Λάθος

Ο αέρας λυσσομανάει έξω και μέσα οι σκέψεις παλεύουν να χωρέσουν σε αυτές τις λίγες γραμμές.
Λίγες και σύντομες, όσο είναι η ζωή μας που την σκορπίζουμε λες και ζούμε για πάντα.
Οι φουρτούνες έχουν περάσει και τώρα που έπιασα λιμάνι σαν απόμαχος ναυτικός, κάνω τον απολογισμό μου.
Μετράω λάθη και η νύχτα φαίνεται μακριά.
Πόσος χρόνος σπαταλήθηκε χωρίς νόημα..
Πόση ψυχή  σκορπίστηκε σ' ανθρώπους που δεν τους άξιζε...
Ξοδεύουμε τον εαυτό μας με απονιά, σε δουλειές που συνθλίβουν τις δυνατότητες μας.
Σε φιλίες που δεν αντέχουν στον χρόνο.
Σ' έρωτες που για να χωρέσουν μια αταίριαστη συνύπαρξη, χτίζουμε ένα ολόκληρο παραμύθι.
Και κάπως έτσι ξυπνάμε μια μέρα σε κάποια σαράντα, σε κάποια πενήντα και θέλουμε να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο.
Να ξεκινήσουμε εκείνες τις σπουδές που πάντα ονειρευόμασταν.
Να πιούμε καφέ με τους γονείς μας που χρόνια τώρα, το αφήναμε  για αργότερα.
Να περάσουμε περισσότερο χρόνο με όλους αυτούς που μας αγαπούν και είναι δίπλα μας.
Για όσο αντέξει η εφήμερη ύπαρξη μας.
Για όσο μας χαριστεί η ζωή.