Δεν προλαβαίνω...

Επιτέλους μόνη για λίγο στο σπίτι, στις σκέψεις μου, στα κείμενα μου..

Από την ημέρα που η οικογένεια γίνεται σκοπός της ζωής σου το εγώ πάει περίπατο. 

Το παράταιρο είναι να ζεις μια ζωή για σένα, και ξαφνικά να μην υπάρχεις ούτε μια στιγμή μόνη με τον εαυτό σου.. Αυτό το τελευταίο εδώ μου κάθεται. Τι στα κομμάτια όταν ήμουν ελεύθερη δεν ήξερα τι να κάνω το χρόνο που περίσσευε και τώρα δεν προλαβαίνω;  

Η αλήθεια είναι ότι οι έπεσαν πολλοί ρόλοι μαζί και κάποιες ημέρες  πιστεύω ότι  θα "κλατάρω". Υπάρχουν φορές που αναπολώ την παλιά εργένικη ζωή μου. Τα βράδια που μέσα στα σκοτάδια ανέβαινα στη μηχανή και έτρεχα να συναντήσω τον τρελό έρωτα. 

Τις υπέροχες περιπλανήσεις μου  στις πιο απίστευτες γωνιές της Ελλάδας  φωτογραφίζοντας και γράφοντας. Τα ταξίδια μου στο εξωτερικό χαμένη στα στενά της Μαδρίτης, ή του Παρισιού να αγγίζω  την τέχνη  και να γεμίζει  η ψυχή μου από ομορφιά. 

Ναι,  μου λείπει να ζω για εμένα. Να τριγυρνώ στο κέντρο της Αθήνας απολαμβάνοντας τα στέκια της. Να χάνομαι στη σιωπή μου. Να αισθάνομαι, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τώρα και η πιο μικρή σου χθεσινή συνήθεια μοιάζει μακρινό και άφταστο όνειρο. 

Ακόμα και να αφεθείς στην έμπνευση σου, είναι δύσκολο. Μπορείς να γράψεις, να δουλέψεις  μια εικόνα όταν όλα σωπάσουν αργά το βράδυ και όλοι οι ρόλοι σου κοιμηθούν.

Τότε ξυπνάει η διψασμένη ψυχή σου για δημιουργία. 

Ποτάμι οι σκέψεις δεν χωρούν σε ένα βιαστικό κείμενο με τόσες πιέσεις. 

Ο χρόνος, ο χρόνος…. Ο χρόνος περνάει .

Πρέπει να κοιμηθείς, πρέπει να σηκωθείς για δουλειά, να φροντίσεις αυτούς που αγαπάς. 

Όταν σε όλα αυτά τα φορτία έρχονται και κάθονται από πάνω καινούρια, πιο ασήκωτα τότε η αναπόληση γίνεται τάση φυγής. 

Η διεκδίκηση, απαίτηση και τα παιχνίδια του μυαλού επικίνδυνοι δρόμοι.

Σε μια τέτοια στροφή μπορεί να χαθείς και να χάσεις τα πάντα γιατί θέλεις να δραπετεύσεις να μεταβείς σε μια άλλη πραγματικότητα, που δεν σε πονάει και δεν σε βαραίνει.

 Όλα τα γεννάς στο μυαλό σου και όλα στο τέλος τα σκοτώνεις εκεί, για να μην σκοτώσεις τα όνειρα σου… τα όνειρα σας.

Τώρα μια μικρή ζωούλα εξαρτάται από εσένα. Είσαι τα ταξίδια του, ο προορισμός  του. 

Εσύ θα καθορίσεις πως θα πάρει τη ζωή. Με τι χρώματα θα την δει. Ποιους δρόμους θα θελήσει να περπατήσει. Το φορτίο είναι πολύ μεγάλο και θέλει αφοσίωση. Τα λάθη πληρώνονται ακριβά. 

Πολλές φορές η ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς χάνεται αλλά στο τέλος, συνειδητοποιείς ότι είναι άλλη μια επιλογή σου. Γιατί σε γεμίζει περισσότερο να δίνεις αγάπη παρά να ασχολείσαι με τον εαυτό σου.

Δεν ανταλλάσσω με τίποτα τις στιγμές που ο μικρούλης μου με σφίγγει στην αγκαλιά του και με γεμίζει φιλιά. Τα χαχανητά του όταν χοροπηδάει στο κρεβάτι του. 

Τις πονηριές ματιές του όταν θέλει να με θυμώσει. 

Ναι θα ήθελα να δημιουργώ χωρίς υποχρεώσεις αλλά δεν θα άντεχα χωρίς την αγάπη του συντρόφου μου. Χωρίς το γέλιο του παιδιού μου!

Ζήσε για...εσένα!

Ήθελα να είμαι εκεί. Δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι και να σου λέω ψέματα. Ότι θα γίνεις καλά, ότι θα ζήσεις το όνειρο που θέλεις. Όσες ώρες και να βρίσκομαι κοντά σου δεν μου φτάνουν. Ξέρω ότι σε χάνω και δεν το αντέχω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω  την μουσική στη διαπασών. Όποιος με βλέπει θα νομίζει ότι γιορτάζω ενώ η αλήθεια είναι ότι κλαίω. Προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου για να μην δεις τα δάκρυα μου. Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο πλευρό σου στο ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου.

Σου χαϊδεύω το χέρι και μου λες αργά και ψιθυριστά:

-άσε μου να στο σφίξω. Ψελλίζεις με μεγάλη προσπάθεια: σε ευχαριστώ για όλα

-Εγώ σε ευχαριστώ καρδιά μου σου χαμογελάω. Είσαι η αδελφή ψυχή μου, η ήρεμη παρουσία που με προσέχει όταν τα θαλασσώνω. Είσαι και θα είσαι πάντα η καλύτερη μου φίλη.

-Και για μένα. Και για μένα… απαντάς με όση δύναμη σου μένει.

Ανεβάζω  την μάσκα πιο ψηλά, να μην βλέπεις τα μάτια μου, να μη δεις την απελπισία μου. Πονάω… Μισώ τον εαυτό  μου που δεν έχω μαγική δύναμη να πάρω τον πόνο από το κουρασμένο σώμα σου. Μισώ ότι και όποιον σε έφερε σε αυτή τη κατάσταση.

Μισώ την επιλογή σου των τελευταίων δέκα χρόνων. Την εμμονή σου να παραμένεις σ’ έναν γάμο που σου έπινε το αίμα. Στο απόλυτο τίποτα που ζούσες στην αρχή και στον εφιάλτη που ακολούθησε. Βούλιαζες μέσα στη κατάθλιψη και τη μιζέρια.. Μαράζωνες, πάχαινες, γέρναγες έπαψες να είσαι εσύ.

Ζήσε σου φώναζα στείλε τον μαλάκα στο διάολο πάρε τη κατάσταση στα χέρια σου.

Μην  αφήνεις τα χρόνια να χάνονται. Η ζωή είναι μια στιγμή, δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Ζήτα ότι επιθυμείς, τόλμησε να το αποκτήσεις και θα το πάρεις. Βρες το κουράγιο. 

Η δειλία σε καταστρέφει. Μην φοβάσαι την μοναξιά. Την απελπισία πρέπει να τρέμεις...

Έκανα τα πάντα, τον πολέμησα όσο δεν πήγαινε άλλο. Δεν άκουγες, δεν έβλεπες...

Έκλεισες όλες τις πόρτες γύρω σου και με άφησες απέξω.

Παραιτήθηκα και έκλαψα πολλές φορές. Έπρεπε να αποδεχτώ ότι δεν έχω το δικαίωμα να "μπαίνω" στη ζωή των άλλων. Έπρεπε να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Έζησα. Πιο φτωχά πιο σιωπηλά.

Ώσπου τελείως ξαφνικά ήρθε η καταραμένη αρρώστια, και ένιωσες τη ζωή να χάνεται.

Ότι δεν καταφέραμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια, η απειλή του θανάτου το κατάφερε. 

Μέσα σε λίγες ημέρες τον ξαπόστειλες και άρχισες να ζεις. Να ελπίζεις να αγωνίζεσαι και πάνω από όλα να διεκδικείς. Τώρα παλεύεις με το θηρίο και  χαμογελάς. 

Σε θαυμάζω, σιωπώ και μαθαίνω από εσένα.

Τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός σου ήταν ο εαυτός σου που σε ξεγέλασε. 

Σε κοίμισε και δεν πήρες χαμπάρι το πόσο δυνατή είσαι. Άφησες τη ζωή να χαθεί και τώρα...είναι αργά. Φεύγεις  χωρίς να έχεις γευτεί τις χαρές αυτού του κόσμου.  

Χωρίς να δεις ένα όνειρο σου να γίνεται πραγματικότητα. Φεύγεις τόσο μόνη και τόσο πικραμένη.

Και εγώ στέκομαι πίσω και προσεύχομαι. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι εκεί που πας ή αν έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Ξέρω ότι πάντα θα ακούω τον εαυτό μου να σου φωνάζει δυνατά: Ζήσε! Ζήσε για εσένα...

Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και η απάτη

 «Η αγάπη πρέπει να φανερώνεται για να μην υπάρχουν απωθημένα. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτά δεν φεύγουν εύκολα από το μυαλό ….»

Ένα αυθόρμητο σχόλιο στον τοίχο της Σούλας και αναρωτιόμουν μετά αν είναι πέρα για πέρα αλήθεια.  Ζεις έρωτες όμορφους, αγάπες αμοιβαίες, με ταξίδια, παρέες, γέλια και χαρά και εσύ πας και κολλάς στους ανολοκλήρωτους. Μα τι μαζοχισμός είναι αυτός;

Και αν όλα είναι ένα ψέμα; Αν η χρυσή άμαξα δεν ήταν παρά μια κολοκύθα;

Μήπως όλα τελικά είναι δημιούργημα του μυαλού σου; Πώς συγκρίνεται όλη αυτή η αγάπη που πήρες, όλο το δόσιμο και η πληρότητα που εισέπραξες από τόσους ανθρώπους να θυσιάζονται στο βωμό της λήθης για κάτι που δεν έζησες;  

Σε αυτούς που είτε από επιλογή είτε από σύμπτωση τερμάτισαν άδοξα…

Να που γίνεται και το βλέπω συνέχεια δίπλα μου. Στα τραγούδια, στα βλέμματα, στα υπονοούμενα των ανθρώπων. Πάντα το άγνωστο φαντάζει πιο πολύπλοκο και γοητευτικό από αυτό που έχεις κερδίσει. Οι αναπάντητες ερωτήσεις σε σκοτώνουν.

Πώς θα ήταν  αν…

Αν κράταγες το σώμα του γυμνό στα χέρια σου.

Αν τα φιλιά σου ταξίδευαν πάνω του αργά και βασανιστικά

Αν το πάθος του για σένα έκαναν τα μάτια του να δακρύσουν

Αν σου παραδινόταν χωρίς όρια…

Χάρη σε ένα τέτοιο έρωτα ξεφορτώθηκα την μεγαλύτερη βλακεία που έκανα ποτέ.

Τον αδιάφορο, σύντομο γάμο που κράτησε μόνο ένα χρόνο. 12 μήνες που μου φάνηκαν αιώνες πλήξης και απελπισίας. Έπρεπε να χαθώ μόνη στους δρόμους της Σαντορίνης για να ξαναβρώ αυτό που είχα χάσει . Την όρεξη για ζωή, την συγκίνηση από τον πιο γοητευτικό, απρόσιτο και απρόβλεπτο άνδρα που είχα γνωρίσει μέχρι τότε.

Δύο μέρες  μόνο μαζί του, λίγες ώρες στην αγκαλιά του και ήταν αρκετό για να τον αναζητώ με το μυαλό μου για πολύ καιρό. Για μένα ο χρόνος ήταν λίγος για αυτόν αρκετός και κάπου εκεί, ο έρωτας σκόνταψε  και δεν ζήσαμε αυτό που και οι δύο λαχταρούσαμε…

Φεύγοντας το μόνο που του είπα είναι «σε ευχαριστώ» .Δεν κατάλαβε γιατί και δεν είχε νόημα να του εξηγήσω. Φτάνει που ήξερα εγώ ότι κάτι τόσο σύντομο και μικρό οδήγησε στη πιο μεγάλη και καθοριστική κίνηση της ζωή μου. Στο να απαλλαγώ από το τίποτα και να διεκδικήσω τα πάντα….

Μπορεί να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας με το να βαπτίζουμαι τα ασήμαντα σημαντικά μπορεί πάλι, αν γίνουν πραγματικότητα να αποδεικνύονται φούσκες που σκάνε γύρω σου αδιάφορα. Μπορεί να μην  πήραμε αυτό που ζητάγαμε  γιατί στην πραγματικότητα δεν το θελήσαμε αρκετά.

Το αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις είναι το ίδιο. Αν δεν το ζήσεις δεν θα μάθεις ποτέ την αλήθεια…