Ο χειρότερος εφιάλτης...

Τελικά μπορείς να απαλλαγείς από πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή εκτός από τους χειρότερους εφιάλτες σου.

Τίποτα δεν τους ξεγελά για πολύ.  Ένας μάταιος αγώνας. 

Θέλεις να σταματήσει το σαράκι να τρώει τα σωθικά σου αλλά δεν πεθαίνει το άτιμο παράσιτο..

Ποτέ δεν αγάπησα τη ζωή όπως της πρέπει. 

Πάντα έψαχνα το βαρυσήμαντο το αλλιώτικο και μπερδευόμουν σε δρόμους σκοτεινούς χωρίς διεξόδους. 

Πάντα κατά ένα μυστήριο τρόπο γλύτωνα στο παραπέντε λίγο πριν χαθώ. 

Κανείς δεν έφταιξε ιδιαίτερα μόνο ο πόνος που αφήνει ο θάνατος όταν αγγίζει τη καρδιά ενός παιδιού. Όταν ο αγαπημένος του γονιός χάνεται μια μέρα και μετά το τίποτα..η απόλυτη μοναξιά, μια μικρή καινούρια ζωούλα χωρίς στήριγμα.

 Υπέφερα πολύ ….υπέφερε πολύ. Είπα να πάω κοντά του μα ήμουν μικρή. 

Σκέφτηκα να μπω σε παραισθήσεις αλλά είχα αδύναμη υγεία και με το παραμικρό αρρώσταινα. Το έριξα σε αδιέξοδες σχέσεις που τις διέλυα όταν η αγάπη ήθελε να με κερδίσει. 

Έπνιγα με αυτοαναιρέσεις κάθε δημιουργική έκφραση. 

Ποτέ καμιά φωτογράφιση δεν ήταν πολύ καλή, καμιά φωτογραφία μοναδική όπως ήθελα. 

Κανένα κείμενο σπουδαίο. Έπρεπε να είμαι η χαμένη...

Ευτυχώς όμως για μένα είχα πάντα δίπλα μου τον φύλακα άγγελο μου. 

Την φωτεινή πλευρά του εαυτού  μου που ήθελε να ζήσει, να δημιουργήσει, να χαρεί την κάθε στιγμή χωρίς το βάρος του βαθύτερου νοήματος, να κρατήσει στην αγκαλιά του ένα παιδί, να μείνει κάπου να ησυχάσει.

Μου πήρε πολύ χρόνο και κόπο μέχρι να κατανοήσω την αυτοκαταστροφική φύση μου και πάνω από όλα να την αποδεχτώ. 

Δεν την έχω νικήσει ακόμα και ούτε πάντα προσπαθώ ουσιαστικά.

Το παλεύω όμως και κάπως έτσι κρατώ τη ευτυχία που έχω στα χέρια μου. 

Γιατί στην πραγματικότητα από τον μόνο που κινδυνεύουμε είναι ο εαυτός μας…