Ο μπαμπάς είναι εδώ!

Αν και έχει γίνει ρουτίνα πια και έχω εξοικειωθεί  με όλο αυτό που δημιουργεί  η παραμονή σου σε ένα νοσοκομείο, τίποτα δεν είναι ίδιο όταν πρόκειται για το παιδί σου.. Κι όταν αυτό είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να σου πει που πονάει, πως νιώθει, αν φοβάται, η αγωνία σου αγγίζει την τρέλα. Κάπως έτσι κλεισμένη και χαμένη στον κόσμο μου ήμουν εκείνο το βράδυ στο «Αγία Σοφία» όταν μπήκε στο δωμάτιο ο Τάσος. Στο διπλανό κρεβάτι από το δικό μας ήταν η μπεμπούλα του μόλις οχτώ μηνών. Είχα γυρισμένη την πλάτη μουρμούρισα μια πεθαμένη καλησπέρα και γύρισα στην  αγωνία και το μωρό μου. Η γλυκιά φωνή και τα λόγια του σαν χάδι, με έβγαλαν ξαφνικά από την εσωστρέφεια μου.

-          -Πού είναι η κουκλίτσα μου;

-          -Τι κάνει η αγαπούλα μου;

-          -Που είσαι χαρά μου και το σπίτι άδειασε.

-          -Τι να γυρίσω να κάνω χωρίς εσένα ψυχούλα μου; Αχ καρδούλα μου δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου..

-          -Θα δεις τίποτα δεν έχεις, αύριο θα πάμε σπίτι μας και θα κοιμάσαι στο κρεβατάκι σου..

Γύρισα και τον κοίταξα. Κρατούσε  το μωρό στην αγκαλιά του σαν να ήταν από κρύσταλλο,  πηγαινοερχόταν στο δωμάτιο ασταμάτητα  την γέμιζε με φιλιά και εκείνη παραδομένη στον έρωτα του γουργούριζε σαν γατούλα. Η εικόνα ήταν τόσο τρυφερή όσο και τα λόγια του και ακόμα πιο πολύ ίσως γιατί έβλεπες έναν άνδρα ένα και ενενήντα δυνατό και επιβλητικό να λιώνει μπροστά  στη τοσοδούλα! Δεν φαινόταν να καταλάβαινε την παρουσία μας ήταν σαν να είναι μόνος στο δωμάτιο με την πολύτιμη κόρη του. Όλο το απόγευμα δεν την άφησε από τα χέρια του. Όλο το βράδυ δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της. Πόση αγάπη και στοργή ακουμπούσε αυτή τη τρυφερή παιδική ψυχούλα….

Τον Ηλία είχα να τον δω 4-5 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε παντρευτεί, είχε αποκτήσει παιδί και είχε χωρίσει.  Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνώρισα την πλευρά του πατέρα, που του στερούν το παιδί του. Με την σύζυγο του ήταν διαρκώς στα δικαστήρια και οι σκηνές που εκτυλίσσονταν ήταν δραματικές.  Έζησα την αγωνία του, την λαχτάρα του κάθε φορά που ερχόταν εκείνο το πολυπόθητο δεύτερο Σαββατοκύριακο, για να έχει στην αγκαλιά του το γιο του. 

Για τα πάντα έπρεπε και πρέπει να απολογείται. Τα πάντα προσπαθούσε η πληγωμένη σύζυγος να τα μετατρέψει σε ενοχοποιητικά στοιχεία για το επόμενο δικαστήριο. Η αγάπη του είχε μπει στο μικροσκόπιο και μου έμοιαζε καθημερινά να την ποδοπατούν άπονοι άνθρωποι. Νομίζω ότι όσο και να έχεις πληγωθεί, εξαπατηθεί, (στην προκειμένη περίπτωση ούτε αυτό δεν είχε γίνει) το να δεις πέρα από τον εγωισμό σου είναι θέμα ψυχικής καλλιέργειας. Τα βουρκωμένα του μάτια, ο κόμπος στο λαιμό του και η τρυφερότητα στη φωνή του κάθε φορά που μίλαγε για τον γιό του ήταν αρκετά για να νιώσω τον πόνο του. Όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν αυτός πάντα εκεί δίπλα στον μικρό, περιμένει με την ίδια λαχτάρα το τηλεφώνημα του ή την επίσκεψη του. Και όταν εκείνος εμφανίζεται όλα αναβάλλονται και η προσωπική ζωή του και τα θέλω του!

Πολλές φορές σκεπτόμενη τα παιδιά που ζουν χωρίς την παρουσία του πατέρα ή την σύντομη παρουσία του δικού μου, συνειδητοποιώ την τύχη και την ευτυχία του γιού μου. Ότι ζήλεψα ότι ονειρεύτηκα για το παιδί μου του το προσφέρει ο άνδρας μου. Ότι έχασε, ότι δεν γνώρισε ποτέ, τα δίνει απλόχερα στο παιδί μας. Μια αγκαλιά, μια αφοσίωση, μια ζωή όλη για τον μικρό άγγελο του. Αυτή την αφοσίωση εγώ δεν την έχω και μπορώ να αντλήσω χαρά από πολλά πρόσωπα ή πράγματα. Για τον μπαμπά μας η ζωή ξεκινάει και σταματάει στο μικρό Κυριάκο. Αντικαθιστά πλήρως μια μητέρα, γνωρίζοντας όλες τις λεπτομέρειες, τις συνήθειες και τις ανάγκες ενός μωρού και ενός παιδιού. Διαρκώς βλέπω  την υπέρβαση, το γύρισμα της πλάτης στα δικά του θέλω χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί. Πράγμα που εγώ κάνω συνέχεια…. Ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορεί να πει κάποιος για εμένα: μάνα είναι μόνο μία αλλά για τον σύζυγο μου σίγουρα λένε: πατέρας είναι μόνο ένας!!!!!!