Δεν μιλάς, κοιτάς, διαβάζεις, σιωπάς.
Αυτό το τελευταίο εδώ και καιρό έχει γίνει συνήθεια. Τα βαρέθηκες όλα, ακόμα και να ελπίζεις ότι θα ξαναβρείς την παλιά σου ζωή. Ζάρωσες πολύ. Το πρόσωπο σου άλλαξε ξέρεις. Απέκτησες αυτές τις αυλακιές της κατήφειας που κάποτε παρατηρούσες στους άλλους και μονολογούσες: "χαμογέλα μωρέ, η ζωή είναι ωραία". "Ένας περίπατος είναι με αρώματα και χρώματα" έγραφες. Τώρα όμως κόλλησες σ' 'ενα βάλτο και δεν πας παραπέρα. Βρωμάει, σε ρουφάει και εσύ στέκεις ακίνητος. Έχεις παραλύσει από φόβο. Τι φρίκη Θεέ μου. Τι προδοσία για την γενναία φύση σου. Όλοι και όλα σε πρόδωσαν ακόμα και ο εαυτός σου. Αλλιώς τον υπολόγιζες και αλλιώς σου φανερώθηκε. Θα έβγαινες στους δρόμους και θα έδινες μάχες έλεγες. Έκατσες σπίτι και έβγαζες κορώνες στο διαδίκτυο σαν πολιτισμένος Ευρωπαίος. Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Εσύ γιατί δεν κουράστηκες και οι άλλοι γιατί ηττήθηκες εύκολα! Απλά, τόσο απλά και έξυπνα που δεν το κατάλαβε κανείς.
Και τώρα τι;
Είναι αργά λες.
Άλλαξες πολύ. Συχνά δεν σ' αναγνωρίζω. Ψάχνω εκείνη την λαχτάρα για ζωή και σε βλέπω να σέρνεις τα πόδια σου για να πας στην καταραμένη δουλειά των 400ευρώ. Σ' ακούω να λες:"Δόξα το Θεό που έχω και αυτή" και μου έρχεται να σε χτυπήσω.
Χαμήλωσες πολύ.
Είναι χειμώνας και κρυώνεις πάλι αλλά κάνεις τον σταυρό σου που εσύ τουλάχιστον δεν είσαι άστεγος. Έκοψες από παντού αλλά πάλι χρωστάς. Δουλεύεις περισσότερο αλλά πάλι χρωστάς. Χρωστάς και αγωνιάς. Για τα παιδιά σου που έθαψαν τα όνειρα τους, για τα γεράματα σου, για τους γονείς σου που αργοπεθαίνουν μέσα στην ανέχεια. Για το σπίτι σου που καραδοκούν τα κοράκια να πάρουν.
Μαράζωσες, ούτε καν θυμάμαι το γέλιο σου.
Σε παρακολουθώ στον δρόμο να περπατάς. Κοιτάς κάτω και μοιάζεις χαμένος. Χάθηκες....
Στις σκέψεις σου, στους φόβους σου, στον απόλυτο συμβιβασμό του τίποτα!
Μέσα σου ένα σκοτάδι αλλά έξω, όλη η πόλη στολίζεται και ανάβει τα φώτα της για να γιορτάσει. Να σε παρασύρει, να ξεχάσεις και ίσως να σε παραπλανήσει ότι όλα μπορούν να γίνουν όπως ήταν. Πρέπει να πειστείς ότι η ευημερία θα έρθει και εσύ θα ξαναβρείς την χαμένη σου ζωή...
Ότι χάθηκε όμως χάθηκε. Θα κάτσεις κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο θα αγκαλιάσεις την οικογένεια σου και θα ευχηθείς να μην σου στερήσει αυτά τα λίγα που έχεις.
Θα κάτσω απέναντι σου και θα κάνω μία και μόνο ευχή.
Μην Σε εγκαταλείπεις.
Μ' ακούς;
Αυτό το τελευταίο εδώ και καιρό έχει γίνει συνήθεια. Τα βαρέθηκες όλα, ακόμα και να ελπίζεις ότι θα ξαναβρείς την παλιά σου ζωή. Ζάρωσες πολύ. Το πρόσωπο σου άλλαξε ξέρεις. Απέκτησες αυτές τις αυλακιές της κατήφειας που κάποτε παρατηρούσες στους άλλους και μονολογούσες: "χαμογέλα μωρέ, η ζωή είναι ωραία". "Ένας περίπατος είναι με αρώματα και χρώματα" έγραφες. Τώρα όμως κόλλησες σ' 'ενα βάλτο και δεν πας παραπέρα. Βρωμάει, σε ρουφάει και εσύ στέκεις ακίνητος. Έχεις παραλύσει από φόβο. Τι φρίκη Θεέ μου. Τι προδοσία για την γενναία φύση σου. Όλοι και όλα σε πρόδωσαν ακόμα και ο εαυτός σου. Αλλιώς τον υπολόγιζες και αλλιώς σου φανερώθηκε. Θα έβγαινες στους δρόμους και θα έδινες μάχες έλεγες. Έκατσες σπίτι και έβγαζες κορώνες στο διαδίκτυο σαν πολιτισμένος Ευρωπαίος. Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Εσύ γιατί δεν κουράστηκες και οι άλλοι γιατί ηττήθηκες εύκολα! Απλά, τόσο απλά και έξυπνα που δεν το κατάλαβε κανείς.
Και τώρα τι;
Είναι αργά λες.
Άλλαξες πολύ. Συχνά δεν σ' αναγνωρίζω. Ψάχνω εκείνη την λαχτάρα για ζωή και σε βλέπω να σέρνεις τα πόδια σου για να πας στην καταραμένη δουλειά των 400ευρώ. Σ' ακούω να λες:"Δόξα το Θεό που έχω και αυτή" και μου έρχεται να σε χτυπήσω.
Χαμήλωσες πολύ.
Είναι χειμώνας και κρυώνεις πάλι αλλά κάνεις τον σταυρό σου που εσύ τουλάχιστον δεν είσαι άστεγος. Έκοψες από παντού αλλά πάλι χρωστάς. Δουλεύεις περισσότερο αλλά πάλι χρωστάς. Χρωστάς και αγωνιάς. Για τα παιδιά σου που έθαψαν τα όνειρα τους, για τα γεράματα σου, για τους γονείς σου που αργοπεθαίνουν μέσα στην ανέχεια. Για το σπίτι σου που καραδοκούν τα κοράκια να πάρουν.
Μαράζωσες, ούτε καν θυμάμαι το γέλιο σου.
Σε παρακολουθώ στον δρόμο να περπατάς. Κοιτάς κάτω και μοιάζεις χαμένος. Χάθηκες....
Στις σκέψεις σου, στους φόβους σου, στον απόλυτο συμβιβασμό του τίποτα!
Μέσα σου ένα σκοτάδι αλλά έξω, όλη η πόλη στολίζεται και ανάβει τα φώτα της για να γιορτάσει. Να σε παρασύρει, να ξεχάσεις και ίσως να σε παραπλανήσει ότι όλα μπορούν να γίνουν όπως ήταν. Πρέπει να πειστείς ότι η ευημερία θα έρθει και εσύ θα ξαναβρείς την χαμένη σου ζωή...
Ότι χάθηκε όμως χάθηκε. Θα κάτσεις κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο θα αγκαλιάσεις την οικογένεια σου και θα ευχηθείς να μην σου στερήσει αυτά τα λίγα που έχεις.
Θα κάτσω απέναντι σου και θα κάνω μία και μόνο ευχή.
Μην Σε εγκαταλείπεις.
Μ' ακούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου