Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Ζήσε για...εσένα!



Ήθελα να είμαι εκεί. Δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι και να σου λέω ψέματα. Ότι θα γίνεις καλά, ότι θα ζήσεις το όνειρο που θέλεις. Όσες ώρες και να βρίσκομαι κοντά σου δεν μου φτάνουν. Ξέρω ότι σε χάνω και δεν το αντέχω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω  την μουσική στη διαπασών. Όποιος με βλέπει θα νομίζει ότι γιορτάζω ενώ η αλήθεια είναι ότι κλαίω. Προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου για να μην δεις τα δάκρυα μου. Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο πλευρό σου στο ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου.
Σου χαϊδεύω το χέρι και μου λες αργά και ψιθυριστά:

-άσε μου να στο σφίξω. Ψελλίζεις με μεγάλη προσπάθεια: σε ευχαριστώ για όλα

-Εγώ σε ευχαριστώ καρδιά μου σου χαμογελάω. Είσαι η αδελφή ψυχή μου, η ήρεμη παρουσία που με προσέχει όταν τα θαλασσώνω. Είσαι και θα είσαι πάντα η καλύτερη μου φίλη.

-Και για μένα. Και για μένα… απαντάς με όση δύναμη σου μένει.

Ανεβάζω  την μάσκα πιο ψηλά, να μην βλέπεις τα μάτια μου, να μη δεις την απελπισία μου. Πονάω… Μισώ τον εαυτό  μου που δεν έχω μαγική δύναμη να πάρω τον πόνο από το κουρασμένο σώμα σου. Μισώ ότι και όποιον σε έφερε σε αυτή τη κατάσταση.
Μισώ την επιλογή σου των τελευταίων δέκα χρόνων. Την εμμονή σου να παραμένεις σ’ έναν γάμο που σου έπινε το αίμα. Στο απόλυτο τίποτα που ζούσες στην αρχή και στον εφιάλτη που ακολούθησε. Βούλιαζες μέσα στη κατάθλιψη και τη μιζέρια.. Μαράζωνες, πάχαινες, γέρναγες έπαψες να είσαι εσύ.
Ζήσε σου φώναζα στείλε τον μαλάκα στο διάολο πάρε τη κατάσταση στα χέρια σου.
Μην  αφήνεις τα χρόνια να χάνονται. Η ζωή είναι μια στιγμή, δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Ζήτα ότι επιθυμείς, τόλμησε να το αποκτήσεις και θα το πάρεις. Βρες το κουράγιο. 
Η δειλία σε καταστρέφει. Μην φοβάσαι την μοναξιά. Την απελπισία πρέπει να τρέμεις...
Έκανα τα πάντα, τον πολέμησα όσο δεν πήγαινε άλλο. Δεν άκουγες, δεν έβλεπες...
Έκλεισες όλες τις πόρτες γύρω σου και με άφησες απέξω.
Παραιτήθηκα και έκλαψα πολλές φορές. Έπρεπε να αποδεχτώ ότι δεν έχω το δικαίωμα να "μπαίνω" στη ζωή των άλλων. Έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Έζησα. Πιο φτωχά πιο σιωπηλά.
Ώσπου τελείως ξαφνικά ήρθε η καταραμένη αρρώστια, και ένιωσες τη ζωή να χάνεται.
Ότι δεν καταφέραμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια, η απειλή του θανάτου το κατάφερε. 
Μέσα σε λίγες ημέρες τον ξαπόστειλες και άρχισες να ζεις. Να ελπίζεις να αγωνίζεσαι και πάνω από όλα να διεκδικείς. Τώρα παλεύεις με το θηρίο και  χαμογελάς. 
Σε θαυμάζω, σιωπώ και μαθαίνω από εσένα.
Τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός σου ήταν ο εαυτός σου που σε ξεγέλασε. 
Σε κοίμισε και δεν πήρες χαμπάρι το πόσο δυνατή είσαι. Άφησες τη ζωή να χαθεί και τώρα...είναι αργά. Φεύγεις  χωρίς να έχεις γευτεί τις χαρές αυτού του κόσμου.  
Χωρίς να δεις ένα όνειρο σου να γίνεται πραγματικότητα. Φεύγεις τόσο μόνη και τόσο πικραμένη.
Και εγώ στέκομαι πίσω και προσεύχομαι. 
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι εκεί που πας ή αν έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Ξέρω ότι πάντα θα ακούω τον εαυτό μου να σου φωνάζει δυνατά: Ζήσε! Ζήσε για εσένα...






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου