Οι ηρωίδες της διπλανής πόρτας.

Την είχα συναντήσει στον ίδιο χώρο αρκετές φορές αλλά ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. Την παρακολουθούσα κάθε φορά με απορία και με αγωνία. Απορία πως είναι δυνατόν να αντεπεξέρχεται σε όλη αυτή  τη κατάσταση που βιώνει  και αγωνία για το πόσο θα αντέξει…
Έτοιμη να καταρρεύσει προσπαθούσε συνέχεια με αξιοθαύμαστη ηρεμία να είναι πιστή στον πιο δύσκολο ρόλο που της επιφύλαξε η ζωή. Σ’ αυτό της μάνας ηρωίδας. Ναι, είναι ηρωισμός να ξεχνάς την ύπαρξη σου  και ν’ αφοσιώνεσαι στο μεγάλωμα παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Κρατούσε στην αγκαλιά της την 5χρονη κόρη της με αυτισμό και από το χέρι τον 6χρονο γιο της επίσης με αυτισμό. Τα μαλλιά της πιασμένα πρόχειρα χωρίς ίχνος μακιγιάζ πρόδιδαν μια γυναίκα που το τελευταίο που την ενδιέφερε ήταν ο εαυτός της. Εξάλλου και να ήθελε δεν θα υπήρχε χρόνος αλλά ούτε και τρόπος. 

 Έκατσε για λίγο δίπλα μου στην άκρη του καναπέ, έτοιμη να πεταχτεί, να τρέξει, να σηκωθεί. Μιλούσε γρήγορα με ένταση να προλάβει.  Την προέτρεψα να ηρεμήσει, να πάρει μια ανάσα για λίγο αφού τα παιδιά ήταν μέσα στις αίθουσες για μάθημα και εκείνη μου απάντησε: «Αν χαλαρώσω, θα καταρρεύσω και εγώ πρέπει να είμαι όρθια! Δεν έχω καμία βοήθεια και ο πρώην σύζυγος, μας εγκατέλειψε. Δεν έχω δικαίωμα να χαλαρώσω».

Σε αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις ο πατέρας αρνείται την διαφορετικότητα  του παιδιού θέτοντας εμπόδια στην παροχή βοήθειας από ειδικούς παιδαγωγούς. Συχνά μάλιστα, εγκαταλείπει αυτήν την οικογένεια και προχωρεί στην δημιουργία μια άλλης. Έτσι βρίσκεται η μητέρα ολομόναχη να τα πλύνει, να τα ντύσει, να τα ταΐσει, να τα κοιμίσει, να τα πάει στα σχολεία, να εργαστεί και να δώσει λύσεις. Πώς να εργαστεί όμως όταν κάποια νηπιαγωγεία τελειώνουν στις 12.00 και τα σχολεία στις 14.00; Που θα βρει πόρους να τα θρέψει; Όσο και να ακούγεται περίεργο ή απαισιόδοξο στη χώρα μας δεν υπάρχουν λύσεις.  

Ένα σωρό ερωτήσεις μου έρχονται στο μυαλό. Άλλες τις εκφράζω και άλλες τις κρατώ για εμένα. Δεν είναι περιέργεια και το καταλαβαίνει. Θα θελα να βοηθήσω μα μένει η πρόθεση.  

Δηλαδή το τίποτα. Προσπαθώ να φτιάξω εικόνες στο σπίτι της, στο δρόμο με τα δύο παιδιά και αδυνατώ.

Μου περιγράφει την απόγνωση της όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έπρεπε να μετακινείται μαζί με την κόρη της με μετρό. Η μικρή είναι κλειστοφοβική και την κρατούσε ψηλά στην αγκαλιά της όρθια, σ' όλη την διαδρομή για να αναπνέει. Κάποιοι από τους επιβάτες της μιλούσαν άσχημα, την πρόσβαλαν, της ζητούσαν να μεταβεί στο τελευταίο βαγόνι εκεί που βάζουν τα ποδήλατα ή να πάει με τα πόδια γιατί τους ενοχλούσαν οι φωνές της μικρής. 

Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Σολωμού. «Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος»! Μόνο που τελικά κατοικείται από δαίμονες που κατασπαράζουν τις σάρκες των αδυνάτων!

Η πόρτα άνοιξε και τα παιδιά ξεχύθηκαν στην αγκαλιά της. Άνοιξε και εκείνη τις φτερούγες τις και τα χάιδευε τρυφερά με τα χέρια της και τα λόγια της. Το διάλειμμα της όμως είχε  τελειώσει και ένας καινούριος αγώνας ξεκινούσε. Προσπαθούσε με γρήγορες κινήσεις να ντύσει την κόρη της, να την πείσει να φύγουν και εκείνη δεν μπορούσε να την ακούσει. Ο γιος της άνοιγε την πόρτα να βγει και με το ένα χέρι προσπαθούσε να τον εμποδίσει και με το άλλο να μην αφήσει την κόρη της να ξαναμπεί μέσα. 

Ότι και να γραφεί είναι λίγο, ότι εικόνες και αν φτιάξεις, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή  από αυτή που φαντάζεσαι. Η συζήτηση μαζί της ήταν ένα ακόμα μάθημα ζωής και αντοχής κάθε φορά που λυγίζω στα εύκολα.  Όσες μητέρες ηρωίδες έχω γνωρίσει είναι όλες δυνατές. Αξιοθαύμαστα μοναδικές, χαρισματικές,  που ούτε για μια στιγμή δεν ζητούν την συμπόνια σου ή τον θαυμασμό σου. Εξάλλου ο ναρκισσισμός είναι πολυτέλεια. Ένα είναι το ζητούμενο και αυτό είναι η ανθρωπιά. Το πιο αυτονόητο και το πιο σκληρό όταν απουσιάζει!