Δεν προλαβαίνω...

Επιτέλους μόνη για λίγο στο σπίτι, στις σκέψεις μου, στα κείμενα μου..

Από την ημέρα που η οικογένεια γίνεται σκοπός της ζωής σου το εγώ πάει περίπατο. 

Το παράταιρο είναι να ζεις μια ζωή για σένα, και ξαφνικά να μην υπάρχεις ούτε μια στιγμή μόνη με τον εαυτό σου.. Αυτό το τελευταίο εδώ μου κάθεται. Τι στα κομμάτια όταν ήμουν ελεύθερη δεν ήξερα τι να κάνω το χρόνο που περίσσευε και τώρα δεν προλαβαίνω;  

Η αλήθεια είναι ότι οι έπεσαν πολλοί ρόλοι μαζί και κάποιες ημέρες  πιστεύω ότι  θα "κλατάρω". Υπάρχουν φορές που αναπολώ την παλιά εργένικη ζωή μου. Τα βράδια που μέσα στα σκοτάδια ανέβαινα στη μηχανή και έτρεχα να συναντήσω τον τρελό έρωτα. 

Τις υπέροχες περιπλανήσεις μου  στις πιο απίστευτες γωνιές της Ελλάδας  φωτογραφίζοντας και γράφοντας. Τα ταξίδια μου στο εξωτερικό χαμένη στα στενά της Μαδρίτης, ή του Παρισιού να αγγίζω  την τέχνη  και να γεμίζει  η ψυχή μου από ομορφιά. 

Ναι,  μου λείπει να ζω για εμένα. Να τριγυρνώ στο κέντρο της Αθήνας απολαμβάνοντας τα στέκια της. Να χάνομαι στη σιωπή μου. Να αισθάνομαι, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τώρα και η πιο μικρή σου χθεσινή συνήθεια μοιάζει μακρινό και άφταστο όνειρο. 

Ακόμα και να αφεθείς στην έμπνευση σου, είναι δύσκολο. Μπορείς να γράψεις, να δουλέψεις  μια εικόνα όταν όλα σωπάσουν αργά το βράδυ και όλοι οι ρόλοι σου κοιμηθούν.

Τότε ξυπνάει η διψασμένη ψυχή σου για δημιουργία. 

Ποτάμι οι σκέψεις δεν χωρούν σε ένα βιαστικό κείμενο με τόσες πιέσεις. 

Ο χρόνος, ο χρόνος…. Ο χρόνος περνάει .

Πρέπει να κοιμηθείς, πρέπει να σηκωθείς για δουλειά, να φροντίσεις αυτούς που αγαπάς. 

Όταν σε όλα αυτά τα φορτία έρχονται και κάθονται από πάνω καινούρια, πιο ασήκωτα τότε η αναπόληση γίνεται τάση φυγής. 

Η διεκδίκηση, απαίτηση και τα παιχνίδια του μυαλού επικίνδυνοι δρόμοι.

Σε μια τέτοια στροφή μπορεί να χαθείς και να χάσεις τα πάντα γιατί θέλεις να δραπετεύσεις να μεταβείς σε μια άλλη πραγματικότητα, που δεν σε πονάει και δεν σε βαραίνει.

 Όλα τα γεννάς στο μυαλό σου και όλα στο τέλος τα σκοτώνεις εκεί, για να μην σκοτώσεις τα όνειρα σου… τα όνειρα σας.

Τώρα μια μικρή ζωούλα εξαρτάται από εσένα. Είσαι τα ταξίδια του, ο προορισμός  του. 

Εσύ θα καθορίσεις πως θα πάρει τη ζωή. Με τι χρώματα θα την δει. Ποιους δρόμους θα θελήσει να περπατήσει. Το φορτίο είναι πολύ μεγάλο και θέλει αφοσίωση. Τα λάθη πληρώνονται ακριβά. 

Πολλές φορές η ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς χάνεται αλλά στο τέλος, συνειδητοποιείς ότι είναι άλλη μια επιλογή σου. Γιατί σε γεμίζει περισσότερο να δίνεις αγάπη παρά να ασχολείσαι με τον εαυτό σου.

Δεν ανταλλάσσω με τίποτα τις στιγμές που ο μικρούλης μου με σφίγγει στην αγκαλιά του και με γεμίζει φιλιά. Τα χαχανητά του όταν χοροπηδάει στο κρεβάτι του. 

Τις πονηριές ματιές του όταν θέλει να με θυμώσει. 

Ναι θα ήθελα να δημιουργώ χωρίς υποχρεώσεις αλλά δεν θα άντεχα χωρίς την αγάπη του συντρόφου μου. Χωρίς το γέλιο του παιδιού μου!