Κανείς δε σου είπε ότι η ζωή είναι ένας
περίπατος στο φεγγαρόφωτο, αλλά και κανείς δε σε προειδοποίησε για το πόσο
σκληρή μπορεί να φανεί.
Όταν
τρως τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο, μαθαίνεις να αντέχεις. Αναγκάζεσαι να αντέχεις.
Πριν από 15 χρόνια μέσα σε ένα καράβι γνώρισα τυχαία
μια κοπέλα, την Κατερίνα. Από εκείνο το καλοκαίρι το πιο πολύτιμο δώρο ήταν η
φιλία μας. Ένας άνθρωπος απίστευτα θετικός, γεμάτος με αγάπη για τη ζωή, για τον
Θεό και για τα παιδιά με «ειδικές ικανότητες», όπως της άρεσε να τα αποκαλεί. Αφιερωμένη
από τα 25της σε αυτά, την παρακολουθούσα να κάνει τα αδύνατα - δυνατά!
Έτρεχε σε υπουργεία, καλλιτέχνες, σε δήμους και φορείς, παντού, προκειμένου να
συντηρήσει τον σύλλογο της.
Τα χρόνια πέρασαν και οι στόχοι της
επιτεύχθηκαν. Σήμερα, εκτός από τη δημιουργική απασχόληση ατόμων με
ειδικές ανάγκες, λειτουργεί ένα υπέροχο κέντρο αυτισμού και διάχυτων
αναπτυξιακών διαταραχών. Το μεγάλο της όνειρο, η υποστηριζόμενη διαβίωση πέντε παιδιών με
ειδικές ανάγκες σε ένα όμορφο σπίτι με κήπο στο Φάληρο, πήρε σάρκα και οστά
πριν από λίγους μήνες. Από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας μας μέχρι
σήμερα ήμουν δίπλα της στηρίζοντας αυτή
τη προσπάθεια μέσα από την δουλειά μου. Πρόσφατα κάποια γεγονότα με έφεραν πιο
κοντά, αφήνοντας πίσω μου ανεπιστρεπτί τη θέση του απλού θεατή.
Αγαπώ όλα τα παιδιά του κόσμου και μισώ
τις διακρίσεις. Αλλά αγαπώ και την αλήθεια. Ίσως πολλοί από εσάς να πιστεύετε
ότι το να μεγαλώνει κάποιος ένα παιδί με διαταραχές ή αναπηρίες είναι
δοκιμασία από τον Θεό. Σέβομαι όλες τις απόψεις όπως και την ανάγκη οποιουδήποτε
να στραφεί εκεί για να το αντέξει. Δε δέχομαι όμως την ωραιοποίηση του πόνου.
Ποιος
Θεός δίνει πόνο; Ποια ανώτερη δύναμη θα στερούσε μια φυσιολογική ζωή σε ένα
παιδί;
Κανείς δεν είναι τυχερός για αυτό τον
Γολγοθά. Καμιά μάνα δεν ευγνωμονεί τον Παντοδύναμο για όλη αυτήν την τρέλα που
βιώνει. Ξεχνάει την ύπαρξη της, γερνάει,
τα βράδια μένει μόνη στα σκοτάδια και κλαίει. Τα νεύρα της σπάνε, το κορμί της
υποφέρει. Πέφτει και ξανασηκώνεται δεκάδες φορές μέσα στην ημέρα. Θέλει να
κλείσει τα μάτια χωρίς να φοβάται, χωρίς να αγωνιά για το αύριο και δεν έχει
δικαίωμα. Τρέμει να αρρωστήσει, να αγαπήσει, να κάνει όνειρα. Φυσικά το λατρεύει το παιδί της. Διπλά και
τρίδιπλα από ένα φυσιολογικό -κατά τα δεδομένα μας- παιδί. Δεν θα το αντάλλαζε
με κανένα. Είναι η ζωή της, ο έρωτας της, η αγάπη της. Αλλά, ευλογημένη
δοκιμασία δεν είναι! Αγώνας είναι καθημερινός και επίπονος.
Στα κοινωνικά δίκτυα περιοριζόμαστε
να δείχνουμε την συμπαράσταση μας με αναρτήσεις. Αλήθεια έχει νόημα; Έτσι θα
αναθεωρήσουμε μια παγιωμένη αναχρονιστική στάση που έχουμε απέναντι στη
διαφορετικότητα; Με την χρήση και μόνο του διαδικτύου δεν γκρεμίζονται
στερεότυπα. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις όμως αλλάζουν τον κόσμο. Και πολλές
φορές δεν χρειάζονται τρομεροί αγώνες, απλά λίγη παραπάνω σκέψη και αγάπη.
Πόσο
δύσκολο μπορεί να είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται αυτά τα παιδιά και να κάνουν την ζωή τους λιγότερο δύσκολη και σκληρή στο σχολείο;
Να
αποδέχονται την αδυναμία τους σε κάποια σημεία και να σταθούν στα χαρίσματα
τους;
Να
διδαχτούν από εμάς τον σεβασμό, ξεχνώντας τα ψιθυριστά σχόλια, τα βλέμματα
λύπησης που έχουμε συνηθίσει να ανταλλάζουμε κάθε φορά που ερχόμαστε
αντιμέτωποι με αυτά; Μια ματιά που εμείς νομίζουμε ασήμαντη, σημαδεύει αθώες αγνές
ψυχούλες και καταρρακώνει τους γονείς.
Αρκεί
μόνο να κατανοήσουμε τις ανάγκες τους.
Και
η πιο μεγάλη είναι η αποδοχή.
Κλείστε
τα μάτια και μπείτε για λίγα λεπτά στη θέση των γονιών. Μπορείτε; Τρομάξατε; Για σας είναι ένα κακό όνειρο, όμως για κάποιους γύρω μας είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που
μπορεί να ομορφύνει με μια φιλική κουβέντα και λίγη κατανόηση.
Ήδη τα προβλήματα που προκύπτουν από την αδιαφορία
του κράτους είναι τεράστια δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ζωή τους και το
λυπηρό είναι πως όλα αυτά που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα και δεδομένα, στη
χώρα μας είναι ακόμα θεωρητικές συζητήσεις!
Υ.Γ. Κατερίνα Γιαννακοπούλου σε ευχαριστώ για όλα τα μαθήματα
ζωής! Πανελλήνιος Σύλλογος Προσαρμοσμένων
Δραστηριοτήτων " ALMA"/ Μ.Κ.Ο
