όσο αναπνέεις....αισθάνεσαι!

«Έρωτας με λογική γίνεται; Το μυαλό, για να αποφασίσει πρέπει να στέκεται. Να ηρεμεί για να μην θολώνει. Το συναίσθημα είναι το πετάλι στο ποδήλατο και η λογική το τιμόνι».

Ναι αυτή η πολύ σοβαρή και βαθυστόχαστη σκέψη είναι δική μου, σε κάποιο σχόλιο μιας ανάρτησης.

Ωραίο ακούγεται αλλά….. Μάλλον μεγάλωσα για να λέω τόσο μετρημένα λόγια..

Γλυκό μεθύσι είναι . Ανάγκη και  μονόδρομος. Ζητάς και άλλο και άλλο. Καίει τα πάντα στο πέρασμα του. Αφήνει στάχτες με μυρωδιά βασιλικού. Που το άκουσα αυτό; Δυόσμος, βασιλικός η γεύση από ένα φιλί που λαχτάρησες. Αυτό, που αν δεν πάρεις θα σε μισήσει 
για μια ζωή. Αλίμονο αν πεις όχι στο παραμύθι του έρωτα. Ε, όχι και παραμύθι μην τρελαθούμε τώρα. Το πιο ζωντανό κομμάτι της ζωής, το μόνο που σε κάνει να πετάξεις, 
να μην υπάρχεις σε αυτή τη διάσταση αλλά σε ένα κόσμο με αισθήσεις, ηδονή και αναζήτηση; Δεν είναι ψέμα είναι αλήθεια. Στην εποχή της αναλογικής φωτογραφίας, η σημειολογία ανέλυε την εικόνα με δύο όρους: «αυτό υπήρξε» και «αυτό είναι αληθινό». Ξέρεις πόση διαφορά έχει; Τεράστια! Για να φωτογραφηθεί κάτι, πρέπει να υπάρχει έστω και για μια στιγμή. Αν είναι όμως αλήθεια αυτό είναι άλλη ιστορία… Ποια είναι η αλήθεια σε έναν έρωτα; Αυτό που αισθάνεσαι εσύ, ο άλλος, η αμοιβαιότητα;

Ένα ένα, γιατί είπαμε, μεγαλώνω και μπερδεύομαι. Στο μυαλό μου έχω πια την ανάγκη να είναι όλα σε κουτάκια. Μόνο τέτοιες στιγμές όταν γράφω έχω μια σύγχυση και τα κουτάκια ανοίγουν και ξεχύνονται πάνω στο πληκτρολόγιο.

Από την πρώτη στιγμή στον αέρα πιάνεις αυτό το βλέμμα, που μπαίνει μέσα σου και σου ανάβει το πράσινο φωτάκι. Μιλάμε για έρωτα όχι για μια αγάπη ήρεμη που έρχεται όταν μαθαίνεις, όταν θαυμάζεις τον άλλο.  

Ο έρωτας είναι ένα ποτάμι. Τι μπορεί να σε προστατέψει από αυτό, που την μια θέλεις να πέσεις  μέσα και από την άλλη θέλεις να βγεις στην όχθη του; Είναι δημιουργία, διάλογος, τέχνη.
Γεννά το γέλιο την αγκαλιά, την παρηγοριά. Είναι ένωση δύο σωμάτων με λαχτάρα και πόνο
της προσμονής. Κήπος με μυρωδιές εξωτικές και κορμιά διψασμένα για ηδονή. Λύτρωση και ευγνωμοσύνη. Ζωή και μικροί καθημερινοί θάνατοι. Είναι  τρέλα, θυμός και ζήλια. Πόλεμος την μια ημέρα και ειρήνη την άλλη.

 Αλλά πάνω από όλα ζει αληθινά στην αμοιβαιότητα. Είναι το όνειρο που πρέπει να γνωρίσεις.  Ο ένας και μοναδικός είναι μύθος. Κάθε έρωτας μια διαφορετική περιπέτεια, ένα ταξίδι με άλλο προορισμό. Τίποτα δεν μοιάζει και τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση.  
Όσο αναπνέεις αισθάνεσαι, και όσο αισθάνεσαι ερωτεύεσαι…

Όταν πονάμε εξαιτίας ενός έρωτα συνηθίζουμε να λέμε ότι είναι τυφλός. Ούτε τυφλός έρωτας υπάρχει ούτε κουφός. Διψασμένοι άνθρωποι μόνο υπάρχουν που λαχταρούν να ζήσουν. Νιώθουν ότι προδίδονται αλλά προδίδουν. Τις προσδοκίες τους. Συμβιβάζονται στο λίγο, στο μονόπλευρο ή στο τίποτα μέσα από αναμνήσεις, ενώ πιο κάτω υπάρχει το απόλυτο. 
Εκείνο που θα σου κλείσει τα μάτια και θα σε πάρει από το χέρι, χωρίς να σε νοιάζει διόλου, που πας, τι θα απογίνεις…