Οι άνθρωποι περνούν και φεύγουν.
Παίρνουν κομμάτια σου και σε αδειάζουν.
Ορκίζονται έρωτα, φιλία, αγάπη παντοτινή αλλά είναι ικανοί να σε διαγράψουν σε μια στιγμή.
Διαφημίζουν το πόσο πολύτιμος είσαι στη ζωή τους και σου γυρνούν την πλάτη με απαράμιλλη ευκολία.
Μιλούν για αφοσίωση και τους κοιτώ απορημένη. Ίσως γιατί ποτέ δεν τα πήγα καλά μαζί της.
Για μένα σ' αυτό το χύμα που λέγεται αγάπη (έκφραση του φίλου Βασίλη, που λάτρεψα) υπάρχει πάνω απ όλα το νοιάζομαι. Ακόμη και όταν οι δρόμοι χωρίσουν, ακόμη και όταν τα θέλω διαφοροποιηθούν, εκείνο το νοιάζομαι δεν σβήνει.
Με ρωτούν πως ξεχνώ, πως μπορώ και συγχωρώ.
Είναι απλό. Η επιθυμία μου να είναι ευτυχισμένοι είναι πάνω από την οποιαδήποτε πικρία.
Αφήνω λοιπόν την αφοσίωση και τους όρκους αιώνιας πίστης στους άλλους και κρατώ το νοιάζομαι.
Για μένα δεν υπάρχει, διαγραφή και λήθη.
Υπάρχει μόνο  μια υπόσχεση: Θα είμαι κοντά σου όταν με 'χεις ανάγκη ακόμη και όταν εγώ δεν σε 'χω!