Τυχαία συνάντηση ..

Στεκόμουν στο φανάρι για  να περάσω απέναντι και εκείνος σταμάτησε με το αυτοκίνητο του μπροστά μου. Κοιταχτήκαμε ξαφνιασμένοι, αλλαγμένοι, σιωπηλοί. Κανείς δεν μίλησε, κανείς από τους δυο δεν ήξερε τι να πει.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια, μπορεί και να έκανα λάθος σκέφτηκα.. Εξάλλου όλες αυτές οι κουβέντες στον αέρα είναι τόσο άχρηστες και προβλέψιμες. Πόσο πιο ενδιαφέρον θα είχε αν εκφράζαμε τις πραγματικές μας σκέψεις … 

Γύρισα σπίτι και άνοιξα το κομπιούτερ. Έψαξα το mail που του είχα γράψει χωρίς να το στείλω ποτέ:

«Κάθε φορά που ήθελα να έρθω κοντά σου έφερνα στο μυαλό μου τα τελευταία σου λόγια. Καθόμαστε σε εκείνο το καφέ με την ωραία αυλή όταν σε διέκοψα απότομα και σε ρώτησα ευθέως. 
-Δεν είσαι ερωτευμένος μαζί μου;

-Όχι δεν είμαι! Απάντησες γρήγορα. Και πρέπει να μάθεις ότι δεν γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω από εσένα.

Σου είπα συγνώμη, παρανόησα και μετά από λίγο έφυγα. Εσύ είχες το βλέμμα του θριάμβου και εγώ χαμογελούσα δείχνοντας όσο μπορούσα πιο αξιοπρεπής.

Δεν σου απάντησα σε κανένα μήνυμα σε καμία κλήση. Με ρώταγες γιατί εξαφανίστηκα.

Το θεώρησα κακόγουστο αστείο.

Αυτή η φράση σου ήταν ο σύμμαχος μου για  να μείνω μακριά. Αυτή με έκανε να συμβιβαστώ με την αλήθεια και να πάψω να ονειρεύομαι. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι ήταν πολύ σκληρή η προσγείωση, πολύ ανώμαλη και η αλήθεια είναι ότι ήταν επώδυνη. Την προτιμώ όμως από το να ζω στο ψέμα.  

Δεν είναι απαραίτητο να μας αγαπούν όλοι. Να αρέσουμε σε όλους. Η αγάπη δεν επιβάλλεται. Έρχεται εύκολα, αυθόρμητα. Σ’ εσένα απλά δεν ήρθε. Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση; 

Μου είπες "πας στοίχημα ότι αν επέμενα θα με ερωτευόσουν;"

Κέρδισες το στοίχημα. Αλλά αλήθεια υπάρχει νικητής σε αυτή τη μάχη;  Έχασα; Αγαπώ χωρίς όρια τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μου και δεν γνωρίζω κανένα φόβο προκειμένου να είμαι δίπλα τους. Είμαι χαμένη λοιπόν; Έμαθα να κάνω πίσω το εγώ μου. Είναι λίγο αυτό;

Το γράμμα τελείωνε απότομα όπως και αυτή η περίεργη σχέση. Πολλά γράμματα προς αυτόν έμειναν μισά. Όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον το ρίχνεις στην αλληλογραφία. Μόνο που πάλι δεν έχεις διάλογο…

Έκλεισα το κομπιούτερ και ευχαρίστησα τη ζωή για όλα αυτά που με άφησε να γνωρίσω. Τώρα για τις μικρές τυχαίες εισβολές του παρελθόντος στο παρόν, τι να πεις; Η Αθήνα είναι ένα μεγάλο χωριό!.