Κρίση είναι.....θα αντέξεις;

      Αθήνα 2012 μια Δευτέρα απόγευμα. Έχω δύο ώρες ελευθερίας και απόλυτης μοναξιάς, μέχρι να πάρω τον μικρό μου άγγελο από το μάθημα του. Θα μπορούσα να έχω παρέα, να πιω καφέ, αλλά δε  θέλω. Μετέωρες υποσχέσεις όλο αφήνω στους φίλους μου και όλο τις αναβάλλω. Άλλοτε από ανάγκη να μην μιλήσω σε κανέναν και άλλοτε από αγάπη για αυτούς. Πολλή  θλίψη και θυμός μέσα μας αυτό το διάστημα. Γιατί να τους μαυρίσω; Τι να τους πω που θα τους κάνει καλό; Για το επαγγελματικό αδιέξοδο; Για την οικονομική κρίση; Για τους συμβιβασμούς που με πλακώνουν;  Για εκείνες τις ώρες που μου έρχεται να τα σπάσω όλα;

Περπατάω στη λατρεμένη μου Πατησίων. Εδώ μεγάλωσα, εδώ ξέφευγα μέσα από τα φώτα και τη ζωή της! Τώρα έρημη, σκοτεινή, παραπαίει όπως όλη η πόλη.  Όπως και οι άνθρωποι της.

Η κρίση τελικά ήρθε για να μας κρίνει. Να μας  βάλει κάτω από το μικροσκόπιο και να ελέγξει τις επιλογές μας, τα λάθη μας, τις υπερβολές των προσδοκιών μας.

    Πάντα περιφρονούσα τα χρήματα και έβρισκα εξαιρετικά γελοίους όλους όσοι  ένιωθαν σημαντικοί μόνο όταν το χρήμα έρεε άφθονο στη ζωή τους. Συνήθως, συναισθηματικά ανάπηροι που δε νιώθουν τον πόνο του άλλου. Ασήμαντοι, ακριβώς γιατί περιφέρουν τη δήθεν σημαντικότητα τους.

    Αηδίαζα με όλα αυτά τα καταναλωτικά όργια. Βίλες, ακριβά αυτοκίνητα, δεκάδες ρούχα πεταμένα στις ντουλάπες αφόρετα. Κυκλοφορούσα για χρόνια με ένα παπάκι, γιατί έκανε καλά τη δουλειά του και δεν με ένοιαζε η εικόνα μου με ένα φτωχό δίκυκλο. Δεν είχα ανάγκη να γεμίσω τα κενά μου με υλικά αγαθά γιατί η ψυχή μου ήταν γεμάτη με αγάπη, όνειρα και ζεστασιά. Τα χρήματα που έβγαζα τα έκανα ταξίδια, βιβλία, δώρα στους αγαπημένους μου φίλους. Γέμισα από εικόνες, από μυρωδιές, από μοναδικές εμπειρίες στην  Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήμουν υπερήφανη που είχα την δουλειά μου, που τα είχα καταφέρει μόνη μου, που πάλεψα να κερδίσω μια θέση στο χώρο. Μου έφτανε ένα όμορφο  σπίτι με χαρούμενα χρώματα και ήλιο για να ζήσω με την οικογένεια μου. Μου αρκούσαν όσα είχα και αγωνιζόμουν για το δικό μου μικρό όνειρο.

Αλλά, τα όνειρα μου τα γκρέμισε όλα η ανοχή των συμπολιτών μου.

Η αδυναμία τους να αλλάξουν ό,τι τους καταστρέφει. Τώρα  αυτοί που αποκαλούσα «ασήμαντοι» είναι αυτοί που δεν τους αγγίζει η κρίση. Θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, θα έχουν χρήματα να φροντίσουν την υγεία τους, να χαρούν τη ζωή τους. Και όλοι αυτοί που αγαπώ και εκτιμώ -άνθρωποι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα με εμένα- αγωνιώ αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν!

 Η κρίση πάνω από όλα έφερε προσωπική κρίση. Σκληρή, ατελείωτη δοκιμασία… Αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τους δρόμους που πήρες, για τις επιλογές σου, για το ποιος είσαι.

«Τι να κάνω;» μου έγραψε σήμερα ένας φίλος.

 «Να φύγω; Να κλάψω, να βγω να πιω ή να πέσω από κανένα μπαλκόνι;».

"Να μείνεις μαζί μας" του είπα.

«Να γελάμε, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο».

Αυτό έμεινε. Η ανθρωπιά που γίνεται κατανόηση και χάδι.

Πολλές φορές αρκεί μια και μόνο αγαπημένη φωνή, μια γλυκιά κουβέντα, μια βόλτα για να πάρεις κουράγιο και να συνεχίσεις. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Το μόνο που εύχομαι σε αυτόν τον απάνθρωπο πόλεμο είναι να μην ηττηθεί η ανθρωπιά μας!