Ο συνάδελφος σουλατσάρει χωρίς μάσκα στο χώρο εργασίας και εγώ φορτώνω.
Βάλε ρε φίλε την μάσκα σου, τον παρακαλώ ευγενικά.
Γίνεται έξαλλος.
"Άκου να σου πω είσαι φίλη μου, σε εκτιμώ αλλά αν μου ξαναπείς για την μάσκα, θα σκοτωθούμε".
Ακολουθεί το γνωστό περί προβάτων κλπ βαριέμαι την αναπαραγωγή τους φριχτά.
Η κατάσταση είναι έτοιμη να εκραγεί.
Αποχωρώ.
Ένα είναι το σίγουρο ότι δεν τον πείθω, δεν με πείθει.
Φίλοι, συγγενείς εξ αίματος, συγγενείς εξ αγχιστείας, συμπέθεροι από τα Τίρανα, χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα με τέτοιο πάθος που αν το είχαμε για κάτι ανώτερο, θα είχαμε ομορφύνει την χώρα μας.
Θα μου πεις, είναι πρωτόγνωρο;
Φυσικά όχι.
Είμαστε πολλοί επιρρεπείς στον φανατισμό και στον διχασμό.
Θυμάμαι πριν από πολλά πολλά χρόνια που ήμουν παιδί, να πηγαίνουμε να ψηφίσουμε στο Λουτράκι με σημαίες και μουσικές στη διαπασών. Ή το αυτοκίνητο της τοπικής πέρναγε ή το δικό μας, ένα και το αυτό. Δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε, έ, δυο ώρες ακούγαμε "Ζήτω η Ελλάδα ζήτω η θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία". Καμάρι λες και θα παίρναμε βουλευτικό μισθό έτσι και έβγαινε κυβέρνηση το κόμμα. Και όταν συναντούσαμε αυτοκίνητο του ΠΑΣΟΚ; Έ, αν είχαμε αμφότεροι Καλάσνικοφ θα το χρησιμοποιούσαμε.
Μετά έγινα αριστερή και πηγαίναμε χώρια να ψηφίσουμε.
Στα καφενεία λοιπόν σφαζόντουσαν, οι συγγενείς δεν μιλιόντουσαν και όλη η Ελλάδα είχε χωριστεί στους παπανδρεϊκούς και στους Καραμανλικούς.
Ζήσαμε μεγάλες στιγμές όπου ο εχθρός ήταν ο γείτονας, ο θείος σου, ο κουμπάρος σου, ο φίλος σου. Τι ξύλο έπεφτε, τι κυνηγητό δεν λέγεται.
Αποδήμησε εις Κύριον ο ηγέτης, βασίλεψε ο πράσινος ήλιος και ο ψυχρός πόλεμος μετά από πολλά χρόνια έληξε.
Μετά ήρθε το 666 και οι ταυτότητες και να οι συγκεντρώσεις και να ο αντίχριστος και να πάλι οι τσακωμοί. Από την μια η Ελένη Λουκά και οι χρυσοί σταυροί και από την άλλη οι άθεοι τα παλιοκουμούνια.
Μετά οι μετανάστες.
Μετά οι γκέι και η συμβίωση τους.
Μετά οι παρελάσεις
Όρεξη να έχουμε να διαφωνούμε.
Πάντα υπάρχει κάτι να μας χωρίσει στα δύο και τώρα με το διαδίκτυο γιγαντώνεται και γίνεται φθηνό, χυδαίο και πολύ επικίνδυνο.
Σήμερα είμαστε λοιπόν οι εμβολιασμένοι, τα πρόβατα που πάνε για σφαγή και οι έξυπνοι που δεν την πάτησαν. Ή οι έξυπνοι που εμβολιάστηκαν και οι ψεκασμένοι που τα ξέρουν όλα και έγιναν βιολόγοι, γιατροί φωτεινοί παντογνώστες.
Χωριστήκαμε και πάμε ο ένας να φάει τον άλλο για ένα και μοναδικό λόγο.
Ο ίδιος εδώ και χρόνια.
Δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.
Είναι απλά τα πράγματα. Δεν με πείθεις δεν σε πείθω αλλά με σέβεσαι και σε σέβομαι.
Δεν θέλεις να κάνεις εμβόλιο; Δεκτό. Δικαίωμα σου. Βάλε την μάσκα σου όμως και σεβάσου εμένα που πιστεύω στην πανδημία.
Βάλε την μάσκα σου, κράτα τις αποστάσεις και κάνε ότι θέλεις.
Και όταν λέμε βάλε την μάσκα όχι κοροϊδιλίκι κάτω από το σαγόνι. Τήρησε τα μέτρα για μένα αφού δεν θέλεις για σένα και εγώ θα σε σεβαστώ.
Θα αγωνιστώ μαζί σου να έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις.
Στο μέλλον θα αποδειχθεί ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Είναι αδιάφορο. Το μόνο που έχει σημασία είναι να είμαστε αύριο όλοι εδώ.
