Αγαπητή τράπεζα

Αγαπητή τράπεζα

Πέρασε πολύς καιρός που η μοίρα μας ένωσε με ένα ανεπανάληπτο σταθερό δεσμό που κρατάει 16 ολόκληρα χρόνια και ελπίζεις, εσύ μόνο, για να είμαστε ειλικρινείς, να κρατήσει μέχρι να παραδώσω την κολασμένη μου ψυχή στον Κύριο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο που σε γνώρισα. Ήμουν 5 κιλά πιο αδύνατη, πανέμορφη, δυναμική, αυτοπεποιθησάτη,  (Πώς γίνεται όλοι όταν μεγαλώνουν να θυμούνται τον εαυτό τους πιο αδύνατο και οι γύρω τους ποτέ, αυτό είναι άλλη ιστορία). Θυμάμαι που λες, πόσο περήφανη ήμουν που θα αποκτούσα το δικό μου σπίτι. Συγνώμη, δικό μας ήθελα να πω γιατί μαζί το έχουμε. Αχ τι υπέροχη εποχή! Όλοι τρέχαμε κοντά σου για να μας προσφέρεις απλόχερα  χρήματα  και όνειρα.

Τι αυτοκίνητα πήραμε από εδώ ως απέναντι για να πηγαίνουμε σημειωτόν στο ποτάμι και ν’ αλλημουντζωνόμαστε.

Τι διακοπές σε λουξ ξενοδοχεία με πισίνα κάναμε, δίπλα στη θάλασσα, άλλη τρέλα και αυτή που ποτέ δεν κατάλαβα. Να έχεις χιλιόμετρα παραλίας μπροστά σου και εσύ να κολυμπάς στα νερό που βρωμάει χλώριο.

 Μέχρι και γάμους βασιλικούς που λες, κάναμε με την βοήθεια σου, σε κτήματα με βεγγαλικά, πούλιες, αυγερινούς και 300 καλεσμένους . Μετά βέβαια μας τα έφαγαν οι δικηγόροι στα διαζύγια αλλά το όνειρο της σταχτοπούτας, το ζήσαμε.

Οι πιο πολλοί όμως τρέξαμε κοντά σου για να βάλουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας γιατί το βλέπαμε και στη τηλεόραση μετά την «Λάμψη» ότι είναι η καλύτερη επένδυση.

Η αλήθεια είναι πάντως, χωρίς να θέλω να σε πληγώσω, πίστευα,   ότι ο δεσμός μας θα είναι σύντομος  γιατί όσο και να σε λατρεύω  κάτι παθαίνω με μακροχρόνιες σχέσεις. Το σχέδιο λοιπόν ήταν απλό. Θα πλούτιζα από την δουλειά μου!

Σ έχασα;

Έπεσες στα πατώματα από τα γέλια; Χαχαχαχα και εγώ!

Και αφού γελάσαμε και οι δύο, θα σου εξομολογηθώ κάτι.

Θυμάσαι εκείνη την διαφήμιση της οδοντόκρεμας: «Η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω και η τελευταία πριν κοιμηθώ;»

Ε, έτσι σε σκεφτόμουν κι εγώ. Μόλις έπιανα χρήματα σε χέρια μου έτρεχα να σου τα δώσω. Πρώτα εσύ και μετά όλος ο κόσμος! Μέχρι και την κολλητούλα ΔΕΗ άφηνα για σένα να ξεροσταλιάζει και όλο στο έναντι την είχα.

Μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι  και στα εύκολα χρόνια που ήρθαν και στα δύσκολα.

Στις χαρές, θυμάμαι τότε που το χρήμα έρρεε άφθονο, ήσουν έξω καρδιά! Τι δώρα μου έκανες, τι καρτούλες πιστωτικές μου χάριζες να κάνω τις αγορούλες μου με ένα ασήμαντο επιτόκιο 20% και βάλε, τι ευχετήριες κάρτες μου έστελνες! Όλο γλύκες ήσουν!

Στις λύπες, τότε που η κρίση μας χτύπησε στο δόξα πατρί , εσύ, βράχος δίπλα μου, πιο κοντά από ποτέ, να μου τηλεφωνείς μέρα παρά μέρα, να μου θυμίζεις την παρουσία σου. Τόσο πολύ φοβόσουν μην με χάσεις αγαπημένη, που αποφάσισες να με κλείσεις στο ψυχιατρείο.

Σου θύμωσα και εσύ τι έκανες; Έβαλες κάτι ξένες και άσχημες ανάμεσα σας, να με ψάχνουν παντού σαν καταζητούμενη για να μου υπενθυμίζουν τι έκανες για εμένα.  Ακόμα και τότε όμως ότι είχα και δεν είχα το έδινα σ’ εσένα. Γιατί εγώ είμαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος και νοιάζομαι. Γιατί αν δεν σε στηρίξω εγώ, ποιός θα το κάνει; Η κυβέρνηση;

Καλά μην απαντάς, ξέρω. Πάλι ξετρελάθηκες από το γέλιο.

Θα σου πω κάτι και αν θέλεις το πιστεύεις. 

Μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί δεν πέρασε μήνας που να μην σ έχω έννοια.  Όταν διαβάζω ότι δεκάδες επώνυμοι, πολιτικοί, ιδιοκτήτες εφημερίδων και άλλοι πλούσιοι, παίρνουν τα λεφτά σου και δεν στα δίνουν ποτέ, να ξέρεις, θυμώνω πολύ.

Και εσύ μωρέ δεν είναι ντροπή να τα ζητήσεις. Να, πως κάνεις μ’ εμένα και μ’ εκατοντάδες χιλιάδες μεροκαματιάρηδες;  Ε, το ίδιο κάνε. 

Θα μου πεις άλλο εκτόπισμα είχε  ο Τράγκας άλλο εσύ. Δίκιο έχεις .Είπαμε πάχυνα αλλά όχι και έτσι.

Λοιπόν για να μην σε κουράζω, θέλω να ξέρεις ότι γνωρίζω ποια είσαι όπως και όλοι μας.

Είσαι φθηνή και ασκείς ψυχολογική  βία στον κόσμο για να λυγίσει. Και το κάνεις ανενόχλητα γιατί το σύστημα σε στηρίζει. Αλλά ξέρεις κάτι; 

Κάποια μέρα όλοι αυτοί που δεν εκτίμησες, αυτοί που ανήκουν στην μεσαία τάξη και σε πληρώνουν,  θα βγουν στους δρόμους και θα στείλουν στο διάολο και εσένα και όλους τους επιτήδειους που πλουτίζουν εις βάρος μας.

Βλέπεις, η αληθινή δύναμη ενός τόπου είναι πάντα ο λαός του!

 

 

 

 

ζητείται άνθρωπος

 

Ελέεενηηηη

Ελένηηηη

Ελέενηηηη

Μέσα στην νύχτα η φωνή της ηλικιωμένης κυρίας σπάει την σιωπή.

Φωνάζει την κόρη της που μένει στο διπλανό διαμέρισμα αλλά δεν την ακούει. Ζει με τον γιo της  και σηκώνει τον δικό της σταυρό ολομόναχη εδώ και χρόνια, από τότε που ο άνδρας της την εγκατέλειψε γιατί δεν άντεχε το παιδί τους με νοητική υστέρηση.

Γειτόνοι βοήθεια

Τσακίστηκαααα

Σκίζει την νύχτα και τις καρδιές μας η έκκληση για βοήθεια.

Της φωνάζω να μου πει το επώνυμο της Ελένης για να χτυπήσω το κουδούνι της  αλλά δεν ακούει. Συνήθως της μιλάμε από απέναντι  με νοήματα γιατί ξέρουμε ότι είναι βαρήκοη.

Γειτόνοι

 Ελένηηηηη

Βοηθήστε με……

Κοιτάζω γύρω, πάνω, κάτω, κανείς…

Κανείς δεν βγαίνει από το σπίτι του, κανείς δεν μιλάει…

Οι φωνές της ακούγονται ως το επόμενο τετράγωνο και κανείς από την ίδια πολυκατοικία δεν αντιδράει.

Οι καλοί Χριστιανοί που τους βλέπω να γυρνούν από την εκκλησία κάθε Κυριακή κάνουν ότι δεν ακούνε. Γυρίζουν την πλάτη τους σ έναν άνθρωπο που τους χρειάζεται την ώρα που κάνουν μεγαλοσταυρούς.

Παγώνω. Δεν ξέρω τι είναι πιο σοκαριστικό. Ο πόνος της, η μοναξιά της ή η αδιαφορία;

Δεν είναι ένας περαστικός, μια παγίδα, κάποιος που μπορεί να τους βλάψει. Είναι η γειτόνισσα που όλοι την ξέρουμε, που μας χαιρετά που λέει στα παιδιά μας να διαβάζουν και τους στέλνει φιλιά.

Για όνομα του Θεού, τι έπαθαν; Τι πάθαμε;

Πότε ήταν που νοιαζόμασταν για τον γείτονα; Δεν πάνε πολλά χρόνια. Τι έγινε και όλος ο κόσμος μας είναι τα ντουβάρια του σπιτιού μας;

Αν φώναζα μαζί της , "ξυπνήστε ξαναγίνετε άνθρωποιοιιιιι"

Θα ήμουν η τρελή της γειτονιάς υποθέτω.

Κι όμως θα ήθελα να είχα την δύναμη να ξυπνήσω την κοιμισμένη ανθρωπιά μας και να πω στο παιδί μου ότι η κοινωνία μας δεν είναι αδιάφορη και απάνθρωπη αλλά στοργική και υπέροχη.

 

Η ηλικιωμένη γυναίκα νοσηλεύεται με κατάγματα αφού εκείνο το βράδυ είχε πέσει από το κρεβάτι της. Η γειτονιά μου κοιμάται ήσυχη τα βράδια και όταν οι κάτοικοι της ακούνε έναν συναγερμό ή φωνές γυρίζουν  το πλευρό τους και κοιμούνται γαλήνια.

 

 

 

εσύ ή εγώ;

 

Ο συνάδελφος σουλατσάρει χωρίς μάσκα στο χώρο εργασίας και εγώ φορτώνω. 

Βάλε ρε φίλε την μάσκα σου, τον παρακαλώ ευγενικά.

Γίνεται έξαλλος.

"Άκου να σου πω είσαι φίλη μου, σε εκτιμώ αλλά αν μου ξαναπείς για την μάσκα, θα σκοτωθούμε".

Ακολουθεί το γνωστό περί προβάτων κλπ βαριέμαι την αναπαραγωγή τους φριχτά.

Η κατάσταση είναι έτοιμη να εκραγεί. 

Αποχωρώ.

Ένα είναι το σίγουρο ότι δεν τον πείθω, δεν με πείθει.

Φίλοι, συγγενείς εξ αίματος, συγγενείς εξ αγχιστείας, συμπέθεροι από τα Τίρανα, χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα με τέτοιο πάθος που αν το είχαμε για κάτι ανώτερο,  θα είχαμε ομορφύνει την χώρα μας.

Θα μου πεις, είναι πρωτόγνωρο; 

Φυσικά όχι. 

Είμαστε πολλοί επιρρεπείς στον φανατισμό και στον διχασμό.

Θυμάμαι πριν από πολλά πολλά χρόνια που ήμουν παιδί, να πηγαίνουμε να ψηφίσουμε στο Λουτράκι με σημαίες και μουσικές στη διαπασών. Ή το αυτοκίνητο της τοπικής πέρναγε ή το δικό μας, ένα και το αυτό. Δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε, έ, δυο ώρες ακούγαμε "Ζήτω η Ελλάδα ζήτω η θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία". Καμάρι λες και θα παίρναμε βουλευτικό μισθό έτσι και έβγαινε κυβέρνηση το κόμμα. Και όταν συναντούσαμε αυτοκίνητο του ΠΑΣΟΚ; Έ,  αν είχαμε αμφότεροι Καλάσνικοφ θα το χρησιμοποιούσαμε. 

Μετά έγινα αριστερή και πηγαίναμε χώρια να ψηφίσουμε.    

Στα καφενεία λοιπόν σφαζόντουσαν, οι συγγενείς δεν μιλιόντουσαν και όλη η Ελλάδα είχε χωριστεί στους παπανδρεϊκούς  και στους Καραμανλικούς.

Ζήσαμε μεγάλες στιγμές όπου ο  εχθρός ήταν ο γείτονας, ο θείος σου, ο κουμπάρος σου, ο φίλος σου. Τι ξύλο έπεφτε, τι κυνηγητό δεν λέγεται.   

Αποδήμησε εις Κύριον ο ηγέτης, βασίλεψε ο πράσινος ήλιος και ο ψυχρός πόλεμος μετά από πολλά χρόνια έληξε. 

Μετά ήρθε το 666 και οι ταυτότητες και να οι συγκεντρώσεις και να ο αντίχριστος και να πάλι οι τσακωμοί. Από την μια η Ελένη Λουκά και οι χρυσοί σταυροί και από την άλλη οι άθεοι τα παλιοκουμούνια.

Μετά οι μετανάστες. 

Μετά οι γκέι και η συμβίωση τους.

Μετά οι παρελάσεις

Όρεξη να έχουμε να διαφωνούμε.

Πάντα υπάρχει κάτι να μας χωρίσει στα δύο και τώρα με το διαδίκτυο γιγαντώνεται και γίνεται φθηνό, χυδαίο και πολύ επικίνδυνο.

Σήμερα είμαστε λοιπόν οι εμβολιασμένοι, τα πρόβατα που πάνε για σφαγή και οι έξυπνοι που δεν την πάτησαν. Ή οι έξυπνοι που εμβολιάστηκαν και οι ψεκασμένοι που τα ξέρουν όλα και έγιναν βιολόγοι, γιατροί φωτεινοί παντογνώστες.

Χωριστήκαμε και πάμε ο ένας να φάει τον άλλο για ένα και μοναδικό λόγο. 

Ο ίδιος εδώ και χρόνια. 

Δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.

Είναι απλά τα πράγματα. Δεν με πείθεις δεν σε πείθω αλλά με σέβεσαι και σε σέβομαι.

Δεν θέλεις να κάνεις εμβόλιο; Δεκτό. Δικαίωμα σου. Βάλε την μάσκα σου όμως και σεβάσου εμένα που πιστεύω στην πανδημία. 

Βάλε την μάσκα σου, κράτα τις αποστάσεις και κάνε ότι θέλεις.

Και όταν λέμε βάλε την μάσκα όχι  κοροϊδιλίκι κάτω από το σαγόνι. Τήρησε τα μέτρα για μένα αφού δεν θέλεις για σένα και εγώ θα σε σεβαστώ. 

Θα αγωνιστώ μαζί σου να έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις. 

Στο μέλλον θα αποδειχθεί ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι.

Αλλά ξέρεις κάτι; 

Είναι αδιάφορο. Το μόνο που έχει σημασία είναι να είμαστε αύριο όλοι εδώ.

Μπες στη θέση του

Πάει καιρός από τότε που πίστευα ότι μπορώ ν' αλλάξω τον κόσμο. Τότε που έπαιρνα την φωτογραφική μου μηχανή και έτρεχα σε διαδηλώσεις.

Μεγάλωσα πολύ για να  δίνω χαμένους αγώνες.

Τώρα γράφω μόνο για να μην με πνίξουν οι σκέψεις μου. 

Αν και αυτές τελευταία έχουν γίνει  κύμα οργισμένο, ικανό να γκρεμίσει ολόκληρα χωριά που χτίστηκαν πάνω σε σάπιες νοοτροπίες. 

Σε πεποιθήσεις φθηνές και λίγες που κληρονομούμε στα παιδιά μας  μετατρέποντας τα σε μικρούς βασανιστές, που σημαδεύουν  ψυχές.

Ακούω συνέχεια από γονείς και μια άλλη ιστορία για τον χλευασμό, το ξύλο και την απομόνωση που ζουν τα παιδιά τους στο σχολείο.

.Βλέπω εφήβους, δεκάχρονα, δυστυχισμένα και γονείς σε απόγνωση. Θυμωμένα ανήλικα που παίρνουν χαρά μειώνοντας τον συμμαθητή τους και ένα σύστημα που ξυπνάει μόνο κάθε φορά που ένας Βαγγέλης πεθαίνει. 

Όλοι μου λένε το ίδιο. Η λύση είναι να δυναμώσεις το δικό σου παιδί. 

Μην περιμένεις να αλλάξει κάτι.

Έχετε δει παιδί να κλαίει γιατί δεν το θέλει κανένας?

Να χτυπάει το κεφάλι του γιατί του φταίει αυτό που δεν σκέφτεται σωστά?

Όχι, δεν μου αρκεί λοιπόν να δυναμώσω το δικό μου παιδί. 

Θέλω να αλλάξει το δικό σου. Να μάθει να σέβεται.

Να σταματήσει να φωνάζει την Σοφία χοντρή, τον Γιαννάκη καθυστερημένο, την Μαρία φυτό, τον Κώστα αδελφή. 

Να καταλάβει το κακό που κάνει. 

Δείξε του τον τρόπο. 

Θεωρούμε πιο σημαντικό να αποστηθίσει την ιστορία από το να δει μια ταινία, να διαβάσει ένα βιβλίο για το bullying.

Ας το να δει το παρακάτω. Να δει το παιδί που κοροϊδεύει, να κλείνει την πόρτα του δωματίου του  να νιώθει απελπισία και κάθε μέρα να χάνει το μυαλό του. 

Βάλ' τον να μπει στη θέση του, να πονέσει.

Και αν δεν μπορείς συμβουλέψου έναν ειδικό.

Έχεις αναρωτηθεί γιατί θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο; Γιατί έχει θυμό; Γιατί γελάει όταν βλέπει κάποιον να κλαίει;

Στα παιδιά μας τι ακριβώς μαθαίνουμε;

Να δείχνουν  την υπεροχή τους απέναντι σε αθώες ψυχές και να τις μαυρίζουν;

Να σπάνε πλάκα με τους άλλους για να αισθάνονται σημαντικά;

Που είναι οι αξίες μας; Οι αξίες τους;

Ακούμε ιστορίες, τις διαβάζουμε στο ίντερνετ αλλά δεν κάνουμε τίποτα.

 Παραμένουμε όπως πάντα θεατές μέχρι να μας αφορά. 

Όμως αυτός ο κόσμος γίνεται καλύτερος απ΄όλους αυτούς που έκαναν πράγματα χωρίς να τους αφορά!

 

Εργαζόμενη μητέρα.

Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έκατσα να γράψω.
Από τότε που έκανα κάτι για μένα για να είμαι ειλικρινής.
Από τότε που το πρόσωπο μου έλαμπε από νιάτα και χαρά για την ζωή...
Αν μπορούσα να περιγράψω με μια λέξη το παρόν,  θα ήταν κούραση.
Ατέλειωτη.
Αδηφάγα.
Ένα τέρας που τρώει την ενέργεια, την χαρά και στο τέλος την υγεία σου.

Σ ένα σεμινάριο που πήγα πρόσφατα, η εταιρεία παρουσίαζε μια σειρά συμπληρωμάτων διατροφής,ειδικά σχεδιασμένη για την σύγχρονη γυναίκα.

Με προσαρμογόνα βότανα για το άγχος και την κατάθλιψη.

Το εμπόριο δείχνει συνήθως τι γίνεται γύρω σου.
Μεγάλος ρουφιάνος το χρήμα. Μαρτυράει όπου πάει τις ανάγκες της εποχής.
Έχουμε ανάγκη λοιπόν από ενέργεια.
Ξεμείναμε.
Οι μπαταρίες άδειασαν.
Το μοντέλο εργαζόμενη μητέρα, νοικοκυρά άρχισε να ρετάρει αλλά οι κοινωνίες 

προτιμούν να τις χαπακώνουν παρά να τις αποσύρουν νωρίτερα.
Είναι μεγάλη ιστορία πως έμπλεξα με τον χώρο των φαρμάκων, φωτογράφος πράμα.
Έμεινα φωτογράφος στην ψυχή που ξεμακραίνει και ίσως σε κάποια όνειρα.
Έγινα ένας άνθρωπος ρουτίνας σε ζωή φασόν όπως οι περισσότεροι. Με κράτησε όμως κάτι σημαντικό.Η δυνατότητα να προσφέρω.
Κάθε μέρα μια νέα ιστορία. 

Έρχονται με βλέμμα  αμήχανο,ζητούν ένα συμπλήρωμα για περισσότερη ενέργεια, 

για να τα βγάλουν πέρα  σ' όλους τους ρόλους.
Κουβέντα στη κουβέντα, θα φανερώσουν τις κρίσεις πανικού. Την κατάθλιψη. Τις επιπτώσεις στην υγεία τους από το άγχος. Την αϋπνία. Την κατάρρευση που έρχεται και οι γύρω την αγνοούν.
Το πιο θλιβερό;
Νιώθουν ενοχές.
Λες και είναι μόνες.
Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά νομίζω ότι το βλέμμα μου γίνεται χάδι και τυλίγεται γύρω τους.
Θέλω να φύγουν και να χαμογελούν. Να ξέρουν ότι δεν είναι μόνες. Ότι δεν είναι τρελές.
Τρελή είναι η κοινωνία που απαιτεί και απαιτεί.
Τρέλα είναι να θέλεις να είσαι καλή μητέρα, συνεπής στην εργασία σου και παράλληλα να είναι καθαρό το σπίτι σου. Διαβασμένα τα παιδιά σου. Φροντισμένοι οι γονείς σου.
Όταν ήμουν νέα και έβλεπα μανάδες με  μαλλιά αχτένιστα, παραπανίσια κιλά, 

ρούχα αταίριαστα, θύμωνα κι αναρωτιόμουν γιατί εγκαταλείπουν τον εαυτό τους έτσι.

Αναρωτιόμουν πώς έπεφταν από τα σύννεφα όταν τις απατούσαν.
Γυρνούσα σπίτι μου, πήγαινα στο γυμναστήριο  και ορκιζόμουν ότι εγώ δεν θα γίνω σαν αυτές.
Και έγινα.
Γιατί πάνω απ όλα είμαι εργαζόμενη μητέρα.
και δυστυχώς όχι πλούσια ούτε διάσημη.
Χωρίς νταντάδες χωρίς την πολυτέλεια να μην δουλεύω.
Μια γυναίκα που κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέπτη και αναβάλλει για αύριο να ασχοληθεί μαζί του.
Σ' αυτό τον καθρέπτη όμως δεν είμαι μόνη.
Είναι μια γενιά ολόκληρη που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι υπεράνθρωπη.

Για πόσο ακόμα;

 




.

Το χρυσόψαρο πέθανε, αθόρυβα, αργά.
Ο γιος με ρωτάει που είναι ο Θεός.
Στη δημιουργία του απαντώ. "Ο θάνατος είναι απλά ο κύκλος της ζωής. Όπως το λουλούδι που ανθίζει και μετά μαραίνεται, έτσι τα ζώα και οι άνθρωποι μεγαλώνουν και όταν γεράσουν φεύγουν από την ζωή"
"Θα πεθάνεις και εσύ μαμά;"
"Όταν θα κάνω τον κύκλο μου" του απαντώ.
"Μα εγώ δεν θέλω" λέει πεισματικά.
"Θυμάσαι τι λέει το τραγούδι μας;"
" θα είμαστε πάντα μαζί;"
"Ακριβώς. Θα είμαι μέσα σου. Στη καρδιά σου, στα λόγια που είπαμε. Στις στιγμές που ζήσαμε.
Στις αγκαλιές, τα ξενύχτια, τα χάδια. Στους χορούς μας και στα πειράγματα μας. Ακόμα και στους τσακωμούς μας.  Με κοιτάει απογοητευμένος, καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα να τον πάρω αγκαλιά και να τον καθησυχάσω.
Του υπόσχομαι ότι θα μείνω μαζί του μέχρι τα βαθιά γεράματα . Όλα αυτά που η παιδική ψυχή του έχει ανάγκη να ακούσει για να κρατηθεί.
Θέλω να του λέω μόνο αλήθειες  αλλά  είναι πολύ μικρός για να μπορέσει όλες να τις καταλάβει.
Του μαθαίνω όμως να διαχειρίζεται τον πόνο με το μυαλό του.
Να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι όταν κάτι έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια, αντέχεται.
Θα ξαφνιαστείτε αλλά πιάνει και αυτό είναι ένα μεγάλο όπλο για το μέλλον.
Μπορεί ν' ακούγεται περίεργο να μιλάς στο παιδί σου για τα δύσκολα.
Ίσως. Ποτέ όμως δεν κατάλαβα γιατί τα προετοιμάζουμε  για μια ζωή που δεν θα ζήσουν.
Κανείς  δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι αυτό που κάνει είναι το ωφέλιμο για το παιδί του.
Το πιο δύσκολο έργο της ζωής αφήνεται στη τύχη του, με την ελπίδα ότι η αγάπη ξέρει.
Πειραματίζεται αλλά δεν ξέρει.
Ρισκάρει, παλεύει, υποθέτει, άλλες φορές όμως τα καταφέρνει και άλλες όχι.
Σ' όλη αυτή τη ρευστότητα της πραγματικότητας η μόνη σκέψη που με ακολουθεί είναι ότι "Υγιείς άνθρωποι μεγαλώνουν υγιή παιδιά".  Ποιοι είναι όμως υγιείς;
Σίγουρα όχι αυτοί που το πιστεύουν.
Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ήμουν.
Θα ήθελα να ξέρω πάντα τι να πω και τι κάνω. Να είμαι σίγουρη ότι δεν το πληγώνω. Ότι κάνω το καλύτερο για αυτό.
Θα θελα να μην κάνω λάθη!
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή είναι ένας αγώνας.
Ο μεγαλύτερος  της ζωής και ο πιο δύσκολος.
Γιατί μητρότητα δεν είναι μόνο οι αγκαλιές. Είναι μια τεράστια ευθύνη γιατί έχεις στα χέρια σου τη ζωή ενός άλλου.
Η προτροπή των φίλων ήταν να του πω ένα ψέμμα και να αγοράσω ένα άλλο ψάρι,  ίδιο.
Δεν συμφώνησα.
Το θάψαμε μαζί και είπαμε ότι δεν θα το
 αντικατασταστησουμε γιατί ήταν μοναδικό όπως ο καθένας μας.

Αυτονόητα

  

   
      Κατηφόριζα την Κοδριγκτώνος  γεμάτη άγχος και νεύρα για άλλη μια φορά.  Όπως πάντα είχα αργήσει σε ραντεβού και ο ιδρώτας μ’ έλουζε παρά το κρύο. Tα είχα βάλει με όλους και με όλα. 

Μ’ εμένα που έχω ένα θέμα με τον χρόνο και την συνέπεια, με τον γιο μου που έχει πάρει από μένα και καθυστερεί, με τους οδηγούς που σέρνουν τα αυτοκίνητα τους στον δρόμο και φυσικά με την κακοτυχία μου που δεν γεννήθηκα πλούσια ή καλλονή να έχω επιλύσει τα προβλήματα μου.

Κοίταζα κάτω θυμωμένα και οι μόνες στιγμές που σήκωνα το βλέμμα μου ήταν για να περάσω τον δρόμο. Όσο σκεφτόμουν το δράμα μου τόσο αυτό μεγάλωνε. Ο χρόνος λίγος, οι υποχρεώσεις τεράστιες και εγώ πιο κουρασμένη από ποτέ και σίγουρα πιο τρελή από ποτέ. 

Λίγο η φυσική κατάσταση που φθίνει , λίγο οι λογαριασμοί που αυξάνονται, λίγο οι έννοιες και η ανασφάλεια για το αύριο, λίγο το ένα λίγο το άλλο, στο τέλος έγινε ένα μεγάλο βαρύ "πολύ" και ένιωσα ότι έπεσε πάνω μου και με πλάκωσε.

  Δεν ξέρω γιατί και πως προέκυψε αλλά ποτέ δεν υπήρξα αυτό που λέμε η χαρά της ζωής. Από μικρή, πίστευα ότι οι άνθρωποι που έδειχναν συνέχεια χαρούμενοι ή είχαν κάποιο πρόβλημα ή αγνοούσαν  τι γίνεται μέσα και γύρω τους. 

    Με κομμένη την ανάσα μπήκα στην πολυκατοικία και κάλεσα εκνευρισμένη το ασανσέρ. "Σιγά να μην ήταν στο ισόγειο με την καντεμιά που με δέρνει"μουρμούρισα. Και τότε παρατήρησα το καροτσάκι στο πλάι της σκάλας. Παιδικό αλλά διαφορετικό.

 Παιδικό αναπηρικό…

Πάγωσα.

Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και ήρθα αντιμέτωπη μ' αυτό που φαντάστηκα. Η νεαρή μητέρα κρατούσε όρθια την 12χρονη ανάπηρη κόρη της που στηριζόταν πάνω της. 

Με τεράστια υπομονή της εξηγούσε τι ήθελε να κάνει γιατί το κοριτσάκι έχοντας νοητική υστέρηση, καταλάβαινε ελάχιστα. Με πολύ κόπο την οδηγούσε σ' ένα καναπέ που είχε στην είσοδο, προσπαθώντας να την αφήσει εκεί μέχρι να φτιάξει το καρότσι της. Ήταν στα κιλά σχεδόν ίσες όπως και στο ύψος και η βαριά ανάσα της έφτανε μέχρι εμένα.

 Κάθε βήμα της ήταν ένας αγώνας. Κάθε λεπτό της ζωής της πραγματικά δύσκολο.

Έκλεισα την πόρτα του ασανσέρ και κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέπτη.

Ανόητη.

Μόνο αυτή η λέξη ήρθε στο μυαλό μου.

Θα πήγαινα να πάρω το παιδί μου από το μάθημα του, θα τρέχαμε στον δρόμο να δούμε ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα, θα μαλώναμε στα ψέματα, θα γελάγαμε.

Εμείς, μπορούσαμε.

Τόσο υπέροχο και τόσο δεδομένο…

Όπως και άλλα πολλά που προσπερνούσα κάθε μέρα.. Που τα θεώρησα αυτονόητα και τα μείωσα.

Η ευλογία να έχω δουλειά,  οικογένεια,  ένα σπίτι όμορφο όπως το ονειρεύτηκα. 

Εκείνο το αυτοσχέδιο σπιτικό στην υπόγεια διάβαση της γειτονιάς μου, πόση απελπισία,  πόση μοναξιά,  φωνάζει  στους περαστικούς που ξέχασαν και αυτοί ν ακούν! 

Λίγες κουβέρτες, ένα μαξιλάρι κάτι μπογαλάκια όλη κι όλη η περιούσια ενός ανθρώπου που θα ήθελε να έχει κάτι από τα δικά μου αυτονόητα που υποτίμησα.
Υποθέτω ότι αν η ζωή μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά θα μου έριχνε ένα χαστούκι για να ξυπνήσω.
Τόσα μου έδωσε και εγώ, ακόμα να την ευχαριστήσω...