Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Στην αγκαλιά του αυτονόητου


Στην αγκαλιά του αυτονόητου
          Είναι Mεγάλο Σάββατο. Κάθομαι μόνη μου κάτω από μουριές και λεμονιές σ' ένα υπέροχο κήπο. Την απόλυτη ησυχία, την διακόπτουν μόνο το κελάιδισμα των πουλιών και το τροκάνι από τα πρόβατα. Βρίσκω ένα στυλό και αρχίζω να γράφω.  Κάπως περίεργο μου φαίνεται αυτό, ξένο. Άσε που δεν βγάζω πια και τα γράμματα μου. Νομίζω ότι έχω ξεχάσει… Πάει πολύς καιρός που ερωτεύθηκα τον υπολογιστή και δεν κάνω τίποτα χωρίς αυτόν. Αυτή τη φορά όμως, τον άφησα πίσω μου μαζί με άλλα που δεν ήθελα να σκέφτομαι…  
         Κλείνω τα μάτια για να παραχωρήσω στην όσφρηση, την αποκλειστικότητα να ρουφήξει τα δώρα της φύσης.  Μεθάνε οι αισθήσεις και εγώ χαμογελάω. Τι ομορφιά είναι αυτή!!!  Μια δική μου μαγική στιγμή που δεν θα ξανάρθει. Ποτέ δεν είναι ίδια η φύση. Ποτέ η στιγμή δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε και εγώ θα είμαι η ίδια. Κανείς δεν είναι.. Μέρα με την ημέρα αλλάζουμε. Ζούμε, πονάμε, προχωράμε, γευόμαστε καινούριες εμπειρίες και βλέπουμε ακόμα και τα ίδια πράγματα με άλλη ματιά.  Τώρα για πρώτη φορά, είμαι και μαμά σε αυτό το περιβάλλον. Παρακολουθώ το ξεφάντωμα του μικρού μου.
       Χοροπηδάει σαν κατσικάκι και τρέχει χαρούμενο από τα κουνελάκια, στις κοτούλες και στα νεογέννητα σκυλάκια. Είναι τόσο ευτυχισμένος που είδε ΜΙΑ ΚΟΤΑ ΝΑ ΓΕΝΝΑ ΑΥΓΟ!!! Φοβερό έτσι;  Πέντε χρονών ξέρει για τον  βασιλιά Μίδα, τους άθλους του Ηρακλή και δεν είχε δει από κοντά κότες και κουνέλια……… Πώς μου διέφυγαν τα αυτονόητα άραγε;  Μάλλον γιατί και εγώ έτσι μεγάλωσα; Ακολουθώ ασυναίσθητα αυτά που κύλησαν μέσα μου. Το να είσαι παιδί της πόλης είναι ευλογία αλλά και κατάρα... 
     370 χιλιόμετρα, αμέτρητα διόδια, (συγνώμη, έχασα τον λογαριασμό από ένα σημείο και μετά) για να βρεθούμε κοντά σε αυτά που είχαμε και καταστρέψαμε! Έπρεπε να ρημάξουμε τη καθημερινότητα μας με τον ανελέητο βομβαρδισμό της ύλης,  για να καταλάβουμε ότι η ομορφιά και η χαρά είναι στα αυτονόητα. Να βλέπεις ουρανό από το παράθυρο σου. Να πηγαίνεις ένα περίπατο στην εξοχή. Να κάθεσαι σε μια καρέκλα στη παραλία και να κοιτάς την θάλασσα. Να πίνεις τον καφέ σου κάτω από ένα δέντρο. Να παίρνεις στα χέρια σου ένα κουταβάκι που ακόμα δεν έχει ανοίξει τα μάτια του….
Και τώρα που τα καταλαβαίνεις όλα αυτά, ήρθε η ανατίμηση της βενζίνης, τα διόδια, η οικονομική κρίση για να κάνει και αυτές τις μικρές απολαύσεις, πολυτέλεια…
          Την Δευτέρα φεύγουμε. Ξεκίνησε η αλλεργία μου και άρπαξα  κρύωμα εδώ στα ορεινά. Πρέπει να γυρίσω στο τσιμεντένιο περιβάλλον μου. Μακριά από δέντρα, λουλούδια, ζώα. Εμείς τα παιδιά της πόλης αρρωσταίνουμε εύκολα και μάθαμε να ανεβαίνουμε στον 7ο όροφο για να δούμε ουρανό…
 Ονειρευόμαστε να  βρεθούμε στην αγκαλιά του αυτονόητου μετά τα σαράντα όταν η πόλη.... μας ξεράσει!



Υ.Γ. Φέτος το να βρεθώ με ανθρώπους που αγαπώ κοντά στη φύση δεν ήταν μόνο επιθυμία αλλά απόλυτη ανάγκη..  Ευχαριστούμε Ζωή, Χρήστο, Θεοδοσία και Δημήτρη για τις όμορφες ημέρες που μοιραστήκαμε! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου