη κολλούν τις τσάντες πάνω τους και κοιτούν καχύποπτα τους  γύρω. Το μόνο που σου έλειπε ήταν να σου κλέψουν τα λεφτά της ΔΕΗ που έχεις πάνω σου. Τι το ’θελες να πάρεις  τρόλεϊ. Κι αυτός ο αλλοδαπός που σε κοιτάει καλά καλά; Κατεβαίνεις βιαστικά, τσεκάρεις τους διπλανούς να προλάβεις να φύγεις να μην κινδυνέψεις.  Μέχρι να φτάσεις στο ταμείο να πληρώσεις να μη σου κόψουν το ρεύμα. Ανάθεμα τους, τι εκβιασμός κι αυτός! Τόσα λεφτά… Όλος ο μισθός πήγε εκεί.

Τίποτα δεν έμεινε. Ούτε που ξέρεις πως θα τα βγάλεις πέρα τον υπόλοιπο μήνα.                     

Πότε έγινε η ζωή μας έτσι; Είχες τον τρόπο σου, τις εξόδους σου, τα ταξίδια σου, πώς καταντήσαμε  όλοι τόσο φτωχοί;  Δε θυμάμαι ποτέ να είμαστε τόσο λυπημένοι, τόσο μόνοι, τόσο απελπισμένοι. Μόνοι; Ναι, εγκαταλελειμμένοι από το κράτος, από το Θεό. Ένας λαός ήσυχος ασθενής που αργοπεθαίνει και ούτε καν διαμαρτύρεται… ο ιδανικός ασθενής…

Η ημέρα είναι ηλιόλουστη κι εσύ μες στη μαυρίλα πάλι. Επιτέλους μπήκε η άνοιξη αλλά το μυαλό σου είναι βουτηγμένο στη μιζέρια και δεν μπορείς να τη νιώσεις. Ήρθε η άνοιξη! Ε, και; Το μόνο καλό είναι ότι δε θα υποφέρουν οι άστεγοι… Εκείνη η όμορφη κοπέλα ήταν δεν ήταν 30 κοιμόταν τις προάλλες στο παγκάκι στη στάση του λεωφορείου. Ήρθες με μάτια βουρκωμένα «πόσος πόνος» μου είπες και έβρεχε… «Θα κρυώνει» σου απάντησα. Έτρεξα βιαστικά στις ντουλάπες, ευτυχώς βρήκα δυό κουβέρτες που δεν τις είχαμε ανάγκη. «Θα πας να την βρεις;» Σηκώθηκες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μάζεψα ό,τι είχαμε από φαγητά και μέσα στο βράδυ και τη βροχή με τα πράγματα στο χέρι, κουρασμένος όπως ήρθες από τη δουλειά, μπήκες στο αυτοκίνητο και έτρεξες να τη βρεις... Γύρισες απογοητευμένος. Τις κουβέρτες τις κράταγες στο χέρι, η κοπέλα δεν ήταν εκεί αλλά τα φαγητά τα είχες μοιράσει. Είχες πέσει πάνω σε κάποιους που έψαχναν τα σκουπίδια και τα δέχτηκαν σαν το μεγαλύτερο δώρο!

Πάει χρόνος που ότι φαγητό περισσεύει δεν το κρατάω για να ταΐσω τα ζώα αλλά το μαζεύω για να το δώσω σε αυτούς που ψάχνουν τα σκουπίδια. Το αφήνω σε ένα ασφαλές μέρος και μέσα σε λίγη ώρα έχει εξαφανιστεί.  Δεν ξέρω πως αλλά με μια μυστική συμφωνία κάποιοι πάνε και τα παίρνουν. Δεν τους έχω δει ποτέ. Ξέρω ότι με περιμένουν… Ντρέπομαι να τους συναντήσω γιατί δεν έχω κάθε μέρα.

Ήθελα να κάνω περισσότερα αλλά δεν τα καταφέρνω και φαίνομαι στα μάτια μου λίγη.

Θα ήθελα κάθε οικογένεια να βάζει ένα πιάτο παραπάνω φαγητό και να τα μαζεύαμε όλα κάθε μεσημέρι  να τα μοιράζαμε.

Θα ήθελα τα άδεια σπίτια, τα άδεια μαγαζιά να γίνουν χώροι φιλοξενίας αστέγων.

Πρότεινα στους ιδιοκτήτες στη πολυκατοικία να μείνει ένας άστεγος στο υπόγειο και κόντεψαν να με λυντσάρουν. Όλοι είμαστε καλοί μακριά από τα συμφέροντα μας. Αρκεί να μην βλάπτει εμάς. Φαίνεται ότι μαζί με την πείνα, την κατήφεια, τη θλίψη ήρθε και ο φόβος…

          Α κοίτα είναι πια άνοιξη. Ε, και; Τίποτα δεν μου κάνει αίσθηση .. Αυτό που με νοιάζει είναι πόσο πόνο ακόμα μας επιφυλάσσει το αύριο…  Μοναδική παράκληση στο Θεό να μην υποφέρουν οι άνθρωποι εκεί έξω.

Αυτό που μόνο ονειρεύομαι είναι, η ημέρα που η χώρα μου θα βγει από την εντατική και θα αρχίσει να ζει από την αρχή!

κολλημένος...στο facebook

-Είμαι η Χριστίνα και δεν είμαι καλά! Περαστική ήμουν από το fb και κόλλησα. Εσύ;  Πόσο καιρό μπορείς να μείνεις εκτός; Τι κάνεις αλήθεια εδώ;
-Να, μιλάω, μοιράζομαι σκέψεις και διαβάζω κανένα νέο… Διασκεδάζω την πλήξη μου. Άσε που δεν έχω μια ούτε για καφέ. Τρόπος επικοινωνίας είναι, γιατί το κάνεις θέμα…
-Κλείσε τη σελίδα σου και φύγε. Μπορείς; Τώρα! Άντε να σε δω αφού δεν είναι  εξάρτηση…
-Μπορώ αλλά δε θέλω. Είναι καλή παρέα κι αν προσέξεις δεν παθαίνεις τίποτα. Αν προσέξεις…
-Από τι κινδυνεύεις;
-Από "περίεργους", από παρεξηγήσεις, από τα παιχνίδια....
-Σωστά τα παιχνίδια......Αλήθεια, εκείνο το τραγουδάκι του Ρέμου «κλειστά τα στόματα» γιατί το ανέβασες ;
-Έτσι, μου αρέσει.
-Απλά σου αρέσει ένα τραγούδι που λέει ότι θέλεις να αγαπάς τον λάθος άνθρωπο;" Λοιπόν ξέρεις γιατί σου αρέσει εδώ; Λίγο πολύ βρισκόμαστε στη χώρα του ποτέ. Ποτέ δεν χρειάζεται να μάθουν οι άλλοι την αλήθεια για εσένα, ποτέ δε θα συναντήσεις κάποιον αν δεν το θέλεις. Εδώ τα λάθη δεν έχουν συνέπειες και με ένα delete όλα διορθώνονται.
Ξέρεις τι είναι; Ασφαλής απόδραση. Τρίφυλλο ελαφρύ. Ο τόπος που οι επιθυμίες παραμένουν επιθυμίες. Σε θέλω, σ’ αγαπώ, είμαι κολλημένος εδώ για να σε δω αλλά δεν κινδυνεύει η οικογενειακή ή προσωπική γαλήνη μου.- Βγαίνεις από την καθημερινότητα, από τη δραματική συντριβή της νιότης σου, από το άγχος σου για την οικονομική μιζέρια, από την καταπίεση στη δουλειά σου. Είσαι όπως οι άλλοι σε φαντάζονται. Έξυπνος με κλεμμένες ατάκες, ελεύθερος με υποσχέσεις και υπονοούμενα έτοιμος να παραδοθείς στον έρωτα. Είσαι αυτό που ονειρεύτηκες για εσένα και έμεινε ευσεβής πόθος… Είσαι ένας σκληρά εργαζόμενος σαλταρισμένος που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με 3 και 60, αλλά εδώ αισθάνεσαι άνετος και πετυχημένος. Ζεις τον εφιάλτη με τη μάνα σου να μουρμουράει όλη την ημέρα και τον πατέρα σου να καταρρέει από τα χρέη, αλλά εδώ είσαι ανέμελη και ωραία. Είσαι η κουρασμένη μάνα, εγκλωβισμένη στο σπίτι που περιμένει το βράδυ για να υπάρχει για τον εαυτό της. Εδώ ξεχνάς και τα παραπανίσια κιλά αναμνηστικό της εγκυμοσύνης. Είσαι η καταπιεσμένη νοικοκυρά που αφήνει το σφουγγαρόπανο και πιάνει το πληκτρολόγιο. Αναρτάς φωνές, κραυγές απελπισίας και κάτι φεύγει από μέσα σου. Σαν να ξαλάφρωσες λίγο. Σαν να μη πονάς τόσο. Επιστρέφεις στη λάντζα σου πιο χαρούμενη. Γιατί άραγε; Τι έγινε εκεί μέσα; Βρήκες κάτι; Ναι, ένα δύο like και κάποια λόγια παρηγοριάς από φίλους.
- Α, δεν είσαι μόνη σου λοιπόν… υπάρχουν και άλλοι που έχουν θάψει τα όνειρά τους και τα θέλω τους.
- Ωχ τώρα τι μου κάνεις αυτοί οι προβληματισμοί είναι για τον ψυχολόγο μου. Κάτσε να μπω να δω τι έγινε ο Γιώργος. Έχει δύο μέρες να φανεί. Τον έψαξα και στο twitter ούτε εκεί φάνηκε. Λες να έπαθε κάτι; Αλήθεια, τι ξέρω για τον Γιώργο; Είναι όμορφος στη φωτογραφία, ελεύθερος και με έξυπνα σχόλια. Καλή περίπτωση… και αν… αν, τι;
-Αν η φωτογραφία δεν είναι δική του; Αν έχει οικογένεια αν, αν… άστα αυτά θα φανεί αργά ή γρήγορα.

          -Αυτό το αργά φοβάμαι. Γιατί καρδιά μου εσύ χτίζεις παλάτια πάλι στην άμμο.
          -Ά, νάτος έκανε  like σε μια άλλη. Μα τι προσπαθεί να μας πει τώρα; Κάνει παιχνίδι
          και μ’ αυτήν; Θα του ζητήσω επιτέλους να βρεθούμε. Αφού δεν το καταλαβαίνει με
          τραγούδια και στιχάκια θα του στείλω μήνυμα.
          Ο Γιώργος ποτέ δε φάνηκε σε αυτό το ραντεβού και μετά χάθηκε και από τον τοίχο…
          Ταλαιπωρημένος εργάτης μεροδούλι μεροφάι και τρία άτομα στην πλάτη του ήταν τώρα
          για τέτοια μπλεξίματα; Καλά πέρναγε τα βράδια μας και η τηλεόραση έχει πεθαίνει όπως και
          ο  γάμος του… Πάμε για άλλα δήλωσε στο twitter.
          Μα καλά, βρε Χριστίνα, ρωτάει στο τέλος η Στέλλα, δύο χρόνια κολλημένη στη μοναξιά 
          της, πού θα γνωρίσω κάποιον;
        -Έξω καλή μου, στην πραγματικότητα!

Υ,Γ Σίγουρα μια μερίδα φίλων κάνει σωστή χρήση και δεν έχει μπει σε αυτό το τριπάκι. Υπάρχει κόσμος όμως που έχει εθιστεί και ίσως μια λύση είναι να κατεβάσουμε το προφίλ και να ξαναγυρίσουμε στην πραγματικότητα πριν εκείνη μας γυρίσει την πλάτη....

Δήθεν!

     Είμαι δήθεν, καλός οικογενειάρχης, με την ερωμένη μου, τα λεφτά μου, τα τσαλαπατημένα όνειρά μου και τη συνείδησή μου ήσυχη για να κριτικάρω τους άλλους.
Είμαι γκέι και παντρεύτηκα μια καλή ανυποψίαστη γυναικούλα που την αφήνω να αργοπεθαίνει, να χοντραίνει, να μαραζώνει γιατί τις νύχτες  την απορρίπτω… 

Καταστρέφω τις ζωές των άλλων αλλά τους χαμογελώ και τους ξεγελάω… 
Σιχαίνομαι να ζω μαζί σου αλλά αγαπώ το πορτοφόλι σου. 
Συμβιβάζομαι γιατί... χάνομαι. 
         Είμαι δήθεν. Είμαι αυτό που φτύνω στους άλλους αλλά σε εμένα το ανέχομαι. Κρίνω την απιστία στους γύρω μου και την λαχταρώ στα όνειρά μου... Θέλω να ανήκω σ᾽ εσένα αλλά μένω με εκείνη για να μην αφεθώ στο πάθος μου.Σου γυρίζω την πλάτη και φεύγω τρέχοντας γιατί είσαι ο απόλυτος έρωτας που αναζητούσα και τρέμω...

Είμαι φτωχός και καμαρώνω για την τιμιότητά μου, μα μόλις η ζωή μου ρίξει ένα φράγκο ξιπάζομαι και κάνω λαμογιές…

         Μ᾽ αγαπώ για να μ᾽ αντέξω. Με μισώ γιατί το μυαλό μου δεν δέχεται τις πράξεις μου.

Θέλω την ελευθερία μου και κυνηγώ τη σκλαβιά μου. Θέλω να είμαι καλλιτέχνης και γίνομαι έμπορος, δικηγόρος, γραφιάς. Ξυπνάω το πρωί να πάω στη δουλειά και μόνο στην ιδέα αρρωσταίνω.

        Θέλω να πετάξω αλλά στυλώνω τα πόδια μου στη γη για να μη βγάλω φτερά. 
Γιατί, αν πετάξω, μπορεί να φύγω μακριά και να γίνω όλα εκείνα που ονειρεύτηκα αλλά δεν τόλμησα ποτέ να τα ακολουθήσω και, τότε, 
όλα αυτά που με ψευτιά έχτισα θα γκρεμιστούν και θα μείνω γυμνός απέναντι στον εαυτό μου και τις αλήθειές μου…

Αντέχεις;;;

Υ.Γ  Στην καταπληκτική επαναστάτρια γιαγιά μου που με έμαθε να μη συμβιβάζομαι!