Τι έχεις να χάσεις;

Περνάει μπροστά μου. Ευθυτενής και άνετος, λεβέντης που θα έλεγε και η γιαγιά μου. Κοιτάω τα ρούχα του, φοράει κοστούμι αλλά είναι σκισμένο, τα παπούτσια του τρύπια. Τα όμορφα μαλλιά του άπλυτα… Παγώνω. Τα έχει χάσει όλα αλλά η περηφάνια στο βλέμμα και στο περπάτημα του καρφώνονται στο μυαλό μου. Όλοι μου λένε να τον ξεχάσω. Να μην νοιάζομαι, ν’ αδιαφορήσω για αυτούς που έμειναν στον δρόμο. Για εκείνους που αυτοκτόνησαν. Να σκύψω το κεφάλι και να δεχτώ να δουλεύω για 300ευρώ. Να μεγαλώσω το παιδί μου με δανεικά και να φορτώσω τα χρέη μου σε αυτό.

    Όλοι μου λένε ότι έχω ευθύνη και εγώ και πρέπει να πληρώσω. Εγώ όμως δεν πήρα δάνεια, δεν έκλεψα, δεν κορόιδεψα ούτε το κράτος ούτε την Ε.Ε. Δούλευα από φοιτήτρια και με πολύ κόπο έχτιζα το μέλλον μου. Ονειρευόμουν να μπορώ να παρέχω στο παιδί μου ότι σπουδές θέλει, να φροντίσω τους δικούς μου και να μην τρέμω αν εκείνοι αρρωστήσουν. Αντί γι αυτό στερήθηκα όλα αυτά που είχα κερδίσει. Τα αυτονόητα. Την θέρμανση, την ασφάλεια μου,  την διασκέδαση με φίλους, ένα ταξίδι. Τώρα πια δεν έχω τίποτα να χάσω. . Την καριέρα μου την έθαψα, το σπίτι μου μέσα σε 5 χρόνια έχασε το 50% της αξίας του, τα γεράματα μου προβλέπονται αξιοθρήνητα χωρίς σύνταξη και οι άνθρωποι που αγαπώ είναι οι περισσότεροι στην ίδια ή και σε χειρότερη μοίρα από ΄μένα.

      Μεγάλωσα και κουράστηκα να πληρώνω λάθη άλλων. Η πορεία  τόσων χρόνων μου έμαθε ότι σε κάθε τέλος υπάρχει μια καινούρια αρχή. Μετά από κάθε πτώση σηκώνεσαι όρθιος και προχωράς. Ακόμα λοιπόν και αν καταρρεύσει ο τόπος μου θα είμαι εδώ, να αγωνιστώ να τον χτίσω από την αρχή. Με αξίες αυτή την φορά και καθαρή ματιά. 

    Ποια είμαι εγώ που έχω άποψη; Είμαι ο ελεύθερος επαγγελματίας που στραγγαλίστηκε από την κρίση. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να τρελαθεί. Η μητέρα που θα στερηθεί τα πάντα για να μορφωθεί το παιδί της. Είμαι εσύ που ξέχασες πως ό,τι ήταν να χάσεις το έχεις ήδη χάσει. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση για το μέλλον σου είναι δική σου!